Απόκτησε από τους πρώτους, με δωρεάν μεταφορικά έξοδα, την αυτοβιογραφία του Moby και κέρδισε κάτι μοναδικό από το Avopolis, χορηγό επικοινωνίας της έκδοσης!
Μπες εδώ, κάνε την αγορά σου χρησιμοποιώντας το κουπόνι AVOPOLIS και θα παραλάβεις επιπλέον ένα αντίτυπο «Η Μουσική Βίβλος των '90s»!
Η χρήση του κουπονιού ισχύει έως τις 31/3 ή τη λήξη των αποθεμάτων. Η παραλαβή θα πραγματοποιηθεί με την κυκλοφορία του βιβλίου.
.....................................
φωτογραφία 1: Cristina Mendoza
Πάντα είχα μια ξεχωριστή θέση στη μουσική μου καρδιά για τον Καλλιτέχνη Moby. Θεωρώ ότι πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες των τελευταίων 10 χρόνων, για τους εξής λόγους:
- Ό,τι είδος κι αν έπεσε στα χέρια του, από ροκ ως μέταλ κι από ambient ως electronica, το μετουσίωσε σε Τέχνη, χαρίζοντάς μας μερικές από τις ωραιότερες μελωδίες της τελευταίας δεκαετίας.
- Η έμπρακτη αφοσίωσή του σε θέματα οικολογικής συνείδησης και πολιτικής ευαισθητοποίησης ποτέ δεν έγινε προσωπικό όχημα προβολής του στυλ «Κοιτάξτε με πόσο καλός και ευαίσθητος καλλιτέχνης είμαι, που νοιάζομαι για τα Κοινά και για την καημένη τη Γη μας», όπως κάνει π.χ. ο Sting ή σε μικρότερο βαθμό ο Bono. Είναι γενικά χαμηλών τόνων, είτε σε επίπεδο ακτιβισμού, είτε όσον αφορά τα μουσικά του πονήματα.
- Η έντονη θρησκευτικότητα που διέπει τη ζωή του ποτέ δεν στάθηκε εμπόδιο στο να έχει τα αυτιά και τα μάτια του ανοιχτά προς κάθε νεωτεριστική επιρροή. Δεν έχει καταντήσει γραφικός και θρησκόληπτος. Το βιβλιαράκι του Animal Rights (1996) μπορεί να σας διαφωτίσει, προς επίρρωση της άποψής μου αυτής.
- Δεν αφήνει τίποτα στο απυρόβλητο, αλλά τα περνάει όλα από το προσωπικό του φίλτρο και καλλιτεχνικό αισθητήριο. Στο Rock Of Gods του 1996, όπου τον είχα ξαναδεί, θυμάμαι ότι ο κόσμος είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: στο ένα, ήταν αυτοί που θεώρησαν βέβηλες και βλάσφημες τις διασκευές του στο "Paranoid" των Black Sabbath και στο "Stairway To Heaven" των Led Zeppelin· και στο άλλο εκείνοι που εξέλαβαν μια τέτοια κίνηση από μέρους του ως βήμα μπροστά.
7 χρόνια μετά: Ο Moby συνεχίζει όχι μόνο να μας εκπλήσσει ευχάριστα, αλλά και να προκαλεί ανατριχίλες στη σπονδυλική μας στήλη –αν και μάλλον στόχευε στο μαλακό μας υπογάστριο, επαναλαμβάνοντας διαρκώς κατά τη διάρκεια της συναυλίας στον Λυκαβηττό πόσο «sexy song» είναι το επόμενο. Έχοντας ανακαλύψει τα gospel κι έχοντας ήδη κάνει κράτηση μιας θέσης εξ ευωνύμων του αγαπημένου του Ιησού μετά τον θάνατό του, έφερε μαζί του μια καταπληκτική μαύρη (Βρετανίδα) τραγουδίστρια, η οποία μου θύμισε έντονα την Claire Torry· την επίσης έγχρωμη Βρετανή, που κάνει φωνητικά στα live των Pink Floyd κι έχει τραγουδήσει και το "Great Gig In The Sky", μεταξύ άλλων. Είχε επίσης στο πλάι του δύο Φιλιππινέζες βιολονίστριες, τον καλύτερο DJ του 1989 (κατά το περιοδικό Mixmag), μια μπασίστρια σκέτη ονείρωξη –που θα έκανε ακόμη και τη θεά Kim Gordon να πετάξει το στέμμα της και να αποσυρθεί σε γηροκομείο– και έναν συμπατριώτη μας. Ο οποίος αναπόφευκτα δέχτηκε και τη μερίδα του λέοντος στο χειροκρότημα, κατά την παρουσίαση της μπάντας.
