Τα 25 καλύτερα διεθνή άλμπουμ του 2014

 

25. PERFUME GENIUS: Too Bright [Matador]

 

Στην τρίτη του ολοκληρωμένη κυκλοφορία, ο Mike Hadreas (όπως είναι το αληθινό του όνομα) συνεχίζει την κάθετη εξέλιξή του σαν δημιουργός, επιτρέποντας αυτή τη φορά στο φως να παρεισφρήσει στη ζωή του. Από το σκοτεινό έρεβος του προκατόχου Put Your Back N 2 (2012), αρχίζει λοιπόν να διαφαίνεται μια δειλή ανατολή ηλίου, η οποία θέλει πολύ να γίνει τροπική ηλιοφάνεια. Φυσικά δεν πρόκειται για μια ευχάριστη διαδρομή στο ηλιοβασίλεμα, με feelgood διάθεση και σχηματοποιημένες ευδαιμονίες –τέτοια πράγματα αποτελούν για τον Perfume Genius ευνουχιστική μέγγενη. Απλώς απ' το μυαλό του περνάει η ιδέα πως η ανθρώπινη επαφή μπορεί να αγκαλιαστεί ξανά, σαν υπόθεση που ίσως γίνεται να κερδηθεί, αντί να φαντάζει απ’ την αρχή σαν καμένο χαρτί.

 

 

24. STEN SANDELL & PAAL NILSSEN-LOVE: Jacana [Rune Grammofon]

 

Δεν συνυπάρχουν για πρώτη φορά ο Σουηδός πιανίστας Sten Sandell και ο Νορβηγός ντράμερ Paal Nilssen-Love. Τούτο ωστόσο δεν αφαιρεί κάτι απ’ την οξύτητα του δίσκου· εξηγεί απλά πώς οι δύο μουσικοί, αφοσιωμένοι ο καθένας στους στροβιλισμούς του δικού του οργάνου, καταφέρνουν και συστήνονται ως ένα σώμα και μία φωνή. Αποτέλεσμα ελεύθερων αυτοσχεδιασμών σε μια εμφάνισή τους στο Kongsberg Jazz Festival το 2013, το Jacana φωτίζει έναν διάλογο που γίνεται χειμαρρώδης, γεμάτος έξαψη και δημιουργική περιέργεια. Ένας διάλογος όμως που ξέρει και πώς να ανασκουμπώνεται, να σέρνεται ένα βήμα πριν την αταραξία, προτού φιτιλιαστεί και πάλι. Με χορταστικά παιξίματα οι Sandell & Nilssen-Love διαχειρίζονται υποδειγματικά τον ηχητικό χώρο, παίζουν με ατονικότητες και αρρυθμίες, διατηρώντας ως μόνο κανόνα τη διάθλαση κάθε πιθανής ευθείας...

 

 

23. SCOTT WALKER & SUNN O))): Soused [4AD]

 

Η σύμπραξη του Scott Walker με τους Sunn O))) θυμίζει εκείνη του Lou Reed με τους Metallica (Lulu, 2011). Δύο ετερόκλητες μουσικές φωνές διασταυρώνονται, με σημείο τομής την παράνοια. Οι creepy ερμηνείες(;) του Walker έρχονται και κουμπώνουν τέλεια πάνω στους drone ήχους των Sunn O))), για να συνθέσουν συνειδητά τον απόλυτο ηχητικό εφιάλτη της χρονιάς. Είναι φυσικό ότι κάτι τόσο απόκοσμο και σκοτεινό θα μπορέσει να προσελκύσει ελάχιστους μόνο ακροατές. Πρόκειται για έναν από εκείνους τους δίσκους που είτε θα καταφέρεις να αφομοιώσεις και θα σε σημαδέψουν, είτε θα καταστήσουν την ακρόαση τόσο μαρτυρική, ώστε θα φύγεις τρέχοντας. Σε κάθε περίπτωση, από μόνη της αυτή η πολωτική φύση συνιστά καλλιτεχνική επιτυχία.

