Κάθε φορά που το ακούς θυμάσαι τον πρώτο σου έρωτα, ήσουν Γ’ γυμνασίου και γέμιζες το θρανίο με τους στίχους του “Little 15” / ήταν και εκείνες οι διακοπές στην Αμοργό με φίλους που δεν είχατε φράγκο και τη βγάζατε στην παραλία με καρπούζι και μπύρες, αλλά ήταν οι καλύτερες “just can’t get enough” στιγμές της ζωής σου / και τώρα μένεις χωρίς δουλειά, εκείνος ξαναγύρισε στην πρώην του, άδειασες μέσα σε μια μέρα, αγκομαχάς πάνω από το “Suffer Well” και περιμένεις κάποιον “to hear your prayers, someone who cares”... Και όμως, τίποτα από όλα αυτά δε γράφτηκε για σένα... Ώρα να μάθεις την πραγματική ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι και να φύγεις στις 17 Μαΐου για τη μοναδική συναυλία τους στο TerraVibe Park, με χορηγό τη Visa, ενημερωμένος και εκστασιασμένος!
Της Μάρως Αγγελοπούλου
Just Can’t Get Enough (1981)
{youtube}TdzMUZtvzcA{/youtube}
Σάρωσε ως το απόλυτο κέφι των ‘80s, μια διασκεδαστική έκρηξη διάρκειας 6:44 λεπτών, που όριζε και συνόψιζε όλο το μεδούλι του synth pop. Απείρως αστραφτερότερο απ’ οτιδήποτε επακολούθησε δισκογραφικά (πριν δηλαδή αναλάβει ο Martin Gore καθήκοντα στιχουργίας/σύνθεσης και, ως εκ τούτου, γίνουν πιο σοφιστικέ), εύλογα έγινε μεγάλη επιτυχία χάρη στον Vince Clarke (σημ. αργότερα προσχώρησε στους Yazoo, Erasure κ.α.) και ήταν το τελευταίο τραγούδι που συνέθεσε για το συγκρότημα. Ο Daniel Miller, παραγωγός τους εκείνη την περίοδο, προσπαθούσε να αποδώσει τους Depeche Mode ως ένα 80s electronica σύμφυρμα των Ramones και των Beach Boys με ταχείς ρυθμούς και απλά riffs. Στη βάση αυτή ο Clarke, 20 χρονών τότε, βασίστηκε σε προσωπικό του βίωμα και απέδωσε τόσο στη σύνθεση όσο και στιχουργικά τον ανθό της ανεμελιάς και τη χαρά του ερωτεύεσθαι. Εκτός του αψεγάδιαστου original mix, το κομμάτι κυκλοφόρησε και σε schizo mix που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ Speak and Spell.
Little 15 (1987)
{youtube}hZcZfAr4NyQ{/youtube}
Εσφαλμένα θεωρήθηκε ότι περιγράφει τη σχέση ενός μεσήλικα με ένα νεότερο κορίτσι, στην πραγματικότητα όμως ήταν το αντίθετο: πατώντας στα χνάρια του “Sweet Bird of Youth” του Tennessee Williams, ήταν ένα στιχουργικό ερωτικό παραλήρημα μιας μεγαλύτερης σε ηλικία γυναίκας για ένα 15χρονο αγόρι, μέσα από το οποίο προσπαθεί μάταια να αναβιώσει τη χαμένη της νιότη. Αρχικά, το “Little 15” δεν επρόκειτο καν να κυκλοφορήσει ως single (σημ. εν τέλει κυκλοφόρησε το 1987 στη Γαλλία) και, μάλιστα, τελευταία στιγμή προστέθηκε στο άλμπουμ Music For The Masses. Η εύθραυστη ερμηνεία του Dave Gahan, η λεπτοδουλεμένη ενορχήστρωση και τα διακεκομμένα έγχορδα έστησαν το τραγούδι που έμελλε να είναι η πιο goth rock σύνθεση των Depeche Mode που έχεις την ευκαιρία να ακούσεις με φθηνότερο εισιτήριο στο TerraVibe Park. Πώς; Aν το αγοράσεις με τη Visa σου ως τις 7 Μαΐου, μπαίνεις στην κλήρωση που κάνει η Visa στο πλαίσιο της χορηγίας της και 1.000 τυχεροί θα κερδίσουν έκπτωση 10€ στην αξία του εισιτηρίου τους!
