Οι Fleurety είναι παλιές καραβάνες, που μπορεί να μην ακούγονται όσο άλλοι, πιο δημοφιλείς συμπατριώτες τους, υπήρξαν όμως από τα ουσιώδη σχήματα της νορβηγικής σκηνής κατά τα 1990s.
Από τις ιστορίες για την καταστροφή των φωνητικών χορδών του Alexander Nordgaren κατά την ηχογράφηση του EP A Darker Shade Of Evil (1994) μέχρι το κλασικό αριστούργημα Min Tid Skal Komme (1995) και το «έχει συμμετάσχει όλη η Νορβηγία» Department Of Apocalyptic Affairs του 2000, οι Fleurety είναι οι σχετικά αφανείς ήρωες της μαυρομεταλλικής κοιτίδας. Στην αφάνεια συνέβαλε και η σχεδόν πλήρης απραξία τους κατά τα zeros, όπως και η πολύ σποραδική μετέπειτα δισκογραφική παραγωγή (4 EP μέσα σε 8 χρόνια). Ωστόσο το όνομά τους δεν ξεχάστηκε. Και η φετινή προσπάθεια επανεκκίνησης του σχήματος οδήγησε στην κυκλοφορία τόσο μιας συλλογής με τα EP, όσο και σε αυτόν τον 3ο ολοκληρωμένο δίσκο της ιστορίας τους, 17 ολόκληρα χρόνια μετά τον προηγούμενο.
Καταρχάς βάλτε να παίζει το “The Ballad Of Copernicus”, το υπέροχο δεύτερο κομμάτι του White Death, και αφουγκραστείτε την παραμόρφωση να αναμοχλεύει λίγο κάτω από την επιφάνεια, τις υπέροχες φωνητικές γραμμές και την ηρεμία που αναδίδεται, αντάξια ένταξης σε πλανητάριο. Βιώστε παράλληλα τη μελαγχολική περιπλάνηση εντός ενός ηλιακού συστήματος που αρνείται με νύχια και με δόντια να αλλάξει τη γεωκεντρική δομή του. Αυτό το εξάλεπτο κομμάτι δεν είναι βέβαια ενδεικτικό του άλμπουμ (πέρα από την υποδόρια παραμόρφωση), πρόκειται όμως για μια μαγική στιγμή.
Σύμφωνα τώρα με το promo note, υπάρχουν δίοδοι επικοινωνίας μεταξύ της νέας δουλειάς των Fleurety και του Min Tid Skal Komme. Πράγματι, η έγχορδη συνθετική μορφολογία των δυο δίσκων δεν είναι παράταιρη. Τα ύπουλα και απολύτως χαρακτηριστικά riffs που ζωγράφιζαν τα ονειρικά τοπία του 1995 εντοπίζονται κι εδώ, έστω και με διαβρωμένα προσωπεία. Είναι σα να συναντάμε κάποιο παράδοξο είδωλο του ντεμπούτο τους, αλλοιωμένο από τα ενδιάμεσα χρόνια και με περισσότερη ωμότητα –όσον αφορά το καθαρά black metal σκέλος.
Το οποίο αποτελεί μεγάλο μέρος του δίσκου, αλλά όχι το μοναδικό. Όπως και στα 4 EP που προηγήθηκαν, έτσι κι εδώ οι Fleurety κερδίζουν με το σπαθί τους τον χαρακτηρισμό avant-garde, συνθέτοντας στο έργο τους πλήθος ετερόκλητων ήχων και διαθέσεων. Πλάι δηλαδή στην κλινικότητα και στη δυσαρμονία του πάλαι ποτέ intelligent black metal στέκουν art rock στιγμές χαλάρωσης, τροπικά φλάουτα (σε αυτά ανιχνεύεται μια μικρή επιρροή από τα instrumental του Drawing Down Τhe Moon των Beherit), μηχανιστικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα, αιθέριες στιγμές με γυναικεία φωνητικά, ακόμη και παραπομπές στην αγαρμποσύνη των Isengard –βλέπε την έναρξη του “Ambitions Of The Dead”.
Οι συμμετοχές καλεσμένων καλλιτεχνών είναι σαφώς λιγότερες εδώ, σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο: μονάχα τέσσερις, εκ των οποίων ξεχωρίζει ο πολύς Carl-Michael Eide στο μπάσο και σε εμβόλιμα φωνητικά. Το αποτέλεσμα είναι πως στο White Death υπάρχει μεγαλύτερη συνοχή από ότι στο Department Of Apocalyptic Affairs, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει πως πρόκειται για ομαλής ροής άλμπουμ: όλες αυτές οι αλλαγές διαθέσεων δεν είναι πάντα βολικά διαχειρίσιμες και επιτυχημένες.
Ενώ λοιπόν το πρώτο, ομώνυμο κομμάτι λειτουργεί σωστά ως μια ισορροπημένη επίδειξη της ποικιλίας του υλικού, και το “Ritual Of Light And Taxidermy” ενσωματώνει ειρωνική λαγνεία εντός μιας επιβλητικής απαγγελίας, το “Lament Of The Optimist” είναι σκορποχώρι: μαυρομεταλλικές καταιγίδες που φέρνουν στον νου την εποχή όταν ο Nordgaren έσκουζε σαν αετόπουλο βρίσκονται πλάι-πλάι σε κάτι απρόσμενα garage/stoner σημεία, οδηγώντας σε αστραπιαίο ξεφούσκωμα της όποιας ατμόσφαιρας.
Ο 3ος δίσκος των Fleurety θυμίζει ένα αρκετά πιο κυνικό (κάτι που 18 χρόνια μπορούν να προκαλέσουν σε οποιονδήποτε) μικρό αδερφάκι του Min Tid Skal Komme, με σημάδια έλλειψης προσοχής. Όπως και τα EP, τον ήχο των οποίων και εξελίσσει, το White Death μοιάζει με μια σουρεαλιστικής νοοτροπίας περιπλάνηση. Διαφαίνεται δηλαδή μια τάση για επιστροφή στις black metal δόξες (εσωκλείονται τα πιο ακραία τμήματα που έχουν γράψει μετά το 1994), όπως και η εμμονή σε μια παραδοξότητα η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να θιεωρηθεί επιτηδευμένη, αλλά, όπως και στο παρελθόν, η μπάντα πετυχαίνει να πείσει όσον αφορά την πηγαιότητά της. Οι Fleurety παραδίδουν λοιπόν μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για το intelligent black του σήμερα.
{youtube}pQdYiQc8T2I{/youtube}
