Νοέμβριος, 1989. Εγώ μέλος της σχολικής χορωδίας και ο δάσκαλος μουσικής έρχεται με μια κασέτα: «για τη γιορτή του Πολυτεχνείου θα πούμε ένα ακόμα τραγούδι, που λέει ένα νέο παιδί, 16 χρονών. Λέγεται Φοίβος Δεληβοριάς και το τραγούδι είναι “Η Επέτειος”», μας ανακοίνωσε. Προτού προλάβω να καλοσκεφτώ πόσο εύηχο ήταν το όνομα Φοίβος Δεληβοριάς, ο δάσκαλος είχε πατήσει το play στο κασετόφωνο και η φωνή του Φοίβου, μαζί με τους μαγικούς στίχους του, άρχισαν να συνθέτουν τη μυθολογία του: «η τηλεόραση είναι στη διαπασών, κι ο πατέρας μου κοιτάζει μ’ ενδιαφέρον, κι είναι όλα τόσο ψεύτικα και τόσο σοβαρά όταν νιώθεις πως την πάτησες ξανά». Λίγες μέρες αργότερα, αγόρασα το άλμπουμ Παρέλαση και το άκουγα με μανία. Λίγα χρόνια αργότερα, αγόρασα και όλα όσα ακολούθησαν, άρχισα και η ίδια να τον ακολουθώ στα live του, σε συναυλίες και σε μουσικές σκηνές. Κάποιες φορές πήγαινα και του μιλούσα σχεδόν με δέος στο καμαρίνι και ήταν πάντα από τους ελάχιστους ανθρώπους που, όσο πιο πολύ τον γνώριζες, τόσο πιο πολύ ενθουσιαζόσουν.
Νοέμβριος, 2015. Ο Φοίβος δεν είναι πια 16, ούτε κι εγώ μαθήτρια και μέλος χορωδίας. Βρίσκεται σε μία από τις τελικές πρόβες της παράστασης 72 Ώρες, μιας κωμωδίας που είχα γράψει το 2012 με τον Γιώργο Χατζηπαύλου και είχε βρει αισίως τον δρόμο της μέχρι το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, όπου και ετοιμαζόταν να κάνει πρεμιέρα. Εξωτερικά, φαινόμουν πολύ άνετη. Μέσα μου, όμως, ήμουν και πάλι ένα κορίτσι 12 χρονών που χοροπηδούσε από ευτυχία επειδή ο Φοίβος βρισκόταν στην πρόβα για να εμπνευστεί και να γράψει το τραγούδι της παράστασης. Καθόμουν δίπλα του, ήταν απόλυτα προσηλωμένος σε αυτό που έβλεπε και κάθε φορά που άκουγα ένα σιγανό του γέλιο, το 12άχρονο μέσα μου χοροπηδούσε ακόμα πιο ξέφρενα.
Στο τέλος της πρόβας, ο Φοίβος μίλησε και συνόψισε όλο το νόημα του έργου μέσα σε μια φράση: «είναι αυτό που συμβαίνει με όλες τις σχέσεις: σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς, θέλουμε να τα βρούμε, αλλά δεν ακούμε ο ένας τον άλλον, προσπαθούμε ξανά και ξανά, δεν σε καταλαβαίνω, δεν με καταλαβαίνεις».
Ο τίτλος του τραγουδιού που έγραψε για την παράσταση που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Σαρακατσάνης και πρωταγωνιστούν η Βάσω Καβαλιεράτου και ο Κίμων Φιορέτος, είναι λοιπόν "Δεν Με Καταλαβαίνεις". Κι αν η συγκεκριμένη κωμωδία έχει γρήγορους ρυθμούς, το τραγούδι αυτό –που ερμηνεύει ο ίδιος, μαζί με την υπέροχη Ειρήνη Αραμπατζή– χαμηλώνει μαγικά τους τόνους, έρχεται και ακούγεται στο φινάλε σαν χάδι. Η παράσταση πήγε πολύ καλά πέρυσι, γι’ αυτό αποφασίσαμε να την επαναλάβουμε και φέτος στον ίδιο χώρο, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Πέρυσι, πήγαινα και την έβλεπα πολύ συχνά, καθόμουν ανάμεσα στους θεατές, μου άρεσε να ακούω το γέλιο τους. Και στο τέλος μου άρεσε εξίσου να βλέπω τα συγκινημένα πρόσωπά τους, έτσι όπως έβγαιναν αργά-αργά από την αίθουσα, απόλυτα συντονισμένοι στον ρυθμό του τραγουδιού, που αντηχούσε σαν αποχαιρετιστήριο.
Ενας άντρας και μια γυναίκα, επί 100 λεπτά, προσπαθούν να επικοινωνήσουν, ενώ όλοι ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν είσαι ερωτευμένος, ο Έρωτας σου κάνει τις ίδιες πλάκες με τον αυτόματο κορέκτορα στο κινητό: άλλα θες να πεις και άλλα λες, άλλα πας να κάνεις κι άλλα καταλήγεις να κάνεις τελικά. Και μέσα σε 3 λεπτά, ο Φοίβος ξορκίζει τον φόβο του «για πάντα μαζί», αλλά κι εκείνον του «για πάντα μόνοι». Δεν σε καταλαβαίνω-δεν με καταλαβαίνεις, αλλά ίσως να μην πειράζει. Ίσως η αγάπη να βάζει μυστικά τους υπότιτλους στο έργο που θέλει να δει ο καθένας από μας.
{youtube}IV_okZDNWeA{/youtube}
