Φροντίσαμε να πάρουμε το slot της κουβέντας μας με τον Alex Kapranos τελευταίοι από όλους τους δημοσιογράφους. H συνέντευξη έγινε την ημέρα της συναυλίας τους και, παρόλο που ήμασταν στο Ρόδον κατά τις 6 το απόγευμα, έπρεπε να φτάσει 7.30 για να βρεθούμε με τον ‘Greece’s Favourite Son’ και τα υπόλοιπα τρία καρντάσια από την Γλασκόβη. Η υπομονή μας ανταμείφθηκε δίπλα: όχι μόνο καταφέραμε να μιλήσουμε και με τους τέσσερις FF, αλλά το καθορισμένο 15λεπτο της συζήτησης μας έφτασε να καταγράψει 50 λεπτά συνομιλίας. Ιδού τι ειπώθηκε…
(ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Τάσο και τον Λεωνίδα για όλα…)
Πρόσεξα ότι πάνω στο drumkit σας έχετε το logo της εταιρείας σας, της Domino. Είναι μια ένδειξη αφοσίωσης στην δισκογραφική σας ή προέκυψε τυχαία;
Είναι σίγουρα σημάδι ότι γουστάρουμε την εταιρία μας. Ήμαστε νομίζω σε μια αρκετά προνομιούχο θέση, ότι μπορούμε δηλαδή να ανήκουμε σε μια τόσο ‘έξυπνη’ εταιρία και να είμαστε και περήφανοι γι’ αυτό. Αλλά επίσης ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να βρούμε και να βάλουμε πάνω στο ντραμ.
 |
Είχες δηλώσει ότι «Οι Sex Pistols και οι Velvet Underground είναι οι μεγαλύτερες ποπ μπάντες όλων των εποχών και προέρχονται και οι δυο από έναν αριστερό χώρο». Παίρνεις πολιτική θέση με αυτό;
Όχι, δεν εννοούσα απαραίτητα ότι προέρχονται από τον χώρο της Αριστεράς, αλλά μάλλον ότι ανήκουν σε έναν αριστερό χώρο, σχετικά περιθωριοποιημένο σε σχέση με άλλες μπάντες. Κινούνται και οι δυο στις παρυφές του να χαρακτηριστούν περιθωριακές και το όλο τους attitude ήταν εντελώς αυτό του outsider. Έπαιζαν μουσική με έναν τρόπο που εναντιωνόταν στο τότε σύστημα και το μουσικό status quo, έκαναν πράγματα που ακόμη και σήμερα φαίνονται εντελώς έξω από τις συνήθεις νόρμες συμπεριφοράς, ήταν avant garde με τον δικό τους τρόπο, αλλά η μουσική τους ταυτόχρονα είχε μια τέτοια απήχηση στις μάζες, που δεν μπορείς παρά να την χαρακτηρίσεις ποπ. Πάρε το Sunday Morning για παράδειγμα: είναι ένα εκπληκτικό ποπ τραγούδι, αλλά κανείς ποτέ του δεν κατάλαβε για τι πράγμα μιλούσε ακριβώς. Και μετά πάνε και κάνουν το Heroin! Είναι απίστευτοι.
Είναι ζήτημα πόζας, attitude;
Είναι πολύ περισσότερα από αυτό, σε διαβεβαιώνω. Πες μου εσύ, πόσες μπάντες υπάρχουν εκεί έξω εκτός από εμάς, που έχουν ένα fuck off attitude; Πολλές! Αλλά πόσες από αυτές έχουν και τις κατάλληλες ποπ μελωδίες για να ντύσουν το attitude αυτό; Ελάχιστες. Η χρονιά αυτή εμφάνισε το εξής φαινόμενο: βγήκαν δεκάδες αξιόλογες νέες μπάντες με μπόλικα κιλά αρχίδια, αλλά με όχι και τόσο καλές μελωδίες να υποστηρίξουν το θράσος αυτό.