Personal Jesus (1989)
{youtube}cNd4eocq2K0{/youtube}
Η καμπάνια που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του, με τον τίτλο «Your Own Personal Jesus» ήταν τουλάχιστον εμπνευσμένη ‒ μια απλή διαφημιστική καταχώρηση στις προσωπικές αγγελίες, σε όλες τις τοπικές βρετανικές εφημερίδες, παραθέτοντας και ένα νούμερο τηλεφώνου, στο οποίο καλούσες και... άκουγες το τραγούδι. Το γεγονός βοήθησε το single να ανέβει στο Νο.13 των βρετανικών καταλόγων, άνοιξε τις πύλες της αμερικανικής αγοράς, όπου έγινε και χρυσό, αλλά έγειρε και ερωτήματα για το νόημα των στίχων. Ακόμα και η σκληροπυρηνική βάση των οπαδών τους είχε οδηγηθεί σε μια τριχοτομημένη αποκωδικοποίηση: κάποιοι ανέλυαν την υποτιθέμενα άμεση σχέση του τραγουδιού με τη θρησκεία, άλλοι πίστευαν ότι μιλούσε για τις ανθρώπινες σχέσεις, ενώ μια τρίτη άποψη υποστήριζε ότι αναφερόταν στην εξάρτηση του Dave Gahan από τα ναρκωτικά, όπως και το “Sweetest Perfection” που επίσης συμπεριλαμβανόταν στο άλμπουμ Violator (1990). Η αλήθεια ήρθε δια στόματος Martin Gore: «Το έγραψα όταν διάβασα το βιβλίο της Priscilla Presley “Elvis and Me”, όπου περιέγραφε τη σχέση τους. Το τραγούδι είναι ακριβώς αυτό, το να είσαι σαν τον Ιησού για κάποιον, να του δίνεις ελπίδα και φροντίδα. Είναι για το πώς ο Elvis ήταν ο μέντορας και ο άντρας της, κάτι που συμβαίνει συχνά στις ερωτικές σχέσεις, αν και αυτό δεν είναι πολύ ισορροπημένο…».
Walking In My Shoes (1993)
{youtube}TdzMUZtvzcA{/youtube}
Στη Θεία Κωμωδία, ο Δάντης περιγράφει την Κόλαση με κωνοειδή μορφή, αποτελούμενη από εννέα κύκλους για κάθε αμαρτία, με την τιμωρία που επιβάλλεται ανάλογα με τη βαρύτητα έκαστης. Επηρεασμένος από το συγκεκριμένο κεφάλαιο, αλλά και από τις μάταιες προσπάθειες να βοηθήσει τον Dave Gahan να ξεφύγει από την ηρωίνη και την αυτοσυντριβή, ο Martin Gore συνέθεσε το 28ο single του συγκροτήματος. Το 7ιντσο, σε αντίθεση με την εκδοχή που περιλήφθηκε στο άλμπουμ Songs of Faith and Devotion, ήταν πιο στριγγό ενδυναμώνοντας την ήδη δραματική ερμηνεία του Gahan. Όσο για τις δύο 12ιντσες εκδοχές, διαθέτουν τα μνημειώδη remix των Johnny Dollar/Portishead (σε πιο αργούς ρυθμούς) και William Orbit (με bassline παραμορφώσεις και break beats). Ο σκηνοθέτης Anton Corbijn (U2, Nirvana) χρησιμοποίησε στο videoclip την επιρροή του Gore από την Κόλαση του Δάντη, αν και το MTV απέσυρε το στιγμιότυπο που έδειχνε τον Gore, τον Andy Fletcher και τον Alan Wilder με τρεις γυμνές γυναίκες. Εντούτοις, η αυθεντική εκδοχή κυκλοφόρησε με τα Videos 86-98, Devotional και Best Of Vol.1.
It’s No Good (1997)
{youtube}LwicaralvS0{/youtube}
Μέχρι το 1996, οι Depeche Mode ήταν στα πρόθυρα διάλυσης. Ο Dave Gahan ήταν λιώμα από την ηρωίνη με αποτέλεσμα να μη μπορεί καν να πιάσει το μικρόφωνο, ο Martin Gore έκανε ό,τι ήταν δυνατό να κρατήσει τη μπάντα και την ίδια στιγμή ξεσπούσαν θηριώδεις καυγάδες με τον Andy Fletcher (σημ. ο Alan Wilder εγκατέλειψε τη μπάντα το 1995). Ωστόσο, μια υπερβολική δόση του Gahan από ανάμιξη ηρωίνης και κοκαΐνης που τον έριξε σε κώμα για δύο λεπτά, ήταν η αιτία να γεννηθεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά κομμάτια των Depeche Mode. Μιλώντας αργότερα στον Martin Gore για την εμπειρία του, είπε ότι είδε σε όραμα την τότε φιλενάδα του (και μετέπειτα σύζυγό του) Jennifer Sklias να τον καλεί πίσω στη ζωή, λέγοντας ότι δε θα είναι ευτυχισμένος αν μείνει μακριά της “and come running to my open arms”. Αμέσως μετά, ο Gore έγραψε το “It’s No Good”. Το άλμπουμ Ultra κυκλοφόρησε μετά την αποτοξίνωση του Dave Gahan και αφού χρειάστηκε να επαναλάβει μαθήματα φωνητικής για να ξαναβρεί τη φόρμα του.
