Στυλιανός Τζιρίτας
Η επιστημονική φαντασία έχει για τον κάθε θιασώτη της διαφορετική διάσταση και μερικές φορές διαφορετική έννοια. Αν και το φουτουριστικό μιας εικόνας/ταινίας να ενώνει τα γούστα ετερόκλητων ομάδων, αλλά στην ουσία μιλάμε για αναγνώστες/θεατές με εντελώς ξεχωριστή στόχευση. Και δεν μπήκε τυχαία πρώτη η ανάγνωση. Μπορεί θεμέλιος λίθος για όλα να είναι η ματιά του ανθρώπου προς το μέλλον (είτε για αποσαφήνιση του νεφελώδους που το περιβάλλει, είτε για σκιαγράφησή του μέσα από προσωπικά οράματα και αξίες), αλλά είναι η λογοτεχνία –από την εποχή του Λουκιανού και μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση, με τον Ιούλιο Βερν– που έθεσε τις βάσεις γι' αυτό που ονομάζουμε ως genre «επιστημονική φαντασία».
Φυσικά, ο κινηματογράφος, με το σαρωτικό του νεύμα, έχει τη δυνατότητα να αιχμαλωτίζει πιο άνετα. Γι' αυτό, όπως συχνά διαπιστώνω, όταν κάποιος λέει «επιστημονική φαντασία» εννοεί την (αμερικάνικη κυρίως) ματιά πάνω στο είδος, είτε μέσω σειρών στην τηλεόραση, είτε μέσω θρυλικών ταινιών από τη δεκαετία του 1950 και δώθε. Όμως ο καθαρόαιμος φουτουρισμός δόθηκε από την πένα, που κατάφερε με λεπτές αποχρώσεις να αποδώσει τη δυστοπία, την ονειροπλασία, μα και την ελπίδα του ουμανισμού για ένα δικαιότερο αύριο.
Στη συγκεκριμένη συλλογή που κατήρτισα ως παραγωγός, συναντήθηκα (με την εξαίρεση του Right Knider, τον οποίον γνώρισα από άλλον συμμετέχοντα) με ανθρώπους που ήξερα εκ των προτέρων ότι προέρχονται από όλο το παραπάνω φάσμα οπαδών, θέτοντας ως αυτονόητη τη θέρμη τους για το είδος –χωρίς να παραγνωρίζω φυσικά ότι υπάρχουν κι άλλοι υπηρέτες του συγκεκριμένου ήχου που είναι παράλληλα και οπαδοί του συγκεκριμένου genre.
Ήδη μαζεύονται υπογραφές και έχουν γίνει προγραφές για το sequel…
Με σειρά εμφάνισης στην tracklist της συλλογής:
Αντώνης Λιβιεράτος
Ο Ταγματάρχης του Αστροστόλου Τόμας Τζόουνς (γνωστός στους φίλους, απλά, ως Ταγματάρχης Τομ) διανύει το δέκατο τέταρτο έτος της πτήσης του ως κυβερνήτης και μοναδικός επιβάτης του πρώτου επανδρωμένου γήινου σκάφους που ταξιδεύει προς τον Άλφα του Πρόξιμα. Έχει, μόλις, ενεργοποιήσει την αυτόματη πλοήγηση και λαγοκοιμάται στο πιλοτήριο, όταν ένα ηχητικό σήμα τον ειδοποιεί πως τον καλούν από τη Γη. Στην οθόνη εμφανίζεται η αγαπημένη του γυναίκα, η Άντζι. Κρατάει στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο κοριτσάκι. «Είναι η κορούλα μας Τομ, αγάπη μου! Κοίτα πόσο σου μοιάζει! Πώς λες να τη βγάλουμε;».
{youtube}4WxeUifV5iY{/youtube}
Ο Ταγματάρχης τα χάνει. Σκάει μισό χαμόγελο, ψελλίζει κάτι ακατάληπτο και τερματίζει, βιαστικά, την κλήση. Ως έμπειρος κοσμοναύτης γνωρίζει, βέβαια, πως ο χρόνος κυλάει διαφορετικά σ' ένα αστρόπλοιο που κινείται με ταχύτητα που προσεγγίζει εκείνην του φωτός, απ' ότι στην Γη. Και πάλι, όμως, η διαφορά των δεκατεσσάρων ετών του φαίνεται κάπως υπερβολική. Μήπως είναι, τελικά, ένας συνηθισμένος κερατάς, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι; Ύστερα από λίγο, παραδέχεται πως δεν μπορεί ν' απαντήσει, προς το παρόν, στο ερώτημα. Απενεργοποιεί όλα τα συστήματα επικοινωνίας και, ξαλαφρωμένος, βυθίζεται σ' έναν βαθύ ύπνο δίχως όνειρα.
