Η πολυαναμενόμενη συναυλία των Depeche Mode στην Ελλάδα, με χορηγό τη Visa, πλησιάζει. Οι στιγμές που θα πλημμυρίσουν οι μοναδικοί τους ήχοι του TerraVibe Park, είναι μια ανάσα μακριά. Mε λίγα λόγια, δεν χωρέι αναβολή: τώρα είναι η ώρα να εξασφαλίσεις την παρουσία σου στη Μαλακάσα. Αυτό το live δε χάνεται και μπορείς να το απολαύσεις και φθηνότερα καθώς η Visa, στα πλαίσια της χορηγίας της, δίνει την ευκαιρία σε 1.000 άτομα να κερδίσουν 10€ έκπτωση στην αξία του εισιτηρίου τους, με επιστροφή των 10€ στην κάρτα τους. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να μπεις στην σχετική κλήρωση, είναι να αγοράσεις το εισιτήριό σου για τη συναυλία των Depeche Mode την Τετάρτη 17 Μαΐου στο TerraVibe Park μέχρι τις 7 Μαΐου με Visa.
Και τώρα που έχεις το εισιτήριο στο τσεπάκι, ας ροκανίσουμε μαζί το χρόνο μιλώντας για τους συνοδοιπόρους των Depeche Mode και άλλους μικρούς ήρωες της electro-pop ιστορίας.
Του Αντώνη Ξαγά
1. Alphaville
Το εφήμερο που περνάει και χάνεται. Αυτή είναι η (αβάσταχτη) γοητεία της ποπ. Σαν τα νιάτα και την απατηλή βεβαιότητα του “Forever Υoung”. Ελάχιστοι είχαν πάρει τότε στα σοβαρά αυτά τα γερμανόπουλα. Δεν ήταν «σημαντικοί». Πράγματι. Πως το έλεγε όμως ο Καβάφης; «Εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι». Πόσο μάλλον όταν έχεις όχι ένα, αλλά τρία τραγούδια αναπόσπαστο πλέον μέρος της ποπ ιστορίας. Και πολλών αναμνήσεων εκείνης της γενιάς...
2. Bronski Beat
Τρίο από το τιμημένο Brixton, με κύρια μορφή τον Jimmy Sommerville που συναντούσαμε αργότερα πάλι στους Communards.
Πέρα από την ενίοτε κραυγαλέα εικόνα, την gay στράτευση, το ρυθμό και τα φώτα, την ενέργεια, την σωματική υπερ-έκφραση της μουσικής τους, όταν ξαπόσταινες και ξεΐδρωνες από τον χορό ίσως και συνειδητοποιούσες την αδιόρατη πίκρα από τους στίχους. Το “Smalltown Boy” έχει μείνει χαραγμένο ως μια από τις πιο αφοπλιστικές μαρτυρίες του αγώνα για την ιδιαιτερότητα. Του κάθε ανθρώπου...
3. Eurythmics
Ντουέτο (συνηθισμένη μορφή για τον χώρο), ξεκίνησαν υπό την kraut σκέπη του μεγάλου Conny Plank, με την electropop να αποτελεί μόνο μία συνιστώσα, εκείνη όμως που αργότερα θα τους χαρίσει τις μεγαλύτερες τους επιτυχίες. Ο «εγκέφαλος» ήταν ο Dave Stewart, όμως είναι η φωνή και η εικόνα της Annie Lennox που θα ταυτιστεί με το συγκρότημα, μια μορφή η οποία πλησίαζε το ανδρόγυνο του Bowie από τη γυναικεία πλευρά.
4. Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD)
Η σπουδαία μελωδία μοιάζει απλή. Σχεδόν αυτονόητη. Τόσο που απορείς πως δεν την είχε σκεφτεί κάποιος άλλος νωρίτερα. Και προσλαμβάνεται σχεδόν αποκαλυπτικά. Έχω φίλους που θυμούνται ακόμη την πρώτη φορά που άκουσαν το “Enola Gay”. Δεν ήταν όμως θαύμα της μίας φοράς οι OMD. Μπορεί να μην ικανοποίησαν τις προσδοκίες, οι πρώτοι τους τρεις δίσκοι πάντως στέκουν ακόμη σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα της εποχής.
5. Propaganda
Η καταγωγή από το Düsseldorf. Εδώ στις ίδιες όχθες του Ρήνου που αντίκριζαν κάθε πρωί και οι Kraftwerk. Και οι D.A.F. Αραδιάστε λοιπόν κλισέ: τευτονική ψυχρότητα, στυλιζάρισμα, πειθαρχία. Όταν αυτά εκφράζονται, όμως, με έναν αισθητικά τελειομανή τρόπο, στα πλαίσια των φιλοδοξιών της ΖΖΤ για έναν ήχο ευρωπαϊκό όπως αυτός θα είχε εξελιχθεί αν δεν είχαν υπάρξει ποτέ ο Hitler και ο Elvis, το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος σαν το Α Secret Wish.
6. Soft Cell
Ένα ντροπαλό παιδί ξεπερνά τις ντροπές του διηγούμενο ιστορίες ύποπτου ερωτισμού σε κακοφωτισμένα φτηνά καμπαρέ. Ο Marc Almond και ο David Ball διασταυρώνουν τους Kraftwerk με τη northern soul, κι ας έμοιαζε για τα μυαλά πολλών τερατογένεση. Σημείωσε, με την ευκαιρία, ότι παρά τις κατηγορίες για εύκολο, πλαστικό και ισοπεδωτικό ήχο, κάθε μπάντα σε αυτή την ανασκόπηση έχει τον δικό της απόλυτα αναγνωρίσιμο χαρακτήρα.
