Όταν το Avopolis ξεκινούσε, εγώ βρισκόμουν υπό την επήρεια του ρ/σ Ρόδον. Είχε ξεκινήσει κανα-δυο χρόνια πριν και ταξίδευε ωραία, τόσο που πίστευα πως θα φτάσει στον προορισμό του.
Κανά χρόνο αργότερα όμως από το ξεκίνημα του Avopolis κι αφού έζησε (και ζήσαμε μαζί του όσοι συμμετείχαμε) 3 πολύ ωραία χρόνια της ραδιοφωνικής (και όχι μόνο) ζωής μας, επήλθε ο «ξαφνικός θάνατος». Αναίτιος, όπως αποδείχτηκε, αλλά πραγματικός. Με το πέρασμα των χρόνων –και καθώς οι θετικές αντιδράσεις συνεχίζονται ακόμη και σήμερα– κατάλαβα πως αυτό το ραδιόφωνο που έκανα με την καρδιά μου και ευτύχησε να βρει καλούς, ενημερωμένους, αξιόπιστους, «διαβασμένους» και καυλωμένους με τη μουσική συνεργάτες, έπαιξε έναν ρόλο έξω από τα συνηθισμένα για μια εποχή και για μια γενιά.
Καθώς το βασικό μας κίνητρο ήταν η αγάπη για τη μουσική και το ενδιαφέρον για τα καινούργια πράγματα σε ένα ευρύ μουσικό φάσμα της ποπ κουλτούρας, το Ρόδον έπαιξε έναν ρόλο στη διαμόρφωση μιας νέας μουσικής πραγματικότητας κι επηρέασε θετικά τις γενιές της δεκαετίας του 1990. Μας δόθηκε η ευκαιρία –με τη δυνατότητα που μας παρείχε και το «αδερφό» Ρόδον Club– να φέρουμε για πρώτη φορά ονόματα τα οποία εκπροσωπούσαν τότε το νέο (με τον σταθμό να έχει παίξει ρόλο στην καθιέρωσή τους), να κάνουμε τα πρώτα Παζάρια Δίσκων ή να οργανώσουμε secret gigs.
Το Ρόδον ήταν για μένα, για όσους συμμετείχαν αλλά και για πολλούς από αυτούς που το άκουγαν, ένα πραγματικά ευχάριστο «παιχνίδι» και ταυτόχρονα ένα δημιουργικό, επιδραστικό, μοντέρνο, λειτουργικό και αξιοπρεπές ραδιόφωνο, το οποίο θυμάμαι με μεγάλη ευχαρίστηση. Πέρα από τη συνεργασία μου με την ομάδα του Sonik και του Avopolis στο παρελθόν, το ότι όλα αυτά ξεκίνησαν την ίδια εποχή με κάνει να αισθάνομαι συνδεδεμένος μαζί τους (σας) με έναν ιδιαίτερο τρόπο.