Bellerophone (Δημήτρης Σαντζιλιώτης)
H αγάπη μου για την επιστημονική φαντασία μπορεί να μην ξεκίνησε στα τέλη του περασμένου αιώνα, αλλά σίγουρα κάπου εκεί έδωσε την εύκολη απάντηση σε ένα από τα δυσκολότερα ερωτήματα για έναν μουσικό: τo bellerophon(e) ήρθε σχεδόν αυτόματα, δάνειο από την ταινία Forbidden Planet και με ακολουθεί μέχρι σήμερα. Ήταν η ίδια η ταινία και φυσικά το soundtrack της που με οδήγησαν σε σοβαρότερη ενασχόληση με την πρώιμη ηλεκτρονική μουσική και το πέρασμα στον χώρο του αναλογικού ήχου.
Το κομμάτι με το οποίο συμμετέχω στην συλλογή του φίλου Στυλιανού Τζιρίτα ("Proxima Centauri") ακολουθεί σε μεθοδολογία τις πρόσφατες κυκλοφορίες μου, με ηχογραφήσεις σε πραγματικό χρόνο και ελάχιστη επεξεργασία, ενώ αποτελεί τμήμα ενός έργου με θέμα την παρουσία και επίδραση της βαρύτητας, ως δύναμης, στη ζωή μας.
Spyros VJ
Οι πρώτες μου, εφηβικές επαφές με την επιστημονική φαντασία, έγιναν πρωτίστως μέσω του «ναΐφ» Ιουλίου Βερν, καπάκι με την πρώτη περίοδο του Απαγορευμένου Πλανήτη του Μπαζίνα, καθώς κι ενός βιβλίου ονόματι Ανθολογία Ιστοριών Επιστημονικής Φαντασίας που είχα ανακαλύψει στη βιβλιοθήκη ενός θείου.
Σειρά είχαν τα κόμιξ του Jean "Moebius" Giraud που εξοικείωσαν το βλέμμα με γεωμετρικές φόρμες, ενώ τελευταίες στην εξίσωση ήρθαν οι καλτ ταινίες των 1950s και 1960s, όπως το The Incredible Shrinking Man (από το οποίο εμπνεύστηκα και το κομμάτι της συλλογής του Στυλιανού Τζιρίτα). Όλα αυτά τη δεκαετία του 1980.
Προς τα τέλη της, και μετά το Νίντζα «σκουπιδαριό» που είχε προηγηθεί, είδα στην ΕΤ2 τα πρώτα επεισόδια της σειράς Star Trek –της original, των 1960s– και μαγεύτηκα. Ταξίδευα εκεί όπου δεν έχει πατήσει ποτέ άνθρωπος και απορροφούσα σαν σφουγγάρι όλη τη μελλοντολογία που παρέθεταν οι ευφάνταστοι σεναριογράφοι της.
Εκεί ήταν που «κόλλησα» με το genre, και στην πορεία συνειδητοποίησα ότι αυτή είναι και η γοητεία της Ε.Φ. Από τους Βέρν και Ασίμοφ, έως το Minority Report, το Deus X και το Black Mirror, η Ε.Φ. ανοίγει ένα παραθυράκι προς το μέλλον –ένα view master με εικόνες του, προς τέρψιν όλων των ανυπόμονων geeks, σαν εμένα, που το φαντασιώνονται. Άλλοτε πάμφωτο κι άλλοτε σκοτεινό, δυστοπικό.
Αχιλλέας Χαρμπίλας
Ένα από τα πολλά αγγλικά μεταχειρισμένα paperback που αγόρασα ως μαθητής για να εξοικειωθώ με τη γλώσσα, ήταν το This Immortal του Roger Zelazny, το οποίο αποτελεί και την έμπνευση της συμβολής μου στη συλλογή. Θυμάμαι ότι, όταν το διάβασα, με εντυπωσίασε η ατμόσφαιρα της παρακμής του πολιτισμού, πολύ πιο λεπτά σκιαγραφημένη απ' ότι είθισται, χωρίς Mad Maxικές γραφικουλιές και αστείως απλοϊκά ηθικά μηνύματα.
Τώρα, 20 χρόνια αργότερα, κάθε μήνα κατεβάζω 2-3 audio books για να ακούω όσο δουλεύω στο εργαστήρι επισκευών μουσικών μηχανών το οποίο έχω στο Βερολίνο. Ένα από αυτά ήταν και πάλι το This Immortal και μπορώ να πω ότι όχι μόνο αντέχει στη δοκιμασία του χρόνου (αν εξαιρέσεις ότι οι εξωγήινοι από τον πλανήτη Βέγκα λέγονται πολύ λογικά Vegans, αλλά πού να το φανταστεί ο άνθρωπος), αλλά και ότι, αυτή τη φορά, με πιο ενήλικα πλέον αυτιά, διέκρινα ακόμα περισσότερες διαστρωματώσεις στον χαρακτήρα του Conrad Nomikos και στον κόσμο στον οποίον κινείται.