Αλλά το κυριότερο ήταν ότι ο Moby απέδειξε πόσο ολοκληρωμένος μουσικός είναι. Ο ίδιος έπαιξε τα πάντα σχεδόν, από κρουστά μέχρι έγχορδα κι από πληκτροφόρα μέχρι …πνευστά! Τον έπιασα μάλιστα σε κάποια στιγμή να σφυρίζει με τα χείλη μία από τις μελωδίες του, την ώρα που γρατζούναγε την κιθάρα.
{youtube}evoc-SkSi0o{/youtube}
Greatest Hits συναυλία δεν ήταν, επ'ουδενί: πού είναι το "That's When I Reach For My Revolver", το "New Dawn Fades", το "Everloving" και το "God Moving"; Από την άλλη, έπαιξε σχεδόν όλο το Play (1999), το μισό 18 (2002) και κάποια «ρετρό». Η setlist περιλάμβανε δηλαδή τα "Honey", "Porcelain", "Bodyrock", "Natural Blues", "Why Does My Heart Feel So Bad?", "We Are All Made Οf Stars", "In This World", "Find My Baby", "Extreme Ways", "Go", "James Bond Theme", για να τελειώσει στο encore με ένα απογειωτικό –και πατροπαράδοτο, όπως κι ο ίδιος είπε– "Feeling So Real". Τα highlights της βραδιάς ήταν άλλα βέβαια, όπως συμβαίνει σε κάθε παράστασή του.
Kατ' αρχάς, οι διασκευές του. Πάντα, πριν ξεκινήσεις για να πας σε μια συναυλία του Moby, πρέπει να έχεις υπόψη σου ότι μπορεί να τον ακούσεις να διασκευάζει από Έφη Θώδη μέχρι …τον Μαγεμένο Αυλό του Μότσαρτ. Χθες λοιπόν την τιμητική του είχε ο Johnny Cash, οι Stooges (έστω και για 1,5 μόλις λεπτό, απογείωσε το "I Wanna Be Your Dog") και το "Whole Lotta Love" των Led Zeppelin με τον King Of All Riffs. Κάπου στη μέση της βραδιάς έβαλε μάλιστα κι ένα παλικάρι από την πρώτη σειρά να μεταφράσει από μικρόφωνου την όχι και τόσο θετική του άποψη για τον Πλανητάρχη μας: «Bush is a fuckin' idiot, I feel ashamed to have him for President», δήλωσε. Επίσης, «μονομάχησε» ηχητικά με τον DJ (ο τελευταίος με τα samples του, ο ίδιος με τη κιθάρα του) και στο τέλος μας ευχήθηκε καληνύχτα, αφού είπε γύρω στις 3654858 φορές «thank you» με εκείνον τον χαρακτηριστικό Moby τρόπο.