7. The Human League
Να θεωρείστε μουσικές ιδιοφυίες, να προσπαθείτε μάταια για χρόνια να πιάσετε την καλή, να φτιάχνετε δικό σας συγκρότημα (Heaven 17) και να σας αποθεώνουν (φευ) κυρίως οι κριτικοί, και να βλέπετε τον αχώνευτο τραγουδιστή σας και δύο γκαρσόνες να κάνουν παγκόσμιο σουξέ και σχεδόν να καθορίζουν το είδος; Δεν αντέχεται... Ούτε όμως και οι Human League άντεξαν το βάρος της τεράστιας επιτυχίας. Μετά το “Dare” ο κατήφορος...
8. Ultravox
Αυτοί ήταν διαφορετικοί από τους άλλους. Έρχονταν από πολύ μακριά (υπήρχαν ήδη από το 1974), αναζήτησαν το post punk πριν καν υπάρξει το punk, ήταν από τους λίγους που δεν έστειλαν τον κιθαρίστα και τον ντράμερ σε ...διαθεσιμότητα (τους χώρισε, όμως, ο πρώτος τους τραγουδιστής, ο John Foxx). Αν και Βρετανοί, κοίταζαν πολύ πέρα από τη Μάγχη, είχαν έναν ευρωπαϊκό αέρα, τους έλκυαν οι ξεπεσμένες μητροπόλεις και η ποιητική τους παρακμή. Και τον ύμνο του νεορομαντισμού “Fade to Grey” των Visage, ουσιαστικά σε αυτούς τον χρωστάμε.
9. Yazoo
Προβολή των Depeche σε ένα δυνητικό μέλλον; Ποτέ δεν θα μάθουμε... Oύτε αν ρωτήσουμε τους ίδιους τους Depeche από κοντά, σε περίπτωση που είμαστε αυτοί που θα βρεθούμε στο το μοναδικό “meet & greet” που μας δίνει την ευκαιρία η Visa να κερδίσουμε. Bασικά, αν σταθούμε τόσο τυχεροί, μάλλον δε θα έχουμε όρεξη για τέτοιες ερωτήσεις...
Πάντως, υποτίθεται ότι ένας από τους λόγους της αποχώρησης του Vince Clarke ήταν ότι δεν άντεξε την υπερβολική προβολή. Βέβαια το παράδοξο είναι και στα επόμενα σχήματά του, τόσο τους Yazoo όσο και τους Erasure, η επιτυχία δεν στάθηκε τσιγκούνα. Στους Yazoo, η αισθαντική φωνή της Alison Moyet με τις παγωμένες πληκτρογραμμές του Clarke συνδυάστηκαν σε ένα μοναδικό μείγμα «λαϊκά» εστέτ τραγουδοποιίας. Εδώ πάντως άντεξε για δύο δίσκους...
10. Yello
Από την χώρα των αγελάδων και των καταθέσεων της ελληνικής ελίτ προέρχονταν οι Yello. Ένας γιος εκατομμυριούχου και επαγγελματίας παίκτης του πόκερ (και πολλά άλλα) κι ένας μισότυφλος nerd των υπολογιστών κατάφεραν να κατοχυρώσουν έναν ρυθμό ο οποίος συνδύαζε κεντροευρωπαϊκή φινέτσα, κοσμοπολίτικο ερωτισμό και μια λατινική θέρμη. Υπήρξαν πολύ πιο πρωτοπόροι απ’ ότι τους θυμάται η ιστορία...
Το ανώνυμο συγκρότημα
Για όλα αυτά τα συγκροτήματα, τους μικρούς ήρωες της ιστορίας, τις άσημες μπάντες που φτιάχτηκαν σε ανώνυμες επαρχίες, σε αστικές συνοικίες, που έβγαλαν έναν μοναδικό δίσκο, ένα ΕΡ, μια χειροποίητη κασέτα, και που ποτέ δεν γνώρισαν τίποτε που έστω να πλησιάζει την έννοια της επιτυχίας. Σε όποιο πλαίσιο κι τα εντάξουμε, coldwave ή Neue Deutsche Welle, ή ακόμη και στο ετεροχρονισμένα επινοημένο minimal wave, μια ανασκαφή μπορεί να φέρει στο φως χαμένα διαμάντια (αλλά και μπόλικο άνθρακα ασφαλώς).
Ένα μικρό προσωπικό απάνθισμα από τα ψιλά γράμματα των ιστορικών κατάστιχων:
Stratis – Herzlos
Das Kabinette – The cabinet
Moev – Rotting geraniums
Les Visiteurs Du Soir - Je t’ écris d’ un pays
Poesie Noire – The Gioconda smile
Aerial FX – Instant feelings
Nine Circles – Twinkling stars
Iron Curtain – The condos
Jyl – Dance and death
Minny Pops - Time
Κι αν μερικές από τις παραπάνω πληροφορίες ήταν για σένα έκπληξη, δεν είναι τίποτα μπρος σε αυτά που θα δεις στο live των Depeche Mode. Η Visa την ημέρα της συναυλίας, στον αποκλειστικό χώρο Visa, θα φροντίσει να σε κάνει να πεις "ουάου" με διαγωνισμούς και πολλά δώρα όπως προπληρωμένες κάρτες Visa , merchandise, μπύρες κτλ.
