Τα νέα της επανασύνδεσης των Afghan Whigs δεν ήταν νέα μίας ακόμα νοσταλγικής επανένωσης και τουρνέ. Και το ότι έχω μιλήσει πολλές φορές (και όχι μόνο στα δημοσιογραφικά πλαίσια) με τον Greg Dulli ουδόλως αφαίρεσε το άγχος μου, ενόψει της συνέντευξης που θα μας παραχωρούσε με την ευκαιρία του ερχομού της μπάντας στην Αθήνα (την Τρίτη 29 Μαΐου, στο Vox). Είναι γνωστό άλλωστε ότι είναι άνθρωπος του «με όποιο πλευρό ξυπνήσω». Όταν λοιπόν σήκωσε το τηλέφωνο στις Η.Π.Α. είχε μόλις τελειώσει την πρωινή του γυμναστική…
Να λοιπόν που τα βήματά σας οδεύουν και πάλι προς την Ελλάδα, κύριε Dulli. Είναι κάτι παραπάνω από την καταγωγή, σωστά;
Αυτό μπορείς να το πεις ξανά και ξανά. Αλλά ισχύει πάρα πολύ και το γεγονός της καταγωγής. Ο παππούς μου είναι ολοζώντανος στη μνήμη μου. Η Ελλάδα ήταν ριζωμένη βαθιά μέσα του, δεν την ξέχασε μήτε μια στιγμή στις Η.Π.Α. Ακούγαμε συνεχώς τραγούδια από ένα κασετόφωνο που είχε –κασέτες με ρεμπέτικα. Γι’ αυτό και την πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα συγκινήθηκα περισσότερο απ’ ότι και ο ίδιος φανταζόμουν. Δεν το αντιλήφθηκα αμέσως. Μετά από λίγη ώρα βούρκωσα, ήταν πολύ περίεργο συναίσθημα. Πάντως μου αρέσει να έρχομαι, όπως είπες, και για άλλους λόγους. Ένας από αυτούς είναι η χαλαρότητά σας…
Πιστεύετε ότι θα τη βρείτε ακέραια, ακόμα και στην κρίση που βιώνουμε και για την οποία σαφώς έχετε ακούσει;
Α, είμαι σίγουρος! Αν κι έχω ακούσει για το τι σκατά έχουν κάνει οι τράπεζες εκεί πέρα... Όπως είπα, όμως, είμαι σίγουρος ότι θα τη βρω ακέραια. Κι εσύ δεν έχεις δει ποτέ αγχωμένους Αμερικανούς της καθημερινότητας για να λες ότι θα σοκαριστώ. Ό,τι και να βρω θα είσαστε μίλια μπροστά πιο χαλαροί –και βάζω και κάποιους φίλους μου μέσα σε αυτό… (γέλια εκατέρωθεν)
Οι φίλοι είναι πάντα εκεί ή έχουν το δικαίωμα να κοιτάνε και κάπου αλλού όταν το παρατραβάμε; Ή, ακόμα καλύτερα, να μας δίνουν κι ένα χαστούκι όταν τα πηγαίνουμε χάλια και λαθεμένα; Ποιο είναι το αξιακό σύστημα του Greg Dulli όταν μιλάμε για τους φίλους;
Ωραία ερώτηση... Παλιά πίστευα ότι οι φίλοι πρέπει να είναι παντού γύρω μου και να με υποστηρίζουν. Αλλά όσο μεγαλώνεις καταλαβαίνεις ότι ο καθένας έχει καθημερινώς τόσες συντεταγμένες στη ζωή του, ώστε δεν γίνεται να παρακολουθεί κάθε ίντσα της δικής σου βλακείας. Όταν πάντως χρειαστεί, ένα φιλικό μπουκέτο στο πρόσωπο –ακόμα και πραγματικό, όχι μόνο λεκτικό– αρκεί για να σε επαναφέρει (γέλια ακράτητα). Σοβαρά τώρα, αν και δεν είπα τίποτα στην πλάκα πριν, οι φίλοι είναι φίλε μου μεγάλη υπόθεση… Μερικοί λένε ότι ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος του. Μαλακίες… Ο άνθρωπος γεννιέται και κάνει παιδιά, αγαπάει, κάνει φίλους… Είναι σημαντικά πράγματα αυτά.
