1. This Boy (1963)
Γράφτηκε εν μέσω Μπητλομανίας, σε κάποιο ξενοδοχείο, και κυκλοφόρησε ως b-side του “I Want To Hold Your Hand”. Πρόκειται για μια άσκηση πάνω στο doo-wop και ιδιαίτερα στο στυλ του Smokey Robinson. Ο John Lennon σχολίασε κάποτε ότι οι στίχοι δεν λένε τίποτα, όμως οι τριμερείς φωνητικές αρμονίες και το συγκλονιστικό middle eight κρατάνε μια χαρά τα μπόσικα και αναδεικνύουν το “This Boy” σε τραγουδιστικό «θηρίο» (έτσι το αποκάλεσε ο Paul McCartney). Η στουντιακή εκδοχή θα μπορούσε να είναι καλύτερη, ειδικά στο σημείο (1:27) όπου η φωνή του Lennon κόβεται απότομα από ένα άτσαλο edit. Σαφώς προτιμότερη είναι η παρακάτω περφόρμανς:
2. If I Fell (1964)
Η στερεοτυπική ιστοριούλα ότι ο Lennon ήταν το σκληρό καρύδι και ο δημιουργικά μονοκόμματος, ενώ ο McCartney ο φλούφλης μα και ο «πραγματικός» μουσικός, έχει ούτως ή άλλως πολλές τρύπες –όμως δεν υπάρχει καλύτερη ανατροπή του πρώτου μισού της από ετούτο το track του A Hard Day’s Night. Ο Lennon όχι μόνο γράφει μια απίστευτη μελωδία, αλλά την παραχωρεί στον συνεργάτη του, κρατώντας για τον εαυτό του τη μαεστρικά ζυγισμένη και μελετημένη δεύτερη φωνή. Προσέξτε στην ταινία τη στιγμή (1:32 στο παρακάτω απόσπασμα) όπου ο George Harrison παραλίγο να κάνει μεγάλη ζημιά στον εαυτό του και στον εξοπλισμό.
3. I’m Looking Through You (1965)
Τα... μπλουζ που προκαλούσαν στον McCartney οι τσακωμοί με την τότε φιλενάδα του Jane Asher (τη γνωστή Αγγλίδα ηθοποιό), μετατρέπονται σε ένα country & western διαμάντι. Η μελωδική και αρμονική εξέλιξη αντικατοπτρίζει τον στιχουργικό προβληματισμό με τρόπο που μόνο τυχαίος δεν είναι, ενώ υπάρχει και μια «μπομπντυλανική» εσάνς, η οποία σπάει όμως από το ποπ αισθητήριο του Macca. Ο εξαιρετικός κρουστός ήχος προέρχεται από το χτύπημα των δαχτύλων του Ringo Starr επί ενός... σπιρτόκουτου(!), ενώ ας σημειωθεί πως ο ίδιος είναι και ο ντράμερ που κάθισε στο hammond για τη συγκεκριμένη ηχογράφηση. Στο Anthology 2 μπορείτε να βρείτε μια αρκετά διαφορετική, αλλά επίσης εξαίσια βερσιόν.
4. Rain (1966)
Η φαινομενικά απλή στιχουργία του “Rain” έχει αρκετές φιλοσοφικές προεκτάσεις, οι οποίες έρχονται στο προσκήνιο με τη βοήθεια του ήχου. Για πολλούς, τούτο είναι το καλύτερο b-side του συγκροτήματος (“Paperback Writer” η έτερη πλευρά), καθώς βρίθει αξιοπρόσεκτων στοιχείων: απίστευτα τύμπανα από τον Starr –ο ίδιος θεωρεί τη συγκεκριμένη επίδοση την καλύτερή του ever– γεμάτη μπασογραμμή από τον Macca, επιρροές από την ινδική μουσική και κιθαριστικός ήχος που 30 χρόνια αργότερα θα εμφανιζόταν εκσυγχρονισμένος ως trademark της Britpop. Πιο σημαντικό απ’ όλα: εδώ έχουμε την πρώτη δημοσιοποιημένη χρήση αντίστροφα παιγμένου ήχου στην ποπ μουσική! Παρατηρήστε, τέλος, τον McCartney στο βίντεο με σπασμένο δόντι και πρησμένο χείλος (0:43), εξ αιτίας του περίφημου ατυχήματός του, το οποίο ξεκίνησε και τον όλο «Paul is Dead» μύθο.
5. I’m Only Sleeping (1966)
Ίσως κανένα άλλο τραγούδι δεν αποκρυσταλλώνει τόσο καλά το ψυχεδελικό modus vivendi του John Lennon, εκεί στα μέσα των 1960s. Η αρχική έμπνευση πίσω από “I’m Only Sleeping” δεν ήταν πάντως τα ναρκωτικά, αλλά η αγάπη του για τον ύπνο –και το κρεβάτι του γενικότερα: η δημοσιογράφος Maureen Cleave τον χαρακτήρισε σε άρθρο της εποχής ως τον μεγαλύτερο τεμπέλη της Αγγλίας. Οι αντίστροφες κιθάρες, βέβαια, και γενικότερα οι τεχνικές ηχογράφησης που χρησιμοποιήθηκαν από τον μηχανικό ήχου Geoff Emerick στο Revolver, προσδίδουν στο κομμάτι μια αίσθηση που περνάει το όλο μήνυμα σε άλλη διάσταση. Δώστε βάση στην όμορφη διφωνία που σκάει μύτη στο δεύτερο μέρος.
