Αν πρέπει να ιεραρχήσω και να αναφέρω ένα κορυφαίο μουσικό γεγονός ανάμεσα στα άλλα που συνέβησαν μέσα σ’ αυτά τα 18 χρόνια, κατά την ταπεινή μου άποψη είναι η κατάρρευση της ελληνικής δισκογραφίας ως μηχανισμός παραγωγής, έκδοσης και διανομής των ελληνικών μουσικών εργασιών, δηλαδή η κατάρρευση του ίδιου του μουσικού γεγονότος –τουλάχιστον όπως το γνωρίσαμε.
Αυτό που μάθαμε και ζήσαμε και το οποίο μας έδωσε τα διαμάντια του παρελθόντος αλλά και τις ελπίδες του μέλλοντος, δεν υπάρχει πια. Το τοπίο έχει αλλάξει οριστικά. Τις ευθύνες για την κατάσταση που βιώνουμε, εύχομαι κάποτε η Ιστορία και να τις αναζητήσει και να τις αποδώσει. Και εμείς κάποτε να ξεκινήσουμε να συζητάμε, όπως οφείλαμε ήδη να το είχαμε κάνει.
Ό,τι παράγεται πια, τα τελευταία 5 χρόνια ιδιαίτερα, εκπροσωπεί έναν ηρωισμό από μέρους των Eλλήνων δημιουργών και ερμηνευτών, κι αν είναι λιγότερος από αυτόν που τα χρόνια απαιτούν, κανείς δεν μπορεί να ξεχνά τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργαζόμαστε όλοι. Κι αν προκύπτουν διαμάντια, ας μην μπούμε στη λογική να τα ιεραρχήσουμε, γιατί παρότι μικρά, το φως τους είναι πολύτιμο στη βαθιά νύχτα που διασχίζουμε.
Κατά τα άλλα, εύχομαι κι ελπίζω ο ιστότοπός σας να αντέξει, να παραμείνει και να γιορτάσουμε μαζί και τα 50 του χρόνια και τότε να είναι όλα καλύτερα.
Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς…
Παρασκευάς Καρασούλος
Στιχουργός & διευθυντής της Μικρής Άρκτου
