Από τους πλέον ανήσυχους ηλεκτρονικούς καλλιτέχνες των τελευταίων χρόνων, ο Καναδός Jamison Dick καταφτάνει Ελλάδα (30/3, Sixd.o.g.s.) και μας γράφει λίγα λόγια για 10 άλμπουμ που δεν θα βαρεθεί ποτέ ν' ακούει...
Brian Eno - Apollo: Atmospheres & Soundtracks
Είχα περάσει πολύ χρόνο με το MusicForAirports πριν ακούσω αυτόν τον δίσκο του Eno –πριν τον μάθω, για να είμαι ακριβής– κι έτσι η μετάβαση υπήρξε αρκετά ομαλή. Νόμιζα ως τότε ότι έχω προσδιορίσει τον τύπο της ambient μουσικής που μου άρεσε περισσότερο, αλλά το Apollo: Atmospheres & Soundtracks πέρασε την αγάπη μου για το είδος σε ένα ολότελα νέο επίπεδο.
Pink Floyd - Dark Side Of The Moon
Πολλούς από τους δίσκους που αγαπώ τους ανακάλυψα όταν πήγαινα στο κολέγιο (νομίζω κάτι τέτοιο ισχύει για τους περισσότερους ανθρώπους) και το DarkSideOfTheMoon ήταν ένας από αυτούς. Γνώριζα ασφαλώς, ήδη από το Γυμνάσιο, ποιοι ήταν οι Pink Floyd, αλλά μέχρι να πάω στο κολέγιο δεν είχα κάτσει ν' ακούσω το συγκεκριμένο άλμπουμ επισταμένως. Κατά τη γνώμη μου είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα ογκώδες ορόσημο: υπάρχει πολλή ομορφιά μέσα του, όπως και κάποιες από τις πιο αξιομνημόνευτες μελωδίες στη μουσική ιστορία.
Radiohead - Kid A
Ο πρώτος «πειραματικός» δίσκος τον οποίον ερωτεύτηκα! Μου άλλαξε μάλιστα όλη την αντίληψη που είχα για τους Radiohead ως μπάντα. Είναι επίσης και ο πρώτος δίσκος για τον οποίον σκέφτηκα ότι τίποτα απ' όσα είχα ακούσει μέχρι τότε δεν ηχούσε «σαν κι αυτό» –μια δουλειά που δεν μπορούσες να την καρφιτσώσεις σε μια συγκεκριμένη εποχή. Ακόμα και σήμερα, κάτι παραπάνω από δεκαετία απ' όταν βγήκε, μου φαίνεται φρέσκο.
SigurRós - ( )
Απόκτησα μια ισχυρή συναισθηματική επαφή με το άτιτλο άλμπουμ των Sigur Rós, όταν το πρωτάκουσα. To KidA, για παράδειγμα, με κέρδισε ακρόαση με την ακρόαση, αλλά αυτό είχε μια πολύ πιο άμεση επίδραση. Ακόμα θυμάμαι το μέρος όπου βρισκόμουν όταν το άκουσα, η όλη εμπειρία έχει δημιουργήσει μια πολύ ζωντανή εικόνα στο μυαλό μου.
Miles Davis - Kind Of Blue
Η τέλεια ισορροπια μεταξύ απίστευτης μουσικής δεξιότητας και βαθιών συναισθημάτων. Βρίσκω ότι υπάρχουν καλοί λόγοι που το KindOfBlue φιγουράρει συχνά ως «ο καλύτερος τζαζ δίσκος», αλλά είναι συνάμα και ένα από τα πιο εύκολα άλμπουμ για το αυτί. Έχει δουλέψει μάλιστα ως soundtrack σε πολλές στιγμές της ζωής μου.
Daft Punk - Discovery
Είχα μια μακροχρόνια ερωτική σχέση με τους Daft Punk –άκουσα το "Da Funk" όταν ήμουν μόλις 11 χρονών!– και παραμένουν μέχρι και σήμερα ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα. Το Discovery βγήκε όταν πια πήγαινα στο Γυμνάσιο και απλά καθόρισε την αγάπη μου για την ηλεκτρονική μουσική.
The Album Leaf - In A Safe Place
Μάλλον θα ερωτευόμουν εύκολα κάθε άλμπουμ που θα είχε μια κάποια σύνδεση με τους Sigur Rós, οπότε –με το που άκουσα ότι το InASafePlace είχε ηχογραφηθεί στο στούντιό τους στην Ισλανδία– έδειξα άμεσο ενδιαφέρον. Και δεν διαψεύστηκα: αυτός ο δίσκος έχει υπάρξει για μένα η μεγαλύτερη έμπνευση για ό,τι καλλιτεχνικό έκανα στα τελευταία 10 χρόνια. Πέρασα πάρα πολύ χρόνο προσπαθώντας να φτιάξω κι εγώ μουσική που να δημιουργεί τα συναισθήματα τα οποία εκπέμπει εδώ ο Album Leaf.
The Microphones - The Glow Pt. 2
Από τις πιο «καινούργιες» προτιμήσεις μου, το ανακάλυψα πριν μερικά χρόνια κι έκτοτε ο Phil Elverum έχει γίνει ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς. Υποθέτω βέβαια πως έχει να κάνει και με το ότι ζούμε και οι δύο στο ίδιο κομμάτι του κόσμου, στις βορειοδυτικές αμερικανικές ακτές που βλέπουν στον Ειρηνικό. Τέτοια πράγματα παίζουν ρόλο, γιατί είναι για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίον μπορεί να μετατρέψει σε όμορφη τέχνη έναν περίπατο στο δάσος κατά τη διάρκεια μιας μουντής μέρας που με γοητεύει τόσο πολύ.
Grouper - Dragging A Dead Deer Up A Hill
Ακόμα ένας δίσκος που έχει να κάνει με την ιδιαίτερη πατρίδα μου (η Liz Harris είναι από το Όρεγκον), ένα τέλειο soundtrack για τους ατέλειωτους γκρίζους και βροχερούς μήνες του Βανκούβερ. Η Grouper ξετυλίγει εδώ μια βαθιά επαφή με τη φύση και είναι ένα επίσης στοιχείο που προσπαθώ να φέρω και στη δική μου δουλειά.
Smashing Pumpkins - Mellon Collie And The Infinite Sadness
Από τους δίσκους τους οποίους επισκέπτομαι ξανά και ξανά, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου. Το λάτρεψα ως παιδί και ως ενήλικας (για άλλους λόγους κάθε φορά) και ακόμα βρίσκω κάτι να με σαγηνεύσει ή και να με εμπνεύσει όποτε βάζω να τον ακούσω –κι ας πέρασαν σχεδόν δύο δεκαετίες από την κυκλοφορία του.
{youtube}F3AVjUX_h3M{/youtube}
