Από πού να ξεκινήσουμε την αποτίμηση της πορείας του θαυμαστού αυτού γκρουπ, το οποίο ήρθε από το πουθενά για να ανανεώσει ένα είδος ελαφρώς κουρασμένο από τα χρόνια και την κακοποίηση από κάθε λογής δεύτερα και τρίτα συγκροτήματα, χρησιμοποιώντας τα ίδια ακριβώς υλικά που μεταχειρίζονται όλοι, ένα βασικό οργανικό στήσιμο και μια λατρεία για τα blues;
Η μόνη διαφορά είναι ότι οι Black Keys φρόντισαν να ρίξουν στο μείγμα και μπόλικη φαντασία, πολύ πάθος κι αγάπη που βρήκε το δρόμο της, κατόπιν πολλής δουλειάς και ακούραστης –στα όρια της εξάντλησης– αφοσίωσης σ’ ό,τι κάνουν. Ας κάνουμε την αρχή από το ντεμπούτο τους The Big Come Up, το διστακτικό αλλά και πλήρες αυτοπεποίθησης βήμα τους του 2002, όπου μπορεί κανείς να βρει όλα τα στοιχεία που καθιστούν τους δύο αυτούς εξαιρετικούς μουσικούς τόσο σπουδαίους κι αγαπητούς: πρωτόλειο ροκ εν ρολ με άμεσες, απ’ ευθείας αναφορές στη νέγρικη μουσική (μια διασκευή στον λατρεμένο τους Junior Kimbrough για να τεστάρουν τα νερά, θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμη σε κομμάτια του μυθικού μπλουζίστα), μα και τα πόδια τους γερά ριζωμένα στην παράδοση της ποπ (με το “She Said, She Said” των Beatles να διασκευάζεται ευφάνταστα). Με λιγοστά μέσα ηχογραφημένο κι επιμελημένο από τους ίδιους, δίνει ένα πρώτο μέτρο σύγκρισης για τα όσα μέλλει να επακολουθήσουν.
Πράγματι, δεν πρόκειται να αλλάξουν και πολλά στη συνέχεια σε ό,τι αφορά στις μεθόδους καταγραφής της μουσικής τους για κάμποσα χρόνια. Σε δικά τους, πρωτόλεια στούντιο θα κάνουν τη δουλειά μόνοι τους, σε δική τους παραγωγή και με το ίδιο πάθος. Πλάι στα κομμάτια τους θα προσθέτουν κάποιες διασκευές που αφομοιώνονται τέλεια ανάμεσα στις συνθέσεις τους και λειτουργούν σαν γέφυρες ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, όπως ακριβώς και αυτό που βγαίνει λυσσασμένα από τη ζηλευτή ανάμεσά τους χημεία, τα εμπνευσμένα τζαμαρίσματα και τα λιτά όργανά τους. Εδώ κρύβεται το μεγάλο μυστικό των Black Keys, αν θελήσουμε να αποτιμήσουμε την αξία τους με μεταφυσικούς όρους: δύο άτομα που απαρτίζουν μια (με τον δικό της τρόπο) κλασική σύνθεση στη ροκ ιστορία, ένας κιθαρίστας και τραγουδιστής και πίσω του ένας φρενιασμένος τις περισσότερες φορές ντράμερ. Τι μπορεί να πάει λάθος; Δεν το τολμούν πολλοί, κατά τα φαινόμενα πρόκειται για δύσκολο στήσιμο, το οποίο θέλει κότσια ώστε να μην ακούγεται άδειος ο ήχος κι ελλιπές το συνολικό μπουκέτο ενέργειας και ευγενούς θορύβου που έρχεται να κατακτήσει τις αισθήσεις του ακροατή του. Έχουν υπάρξει βέβαια κι άλλα παραδείγματα αντίστοιχης δυαδικής οργανικής προσέγγισης στο ροκ, πρωτύτερα, νυν και αεί –πρόχειρα μου έρχονται στο νου οι House Of Freaks, οι Japandroids, οι δικοί μας Noise Figures, αλλά και το θηλυκό ανάλογο των Deap Vally εσχάτως. Α ναι, και κάποιοι ακόμη ονόματι The White Stripes, που τα πήγαν κι εκείνοι αρκετά καλά στην καριέρα τους, αν έχετε ακούσει…