Λαμβάνοντας υπόψη μας ότι η Σκοτία φέτος έχει παράγει ουκ ολίγους αξιόλογους δίσκους, πιστεύεις ότι η σκηνή της Γλασκώβης έχει έναν χαρακτηριστικό ήχο ή στηρίζεται στο attitude που βγάζει;
Ναι, η σκηνή μας έχει σίγουρα ένα indie/alternative attitude, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει ένας ‘χαρακτηριστικός ήχος της Γλασκώβης’. (Γυρνάει στον Nick, τον Bob και τον Paul και τους ρωτάει) Εσείς παιδιά τι λέτε;
(ο Bob ασχολείται με το laptop του, παίζοντας Dungeons And Dragons και δεν ρίχνει ούτε βλέμμα. Είναι προφανώς, ο πιο μπουνταλάς της παρέας, το καταλαβαίνεις κι από το στήσιμο του στην σκηνή, που και που πετάει και καμία κουβέντα, που όμως λόγω της βαριάς, σκοτσέζικης προφοράς, πρέπει να χαμογελάσεις για να μην δείξεις ότι δεν κατάλαβες γρι από αυτό που είπε. Σήμερα δε, που είναι και αξύριστος, μπορώ να πω ότι βελτιώνει κάπως την εικόνα του Geordie μεταλλωρύχου που επιμελώς έφτιαχνε όλη τη χρόνια. Σίγουρα, αν δεν ήταν στην μπάντα, θα μπορούσε να είναι ένας από τους εκατοντάδες μπαστουνόβλαχους κι αμόρφωτους Άγγλους, που το πρωί πάνε στα εργοστάσια και το απόγευμα κατεβάζουν δέκα-δέκα τα pints της μπύρας μέχρι να τους πάνε σπίτι με το ασθενοφόρο…)
(πετάγεται ο Paul) σίγουρα υπάρχουν πολλές μπάντες με τον χαρακτηριστικό ήχο της Γλασκώβης που λες..
(…για να πάρει τα ηνία ο Αρχηγός Alex και να συνεχίσει, αφήνοντας τον μετέωρο να ψάχνει τις λέξεις)
…όπως οι Orange Juice παλιότερα, οι οποίοι με την σειρά τους επηρέασαν εμάς, τους Pastels και τους Delgados τώρα, αλλά, συνολικά, όχι δεν νομίζω ότι έχουμε αυτό το αμερικανικό trademark ήχο. Σίγουρα όμως υπάρχει ένα Γλασκωβιανό attitude!
Κάπου είχες πει ότι είχατε επηρεαστεί πιο πολύ από τους Duran Duran…
Ναι, σίγουρα, τόσο από αυτούς, όσο κι από τους Fall. Και οι ίδιοι οι Fall θεωρούσαν εαυτούς ένα ποπ συγκρότημα, ο Mark Smith έγραφε τραγούδια με βάσει τους δικούς του ποπ ήρωες, τον Marvin Gaye και τον Duane Eddy. Στα δικά μας αυτιά ηχούμε περισσότερο σαν την Beyonce, παρά ως οτιδήποτε άλλο ροκ!
 |
Σας την είχαν πέσει ποτέ οι μπάτσοι, μετά που ξεκινήσατε την φάση με το Chateau στην Γλασκώβη;
Ναι, η αλήθεια είναι ότι είχαμε κάποια προβλήματα, γιατί όταν αρχίσαμε να οργανώνουμε το μέρος, δεν είχαμε ούτε τις απαιτούμενες άδειες, ούτε τίποτα. Απλά, ελλείψει άλλου χώρου, πήγαμε σε αυτήν την παλιά αποθήκη με τα όργανα μας και τα στήσαμε εκεί κι αρχίσαμε να βαράμε. Κάποια στιγμή ανοίξαμε κι άλλο τους ενισχυτές και τότε ήταν που αρχίσαμε να έχουμε προβλήματα… Χρήματα δεν υπήρχαν για να νοικιάσουμε στούντιο κι εμείς θέλαμε να παίζουμε, τι να κάναμε; Από την άλλη, όσα μαγαζιά προσφέρονταν για live, εμάς δεν μας άρεσαν ιδιαίτερα, οπότε σκεφτήκαμε να διοργανώνουμε συναυλίες στην αποθήκη αυτή, που ονομάσαμε ειρωνικά Chateau. Έπρεπε να πάρουμε άδεια χρήσης του μέρους, γιατί ήταν ετοιμόρροπο, αλλά που να τρέχουμε τώρα στις Πολεοδομίες, οπότε αρχίσαμε να παίζουμε, μέχρι που πλάκωσαν οι μπάτσοι. Σε κάθε πάρτι που κάναμε, έσκαγαν δυο-τρία περιπολικά και το σταματήσαμε για λίγο. Μεταφερθήκαμε σε μια παλιά φυλακή – όπου ακόμη συνεχίζουμε και παίζουμε συχνά – και μετά επιστρέψαμε ξανά στο Chateau.