 

 

22. JOHN ZORN: On Leaves Of Grass [Tzadik]

 

Το «καύσιμο» εδώ το παρέχει ένα ποιητικό έργο –το ουμανιστικών διαθέσεων On Leaves Of Grass του Walt Whitman. Αυτή είναι η αφετηρία εκκίνησης για τις μουσικές και τις ενορχηστρώσεις του δαιμόνιου John Zorn, ο οποίος διευθύνει ο ίδιος παρακαλώ το κουαρτέτο Nova Express στην εκτέλεση που ακούμε εδώ. Οι επιδόσεις των μουσικών μπορούν να σε αφήσουν με το στόμα ανοιχτό, όμως το κλικ του συγκεκριμένου άλμπουμ δεν είναι ωδειακό: το «ζουμί» του βρίσκεται σε εκείνη τη σχεδόν τρυφερή αντίληψη του Zorn για τη μελωδία την οποία απαντάμε πού και πού στις δουλειές του (στο The Gift του 2001, ας πούμε). Στοιχείο που χαρίζει μια απρόσμενα ρομαντική διάθεση στο έργο, απόλυτα πάντως ταιριαστή με το ποιητικό του υπόβαθρο. 

 

 

21. WAR ON DRUGS: Lost In The Dream [Secretly Canadian]

 

Πετρώδεις αναφορές, καμωμένες με αγάπη σε ένα στούντιο με πόστερ από ξεχαρβαλωμένες ροκ φιγούρες στους τοίχους, προορισμένες να γίνουν «ιδανικές» για ακροατές εξειδικευμένους στα rock trivia, οι οποίοι θα τσακώνονται για την πατρότητα σε κάθε riff που εντόπισαν. Κάθε όμως απόπειρα αποδόμησης της ποιότητας του «τοίχου» από guitar noise που έχτισαν εδώ οι War On Drugs ή υποτίμησης της αξίας της dreamy rock σκόνης που σηκώνουν τα τραγούδια τους θα πέσει στο κενό, καθώς η ποιότητα στην εκτέλεση είναι αφοπλιστική. Οι Αμερικανοί έχουν την εγγενή ικανότητα να επικοινωνούν με τα φαντάσματα της «δισκοθήκης», σε απλωμένα σε διάρκεια τραγούδια με ύπουλης δυναμικής κλιμάκωση και τσίτα τεντωμένους τους χρόνους των κουπλέ. Μια γνήσια κιθαριστική αυτοψία των ροκ αρχέτυπων του δεκαετιών του 1970 και του 1980.

 

 

20. LEONARD COHEN: Popular Problems [Columbia/Feelgood]

 

Δεν είναι εύκολο να εντοπίσεις σε τι ακριβώς έγκειται η φρεσκάδα που αποπνέουν τα τραγούδια του Popular Problems. Ίσως να οφείλεται στη συμβολή του Patrick Leonard, ο οποίος πέρα από την παραγωγή παίρνει και συνθετικό credit. Παρότι είναι αδύνατο να γνωρίζουμε το ποσοστό της πρωτογενούς παρέμβασής του, η συμβολή του στο πώς ακούγεται το άλμπουμ δείχνει καθοριστική, ακόμα περισσότερο δε όταν μιλάμε για το συγκεκριμένο δισκογραφικό σώμα δουλειάς, το οποίο έχει κακοπάθει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν στον εν λόγω τομέα. Αλλά και τα ίδια τα τραγούδια, μέσα στην απλότητά τους, κουβαλάνε τις γνωστές θεματικές εμμονές και το αλάνθαστο χιούμορ του Cohen, με έναν τρόπο κάπως διαφορετικό: πιο παιχνιδιάρικο, αποφασισμένα θα 'λεγες να κρατήσουν τέλεια τις ισορροπίες ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως.

 

 

19. PHARMAKON: Bestial Burden [Sacred Bones]

 

Συμφωνούμε ότι το πλήρες πρόσωπο μιας καλλιτεχνικής κατάθεσης έχει να κάνει και με το αισθητικό μιας κυκλοφορίας –όποτε το παρόν κτηνώδες των εντοσθίων πάνω στο καλλίπυγο του γυναικείου σώματος μπορεί να φέρει μια αντίθεση (ένεκα και της σωστής φωτογράφησης), η οποία δείχνει το γιν και το γιανγκ κάθε ανθρώπινης ύπαρξης ή, γενικότερα, την άρρηκτη συνύπαρξη του έρεβους και του φωτός; Συμφωνούμε ότι, άμα χρειαστεί να ηχογραφήσεις αυτό που συμβαίνει εκεί έξω, ίσως χρειαστεί να πας στην καταβόθρα των ανθρώπινων πεπραγμένων; Εκεί δηλαδή όπου ο εμετός και ο σύελος, το άδειασμα των σωθικών και το ουρλιαχτό της μοναξιάς απέναντι στη οδοντοστοιχία του μπετονικού λόφου της καθημερινότητας στοιχειοθετούν μεγάλο μέρος της τραγικής αλήθειας;