Φαντάζομαι μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να βιώνετε και την επανένωση των Whigs…
Ακριβώς. Είναι σα να συναντάς παλιούς φίλους. Δεν χρειάζεται να τα ξαναπιάσεις όλα από την αρχή. Μερικές σταθερές υπάρχουν. Έτσι ένιωσα και εγώ, όπως και τα άλλα παιδιά…
Όλα αυτά τα χρόνια τι σας κράτησε μακριά; Αν υπήρχε κάτι τέτοιο…
Τίποτα δεν υπήρχε... Καμία υποψία καυγά ή μούτρων. Όταν θελήσαμε το κάναμε.
Και το ρεπερτόριο το οποίο εξαπολύετε στο κοινό έχει κάποια συγκεκριμένη χρονική λωρίδα ; Ή εκτείνεστε σε όλους τους δίσκους σας;
Στα πάντα. Στο συγκρότημα αυτό, ακόμα κι αν κάποιος έχει ξεχάσει κάτι –ένα κουπλέ π.χ. ή ένα ριφ– κάποιος άλλος το θυμάται. Τα ρεφρέν πάντως τα θυμόμαστε όλοι! (γέλια) Οπότε ήταν σχετικά εύκολο και στις πρόβες…
Έπεσα πάνω στη θαυμάσια ζωντανή σας εκτέλεση στο “Paper Thin Hotel” του Leonard Cohen, για λογαριασμό της ιστοσελίδας του Rolling Stone. Είναι, αν μου επιτρέπετε, ακόμα καλύτερη και από τη στούντιο εκτέλεση που κάνατε για το tribute album Old Ideas With New Friends. Υπήρχε κάποιος λόγος που αποφασίσατε να επιλέξετε το συγκεκριμένο τραγούδι; Ή σας το πρότειναν οι ιθύνοντες της συλλογής; Όπως και να έχει, ήταν μια εκπληκτικά συγκινησιακή εκτέλεση από μεριάς σας...
Ευχαριστώ! Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Είναι περίεργο, αλλά συνέβησαν και τα δύο ταυτόχρονα. Ήρθαν δηλαδή οι υπεύθυνοι για τη συλλογή και μου το πρότειναν και πολύ απλά έμεινα εμβρόντητος: το συγκεκριμένο τραγούδι το είχα προβάρει δεκάδες φορές μόνος μου και ήξερα απ’ έξω όλους τους στίχους. Είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από τον Cohen. Μέσα από αυτούς τους στίχους δίνεται το πλήρες μέγεθος της έννοιας της αγάπης και της δύναμης που έχει.
Μας έχετε κι εσείς τροφοδοτήσει –όπως και ο Leonard Cohen– με δεκάδες ιστορίες μέσα από τους στίχους σας. Μιας και είναι φανερό ότι παρατηρείται εαυτόν και αλλήλους, ποιο είναι το πλέον σπουδαίο πράγμα που έχετε αποταμιεύσει από τη σπουδή σας πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις;
Η συγχώρεση. Όχι αυτή που θα δώσεις: για εκείνη είναι δεδομένο ότι πρέπει να έχεις τη δύναμη και το κουράγιο να το κάνεις. Μιλάω για τη συγχώρεση που λαμβάνεις. Όλοι μας ανά στιγμές πληγώνουμε κάποιους ανθρώπους. Περνάει ο χρόνος και οι άνθρωποι αυτοί μέσα τους μας συγχωρούν. Εκείνη η στιγμή, όταν το καταλαβαίνεις ή στο λένε οι ίδιοι –χωρίς να ζητάς επιμόνως να μάθεις αν σε συγχώρεσαν από άγχος ή ενοχικότητα– είναι φίλε μου μια θαυμάσια στιγμή. Όχι για να ανακουφιστείς, μα για να κάνεις εκ νέου τον απολογισμό σου. Είναι μια τρομερή στιγμή για τον κάθε άνθρωπο. Εκεί καταλαβαίνουμε τη δύναμη των άλλων και ευχαριστούμε που υπάρχει αυτό που λέμε αγάπη…
Για δίσκο δεν θα ρωτήσω. Θα την έχετε ακούσει αυτή την ερώτηση πολλές φορές από τότε που αποφασίσατε να ξαναβρεθείτε επί σκηνής…
Να την κάνεις... Αλλά καμιά απάντηση δεν θα πάρεις πέρα από το «άστο να δούμε πώς θα πάει»!