Πολλοί παραλληλισμοί έχουν γίνει ανάμεσα στους τελευταίους και τους Black Keys, μάλιστα έχουν κατηγορήσει τους δε ότι μιμήθηκαν το στυλ των μεν προκειμένου να γνωρίσουν κι εκείνοι αντίστοιχη επιτυχία. Ανοησίες ασφαλώς! Θα τολμούσα να πω ότι όσα έχουν καταφέρει οι Black Keys έχουν επιτευχθεί με διαφορετικό τρόπο και σαφώς χαμηλότερο προφίλ δημοσιότητας. Οι White Stripes είχαν κατ’ αρχήν ένα πολύ προσεγμένο image που φρόντισαν να διαφυλάξουν μέχρι το τέλος της καριέρας τους. Τα ρούχα τους, τα εξώφυλλα, η εμμονή τους με συγκεκριμένα χρώματα, όλα έδειχναν ένα γκρουπ το οποίο βγήκε από συναντήσεις διαφημιστών και συγκεκριμένα marketing σχέδια, άσχετα αν κάτι τέτοιο ισχύει τελικά ή όχι. Κατόπιν ήρθε η διαφωνία σχετικά με το κατά πόσο ο Jack και η Meg White είναι όντως αδέρφια, όπως διατεινόταν ο πρώτος, ή ανδρόγυνο, όπως επέμενε εκείνο το χαρτί από το δημαρχείο που ανασύρθηκε τελικά, ρίχνοντας καύσιμο στη φωτιά της δημοσιότητας που τους περιέβαλε ασταμάτητα. Τους δύο όμως των Black Keys μόλις και μετά βίας θα έλεγε κανείς ότι τους γνωρίζουμε από τα πρόσωπά τους. Κι αν ναι, γίνεται επειδή είναι αρκετά κοινά τα χαρακτηριστικά τους: ο Dan Auerbach, κλασικός Αμερικάνος, κοινή φάτσα από το καλοσυνάτο παιδί της διπλανής πόρτας, λίγο Ryan Gosling προς το άσχημο, μα χωρίς καμία ανάγκη να προβάλει ένα φροντισμένο image. Ο έτερος Patrick Carney είναι ο κρεμανταλάς nerd που θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε αν τον είχες συμμαθητή στην τάξη σου: το καλύτερο παιδί ή ο εκκεντρικός που καλό θα ήταν να μην είχες πολλά-πολλά μαζί του (στην αληθινή ζωή τείνει να είναι ακριβώς ένα μείγμα αυτών των δύο…).
Οι δυο τους συναντήθηκαν πράγματι στο σχολείο κι από τότε έγιναν αχώριστοι φίλοι, ειδικά όταν κατάλαβαν ότι τα μουσικά τους γούστα ταίριαζαν κι ότι ο ήχος που ξεπηδάει από τα ηχεία τους όταν παίζουν μαζί είναι τόσο μοναδικός κι απόρθητος, ώστε δεν χρειάζεται να φέρουν κανέναν δίπλα τους να τους βοηθήσει να τον επαυξήσουν με επιπλέον τρικ, με γιρλάντες ή με χοντροκομμένα ριφ, τα οποία ίσως εντυπωσιάσουν περιστασιακά, μα τελικά δεν θα είναι συμβατά με ό,τι έχουν σαν όραμα και στόχο. Για πολλά χρόνια ακολούθησαν έναν μοναχικό δρόμο που δεν ενέπλεκε καμία εξωτερική παρέμβαση, και κάποτε μάλιστα έφτασαν στα πρόθυρα της διάλυσης, όταν συνειδητοποίησαν ότι όλη η σκληρή δουλειά που είχαν ρίξει στα πλαίσια του γκρουπ δεν τους οδηγούσε κάπου. Παρ' όλα αυτά, και προς τιμήν τους, έμειναν πιστοί στη φανατική βάση που είχαν δημιουργήσει με ασταμάτητες περιοδείες, σε σημείο ώστε όταν τους έγινε η πρώτη πρόταση για να χρησιμοποιηθεί τραγούδι τους σε διαφήμιση, αρνήθηκαν. Ώστε να μη θεωρηθεί ότι ξεπουλήθηκαν γρήγορα, παρά το γεγονός ότι τα χρήματα που θα έπαιρναν θα ήταν δέκα φορές περισσότερα από όσα είχαν κερδίσει μέχρι τότε από την εμπλοκή τους με το συγκρότημα!