 

 

18. TINARIWEN: Emmaar [ΑΝΤΙ-]

 

Ποιος στ’ αλήθεια περιμένει να «εξελιχθούν», μιλώντας με όρους Δυτικής μουσικής; Κατά βάση λοιπόν είναι κι εδώ τα ίδια στοιχεία που καθιστούν τη μουσική των Tinariwen ελκυστική· οι ρέουσες μελωδίες της ηλεκτρικής κιθάρας, η λιτή μα ζωηρή ρυθμολογία των κρουστών κι αυτή η αυστηρή φωνητική επιτέλεση, η οποία παίρνει στοιχεία και από τα δύο, δένοντάς τα σε έναν αδιάσπαστο μίτο. Όμως οι Tinariwen φτιάχνουν μουσική που δεν χρειάζεται να καταλάβεις για να αφεθείς, αλλά να αφεθείς για να καταλάβεις. Και είναι εκπληκτικό το πόσο διακριτικά το Emmaar καταφέρνει και τραβάει την προσοχή σου, πώς σε παίρνει μαζί του και πώς τελικά σου επιβάλει μ’ έναν τρόπο τη ζωτικότητά του. Το έκανε άλλωστε το συγκρότημα και σε λιγότερο εμπνευσμένες στιγμές του, πόσο μάλλον εδώ…

 

 

17. DAMON ALBARN: Everyday Robots [Warner Bros.]

 

O ακροατής που έχει συμπεριλάβει στην οπτική του για την ποπ και τους Van Den Graaf Generator με τον David Sylvian –κι έχει έτσι μάθει να είναι υπομονετικός, περίεργος, πιο σφαιρικά διαβασμένος– θα αισθανθεί οικεία. Ακόμα κι αν δεν βρει κάθε στιγμή ενδιαφέρουσα (μερικά κομμάτια είναι πράγματι υποδεέστερα άλλων), θα απολαύσει το Everyday Robots· ως έναν δίσκο που στα βασικά του επιμένει να ποιεί ποπ τραγούδια, αναζητώντας όμως (επιτυχώς) τη μη καθιερωμένη διαδρομή, την πιο υπόγεια μέθεξη, την κουβέντα για τα όρια της επικρατούσας φόρμας. Άντε βέβαια να γίνει μια τέτοια κουβέντα με τους χειροκροτητές των αναβιώσεων, οι οποίοι δεν ζήτησαν ποτέ από τους καλλιτέχνες που θαυμάζουν να κάνουν κάτι πιο ιδιαίτερο με όσες φόρμες πήραν έτοιμες από το ηλεκτρικό παρελθόν...

 

 

16. FREDDIE GIBBS & MADLIB: Piñata [Madlib Invazion]

 

Εσκεμμένα, το Piñata προσπαθεί να βγάλει τον Freddie Gibbs από τη ζώνη άνεσής του, είναι όμως τελικά η δική του ανταπόκριση σε αυτήν την πρόσκληση που το μετατρέπει σε σταθμό στην καριέρα του, μα και σε μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της φετινής χρονιάς. Η άνεση με την οποία ο εν λόγω δίσκος μπορεί να εναλλάσσεται μεταξύ της ανελέητης ραπ επίθεσης του “Shitsville” και της ονειρικής soul ατμόσφαιρας του “Robes” δείχνει πολλά για την ικανότητα τόσο του Madlib ως παραγωγού, όσο και του Freddie Gibbs ως ενός MC ικανού να προσαρμοστεί στο οποιοδήποτε κομμάτι, κάνοντάς το δικό του. Μπορεί λοιπόν να μην είναι το επόμενο Madvillainy το Piñata, αλλά, πανάθεμά το, φτάνει πολύ κοντά.

 

 

15. ROYAL BLOOD: Royal Blood [Warner Bros.]

 

Σύντομα στην πλειονότητά τους, τα 10 τραγούδια του πατούν στη συνταγή της επιτυχίας του παλιού καλού alternative rock που τόσο λείπει από τις μέρες μας. Με τις πωλήσεις λοιπόν και τις κριτικές να τους αβαντάρουν, οι Royal Blood αποτελούν το νέο καμάρι της Γηραιάς Αλβιώνας στο ποπ/ροκ πεδίο, παρεισφρέοντας μάλιστα ακόμα και σε παραδοσιακά aμερικάνικα heavy rock λημέρια –και δη του stoner ιδιώματος! Βλέπετε, δεν υπάρχει ίχνος κιθάρας στα  33 όλα κι όλα λεπτά διάρκειας του δίσκου. Μόνο το μπάσο του Kerr, συνδεδεμένο με μια πλειάδα από διαφορετικούς ενισχυτές και πετάλια να οδηγεί τα «βαρέων βαρών» ριφάκια του σε πορεία σύγκρουσης με τα κοπανιστά κρουστά του Thatcher. Καταλήγοντας σε ένα έντονα σέξι και βρώμικο groove, που θα συναντούσε κανείς στους πρώιμους δίσκους των Queens Of The Stone Age. 