6. Getting Better (1967)
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους το Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band θεωρείται ορόσημο της πορείας των Beatles και της μουσικής παραγωγής των 1960s γενικότερα. Το εν λόγω κομμάτι είναι από εκείνα που δεν αναφέρονται τόσο συχνά, ενώ και ο ίδιος ο δημιουργός του (Paul McCartney) το έπαιξε για πρώτη φορά ζωντανά μόλις το 2002. Και είναι περίεργο, από τη στιγμή που το “Getting Better” έχει προφανή θέλγητρα, ενώ ανήκει και σε εκείνα τα τραγούδια που παντρεύουν τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες φιλοσοφίες των Lennon & McCartney: στην αδάμαστη αισιοδοξία του δεύτερου («it’s getting better all the time»), απαντά η πραγματιστική ματιά του πρώτου («It can’t get no worse»).
7. Happiness Is A Warm Gun (1968)
Από τις αρχές του 1967, ο McCartney έμοιαζε να έχει πάρει αμπάριζα και να ηγείται στο δημιουργικό (λίγο αργότερα και στο διοικητικό) πεδίο των Σκαθαριών. Όμως στο White Album (έτσι επικράτησε να αποκαλείται, εξ αιτίας του εξωφύλλου του, το The Beatles του 1968) ο Lennon, αναζωογονημένος από την επίσκεψη στην Ινδία, κατέθεσε μερικά σπουδαία τραγούδια. Το συγκεκριμένο είναι ένα κολάζ διαφορετικών θραυσμάτων, το οποίο όχι μόνο αποτελεί –ως λογική– προπομπό του περίφημου medley του Abbey Road, αλλά υπήρξε σίγουρα έμπνευση και για μετέπειτα αντίστοιχες προσπάθειες, όπως το “Bohemian Rhapsody” των Queen και το “Paranoid Android” των Radiohead. Προσέξτε το βαρύ κι ασήκωτο κιθαριστικό σόλο του Lennon, καθώς και τις αμέτρητες ρυθμικές μεταπηδήσεις, στις οποίες ο δημιουργός επιδιδόταν συχνά, χωρίς να το αντιλαμβάνεται καν.
8. Not Guilty (1968)
Ο George Harrison είχε πάντα πρόβλημα να πείσει τους Lennon, McCartney και George Martin να ασχοληθούν με τα τραγούδια του. Ιδού ένα από εκείνα που αδικήθηκαν, καθώς έμεινε εκτός White Album, και χρειάστηκε να περιμένει μέχρι το 1979, οπότε και βρήκε θέση στο σόλο άλμπουμ George Harrison. Η εκτέλεση των Beatles είναι σαφώς ανώτερη, παρά τις λίγες τεχνικές αστοχίες της. Θα τη βρείτε στο Anthology 3.
9. I’ve Got A Feeling (1969)
Εδώ έχουμε μια συρραφή δύο ξεχωριστών συνθέσεων: μιας μακαρτνεϊκής ροκιάς για τη Linda Eastman και μιας λεννονικής μίρλας για τη συστοιχία δύσκολων καταστάσεων που αντιμετώπιζε εκείνο τον καιρό. Η μπάντα προσπάθησε να ηχογραφήσει μια οριστική εκδοχή στο στούντιο, όμως τελικά η βερσιόν που μπήκε στο Let It Be (1970) προέκυψε από τη ζωντανή ηχογράφηση της τελευταίας τους εμφάνισης, στην ταράτσα του κτιρίου της Apple, στις 30 Ιανουαρίου 1969. Προσέξτε την ψυχωμένη ερμηνεία και την υποχθόνια μπασογραμμή του McCartney, τις κοφτερές κιθάρες των Lennon & Harrison, αλλά και τα διακριτικά –μα αριστουργηματικά– πλήκτρα του Billy Preston. Σε κάνει να αναφωνείς «έτσι... αγαπάει το Λίβερπουλ»!
https://youtu.be/3sgCrFiI_Gk
10. Old Brown Shoe (1969)
Το b-side του single “The Ballad Of John And Yoko” μάλλον δικαιούνταν να ανταλλάξει θέσεις με την... άλλη πλευρά του! Μια σύνθεση του Harrison, η οποία μπορεί μεν να ακολουθεί δοκιμασμένους δρόμους, εκτελεστικά όμως αναδεικνύεται από την ομόθυμη, καλά σμιλεμένη μουσικότητα της τετράδας. Ακόμα μία εξαιρετική μπασογραμμή από τον McCartney (ή τον Harrison, οι μαρτυρίες διίστανται), απίστευτο αμερικανοτραφές κιθαριστικό σόλο από τον Harrison και ιδιαίτερα δεμένο άκουσμα, συνολικά. Ακόμα και η «παραφωνία» του θαψίματος της φωνής στη μίξη προσδίδει μια διαφορετική αίσθηση, η οποία μάλλον προσθέτει τελικά, παρά αφαιρεί από το αποτέλεσμα.