Dream On (2001)
{youtube}7dgrMSTalZ0{/youtube}
Θα μπορούσε να είναι το αδελφάκι του “Personal Jesus”. Με ακουστική κιθάρα και ρυθμικά synths αποδεικνύεται μια σταθερή folktronika αξία (που ψιλοπαίζει μεν στα όρια του synthpop, αλλά ουδόλως ανήκει στις ακμαίες αυτές ημέρες). Οι μεταφορικές εικόνες των στίχων, με το live fast/die young νόημα, είναι μια ακριβής περιγραφή του εθισμού του Gahan στα ναρκωτικά (“it sucked you in, it drugged you down”) και του πολυετούς φλερτ με την αυτοκαταστροφή (“…death becomes me”). Το τραγούδι που επανέφερε τη μπάντα στο βρετανικό Top 10 ακολουθεί το οικεία απόκοσμο μοτίβο που τόσο αγαπάει ο Martin Gore και που τόσο εύστοχα μεταφέρει ερμηνευτικά ο Gahan, ενώ συνεχίζεται και στα υπόλοιπα κομμάτια που απαρτίζουν το Exciter.
Suffer Well (2006)
{youtube}SsKyxkfj8ak{/youtube}
Μετά το “Just Can’t Get Enough” ήταν η πρώτη φορά που ο Martin Gore άφησε τα σκήπτρα της σύνθεσης, τα οποία και ανέλαβε ο Dave Gahan ‒προκειμένου ν’ αποδείξει ότι δεν είναι απλά μια φωνή‒ σε συνεργασία με δύο μουσικούς που ουδεμία σχέση είχαν με τους Depeche Mode (σ.σ. Andrew Phillpott και Christian Eigner) Το “Suffer Well” από το άλμπουμ Playing The Angel ήταν εξολοκλήρου γραμμένο πάνω στις απανωτές κρίσεις που περνούσε ο Gahan στον γάμο με την τότε σύζυγό του Jennifer, η οποία και εμφανίζεται στο videoclip ως ο εαυτός της και ως άγγελος. Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του, το τραγούδι είναι υποψήφιο στην κατηγορία του Best Dance Recording στα Grammy Awards (αλλά χάνει από τον Timberlake) και ο Gahan παίρνει διαζύγιο επαληθεύοντας τους στίχους. Κι αν όλα αυτά που διαβάζεις σε κάνουν να γουρλώνεις μάτια, να ξέρεις ότι δεν είναι μόνο τα τραγούδια των Depeche Mode που κρύβουν εκπλήξεις αλλά και το live το ίδιο, που έρχεται στις 17 Μαΐου. Στον αποκλειστικό χώρο Visa, θα υπάρχουν εκπλήξεις, διαγωνισμοί και πολλά δώρα όπως προπληρωμένες κάρτες Visa, merchandise, μπύρες κτλ. Mη ξεχάσεις, λοιπον, να έχεις τη Visa σου στο πορτοφόλι.
Wrong (2009)
{youtube}xJYD8VVilIE{/youtube}
Διατηρεί μεν το συμπαγές electro-rock κέλυφος που ανέπτυξαν από το Violator και μετά, ρίχνει κλεφτές ματιές, δε, στο synth παρελθόν της μπάντας. Το “Wrong”, του οποίου το videoclip ήταν υποψήφιο για Grammy στην κατηγορία “Best Short Form Video”, ήταν το πρώτο single από το επίσης υποψήφιο για Grammy Sounds of The Universe. Με μια βαρύγδουπη εισαγωγή που θα μπορούσε να θυμίζει Χορό αρχαίας τραγωδίας είναι, όπως είχε παραδεχτεί ο Martin Gore σε συνέντευξή του «σαν “καμπανάκι” που μερικές φορές χτυπά μέσα σου και σου υπενθυμίζει ότι κάπου έκανες κάτι λάθος, είτε είναι μια κακή επιλογή δουλειάς ή συντρόφου. Είναι η διαδικασία της συνειδητοποίησης και της αφύπνισης που αναπτύσσεται όταν δεις ότι κάπου έκανες κάτι λάθος». Οι Depeche Mode τι λάθη έχουν κάνει αλήθεια; Μήπως να τους ρωτούσες από κοντά; Ναι, υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο αλλά στο αφήσαμε για το τέλος... Η Visa, στα πλαίσια της χορηγίας της, δίνει την ευκαιρία σ’ έναν μεγάλο τυχερό, παρέα με ένα φίλο / φίλη του, να γνωρίσει από κοντά το θρυλικό συγκρότημα σε ένα μοναδικό “meet & greet”, λίγες ώρες πριν την συναυλία. Περισσότερα, μπορείς να μάθεις στο Visa.gr. Ραντεβού στο TerraVibe Park!