(με ένα ύφος σαν να λέει «Συγγνώμη Κύριε Alex, μπορώ να πω κι εγώ κάτι»;, πετάγεται ο Paul για να συμπληρώσει χαμηλόφωνα…)
Αν σε κάτι είχαμε συμφωνήσει από την αρχή ως μπάντα, ήταν να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο, ανεξάρτητα με τις συνέπειες. Είπαμε ότι θα τα κάνουμε όλα our way κι αν το μετανιώσουμε, το μετανιώσαμε…
Αlex, διακρίνεις μια επιστροφή της Μουσικής στις βασικές της δομές ξανά; Κιθάρα, μπάσο, ντραμς κι άγιος ο θεός; Εμένα μου φαίνεται ότι τα τελευταία 4-5 χρόνια όλα τα εικοσάχρονα παιδιά πιάνουν από μια κιθάρα και βαράνε αλύπητα.
Συμφωνώ σε αυτό. Οι μουσικοί μάλλον κατάλαβαν ότι, όπως και στην Ιστορία, έτσι και στην τέχνη, υπάρχουν φάσεις από τις οποίες περνάει. Η Τέχνη κάνει κύκλους, δίχως άλλο. Από τις κιθάρες, περάσαμε στην acid house των τελών της δεκαετίας του ΄80, μετά στο ξέσπασμα της ηλεκτρονικής κουλτούρας και να που ξαναγυρίσαμε στον ηλεκτρικό ήχο της κιθάρας. Αλλά, έτσι δεν ήταν πάντα; Εννοώ, στις αρχές του ΄80, με το new wave, όλοι σκέφτονταν ακριβώς έτσι: «Μα που πήγαν οι κιθάρες ρε γαμώτο;». Και ξαφνικά σκάνε μύτη οι Smiths! Ποτέ δεν έλειψαν οι κιθάρες. Απεναντίας, οι μπάντες από το Μάντσεστερ και μετέπειτα το grunge κίνημα της Αμερικής, συντήρησαν τον κιθαριστικό ήχο. Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’90 τα συγκροτήματα κουράστηκαν λίγο κι όλοι είχαν samplers και παντού υπήρχαν DJ’s…
 |
Νομίζω ότι η δική σας συνεισφορά σε αυτό είναι ότι καταφέρατε να βάλετε ένα «αχόρευτο» μουσικό είδος σαν την ροκ, ξανά στις πίστες και να κάνετε τον κόσμο να χορέψει.
Δεν έγινε τυχαία αυτό, ξέρεις. Είμαστε όλοι μας μεγάλοι φαν της χορευτικής μουσικής και το βράδυ μας αρέσει να πηγαίνουμε σε μαγαζιά που παίζουν dance μουσική. Εγώ για χρόνια πειραματιζόμουν με τις δυνατότητες που έχει η μουσική μέσα από ένα computer, αλλά, πίστεψε με, δεν συγκρίνεται τίποτα στον κόσμο από το να παίζεις σε μια μπάντα, μαζί με τρεις άλλους. Δεν συγκρίνεται με το να κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο κι απλά να πατάς κουμπιά. Τι ενέργεια! Και η αμεσότητα που αποκτάς με το κοινό σου, όντας μέσα σε ένα συγκρότημα είναι αμέτρητη! Άλλωστε, στα δικά μας μάτια, δεν διαφέρουμε και πολύ από ένα ηλεκτρονικό σύνολο: η μουσική μας στηρίζεται και αυτή σε στρώματα ήχου, που φτιάχνει ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και μετά ενώνονται για να δημιουργήσουν αυτό που ακούς εσύ. Πρώτα ξεκινάει με το μπάσο ο Bob, μετά μπαίνει ο Paul στα ντραμς και στη συνεχεία βάζουμε τις κιθάρες από πάνω. Βλέπεις; Σαν να παίζεις με τα Pro Tools! Και μετά κάνουμε και κάτι άλλο: στο τέλος, προσπαθούμε να βγάλουμε ο,τι περιττό έχει η μουσική μας, ώστε το αποτέλεσμα να είναι καλύτερο για τον ακροατή. Και ασφαλώς δεν έχουμε τα τεραστία κιθαριστικα σολαρίσματα που υπάρχουν σε άλλα μουσικά είδη.