 

 

14. SUNN O))) & ULVER: Terrestrials [Southern Lord]

 

Tα δύο σχήματα, εκτός του ότι μοιράζονται αρκετά κοινά –λ.χ. τις black metal καταβολές τους– δρουν πλήρως εναρμονισμένα το ένα με το άλλο. Ίσως διαπιστώσουμε λοιπόν πως το Terrestrials βρίσκει τη δική του ιστορία να διηγηθεί. Μια ιστορία στηριζόμενη σε βραδυφλεγείς εντάσεις, γεμάτη από δραματικές πυκνώσεις και ανακουφιστικές αραιώσεις. Μέσα στους αργοκίνητους μουσικούς όγκους, ακούμε τις κιθάρες των Sunn O))), τα ηλεκτρονικά και τα συνθεσάιζερ των Ulver (+ τα φωνητικά του Kristoffer Rygg), ενώ βιολί, τρομπέτα και τύμπανα προστίθενται σε καίρια σημεία, ενισχύοντας τη συνολική δραματουργία. Μαζί κι ένα σαντούρι (ή τέλος πάντων κάτι που μοιάζει με σαντούρι), το οποίο εμφανίζεται μόνο για τα λίγα μέτρα εκεί προς το τέλος, ρίχνοντας τους τελευταίους κόκκους αλάτι στις πληγές που έχει ξύσει ο δίσκος στα προηγούμενα 34 λεπτά του. 

 

 

13. FUTURE ISLANDS: Singles [4AD]

 

Ο κλειδοκράτορας που διευρύνει την καλλιτεχνική τους πλατφόρμα είναι ο Samuel Herring. Ένας αλλόκοτος crooner, ο οποίος χλευάζει στα μούτρα την generic αισθητική. Με την άβολη επικινδυνότητα του τρελού στη μέση της πόλης που κηρύττει σε άδεια σοκάκια και ταυτόχρονα με τη μαγνητική γοητεία ενός ιεροκήρυκα που απευθύνεται σε ορδές πιστών, ο Herring «ζορίζει» τις λέξεις για να βγουν από μέσα του, πασχίζει να κάνει σχήμα τις αναθυμιάσεις από τις φλεγόμενες σκέψεις του. Η φωνή του δεν προσανατολίζεται έτσι σε έναν (οποιονδήποτε) ρυθμό, αλλά μοιάζει να γίνεται η ίδια φωτεινός σηματοδότης που θα τον καθοδηγήσει. Σαν να πατάει σε έναν φωνητικό αλγόριθμο τον οποίον μόνο ο ίδιος ξέρει και η μουσική ν' ακολουθεί –πιστή και υπνωτισμένη. 

 

 

12. VIJAY IYER: Mutations [ECM]

 

Βρίσκουμε έτσι τo άλμπουμ να κινείται σ’ ένα μεταίχμιο μεταξύ σταθερών μελωδικών κέντρων και μιας περισσότερο ρέουσας μελωδικότητας, μεταξύ γόνιμων αντιθέσεων και σχεδόν λυτρωτικών συμπλεύσεων. Διακατέχεται επίσης από την σταθερά αξιοπρόσεκτη (σε μεγάλο μέρος της πορείας του Iyer) χρήση των χρονικών αξιών, καθώς και από έναν ιδιαίτερα λεπτό ρομαντισμό· από έναν λυρισμό ο οποίος δεν ψάχνει προκαλύψεις μεγαλείου, αλλά λάμπει περισσότερο στις ρωγμές και στις (αρκετές) συναισθηματικές διακυμάνσεις. Δεν αποδεικνύεται βέβαια με το Mutations ότι ο Vijay Iyer είναι ένας από τους πιο ιδιοφυείς μουσικούς της γενιάς του –με τον ίδιο τρόπο που δεν χρήζει απόδειξης κάτι ήδη αποδεδειγμένο. «Απλώς» συνεχίζει να ξετυλίγει μια συναρπαστική καριέρα, η οποία έχει ακόμα να δώσει πολλά. 