Από τότε έχει ασφαλώς κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και οι Black Keys έχουν δώσει πολλά άλλα κομμάτια τους για κάθε είδους ανάγκες: από διαφημίσεις μέχρι τηλεοπτικές σειρές και κινηματογραφικές ταινίες. Και δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα να υπερασπιστούν τέτοιες επιλογές. «Το να δίνεις τα τραγούδια σου σε διαφημίσεις είναι περίπου σαν να τα δίνεις να παιχτούν στο ραδιόφωνο. Διαδίδει το μήνυμα εκεί έξω. Όσο μπορείς να ελέγχεις την Τέχνη σου, τι σημασία έχει πού παίζεται; Τι νόημα έχει να βγαίνεις στον δρόμο, προσπαθώντας να προωθήσεις τον δίσκο σου, και κατόπιν να απορρίπτεις την ευκαιρία να παιχτεί λόγω κάποιου ηλίθιου στίγματος; Έχουμε δουλέψει σκληρότερα από κάθε άλλη μπάντα την οποία έχουμε συναντήσει, έχουμε ταξιδέψει σ’ ολόκληρο τον κόσμο χωρίς να έχουμε μπει ποτέ σε καμπίνα πρώτης θέσης. Και ποτέ δεν είχαμε κάποιον να λαμβάνει καλλιτεχνικές αποφάσεις για λογαριασμό μας». Και όντως, αν θα πρέπει να αναγνωρίσουμε κάτι στους Black Keys, είναι ότι έχουν κάνει όλα τα βήματα της πορείας πολύ προσεκτικά και χωρίς καμία βιασύνη. Η επιτυχία ήρθε λοιπόν αβίαστα, χωρίς να χρειαστεί να παραχωρήσουν οτιδήποτε από όσα είχαν κατακτήσει αργά και μεθοδικά, με τη μουσική τους και μόνο.
Μία από τις πιο έξυπνες κινήσεις τους ήταν το εφήμερο project με το όνομα Blacroc, όταν ηχογράφησαν ένα άλμπουμ με μια στρατιά από γνωστούς ράπερ όπως ο Q-Tip, o Mos Def, o Raekwon, o RZA και άλλοι. Ο δίσκος αυτός τους σύστησε σε ένα έγχρωμο ακροατήριο που λογικά δεν τους γνώριζε πριν την κυκλοφορία του (2009), το οποίο προφανώς στήριξε τις μετέπειτα δουλειές τους και την τόσο έντονα και αδιαπραγμάτευτα επηρεασμένη από τη blues και R&B παράδοση ροκ εκδοχή τους (κι ακόμη περιμένουμε το δεύτερο μέρος του επιτυχημένου αυτού πειράματος, που έχει εν μέρει ήδη ηχογραφηθεί αλλά δεν προβλέπεται να κυκλοφορήσει άμεσα). Από την άλλη, εκείνο που δεν ήταν καθόλου έξυπνο και παρ’ ολίγο να στοιχίσει την ίδια την ύπαρξη του γκρουπ ήταν η απόφαση του Dan Auerbach να κυκλοφορήσει ένα σόλο άλμπουμ την ίδια χρονιά, γεγονός που δημιούργησε σοβαρή παρεξήγηση στους κόλπους του διδύμου. Λύθηκε λίγο καιρό αργότερα, όταν κατέστη σαφές ότι οι δύο θα μπορούσαν να ασχολούνται με διάφορες παράλληλες ενασχολήσεις. Ο Patrick Carney σχημάτισε έτσι κάποια στιγμή τους Drummer (στους οποίους όμως έπαιζε… μπάσο!), ενώ ο Auerbach ασχολήθηκε εκτενώς με την παραγωγή και βρέθηκε πίσω από την κονσόλα για λογαριασμό πολλών μικρών κι ανερχόμενων ονομάτων, της εκπληκτικής επιστροφής του Dr. John στη δισκογραφία το 2012 με το άλμπουμ Locked Down, του μοναδικού ταλέντου που ακούει στο όνομα Michael Kiwanuka, του Αφρικανού Tuareg μουσικού Bombino, μα και της δεύτερης δισκογραφικής προσπάθειας της αμφιλεγόμενης Lana Del Rey!