(….ο Paul παίρνει μια αστεία γκριμάτσα, σηκώνεται και κάνει air-guitaring…) «Ναι, κοιτάτε με πόσο καλά παίζω κιθάρα, πόσο γαμάτος είμαι!». Τα έχουμε αφήσει αυτά για όσους έχουν ανασφάλειες. Δεν κάνουμε φιγούρα επί σκηνής.
(Alex talking…) Έχει απόλυτο δίκιο ο Paul, αποτελούμε το κομμάτι ενός συνόλου, που ονομάζεται Franz Ferdinand, δεν γίνεται να κοιτάμε την πάρτη μας και το πώς θα φανούμε πάνω στη σκηνή, προς θεού, αυτά ανήκουν σε μια άλλη εποχή. Το βάρος των τραγουδιών μας πέφτει στις ενορχηστρώσεις που κάνουμε στο στούντιο. Έχω παίξει με συγκροτήματα παλιότερα που ο ένας ήθελε να ‘φάει’ τον άλλο, να τον βάλει στη σκιά του, να μην φαίνεται πάνω στη σκηνή. Τα έχω ξεπεράσει όμως αυτά.
Ποιος κάνει την χειρότερη φιγούρα;
(και οι δυο μαζί) Οι μπασιστες! Γιατί αυτοί κρατάνε τον ρυθμό και είναι εξαιρετικά εκνευριστικό να τους βλέπεις να ‘αυνανίζονται’ πάνω στην σκηνή. Οι πιο πολλοί από αυτούς είναι άνεργοι ζωγράφοι ή γλυπτές, που οι γονείς τους τους δέρνανε με σκούπες όταν ήταν μικροί.
(στην άλλη γωνία ο Bob αφήνει το D&D στην άκρη και βάζει μουσική..)
Τι ακούτε στα laptop σας;
Αυτή την περίοδο ακούμε πολύ Kills, Futureheads, Sons And Daughters, αλλά και παλιότερα κλασικά πράγματα, όπως Clash και Beatles.
(ο συνάδελφος και συναγωνιστής Φώτης Βαλλάτος υποβάλει την επόμενη ερώτηση..)
Εκτός από ένα σπουδαίο γκρουπ, καταλήξατε να γίνετε εξίσου σημαντικά Fashion Icons για την χρονιά που μας αφήνει, με φωτογραφίσεις μόδας σε ξένα περιοδικά. Πως νιώσατε για την τροπή που πήραν τα πράγματα;
Άψογα, γιατί έχουμε την ευκαιρία να μας χαρίζουν ακριβά κι ωραία ρούχα! Χωρίς πλάκα τώρα, είμαστε όντως μια πολύ καλή μπάντα (σ.σ: Επιτέλους και ένα συγκρότημα που δεν το παίζει κρυφό-μετριόφρον, αλλά έχει απόλυτη επίγνωση της μουσικής της αξίας…), αλλά επουδενί δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας fashion icons. Εννοείται ότι μας αρέσει να ντυνόμαστε καλά ή να φοράμε ρούχα που μας χαρακτηρίζουν ως ένα συγκρότημα, αλλά τίποτα περαιτέρω. Πάρε τον Paul, ας πούμε: ποιος άλλος θα φορούσε ένα ψεύτικο μουστάκι στις ζωντανές του εμφανίσεις, αν δεν είχε απόλυτη επίγνωση της εικόνας που πλασάρει; Αν ήταν έναν ακόμη συνηθισμένος τυπάκος, θα έβγαινε να παίξει απλά, αλλά ο Paul φόρεσε το μουστάκι για να δηλώσει αυτό ακριβώς: ότι δεν είναι συνηθισμένος, ότι είναι είναι ξεχωριστός κι ότι η πράξη αυτή υποδηλώνει πολλά για τον χαρακτήρα του.