 

 

11. WILD BEASTS: Present Tense [Domino]

 

Θα βγουν πολλά άλμπουμ φέτος που θα τραγουδηθούν, που θα χορευτούν και θα θαυμαστούν. Όμως το Present Tense ίσως να είναι το μοναδικό που θα μπορείς να «ακουμπήσεις» πάνω του. Όπως σε τραγούδια σαν το “Mecca”, το οποίο ιονίζει νεορομαντικά την ατμόσφαιρα, σαν το βραδείας καύσεως “Sweet Spot” με το λικνιστικό groove ή σαν το “Pregnant Pause”, το οποίο σου σκίζει τα σωθικά χωρίς προειδοποίηση. Όπως όλα. Τραγούδια ολοστρόγγυλα και σπαθάτα στις προθέσεις τους, με αλάθητο αισθητικό κριτήριο, τοποθετημένα στο ενεργό παρόν της synth pop (όρος περιοριστικός για το πολυπρισματικό σύμπαν του άλμπουμ) επιμελημένα με έμπνευση πέρα από trends, γενιές και μουσικές τάσεις. Η ρομαντική νιρβάνα η ίδια. Πρέπει να το «πιστέψετε».

 

 

10. SHARON VAN ETTEN: Are We There [Jagjaguwar]

 

Κάθε της συλλαβή, κάθε βαθιά ανάσα, κάθε εμβόλιμη φωνητική οιμωγή, κάθε κοφτό ξέσπασμα, σκάει στα τραγούδια σαν τις σφαλιάρες που δέχτηκε από τον τοξικό έρωτα τον οποίον και πασχίζει να εξαργυρώσει. Βιώνει από την αρχή έναν μικρό θάνατο, αλλά χωρίς να ξεχαρβαλώνει ό,τι έχουμε δεδομένο. Μη γελιέστε πάντως, το Are We There ΔΕΝ είναι ένα «άλμπουμ χωρισμού». Είναι ένα καταφύγιο μνήμης και παρηγοριάς, φιλοτεχνημένο με ειλικρίνεια και με λυσσαλέα ψυχοθεραπευτική διάθεση. Το σπουδαίο είναι μάλιστα ότι τα τραγούδια του έχουν τη (σπάνια, πλέον) αρετή να μοιάζουν σαν να μην γράφτηκαν μπροστά στον καθρέφτη ή μπροστά στη φωτογραφία του «αγαπημένου», μα κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Το ακόμα σπουδαιότερο είναι ότι ακούγεται καλύτερα έτσι ακριβώς: κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. 

 

 

9. SHABAZZ PALACES: Lese Majesty [Sub Pop]

 

Τούτοι εδώ οι τύποι από το Σιάτλ έχουν ακούσει πολύ μουσική στη ζωή τους· την έχουν μελετήσει, διυλίσει, αναλύσει και ενσωματώσει στη δική τους διεστραμμένη αλλά πραγματικά εμπνευσμένη άποψη περί χιπ χοπ. Χαμηλωμένα στη μίξη ψιθυρίσματα, μπιρμπιλωτοί ήχοι, απροσδιόριστα ακουστικά ερεθίσματα και ναρκοληπτικά beats φροντίζουν λοιπόν να πλαισιώσουν και να χαρακτηρίσουν με την παρουσία τους το φετινό ταξίδι των Shabazz Palaces, δίνοντάς μας στην πορεία έναν από τους αδιαφιλονίκητους δίσκους «της χρονιάς». Κι όχι λόγω πρωτοτυπίας, αλλά κυρίως λόγω του υψηλού γούστου και επιπέδου που επιδεικνύεται εδώ. Ε, δεν βλάπτει βέβαια που μας θυμίζουν και την ATLiens περίοδο των Outkast ή και γενικότερα τη διευρυμένη οπτική των clouddead περί μαύρης μουσικής! Αποτελούν άλλωστε, ως σχήμα, νοητή συνέχεια του εξελικτικού οράματος των παραπάνω. 