Το θέμα του κομματιού "He Was An Enigma To Earthmen And Star Beings Alike" είναι εμπνευσμένο από το ηχητικό logo της έκδοσης της Brilliance Audio.
The Hydra
20-25 χρονών. Μεσημέρι σε μια παραλία στη Ζάκυνθο, σαν χτισμένη μέσα σε κρατήρα. Ο ήλιος με διακτινίζει όπως το κύμα τρώει τον βράχο. Με διαβρώνει αργά και αδυσώπητα.
Διαβάζω την ιστορία ενός ανδροειδούς που ήθελε να νιώθει τον Γυμνό Ήλιο πάνω στο συνθετικό του δέρμα.
Η επανάσταση του αληθινού τέλους σε αντιπαράθεση με το μαρτύριο της αιώνιας ζωής.
Οι φαβορίτες του συγγραφέα στο οπισθόφυλλο απλώνονται από την αντηλιά σαν ψηφιακά δάση του Druillet.
Κοιτάζω πίσω από τον ώμο μου. Ο Difool με τα χέρια στα γόνατα, λαχανιασμένος όπως πάντα και ο Dippo γραπωμένος πάνω του, κοιτούν σαστισμένοι. Σηκώνεται κύμα. Η Druuna βγαίνει από τη θάλασσα και ξαπλώνει δίπλα μου.
Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι μέσα στο δωμάτιο της Lubna.
Για ακόμα μία φορά έχει ξεχαρβαλώσει το Ranx και παιδεύεται με δύο επίμονα κυκλώματα. Πάλι έσπασε τα δόντια ενός φίλου της. Ο μαλάκας.
Της ζητάω να βάλει κάτι ν' ακούμε όσο την περιμένω να τελειώσει. Διαλέγει το soundtrack μιας ρώσικης ταινίας, για μια απαγορευμένη ζώνη σε ένα δυστοπικό μέλλον. Μου κάνει εντύπωση.
Ανοίγει η πόρτα και ένας λιπόσαρκος Αμερικάνος με περίεργο όνομα και μαύρα γυαλιά μπαίνει στο δωμάτιο.
Τον συνοδεύουν Μπλε Άντρες.
Ακούω έναν καινούριο κόσμο να με καλεί.
Right Knider
H νυχτερινή εκπομπή καθοδήγησης είχε μόλις ολοκληρωθεί και ο τηλεδέκτης προέβαλλε τώρα τη γραφική αναπαράσταση με την αναμενόμενη αυριανή παραγωγική απόδοση στον κατάλευκο τοίχο του κατοικοθαλάμου του. Μια κάθετη γραμμή για τις μονάδες χειρισμού και μια οριζόντια με τον χρόνο επίτευξης, τέμνονταν και όριζαν με ακρίβεια τι απαιτούσε η Εταιρία από αυτόν για το παραγωγικό δωδεκάωρο της επόμενης βάρδιας. Δεν χρειαζόταν να προβληματιστεί, ούτε και να επαναπαυθεί. Δεν ήταν απαραίτητο. Το γραμμικό σχέδιο ήταν προσαρμοσμένο στον δικό του παρονομαστή συμμετοχής, έχοντας ενσωματώσει τους αλγόριθμους ιδιορρυθμίας. Ύστερα από μια σύντομη ρεκλάμα πέντε δευτερολέπτων, που σήμερα ευχόταν καλή ξεκούραση υπό τη συνοδεία sitar, η προβολή έπαψε, επιστρέφοντας και πάλι τον τοίχο του στο απόλυτο λευκό. Έμεινε απλωμένος στην πολυεστερική πολυθρόνα του, με μοναδική υπόκρουση τον παλμικό βόμβο από τον συσσωρευτή οργόνης OC23X που φόρτιζε για τη νύχτα. Είχε ακόμα τρία λεπτά μέχρι τη νυχτερινή συσκότιση. Άνοιξε το φινιστρίνι του. Οι αναθυμιάσεις από τις καμινάδες των καυστήρων υλικού σκέπαζαν τον κατάμαυρο ουρανό με έναν χαλκοκίτρινο θόλο.[Δύο λεπτά]. Νυχτερινές περιπολίες των Μονάδων Τάξης περιφέρονταν σαν δίχρωμα φορτία τάσης σε κλειστό κύκλωμα. [Ένα λεπτό]. Πήρε μια βαθιά τοξική ανάσα και γλίστρησε από το άνοιγμα, βουτώντας στο κενό. [Συσκότιση].