Αυτό είναι αποκύημα των σπουδών σας σε Σχολές Ιστορίας Τέχνης;
Δεν χρειάζεται να έχεις κάνει Ιστορία Τέχνης για να εκτιμήσεις την Τέχνη, σε όποια μορφή κι αν την συναντήσεις. Ούτε χρειάζεται να έχεις σπουδάσει μουσική, για να παίζεις καλή μουσική! Δεν είμαστε μια κάστα ξεχωριστών ατόμων που ασχολούνται με την Τέχνη. Οι περισσότεροι φίλοι μας πηγαίνουν σινεμά, διαβάζουν βιβλία, ακούνε καλή μουσική, πηγαίνουν σε εκθέσεις ζωγραφικής (σ.σ: μάλλον για τον λόγο αυτό είναι φίλοι σας…). Για τον λόγο αυτό προσέχουμε τόσο πολύ τα βιντεοκλίπ μας. Δεν καταλαβαίνω αυτούς που υποτιμούν την αξία του βίντεο. Έχεις την μοναδική ευκαιρία να δείξεις την μουσική και την άποψη σου περί τέχνης σε τέσσερα λεπτά μπροστά σε εκατομμύρια κόσμο ανά την υφήλιο και θα τη σπαταλήσεις; Πρέπει να είσαι βλάκας!
Τι θυμάσαι από την Ελλάδα;
Καταρχάς, ερχόμουν στην Ελλάδα συνέχεια όταν ήμουν μικρός. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου με την λέξη Ελλάδα είναι η μυρωδιά του χώματος το καλοκαίρι, επειδή έχω περάσει πολλά καλοκαίρια στον Πειραιά. Αυτή η ζεστή, υγρή μυρωδιά του ελληνικού εδάφους πριν και μετά την βροχή. Τη γιαγιά μου θυμάμαι, την οποία θα δω αύριο, στο μεσημεριανό τραπέζι που θα μου έχουν ετοιμάσει στο πατρικό μας σπίτι στον Πειραιά. Να κάθομαι στο σπίτι των παππούδων μου στην Νίκαια και να τρώω παγωτό σοκολάτα πάνω σε ένα τεράστιο πάτωμα από λευκό μάρμαρο. Ναι, αυτή η εικόνα μου έρχεται συνέχεια στο νου.
 |
Η επαφή σου με το ρεμπέτικο;
Ο πατέρας μου έφυγε από την Ελλάδα και μετακόμισε στην Αγγλία στα 12 του χρόνια και ήθελε τόσο πολύ να μην αποκοπεί από τις ελληνικές του ρίζες. Κι όταν εμείς μεγαλώναμε στην Αγγλία, μας έπαιζε συνέχεια ελληνική μουσική, κυρίως ρεμπέτικα. Μετά άρχισα να την ψάχνω πιο πολύ με την μυθολογία σχετικά με το πώς γράφτηκαν κάποια θρυλικά τραγούδια, την ιστορία τους, τις μορφές που σημάδεψαν το ιδίωμα. Μου άρεσε πολύ να μαθαίνω ιστορίες για τους περιθωριακούς αυτούς τύπους που 70 χρόνια πριν, συνήθιζαν να μαχαιρώνουν ο ένας τον άλλον και μετά να καπνίζουν ‘μαύρο’ στα καμαρίνια τους. Ακραία μουσική, αδιαμφισβήτητα!
Θα βρεις τελικά χρόνο να ψωνίσεις δίσκους από το Μοναστηράκι αύριο;
Δεν ξέρω, μακάρι, έχουμε το οικογενειακό τραπέζι που πρέπει να πάω και μετά αν βρω χρόνο, σίγουρα θα κατέβω.
(ο Nick κουρδίζει την κιθάρα, αλλά το αυτί του πιάνει την κουβέντα…)
Aw, cammon, let’s go down for some shopping!