 

 

8. CARIBOU: Our Love [City Slang/Rockarolla]

 

Ο Καναδός μουσικός δημιουργεί αστική μουσική χωρίς συγκεκριμένο χρώμα και προσπαθεί να συντονιστεί με τους καρδιακούς παλμούς όσων νέων αποφεύγουν πια είτε να στοιβάζονται στα κλαμπ της πόλης, είτε να ξανοίγονται στα υπαίθρια χωράφια, αναζητώντας πλέον αλλού το κλειδί της εκτόνωσής τους. Σε όλους αυτούς δωρίζει μέσα από την καρδιά του το Our Love, ένα γάργαρο ηχοσύνολο με πυκνές, απολαυστικές ενορχηστρώσεις που ισορροπούν σε οριακά νήματα. Ο Caribou ατενίζει νέα ηχητικά πεδία πετώντας σαν πουλί πάνω από διαβρωμένα αστικά κέντρα, πάνω από τα όξινα λιμνάζοντα νερά του acid και πάνω από τα άψυχα κουφάρια της φλύαρης dance κουλτούρας, που μυρίζει πλαστικό και βιομηχανική κατανάλωση. Αφήνεται στα νεφελώματα της έμπνευσής του, αφήνοντας παραδίπλα το τεχνολογικό ποτενσιόμετρο και εκτοξεύοντας τον ονειροδείκτη. 

 

 

7. FKA Twigs: LP1 [Young Turks/XL]

 

Μία ακόμα σπουδαία παράμετρος των τραγουδιών της FKA Twigs είναι η στιχουργική. Οι ηρωίδες της Barnett μοιάζουν επιφανειακά με τα σούπερ θηλυκά τύπου Beyoncé ή με τις δυναμικές μα μικρότερου διαμετρήματος «I will survive ρε κάθαρμα» εστεμμένες της R'n'B αριστοκρατίας (Ciara κτλ.), όμως δεν προελαύνουν κυρίαρχες στον κόσμο του σεξ και του έρωτα, σαν άλλες Samantha Jones. Διαθέτουν μεν τον αέρα, μα αντιμέτωπες με την πραγματικότητα κάπου τα χάνουν, οδηγούμενες να (μισο)παραδεχτούν ότι –ναι, ακόμα κι αυτές!– έχουν να διηγηθούν χρονικά κρασαρισμένων ρομάντσων και τσαλαπατημένων καρδιοφτερουγισμάτων. Κι αν μένεις κάπου μετέωρος για το ευθύβολο των στίχων της FKA Twigs, τρως κατάμουτρα στο φινάλε εκείνο το «I love my touch» του "Kicks" και την περνώ-και-μόνη-μου-καλά ευδαιμονία(;) του. Και σπίτσλες τα χείλη των ευσεβών...

 

 

6. FLYING LOTUS: You're Dead! [Warp]

 

Ρίχνεται αρκετό βάρος στην ενσωμάτωση της τζαζ, δεν παραμελείται όμως και η σχέση του Fly-Lo με το χιπ-χοπ. Τον ακούμε να «δανείζεται» τη φωνή του Kendrick Lamar στο εξαιρετικό “Never Catch Me”, από την οποία παίρνει την ικανότητά της στο γρήγορο και ευθύβολο phrasing αφενός και στο πιο τραγουδιστικό αφετέρου. Συμμετέχει επίσης και ο «πολύς» Snoop Dogg (στο “Dead Man’s Tetris”), συνεισφέροντας την αφ’ υψηλού ειρωνεία του –αν και, εν τέλει, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ίσως από τις (λίγες) σχετικά αδιάφορες στιγμές του δίσκου. Αλλού βρίσκουμε κι εκείνο το υδρόφιλο χιπ χοπ που προσπαθεί (και εν πολλοίς καταφέρνει) να συμβιβάσει τους υπόγειους πειραματισμούς με τη λαγνεία του R'n'B: βλέπε λ.χ. το “Coronus, The Terminator”.  

 

 

5. RUN THE JEWELS: Run The Jewels 2 [Mass Appeal/Sony RED]

 

Προτιμάτε τις πιο εμφανείς στιγμές και την έκπληξη της πρώτης φοράς; Χτυπάτε την πόρτα του αρχικού Run The Jewels (#6 στην περσινή μας λίστα με τα καλύτερα διεθνή άλμπουμ του 2013, δες εδώ). Επιθυμείτε μια πιο ομογενοποιημένη προσπάθεια; Διαλέγετε το κόκκινο αδερφάκι του. Μέσα στην όλη υπερβολική δόση λαχταριστής μουσικής τοποθετείται εδώ κι ένα σπαρταριστό, έξυπνο, καλοστημένο μα και ανώμαλο συχνά στιχουργικό σύμπαν, το οποίο προσφέρει (απλόχερα μάλιστα) πρόσφορο έδαφος για κατάδυση στα περίεργα μονοπάτια του. Είναι (και) από εκεί που αρπάζεις την ευκαιρία για να αναφέρεις πως ο El P και ο Killer Mike δεν αφήνουν εδώ κανένα νεκρό σημείο, παρουσιάζοντας ένα πόνημα φροντισμένο μέχρι ανατριχιαστικής λεπτομέρειας. Το Run The Jewels 2 είναι φρέσκο, είναι τολμηρό, είναι καινοτόμο, είναι αντισυμβατικό, αποτελεί πρόταση, είναι στάση ζωής μα και επίδειξη δημιουργικού τσαμπουκά. 

