Από αυτήν τη βραδιά είχα πολύ μεγάλες προσδοκίες. Πάντα έχω, όταν πρόκειται για τους PAIN OF SALVATION και τον τελειομανή, ιδιοφυή Daniel Gildenlow. Προσδοκίες που διπλασιάστηκαν από το support σχήμα, τους Φιλανδούς VON HERTZEN BROTHERS, ένα από τα πιο ελπιδοφόρα σχήματα στο προοδευτικό ροκ, με δυο συνεχόμενους εντυπωσιακούς δίσκους στο ενεργητικό του.
Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δεν ξεκίνησαν ομαλά... Ήταν γνωστό ,άλλωστε, από μέρες πως το λεωφορείο των PAIN OF SALVATION χάλασε στη Σόφια και πως οι συναυλίες κινδύνευσαν μέχρι και με ακύρωση. Η καθυστέρηση ήταν λοιπόν προφανής και λογική, αφού το ταξίδι από την Τουρκία δεν ήταν εύκολο. Από εκεί και ύστερα όμως, η έλλειψη σεβασμού από του διοργανωτές προς το κοινό δεν δικαιολογείται με τίποτα. Η σκηνή ξεκίνησε να στήνεται με το που άνοιξαν οι πόρτες και οι υπεύθυνοι του Principal μας ανάγκασαν να μείνουμε για δυο ώρες στριμωγμένοι πάνω στον εξώστη, ειδάλλως έξω στη βροχή… Διατείνονταν πως έφταιγε το συγκρότημα που δεν ήθελε κόσμο μπροστά στη σκηνή την ώρα του στησίματος. Αν ισχύει αυτό, είναι τραγικό από πλευράς Gildenlow, πάντως προσωπικά δεν το πιστεύω.
Στις 23.30 λοιπόν περίπου, οι VON HERTZEN BROTHERS ανέβηκαν στη σκηνή του Principal, μετά από ένα σύντομο δημόσιο soundcheck. Για την επόμενο μισή ώρα παρέλασαν μπροστά μας όλοι οι prog γίγαντες της δεκαετίας του ‘70. Η μελωδικότητα των QUEEN και ο λυρισμός των MARILLION, συνδυασμένος με τη δύναμη των RUSH και τα χορωδιακά φωνητικά των URIAH HEEP. Και όλα αυτά από ένα απίστευτα δεμένο συγκρότημα, με τρομερή διάθεση, ενέργεια, σκηνική παρουσία (ειδικά ο κιθαρίστας Hertzen με το καπελάκι ήταν απίστευτος) και εξαιρετική τεχνική κατάρτιση. Ο ντράμερ τους ήταν εκπληκτικός και κατάφερε να δημιουργήσει φοβερό ηχητικό αποτέλεσμα και μάλιστα με πολύ μικρό σετ! Έτσι κι αλλιώς, το πομπώδες ροκ του τελευταίο δίσκου τους, “Stars Aligned”, με ικανοποίησε περισσότερο από τα πολύ καλά “Road Salts”, ή το “Heritage” και αυτή η εμφάνιση απλά μου επιβεβαίωσε πως αυτό το συγκρότημα έχει μπροστά του τεράστιο μέλλον και όλο το χρόνο να μεγαλουργήσει. Όπως είπε και κάποιος άγνωστος πίσω μου στην ουρά για το μπαρ «σιγά μην παίξουν έτσι οι PAIN OF SALVATION». Ναι! Μιλάμε για τόσο σπουδαία εμφάνιση! Κρίμα που ήταν κουτσουρεμένη λόγω ώρας και ταλαιπωρίας…
Η ώρα είχε πλέον περάσει τις 00.30 όταν οι PAIN OF SALVATION εμφανίστηκαν και αυτοί με τη σειρά τους στη σκηνή με έναν Gildenlow ξυπόλυτο και με εμφάνιση που παρέπεμπε σε κάποιον φυλακισμένο ή παρανοϊκό! Η χαμηλή προσέλευση του κόσμου, μόλις 300-400 άτομα και μάλιστα με τόσο φτηνό εισιτήριο (20 ευρώ), δείχνουν πως τα μίνιμαλ αισθητικής “Road Salts” μάλλον έχουν διχάσει τον κόσμο τους. Είχα και εγώ πραγματική απορία για το πώς θα στέκονταν στη σκηνή παρέα με το σκληρό παρελθόν τους.