Με όλον αυτόν τον ντόρο γύρω από το όνομα σας, πρέπει να έχεις αρχίσει να βλέπεις μερικούς δημοσιογράφους ως το κατώτερο είδος ζωής στον πλανήτη…
Όχι μωρέ, απλά μερικοί είναι πρηξαρχίδηδες (σ.σ: busting our balls είπε συγκεκριμένα…) όταν αρχίζουν και σε ρωτάνε πράγματα για την προσωπική σου ζωή (σ.σ: πάλι καλά που πρόλαβε και το είπε αυτό, γιατί ετοιμαζόμουν να τον ρωτήσω για την Eleonore των Fiery Furnaces…). Τα αγγλικά ταμπλόιντ είναι πολύ βρώμικα. Γενικά όμως οι εφημερίδες στην Αγγλία έχουν το εξής: είναι διεφθαρμένες, αλλά διαθέτουν εξαιρετικά έξυπνους και προικισμένους δημοσιογράφους. Αυτό που κάνω τώρα εδώ ας πούμε, δεν θα μπορούσα να το κάνω στην Αγγλία, γιατί κανείς δεν θα με ρωτούσε για το μουσικό μέρος της ζωής μου κι όλοι θα ενδιαφέρονταν να μάθουν για το πόσες γκόμενες έχω. Εδώ είναι διαφορετικά, γι’ αυτό και κάθομαι και σας μιλάω.
Πες μου μερικές ερωτήσεις που θεωρείς προσβλητικές.
Το κατά πόσο γαμάμε groupies μετά τις συναυλίες μας είναι εξαιρετικά αναξιοπρεπές εκ μέρους ενός δημοσιογράφου να το ρωτήσει. Κι αν με ρωτούσες εσύ τώρα, θα σου απαντούσα, όχι, δεν γαμάμε groupies γιατί δεν παίζουμε μουσική για τον σκοπό αυτό. Επίσης βαριέμαι δημοσιογράφους που κάνουν τις ίδιες κλισέ ερωτήσεις, βαρετές και ανούσιες, όπως «Από πού πήρατε το όνομα σας;» και «Από πού επηρεαστήκατε μουσικά;».
Έχεις κάνει πολλές δουλειές. Ποια η χειρότερη που αναγκάστηκες να κάνεις ποτέ;
Έχω κάνει του κόσμου τις χαμαλοδουλειές, όπως το να πλένω πιάτα σε εστιατόρια ή να καθαρίζω χώρους, αλλά η χειρότερη και η πιο αντιδημιουργικη δουλειά με την οποία ασχολήθηκα, ήταν χειριστής ηλεκτρονικού υπολογιστή σε ένα μικρό γραφείο στην Γλασκόβη. Δεν ήταν τόσο η φύση της δουλειάς, όσο το γεγονός ότι οι προϊστάμενοι μου ήταν απαίσια, μικρά ανθρωπάκια, διπρόσωποι και ρατσιστές, που με την λίγη εξουσία που νόμιζαν ότι είχαν, μπορούσαν να σου γαμήσουν όλη τη μέρα. Κι αυτό πιστεύω ότι είναι το κλειδί για να έχεις μια ευτυχισμένη εργασιακή ζωή: πρέπει να τα πηγαίνεις καλά με τους προϊσταμένους και τους υφιστάμενους σου. Αν δεν συμβαίνει αυτό, καλύτερα να αλλάξεις δουλειά…
Αγαπάς και τις ταινίες του Woody Allen, απ’ όσο ξέρω.
Τον λατρεύω τον Woody Allen, ειδικά τις slapstick κωμωδίες, σαν το Bananas, το Annie Hall και φυσικά το Sleeper. Φοβερό εργάκι αυτό το τελευταίο, ίσως το καλύτερο του.
Monty Python;
Ναι, ασφαλώς, αν και θα προτιμήσω το Faulty Towers. Οι Pythons ήταν έξι πανέξυπνοι κωμικοί, που ιδρύσαν την δική τους σχολή κωμωδίας, αλλά στην πορεία πολλοί άνθρωποι, με πολύ λιγότερο χιούμορ από αυτούς και λιγότερες ικανότητες, προσπάθησαν να τους μιμηθούν, ανεπιτυχώς.
