Οι Agnes Vein γιορτάζουν τα 20 χρόνια παρουσίας τους στην ελληνική σκηνή παρέα με φίλους και τρεις από τις καλύτερες εγχώριες μπάντες του “αργού metal». Οι Bus (the Unknown Secretary), οι Seer of the Void και οι DreamLongDead προετοιμάζονται για μια ιστορική βραδιά, την Παρασκευή 19 Απριλίου στο An Club, επιλέγουν κάποιους από τους δίσκους που επηρέασαν το στυλ τους και μοιράζονται κάποιες σκέψεις για αυτούς με τους αναγνώστες του Avopolis.gr.
BUS (the Unknown Secretary)
The Heartbreakers - L.A.M.F (1977): Johnny Thunders και rock’n’roll. Αυτά τα δυο πάνε παρέα. Ατόφιο και γνήσιο, συνοδευόμενο από μια σαλονάτη avant garde αισθητική, σακάκια και λουστρίνια, τσιγάρα, club, νύχτα, δρόμος και άλλα πολλά.
Holocaust - The Nightcomers (1981)
O απόλυτος New Wave of British Heavy Metal δίσκος ο οποίος ενώνει την AC/DC-ική απλότητα με το νέο ήχο της εποχής του. Album με ιδιαίτερη προσωπικότητα .
Rudimentary Peni - Death Church (1983)
Αγνός και πρωτόλειος ήχος χωρίς εντυπωσιασμούς και φανφάρες, σκοτεινός και κοφτερός σαν ξυράφι. Μέχρι και σήμερα ακούγεται υπερσύγχρονος – ένα cult διαμαντάκι.
Mercyful Fate - Melissa (1983)
Εμπλουτισμένο εντυπωσιακά από τα ‘70s και κάπως παλιομοδίτικος για την εποχή που κυκλοφόρησε, η Μελίσσα ήρθε για να επισφραγίσει το δικό της στίγμα στο metal.
Six Feet Under - Warpath (1997)
Η εποχή όπου το death metal είχε αρχίσει ήδη να συναντά το classic rock/metal. Ατελείωτη γκρούβα αλλά και λυσσασμένα γρήγορο. Ο riff master Allen West και ο οργισμένος Chris Barnes σε βάζουν μέσα στο pit για 40 και κάτι λεπτά για να κουνήσεις το κεφάλι σου στους βρώμικους ρυθμούς τους .
Seer of the Void
Black Sabbath - Paranoid (1970): Σίγουρα το album που καθόρισε τα πάντα στον «σκληρό» ήχο. Χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες, riff που έχουν μείνει στην αιωνιότητα, horror αισθητική και ανυπέρβλητοι ύμνοι όπως το Hand of Doom που συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να ακούμε στο repeat.
Motorhead - Overkill (1979): Η ωμή ενέργεια και το straight forward attitude του δίσκου έχουν επηρεάσει σημαντικά την μουσική μας. Ένας rock’n’roll ογκόλιθος, με υψηλές ταχύτητες, με punk, blues ακόμα και early thrash στοιχεία.
Venom - Welcome to Hell (1981): Όταν κυκλοφόρησε, ίσως ήταν ότι πιο “heavy” υπήρχε. Αισθητικά αλλά και μουσικά βοήθησε την σκηνή να κινηθεί σε πιο ακραία μουσικά μονοπάτια.
Slayer - South of Heaven (1988): Γενικά μας αρέσει το thrash και έχουμε αρκετές επιρροές από αυτό. Ο δίσκος ηχητικά και μουσικά είναι το απόλυτο έπος. Ειδικά τo drumming του Dave Lombardo είναι από άλλον πλανήτη.
https://youtu.be/LG8lGA5SQGw?si=AN6xPpeYR7ltg1Wc
High on Fire - Blessed Black Wings (2005): Ένας φοβερός δίσκος ο οποίος μας έχει επηρεάσει ιδιαίτερα στον ήχο μας. Όταν τον είχαμε πρωτοακούσει, προσπαθούσαμε να “μιμηθούμε” τον ήχο του Matt Pike στις κιθάρες. Το συγκεκριμένο album δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα από την αρχή μέχρι το τέλος. Ίσως το καλύτερο της καριέρας τους.
DreamLongDead
Bolt Thrower - Realm of Chaos (1989): Οι παλιοί Bolt Thrower οι ορθόδοξοι που συνδύασαν τo grindcore, το death metal και τις επιρροές από Sacrilege και Candlemass μέσα στα πεδία μαχών του “Warhammer 40.000”, με θριαμβευτικά αποτελέσματα. Το “World Eater” έχει ένα από τα καλύτερα riffs στη metal ιστορία.
Celtic Frost - To Megatherion (1985): Όλα τα στοιχεία αυτού του δίσκου, από το απόλυτα evil εξώφυλλο του Giger, τη δίκαση στο “Circle of the Tyrants”, τα συμφωνικά στοιχεία στο “Necromantical Screams”, μέχρι και τη γραμματοσειρά των credits στο οπισθόφυλλο του LP, αποτελούν επιρροή για κάθε είδους ακραία έκφραση στο metal από εκεί και πέρα.
Cathedral - Forest of Equilibrium (1991): Ακόμη και σήμερα, 33 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το “Forest...” παραμένει στις κορυφαίες θέσεις της λίστας “all-time heaviest shit in doom”. Η metal υπερβολή σε όλο της το μεγαλείο, αλλά από την ανάποδη: πιο αργά, πιο βασανιστικά, πιο heavy. Κι άλλο τόσο.
Godflesh – Streetcleaner (1989): Το 1989, ενόσω άλλες οι μπάντες και το κοινό της εποχής προσπαθούσαν να βγάλουν άκρη με τα όρια ανάμεσα στο thrash, το death και το grindcore, οι Godflesh στο ντεμπούτο τους album πρωτοπόρησαν “βιομηχανοποιώντας” τον (ακραίο) metal ήχο, κάνοντάς τον πιο ψυχρό και ανελέητο. Και πώς είπαμε ότι ονομάζεται το τέταρτο κομμάτι του δίσκου;
Entombed – Clandestine (1991): Πιο “πηχτό”, ογκώδες και απόκοσμο από το (ούτως ή άλλως εκπληκτικό) “Left Hand Path” που είχε προηγηθεί, το “Clandestine” είναι το απώγειο του σουηδικού death metal. Ήχος-ορόσημο, εθιστικά riffs και σεμιναριακή απόδοση στα φωνητικά από τον Nicke Andersson. Απλησίαστο album.
Οι Agnes Vein, οι Bus The Unknown Secretary, οι Seer of the Void και οι DreamLongDead σε ένα από τα καλύτερα εγχώρια doomy gloomy metal billing που έχει επισκεφτεί το ιστορικό An Club αυτή την Παρασκευή 19 Απριλίου. Περισσότερα εδώ.