 

 

4. SUN KIL MOON: Benji [Caldo Verde]

 

Δεν θυμάμαι άλλους να κάνουν τέτοιου είδους εξομολογήσεις μέσα από τη μουσική τους, ούτε να είναι πιο απολαυστική η διαδικασία του να παίρνεις στα χέρια σου τους στίχους ενός άλμπουμ και να χάνεσαι τόσο αβίαστα στον κόσμο που τόσο γλαφυρά περιγράφεται σ' αυτούς. Εδώ οι στίχοι φιλοξενούνται σ’ ένα πόστερ διπλωμένο στη συσκευασία (κι αν σκοπεύετε να το αποκτήσετε στη φυσική του μορφή το Benji, βιαστείτε να προλάβετε την περιορισμένη έκδοση, μ’ έναν δεύτερο δίσκο όπου περιέχονται 5 από τα κομμάτια του ηχογραφημένα ζωντανά σε 5 διαφορετικές εμφανίσεις). Εμπεριέχει λοιπόν πόνο και σκοτεινά συναισθήματα το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά αυτό το περιμένει κανείς από τον Mark Kozelek και τους Sun Kil Moon –και το απαιτεί κιόλας, εδώ που τα λέμε. 

 

 

3. ST. VINCENT: St. Vincent [Loma Vista/Republic]

 

Η St. Vincent υφαίνει τα ρυθμικά της κόλπα συνδυάζοντας αριστοτεχνικά τους πάντα ιδιαίτερους κιθαρισμούς της με αρπέτζιο από συνθετητές, στιβαρές μπασογραμμές και προγραμματισμένα τύμπανα, οπλίζοντας τα τραγούδια της με ακλόνητες βάσεις. Επάνω στο εν λόγω οικοδόμημα στήνει κατόπιν τις πιο θελκτικές μελωδίες που έγραψε μέχρι σήμερα, με το φως και το σκοτάδι να παίζουν ένα παιχνίδι ισορροπιών καθ’ όλη τη διάρκεια. Θα έλεγα μάλιστα ότι η λέξη «ισορροπία» είναι το κλειδί για το St. Vincent: γιατί δεν αφαιρέθηκε κάτι από τον ιδιοσυγκρασιακό τρόπο της Clark –από την τάση της για «εξωγήινους» τρόπους έκφρασης– απλά ήρθε στο πλάι τους, ως συμπλήρωμα, μια ποπ (εντάξει, σχεδόν...) ευαισθησία. Τα ίδια μπορούν να ειπωθούν και για τους στίχους, οι οποίοι συμπληρώνουν το παζλ μιας συνολικά πιο «ανθρώπινης» κατάθεσης.

 

 

2. SWANS: To Be Kind [Young God]

 

Στην προσπάθειά τους να δείξουν το πραγματικό μέγεθος των κατορθωμάτων των Swans, πολλοί (καιρό τώρα) τους ανακηρύσσουν ως το καλύτερο ροκ γκρουπ επί της Γης. Στην κατάσταση βέβαια που βρισκόμαστε, είναι αλήθεια πως ο Gira θα έπαιρνε σπίτι του το βραβείο ακόμα κι αν έκανε τα μισά από όσα στριμώχνει στις τελευταίες κυκλοφορίες του. Κάθε δευτερόλεπτο των ηχογραφήσεών τους δείχνει έτσι μεθοδευμένο, σχεδιασμένο, στρατηγικά τοποθετημένο· κάθε οργανική ανάπτυξη αναδύεται ανάγλυφη, σμιλεμένη, ζωντανή. Με τον τρόπο τους, οι Swans σε κάνουν να αναθεωρήσεις ακόμα και τη στάση σου απέναντι στην ακρόαση. Με τη στάση τους σκοτώνουν το απολειφάδι του σημερινού παρελθοντολάγνου ροκ, σέρνουν το κατακρεουργημένο πτώμα του μέσα στο σαλόνι σου κι όμως εσύ δεν θέλεις να κοιτάξεις αλλού. Αυτό μάλιστα! Αξίζει όλους τους διθυράμβους του κόσμου...

