1. Michael Jackson: Bad [1987]
Μου πήρε λιγότερο χρόνο απ' όσο φανταζόμουν, να διαλέξω ένα από τα άλμπουμ αυτής της διάνοιας. Νομίζω επειδή αυτό έλιωσα πρώτο –ο ήχος, η παραγωγή, η όλη αισθητική του Bad, έχουν βαθιές ρίζες μέσα μου. Ο εξωγήινος Michael δείχνει σε εμάς τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, ότι μπορείς να καινοτομήσεις ταυτόχρονα σε 4 κατηγορίες: φωνή, χορό, σύνθεση και βίντεο κλιπ. Μάλιστα…
2. Def Leppard: Hysteria [1987]
Από τα αγαπημένα μου των 1980s. Συγκινητικά ποζεροκόμματα με πιασάρικες μελωδίες, τεράστια παραγωγή και τα τύμπανα πιο μπροστά από τη φωνή στο mix. Το είχα σε κασέτα και, απ’ το πολύ παίξιμο, κοβόταν η ταινία, οπότε τη μπάλωνα με σελοτέιπ σε διάφορα σημεία.
3. Pearl Jam: Ten [1991]
Αριστουργηματικό πρώτο άλμπουμ από την ιστορική πλέον μπάντα, με εντυπωσιακό αριθμό πεντάστερων μελωδιών, guitar riffs, και στίχων. Αρκετό για να κτίσουν πανίσχυρο following, που κρατάει ακόμα και σήμερα.
4. Meshuggah: ObZen [2008]
Πήρε περίπου 15 χρόνια στον πλανήτη να καταλάβει τη μαγεία των Meshuggah. Το metal δεν θα ήταν ποτέ πια το ίδιο. Η jazz δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια. Οι ντράμερ και οι κιθαρίστες, δεν θα ήταν ποτέ πια οι ίδιοι. Ποτέ πριν ένα σχήμα δεν άλλαξε τόσο πολύ τη μουσική.
5. Periphery: Periphery ΙΙ - This Time Is Personal [2012]
Στην εποχή του DIY, αυτή η ομάδα τα έκανε όλα μόνη της, και τα έκανε πολύ καλά. Self composed/performed/produced, οι Periphery είναι παιδί των Meshuggah και Dream Theater, κάνουν όμως πολλή παρέα με τους Bon Jovi και άλλες μπάντες των 1980s και 1990s. Επίσης, ο καλύτερος ήχος στα ντραμς που έχει ηχογραφηθεί την τελευταία 10ετία.
6. Nine Inch Nails: The Fragile [1999]
Ναι, ναι, το Downward Spiral (1994) είναι το classic album, αλλά πως μπορείς να μην παρασυρθείς από έναν Trent Reznor που έχει περάσει δύσκολα τελευταία και βγάζει τα απωθημένα του στο Fragile; Επίσης, το "The Day The Whole World Went Away" είναι μέσα στα 5 αγαπημένα μου κομμάτια.
7. John Scofield: Pick Hits [1990]
Fusion live δίσκος του John Scofield, με Dennis Chambers & Gary Grainger στη rhythm section. Αν είσαι drummer και δεν έχεις καθόλου Dennis στο παίξιμό σου, υπάρχει πρόβλημα.
8. Igor Stravinsky: Rite Οf Spring [1913]
Το αριστούργημα αυτό, όσο περίεργο κι αν είναι αυτό που θα πω, το άκουγα πολύ στον στρατό(!!). Ωρες και ώρες εξωτερικής «εργασίας», ακούγοντας τα μονά μέτρα και τα περίεργα accents να περνάνε. Δεν νομίζω ότι έχει επηρεάσει τη μουσική μου. Σίγουρα όμως έχει επηρεάσει το παίξιμό μου στα drums.
9. Sting: Ten Summoner’s Tales [1993]
Ο Sting στα καλύτερά του, με Vinnie Colaiuta στα νιάτα του. Intellectual pop, παιγμένη αρκετά οργανικά από παίχτες διεθνούς κλάσης. Θυμάμαι απ' έξω κάθε νότα αυτού του δίσκου, σε όλα τα όργανα.
10. Justice: Cross [2007]
Αργησα πολύ να καταλάβω την ηλεκτρονική μουσική. Ο πρώτος δίσκος αυτού του γκρουπ, είναι ένας από τους λόγους που μπόρεσα. Πολύ διαφορετικός από οτιδήποτε κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή, τόσο συνθετικά, όσο και ηχητικά.
{youtube}XVlxNQl1ZUM{/youtube}
