Μια ιστορία από όταν ήταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι, κατά τα χρόνια της Δικτατορίας (1968), διηγήθηκε ο Σταύρος Ξαρχάκος στον Θανάση Θ. Νιάρχο, σε μια συνέντευξη που του πήρε ο τελευταίος στα Νέα του Σαββατοκύριακου, με αφορμή τις παραστάσεις που ανεβαίνουν αυτόν τον καιρό στο Gazarte, βασισμένες στη δική του μελοποίηση της Σονάτας του Σεληνόφωτος, του Γιάννη Ρίτσου.
«Είμαι ένας άνθρωπος που τον επηρεάζουν πάρα πολύ οι ήχοι. Όχι μόνο οι ήχοι της φύσης, μιλάω και για τον ήχο σε σχέση με τον συνομιλητή που έχω απέναντί μου», είπε ο μεγάλος μας συνθέτης, εξιστορώντας στη συνέχεια πώς διάφοροι φίλοι του έστελναν τότε στο Παρίσι δίσκους, μεταξύ των οποίων και τη σειρά που έκανε ο Ίκαρος στη Lyra, με ποιητές οι οποίοι διάβαζαν οι ίδιοι ποιήματά τους.
«Δύο ήχοι μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση», λέει ο Ξαρχάκος, «ο ένας ήταν του Ανδρέα Εμπειρίκου. Τον είχα ακούσει τόσες πολλές φορές τον δίσκο, που κατά καιρούς απάγγελνα στους φίλους μου Εμπειρίκο με τον πολύ χαρακτηριστικό τρόπο που διαβάζει ο ίδιος τα ποιήματά του. Και ο άλλος ήχος που μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ήταν ο τρόπος που διάβαζε ο Ρίτσος τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος"... Στη μοναξιά που αισθανόμουν εκείνον τον καιρό, αυτή η φωνή, αλλά και το ίδιο το περιεχόμενο του ποιήματος, υπήρξαν σπουδαία συντροφιά».
{youtube}KNBfiW7x7j4{/youtube}
