Περνώντας το σαββατόβραδο μου με τους Dodgy, ένιωσα ένα συναίσθημα που πάρα πολύ σπάνια το συναντώ στον εαυτό μου, ειδικά όταν αυτό που έπρεπε να κάνω στην πραγματικότητα είναι να διασκεδάζω. Ήμουν αγχωμένος. Και εξηγώ..
Αφού είχε προηγηθεί μία πολύωρη συνομιλία με τον συμπαθέστατο Mathew Priest, και κάποια frames snooker, με άλλα δύο μέλη του group, τους είχα συμπαθήσει πάρα πολύ . Είχα καταλάβει τι τράβηξαν τα περασμένα 2-3 χρόνια μέχρι να βρίσκονται ακόμα εδώ ζωντανοί, ως νέοι Dodgy, και είχα συμμεριστεί τις ανησυχίες τους αλλά και την ειλικρινή αγάπη για αυτό που κάνουν. Ήθελα πάρα πολύ να μου αρέσουν οι νέοι Dodgy λοιπόν και να έγραφα αυτή την στιγμή διθυράμβους για την μεγάλη επιστροφή. Αλλά δυστυχώς...
Για να είμαι ειλικρινής η εμφάνιση του Λονδρέζικου group ήταν αξιοπρεπέστατη. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν ενθουσίασαν κανέναν με το νέο υλικό τους, αν και είχε κάποιες καλές στιγμές, και ακόμα και τα παλαιότερα γνωστά hits του group, αυτά που όλοι σχεδόν έχουν χορέψει και τραγουδήσει κάποια στιγμή, έμοιαζαν φθαρμένα από το χρόνο. Το πρόβλημα δεν είναι οι μουσικοί όμως. Ο Mathew Priest για άλλη μία φορά επιβεβαίωσε γιατί πρέπει να θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους drummer της γενιάς του, ειδικά για το είδος μουσικής που υπηρετεί. Από την άλλη πλευρά της σκηνής, ο κιθαρίστας Andy Miller, με το αλα Ronnie Wood στυλάκι, ήταν αρτιότατος, ακόμα και όταν εκτελούσε χρέη τραγουδιστή σε κάποιες από τις παλιές συνθέσεις του group. Το αληθινό πρόβλημα είναι άλλο, και ακούει στο όνομα David Bassey.
O νέος τραγουδιστής δεν λειτουργεί καθόλου αρμονικά με το υπόλοιπο group, και ειδικά με το κλίμα που περιμένεις να υπάρχει σε μία συναυλία ενός group σαν τους Dodgy. Όσο και αν προσπαθούσε ο Mathew Priest να τον συγκρατήσει ή και να τον σταματήσει ορισμένες φορές, (κάποια στιγμή ο Priest και η υπόλοιπη μπάντα άρχισε να παίζει ένα κομμάτι την στιγμή που είχε αρχίσει να λέει διάφορα στο κοινό!) ο Bassey ήταν ασυγκράτητος. Με συμπεριφορά ιδιαίτερα ενοχλητική, κάτι μεταξύ Noel Gallagher και Shaun Ryder, αδικαιολόγητη έπαρση και αθυροστομία, δεν ταίριαζε καθόλου στους χαμογελαστούς και ευγενικούς υπόλοιπους μουσικούς. H φωνή του, ναι μεν έχει σίγουρα ένα ιδιαίτερο πάθος σε κάποια σημεία, αλλά το γεγονός ότι φέρνει πάρα πολύ στον Rod Steward δεν νομίζω ότι πρέπει να θεωρηθεί προσόν του.
Είναι πραγματικά κρίμα που ένας τέτοιος τραγουδιστής είναι ο frontman των Dodgy. Δεν έχω ιδέα τι πέρασε από το μυαλό του Mathew Priest όταν τον στρατολόγησε στην μπάντα του, αλλά θεωρώ ότι έκανε ένα μεγάλο λάθος. Γιατί ο νέος ήχος των Dodgy μπορεί να μην είναι καθόλου κακός, ίσα ίσα τον βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ειδικά ο τρόπος με τον οποίο μεταμορφώνονται σε ένα πολύ πιο ώριμο, και λιγότερο φωτεινό σχήμα, αλλά δυστυχώς ο Bassey τα χαλάει όλα, όχι τόσο στα αυλάκια του ηχογραφημένου βινυλίου, αλλά σίγουρα στις ζωντανές εμφανίσεις.
O Mathew Priest μου είπε κάποια στιγμή ότι για να ζήσουν, αυτός και ο Andy Miller όταν δεν ασχολούνται με την μουσική, είναι κηπουροί ή καλύτερα διακοσμούν με τον δικό τους pop τρόπο κήπους. Αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά, δυστυχώς για αυτούς, αλλά και για εμάς, θα κάνουν τo Dodgy Gardening full-time δουλειά.