Σε ποιους αναφέρεσαι;
No way! Δεν πρόκειται να σου πω, είναι γνωστός! (σ.σ: υποψιάζομαι Blackadder…)
Αλήθεια, έχετε βγάλει χρήματα από τότε που έγινε το μεγάλο μπαμ με τους FF;
Δεν είναι ότι έχουμε παράπονο, αλλά προσωπικά μιλώντας, έβγαζα πολύ περισσότερα όταν δούλευα ως καθηγητής. Τα χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα θα φτάσουν στα χέρια μας πολύ αργά και η διαδικασία δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας ότι θα γίνεις πλούσιος σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν είμαστε σε μια μπάντα για να γίνουμε πλούσιοι! Αν θες να βγάλεις χρήματα, διάλεξε μια άλλη δουλειά καλύτερα…
…όπως το να γίνεις μάνατζερ σε μια επιτυχημένη μπάντα, ίσως;
(ο Alex φέρνει το δάκτυλο του στο στόμα του, κάνοντας μου το σινιάλο να σωπάσω, αφού απέναντι μας καθόταν ο μάνατζερ τους, αλλά δεν μπορεί να συγκρατήσει τα γέλια του, γεγονός που δίνει το σύνθημα να ξεσπάσει η ομήγυρη στα γέλια…)
Ναι, ακριβώς! Αν έμαθα κάτι στη ζωή μου μέχρι στιγμής είναι ότι, αν αποφασίσεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με την μουσική, θα παραμείνεις φτωχός σε όλη σου την ζωή.
Έλα τώρα, είναι ο Paul McCartney και ο Elton John φτωχαδάκια;
Όχι, εννοείται, άλλη φάση όμως αυτοί…
Ο Gary Barlow, ο οποίος πρόσφερε τόσο σημαντικές υπηρεσίες στην Μουσική, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή Alex;
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο Gary αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται σε ένα Νοσοκομείο για Μαλάκες (σ.σ: a hospital for wankers, ήταν η ακριβής έκφραση…). Κι είχα ορκιστεί να μην μιλήσω ποτέ άσχημα για έναν συνάδελφο μου, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση μαλάκα…
Οπότε περιμένω την Λίστα σου με τους 5 Μεγαλύτερους Μαλάκες της Μουσικής.
Ο ένας θα είναι σίγουρα ο Yngwie Malmsteen… Kαι ο άλλος ασφαλώς ο ντράμερ των Metallica, πως τον λένε…
Lars Ulrich
Ναι, ο Lars. Ελεεινός τύπος! Έκανε μήνυση σε μικρά παιδιά επειδή κατέβαζαν τραγούδια από το Ίντερνετ… Τι βλάκας!
Ο Malcolm McLaren;
Με τίποτα! Ο άνθρωπος ήταν 50 χρόνια μπροστά από την εποχή του. Κάθε εποχή χρειάζεται έναν τέτοιο τύπο, που να φέρνει άνω κάτω την μουσική βιομηχανία. Η πρόκληση είναι στοιχείο της μουσικής και ο McLaren αυτό ακριβώς έκανε: να προκαλεί συνέχεια με τις πράξεις και τα λόγια του. Το ίδιο έκανε κι ο Morrissey, έτσι δεν είναι; Για μένα ένα από τα καλύτερα μουσικά βιβλία όλων των εποχών, το England’s Dreaming του Jon Savage, χρωστάει πολλά στο κεφαλαίο εκείνο που αναφέρεται στον McLaren και την Vivienne Westwood.
Κάπου εδώ ο – ευγενέστατος κατά τ’ άλλα μάνατζερ τους – μου έκανε σήμα ότι θα έπρεπε να τελειώσουμε την συνέντευξη. Πριν βάλω τον Alex να μου υποσχεθεί ότι θα μου στείλει τα δυο εναπομείναντα ονόματα των Τοp 5 Wankers που μου χρωστάει, τον έβαλα να μου γράψει και να μου σχολιάσει τα 15 αγαπημένα του άλμπουμ όλων των εποχών (τα οποία θα δημοσιευτούν στο Sonik), ενώ και οι τέσσερις Franz Ferdinand έφτιαξαν κι ένα σκίτσο-καρικατούρα, αποκλειστικά για τους αναγνώστες του περιοδικού. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το καλοκαίρι που μας έρχεται – οι πιθανότητες να ξαναπαίξουν τότε στη χώρα μας είναι αρκετές – και αποχωρίσαμε για να τους αφήσουμε να ντυθούν.
Φεύγοντας, ο Alex με ρώτησε «Θα έχει κόσμο σήμερα;»
«Με δουλεύεις;», του απάντησα. «Ίσως σήμερα να αναθεωρήσεις κάποιες από τις απόψεις σου για τις groupies…»
Υ.Γ: Kορίτσια, το γκομενάκι της παρέας είναι ο Nick, απορώ τι βρίσκετε στον ξεδοντιάρη Paul…