 

 

1. BEYONCÉ: Beyoncé [Columbia/Feelgood]

 

Είναι πράγματι εντυπωσιακή η αλλαγή πλεύσης της Queen Be από τον κόσμο του διαρκούς airplay και των αστραφτερών singles σε αυτόν του στιβαρού δίσκου, τόσο ως στόχευση όσο και ως επιθυμία της ίδιας απέναντι σε μια μουσική βιομηχανία που δείχνει να απεχθάνεται όσες προκλήσεις φέρνουν μαζί τους ανάλογες «ανταρσίες»: είναι δυσθεώρητα υψηλά τα οικονομικά μεγέθη τα οποία διακυβεύονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Όσο ψευδής και να είναι όμως η χλεύη που εισπράττουν εδώ δια στόματος Beyoncé οι δισκογραφικές –δεν είναι δα και εχθροί, ούτε κι εκείνη μπροστάρισα κάποιου DIY κινήματος– δεν παύει να αποτελεί μια ευχάριστη νότα.

 

Εδώ λοιπόν θα βρει κανείς την πιο ώριμη και συγκροτημένη πρόταση της Beyoncé, η οποία ποντάρει περισσότερο στο σύνολο της όλης εμπειρίας, παρά σε μεμονωμένες στιγμές. Θεματικά τα πάντα κινούνται στο σύνηθες δίπτυχο φεμινισμός & σεξ, μόνο που αυτή τη φορά το βρίσκουμε ιδωμένο μέσα από ένα διαρκώς εναλλασσόμενο και βραδυφλεγές ηχητικό τοπίο σκοτεινών beats, παρελθοντικών samples, εντυπωσιακού εύρους mezzo-soprano φωνητικών, χαλαρών συνθετικών δομών (που διακλαδώνονται πολλές φορές απροσδόκητα), μεταβαλλόμενων δυναμικών και άφθονου, υπερχειλίζοντα ερωτισμού.

 

 

 

26. U2: Songs Of Innocence [Island/Universal]

 

Ευτυχώς οι U2 ήταν και θα είναι πάντα εξυπνότεροι των συνθηκών και «κατέβηκαν» έτσι στη νυν επικαιρότητα με ένα αλάνθαστο επιτελείο παραγωγών. Κι ενώ τους τριγυρίζουν οι παγίδες της αγκύλωσης στο μεσόκοπο ροκ, απαντούν θαρραλέα με το πιο βιωματικό άλμπουμ που έγραψαν εδώ και πολύ καιρό.  [Ανδρέας Κύρκος]

 

27. APHEX TWIN: Syro [Warp]

 

Μην περιμένετε συνθέσεις τύπου “Come To Daddy”, μα μια κατάδυση στις πιο σοφιστικέ, χαλαρωτικές-αλλά-όχι-ακριβώς στιγμές της πορείας του Ουαλού· μια ας πούμε διεστραμμένη Artificial Intelligence λογική, προσαρμοσμένη στη γενιά των '10s.  [Τάσος Μαγιόπουλος]

 

28. OWEN PALLETT: In Conflict [Secret City/Domino]

 

Eκκεντρικότητα, εκλεπτυσμένο φαν και κλασικισμός. Tα λέει από σημείο εσωτερικών του συντεταγμένων στο οποίο με κάποιον τρόπο συνυπάρχουν τα Εγώ των Morrissey, Neil Tennant και Kate Bush. [Διονύσης Κοτταρίδης]

 

29. FENNESZ: Bécs [Editions Mego]

 

Ναι, μπορείς να τον κατηγορήσεις ότι έβαλε την ουρά στα σκέλια και πήγε πίσω στο καθοριστικό εκείνο Endless Summer, για να ξανακερδίσει τα κουρασμένα παλικάρια της electronica. Διάβολε, όμως, το έχει κάνει τόσο ωραία... [Χάρης Συμβουλίδης]

 

30. BEHEMOTH: The Satanist [Nuclear Blast]

 

Ακούστε απλά πώς ηχεί η φωνή του Nergal και πώς, πίσω της, ξεπροβάλλει μια ερεβώδης ομίχλη οργάνων, ευφυώς στοιχειοθετημένη ώστε να δίνει την εντύπωση μιας επελαύνουσας χαοτικής θύελλας. [Στυλιανός Τζιρίτας]