Joalz (Λεωνίδας Σέγκας)
φωτογραφία: Ντιάνα Καλημέρη
Το "Jejo", το τραγούδι που έχουμε στη συλλογή, αποτελεί μία από τις λιγότερo εξωγήινες εκφάνσεις των Joalz. Και αυτό διότι έχει ηχογραφηθεί στην Αθήνα, με έντονη την απορία των δημιουργών του (Gelina Palla, Ιάκωβος Παυλόπουλος & Λεωνίδας Σέγκας) αν αυτό που βιώνουν τα τελευταία χρόνια αποτελεί την αληθινή ζωή στο άστυ ή πλέον έχουμε περάσει σε πεδίο επιστημονικής φαντασίας.
Sone Urbia
Παναγιώτης:
Ταινία Ε.Φ. που να με έχει συγκινήσει δεν θυμάμαι, για να είμαι ειλικρινής, αλλά σίγουρα αυτή που έρχεται αβίαστα στο μυαλό είναι ο Εξολοθρευτής 2: ήμουν 11 χρονών τότε και πραγματικά με είχε εντυπωσιάσει το θεαματικό του όλου πράματος –αξέχαστες σκηνές σε κάθε περίπτωση. Να σημειώσω ότι και το Interstellar, από τα καινούργια, ήταν πολυ πειστικό με την πλοκή του.
Από την άλλη, όσο και να θέλω να βλέπω τα γεγονότα αισιόδοξα, δυστυχώς δεν μπορώ να δω κάτι το φωτεινό στη μελλοντική πορεία· η κοινωνία είναι αρκετά ζοφερή ήδη και υπάρχει χώρος για πολύ ζόφο ακόμα. Μικρές σχισμές φωτός και ελπίδας σίγουρα θα υπάρχουν, όπως πάντα, για να διατηρούμε τις χίμαιρες, αλλά δεν βλέπω πώς μπορεί να αντιστραφεί αυτή η άνευ μέτρου πορεία μας.
Γιώργος:
Με έχουν συναρπάσει πολλές ταινίες του είδους, άλλα υπήρχε μία που τη θυμάμαι περισσότερο μιας και ήμουν σε μικρή ηλικία την πρώτη φορά που την είδα. Ήταν το The Abyss. Το διαστημικό τοπίο του βυθού, το άγνωστο πλάσμα και η αίσθηση ασφυξίας κατεβαίνοντας στην άβυσσο, ήταν αρκετά για να με επηρεάσουν για αρκετό καιρό. Στο συγκεκριμένο είδος ταινιών με ενδιαφέρει η πλοκή. Ναι μεν χρειάζεται και η δράση, αν όμως η δράση μεταφράζεται σε πολέμους των άστρων με λέιζερ, δεν είναι το στοιχείο μου.
Το σκοτεινό μέλλον ή τουλάχιστον μια σκοτεινή περίοδος είναι βέβαιη. Με τους ρυθμούς που λειτουργεί η κοινωνία σε συλλογικό επίπεδο και ο φανατισμός, δεν μπορεί να αλλάξει το μέλλον άμεσα. Αν κυριαρχούσαν τα ρομπότ μήπως ήταν καλύτερα;
Videogame Orchestra (Αλέξης Ρέτσης/Γιώργος Αγγελίδης)
Είμαστε δύο αθεράπευτους λάτρεις, όχι μόνο της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά και του sci-fi, όπως βέβαια και των video games. Η μπάντα δημιουργήθηκε το 2004 στην Αθήνα και εξαρχής πειραματιστήκαμε με trackers στην Amiga και το PC –παίζοντας παράλληλα μανιωδώς video games.
Τα video games και οι τηλεοπτικές sci-fi σειρές (όπως και οι ανάλογες κινηματογραφικές ταινίες) αντικατοπτρίστηκαν άμεσα και αμέσως στη μουσική που συνθέσαμε. Έγινε και από την ανάγκη να κρατήσουμε ζωντανά τα προϊόντα μιας κουλτούρας με την οποία μεγαλώσαμε και μας διαμόρφωσαν.
Επιλέξαμε για τη συλλογή να διασκευάσουμε το theme του Space Sheriff Gavan / Space Cop Gabin (ή «Διαστημικός Επιθεωρητής Γκάμπιν» όπως ήταν γνωστό στη χώρα μας), της δημοφιλούς Ιαπωνικής sci-fi σειράς της Toei στα 1980s (tokusatsu). Εκτός από ιδιαίτερη μουσική, η σειρά μεταξύ άλλων περιελάμβανε διαγαλαξιακή αστυνομία, εξωγήινους εισβολείς, στολές από χρώμιο, υπερ-διαστατικά διαστημόπλοια, σπαθιά laser, αμέτρητα ρομπότ (mecha) και τέρατα (kaiju). Εξαιρετική σειρά δηλαδή!
Σημείωση: ως κεντρική φωτογραφία έχει χρησιμοποιηθεί το εσώφυλλο της συλλογής
{youtube}GLjPanRAK74{/youtube}