Εισαγωγή με το “Softly She Cries” λοιπόν, και όλα φαίνονται μια χαρά! Ενέργεια και διάθεση υπάρχει, παρά την κούραση η φωνή του Gildenlow είναι δυνατή και η απόδοση της μπάντας εξαιρετική ως συνήθως. Η συναυλία συνεχίστηκε, κάνοντας στάσεις στα “Linoleum” και “Diffidentia”, βασιζόμενη κυρίως στο “Road Salt Two” και εγώ οφείλω να ομολογήσω πως μετά από τα τρία-τέσσερα πρώτα τραγούδια άρχισα να κουράζομαι αργά και σταδιακά, όσο εξαιρετικές και αν ήταν οι εκτελέσεις τους, όσο εντυπωσιακά και αν ακούγονται ζωντανά τα “To the Shoreline” και “1979”. Χρειάστηκε να φτάσουμε στα “Kingdom Of Loss” και “People Passing By” από το “Entropia” για να ξυπνήσω και να θυμηθώ τι έκανε μεγάλους τους PAIN OF SALVATION… Βέβαια η απόδοση τους ήταν εξαιρετική και υπήρχε κόσμος που έδειχνε να διασκεδάζει πραγματικά. Για μένα όμως τελικά, τα “Road Salts” είναι δίσκοι που ακούγονται καλύτερα σε στερεοφωνικό παρά στο σανίδι. Αυτά βέβαια είναι γούστα και αν κάποιος δεν είναι σαν εμένα, που θεωρώ ευαγγέλιο το “Perfect Element”, ήταν πολύ πιθανό να διασκέδασε και να μην τον πείραξε το setlist!
Κατά τα άλλα, η ταλαιπωρία τους οδήγησε, όπως είπαν και οι ίδιοι, στο να κόψουν αρκετά τραγούδια από το setlist, τo υπέρτατο “Remedy Lane” αγνοήθηκε πλήρως και η κανονική διάρκεια έκλεισε με το συγκινητικό “Ashes”. Και κάπου εκεί ξεκίνησε η παράνοια καθώς στο encore ανέβηκε στη σκηνή ένας τυπάκος με ρομποτικές κινήσεις και με ένα ipad (τώρα που πέθανε και ο Steve Jobs…) που έβγαζε κάτι άθλιους ήχους. Ύστερα, πίσω του και υπό τους ίδιους άθλιους ηλεκτρονικούς ήχους, εξελίχτηκε ένα δεκάλεπτο μπλουζ τζαμάρισμα με τον Gildenlow στα τύμπανα και τους υπόλοιπους να έχουν ανταλλάξει όργανα!!! Ένα μουσικό χάος άνευ νοήματος και ουσίας για το οποίο προφανώς δεν ήταν ιδιαίτερα κουρασμένοι… Ο μόνος που γούσταρε από ολόκληρο το Principal ήταν ο ίδιος ο Gildenlow (!!!) και το αποτέλεσμα ήταν να ξενερώσουμε τόσο που να μην μπορούμε να απολαύσουμε ούτε καν το “Used” που ακολούθησε! Για το τέλος ήρθε και το “Hallelujah” σε μια τραβηγμένη εκτέλεση, με τον Daniel, να επιμένει να καθίσουμε όλοι κάτω… Ήταν και περασμένες 2.00, το τραγούδι δεν είναι και πολύ ενεργητικό, ε, σχεδόν σα νανούρισμα ακούστηκε… Αφού έτσι κι αλλιώς κόπηκαν τραγούδια, γιατί να μην κοπούν αυτά τα δύο μπας και ακούσουμε τίποτα από τη σπουδαία μεταλλική περίοδο της μπάντας;
Επειδή, μάλλον αυτή η περίοδος δείχνει να έχει τελειώσει οριστικά! Και ναι είναι δικαίωμα του Daniel Gildenlow να κάνει ότι θέλει και να εκφράζει τις μουσικές του ανησυχίες με όποιο τρόπο επιλέξει, πάντως το κοινό των PAIN OF SALVATION, που ήταν ήδη διχασμένο, την Παρασκευή κόπηκε στο ένα τέταρτο… Ναι, η περιπέτεια τους δε τους βοήθησε καθόλου, θα μπορούσαν όμως, όπως είπα παραπάνω, να μας είχαν προσφέρει κάτι περισσότερο. Τους έχω δει αρκετές φόρες και αυτή η εμφάνισή τους ήταν η χειρότερη από όλες. Κρίμα… Και χίλια μπράβο στους (επίσης κουρασμένους και με κουτσουρεμένο setlist…) VON HERTZEN BROTHERS που κέρδισαν κατά κράτος τη βραδιά! Μακάρι να τους απολαύσουμε σύντομα μόνους τους!