Αυτό το τελευταίο δεν το πήραν ίσως τόσο καλά οι οπαδοί τους –και οι οπαδοί της ροκ μουσικής γενικότερα. Αλλά, εδώ που τα λέμε, πάντοτε δεν τίθεται το ερώτημα του πώς αντιλαμβάνονται τις επιλογές των καλλιτεχνών οι οπαδοί τους; Οι μόνοι που ίσως δεν έχουν τέτοια προβλήματα είναι οι ίδιοι οι Black Keys, μιας που από κάποια στιγμή και μετά έπαψαν (όπως έχουν δηλώσει) να σκέφτονται τι γνώμη έχουν οι άλλοι για όσα κάνουν. Από την κυκλοφορία τουλάχιστον του άλμπουμ τους Attack & Release, όπου για πρώτη φορά επέτρεψαν σε κάποιον τρίτο να μπει μαζί τους στο στούντιο: ήταν ο σούπερ παραγωγός Danger Mouse, ο οποίος τους έδωσε νέες ιδέες κι ώθηση για να αναπτύξουν και εξελίξουν τον ήχο τους. Κι έκτοτε η πορεία τους είναι διαρκώς ανοδική.
Με το τελευταίο, όγδοο άλμπουμ τους (Turn Blue), είχαν δύο στοιχήματα: αφενός να διατηρήσουν την ηγεμονική τους θέση στο χώρο της ροκ μουσικής σαν ένα από τα πιο αξιόλογα, δουλευταράδικα και επιτυχημένα γκρουπ της τρέχουσας δεκαετίας, κι αφετέρου να αρέσουν ξανά στους παλιότερους και πιστότερους οπαδούς, παρουσιάζοντας μια δουλειά αντάξια του παρελθόντος τους, παιγμένη με πάθος και με το χάρισμα που έχουν επανειλημμένα αποδείξει ότι διαθέτουν. Δυστυχώς πέτυχαν απόλυτα μόνο στο πρώτο σκέλος... Η δημοφιλία τους δηλαδή θα παρέμενε στα ίδια, ίσως και σε υψηλότερα, επίπεδα, το άλμπουμ ωστόσο προέκυψε άνισο, με κάποια βέβαια τραγούδια να ξεχωρίζουν -όπως το single “Fever”, το “Bullet In The Brain”, το “10 Lovers” (εμφανής εδώ η επιρροή που τους ασκεί ο Danger Mouse, ο οποίος αναμείχθηκε για μία ακόμη φορά στην παραγωγή), το “Weight Of Love”, αλλά και το νοσταλγικό “In Our Prime”.
Αδιαμφισβήτητα, πάντως, οι Black Keys είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες ροκ μπάντες σήμερα. Θα γίνουν άραγε το επόμενο συγκρότημα που μπορεί να γεμίζει στάδια, σαν τους Rolling Stones και U2 μιας άλλης, νεότερης γενιάς; Το σίγουρο είναι ότι, ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, αφενός θα το αξίζουν με το παραπάνω (επειδή ελάχιστες άλλες μπάντες που έχουν λειτουργήσει την τελευταία ντουζίνα χρόνια έχουν καταφέρει να αφήσουν παρακαταθήκη ένα τόσο εντυπωσιακό ανθολόγιο τραγουδιών όσο εκείνοι) κι αφετέρου επειδή δεν μπορούμε να σκεφτούμε ένα σπουδαιότερο σχήμα που να είναι σε θέση να σηκώσει στις πλάτες του το βάρος ν' αποτελεί μία από τις αντιπροσωπευτικότερες μπάντες του καιρού μας. Γιατί είναι μαζικοί, αλλά με τον καλύτερο τρόπο. Τους ζητάει από τον DJ στα μπαρ ο ακροατής που δεν έχει παρά ελάχιστη επαφή με τις τρέχουσες μα και τις παλιότερες τάσεις στο χώρο της ροκ μουσικής και ταυτόχρονα είναι ο κοινός (όχι πια μυστικός όμως) κώδικας ανάμεσα στους ορκισμένους ρέκτες του είδους. Τους βλέπεις να παίζουν ζωντανά γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα παρακολουθήσεις σχεδόν ό,τι καλύτερο έχει να σου προσφέρει η ροκ μουσική σ’ ένα συμπυκνωμένο πακέτο εμπειριών: την ενέργεια του ηλεκτρισμού, την έξαψη της μελωδίας, τη σαρωτική αίσθηση ενός κοινού πάθους για μια ανέμελη στιγμή διασκέδασης, την κάλυψη όλων των αναγκών για ηχητικά ερεθίσματα που προκαλούν πολυπόθητες συναυλιακές συγκινήσεις.
Info αθηναϊκής εμφάνισης
Στις 30 Μαΐου του 2015, οι Black Keys, στην παρθενική τους εμφάνιση στη χώρα μας, θα διαλύσουν τις όποιες αμφιβολίες μπορεί να υπάρχουν για το ποια θα είναι η συναυλία της χρονιάς μέσα στο 2015!
To live θα γίνει στα πλαίσια του Rockwave Festival που γιορτάζει φέτος τα εικοστά του γενέθλια. Μαζί τους θα εμφανιστούν και οι φοβεροί The Black Angels, οι 1000 Mods, οι The Big Nose Attack, ένα συγκρότημα που παίζουμε διαρκώς στο ραδιόφωνο του Avopolis (www.avopolisradio.gr) και οι Puta Volcano.
H τιμή της προπώλησης των εισιτηρίων είναι 42 ευρώ.
ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ:
Αθήνα
Ticket House, Πανεπιστημίου 42 (εντός της στοάς), τηλ.210 3608366
Metal Era, Εμμανουήλ Μπενάκη 22, τηλ. 210 3304133
Θεσσαλονίκη
Τicket House, Πλ Αριστοτέλους 5,
Musicland, Μητροπόλεως 102, τηλ. 2310 264880
Rover Bar, Σαλαμίνος 6, Λαδάδικα, τηλ. 2310 544304
Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες/ωρο:
www.ticketpro.gr | www.tickethouse.gr
Για την αγορά εισιτηρίων μέσω internet ή μέσω πιστωτικής κάρτας υπάρχει επιβάρυνση 10% στην τιμή του εισιτηρίου.
Κέρδισε ένα από τα 300 διπλά V.I.P. εισιτήρια!
Το What's Up σου δίνει την ευκαιρία να κερδίσεις ένα από τα διπλά V.I.P. εισιτήρια για να δεις τους Black Keys! Διάλεξε τον στίχο που σου έχει κολλήσει, βγάλε φωτογραφία μαζί του και μπες στην κλήρωση για δωρεάν εισιτήρια και μεταφορά από και προς το Terra Vibe Park!
{youtube}a_426RiwST8{/youtube}