{youtube}5GbsyEOqcJc{/youtube}
Μου έκανε εντύπωση ένα πράγμα, εντούτοις: Πέρα από κάποια προηχογραφημένα μέρη (δεν θα ήταν δυνατόν να μην υπάρχουν), ο ήχος μου φάνηκε εξαιρετικά τίμιος και καθαρός. Δεν ξέρω αν όντως υπήρξαν περισσότερα samples απ' όσα έπιασε το αυτί μου, όμως, αν υπήρχαν, ήταν πολύ επιμελώς κρυμμένα. Δεν ξέρω επίσης αν ο τυπάκος αυτός είναι ο πιο ταλαντούχος της γενιάς του, μα σίγουρα είναι από τους πιο έντιμους, ειλικρινείς και αυθόρμητους περφόρμερς που κυκλοφορούν τη δεδομένη στιγμή στην πιάτσα. Τον προτιμώ βέβαια στη σημερινή του εκδοχή, αλλά νοστάλγησα –δεν το κρύβω– κάποιες από τις στιγμές εκείνου του Ιουλίου του 1996. Πάντως ο Λυκαβηττός πρέπει να είχε πολύ καιρό να γνωρίσει τέτοιες πιένες, όπως χθες. Ίσως από τη συναυλία των Radiohead, ακριβώς 3 χρόνια πριν…
Και για να μην λένε κάποιοι ότι χαϊδεύουμε τα αυτιά μερικών, να πούμε και τα αρνητικά της όλης φάσης. O γράφων, μαζί με την έτερη συντάκτρια του Avopolis, είχαν αράξει στα δεξιά της σκηνής, ακριβώς κάτω από την υπαίθρια ιπτάμενη κάμερα του Mad. Ξαφνικά στον χώρο άρχισαν να εισχωρούν άτομα που κατά την κοινώς λεγόμενη ονομάζονται «τζαμπατζήδες» (δεν έχω τίποτα με τη συνομοταξία αυτή του πληθυσμού, άλλωστε κι εγώ μια περίοδο χαλεπών οικονομικών συνθηκών υπήρξα κάτι τέτοιο). Ο χώρος κατακλύστηκε και νόμιζα ότι βρίσκομαι στο DeStijl ή στο Venue. Και δημιουργήθηκε εκνευρισμός, γιατί ο σεκιουριτάς που ήταν επιφορτισμένος να επιβλέπει, έκανε τα στραβά μάτια, με κίνδυνο κάποια στιγμή να έχουμε πιο άσχημα παρατράγουδα. Τα οποία δεν ξέρω αν τελικά αποφεύχθηκαν, καθότι αποχωρήσαμε από το σημείο εκείνο και χάσαμε μάλιστα κι ένα-δυο τραγούδια μέχρι να βρούμε άλλο μέρος ν' αράξουμε, πιο ευάερο και ευήλιο.
Αναρωτιέμαι τώρα εγώ: όσοι βρίσκονταν δίπλα μου και έδωσαν 33 ευρώ από την τσέπη τους, γιατί να είναι υποχρεωμένοι να υφίστανται την όλη ταλαιπωρία; Επειδή ένας ανευθυνοϋπεύθυνος ασφαλείας πιθανώς θέλησε –σενάρια κάνω τώρα με τον νου μου, ε;– να χώσει στη ζούλα κάποια δικά του άτομα, παρ' όλο που είχε γίνει (όπως μάθαμε αργότερα) έκκληση από τον ίδιο τον μάνατζερ του Moby να μην υπάρξουν καταχρήσεις στην προσέλευση κόσμου και υπεράριθμα εισιτήρια; Καλή η δουλειά της DiDi Music στον οργανωτικό τομέα, μήπως όμως θα πρέπει να υπάρξει λίγη περισσότερη προσοχή σ' αυτόν τον τομέα, ειδικά σε συναυλίες που έτσι κι αλλιώς δεν πέφτει καρφίτσα;
Όσον αφορά τον συνονόματο Κ.ΒΗΤΑ, ο οποίος άνοιξε τη συναυλία, δεν έχω να πω πολλά, εκτός ίσως από το ότι ένιωσα απέραντη «ζήλια» προς το πρόσωπό του, βλέποντας όλον τον Λυκαβηττό να τον χειροκροτεί. Απέδειξε ότι είναι ένας από τους πιο επιδραστικούς εγχώριους καλλιτέχνες των τελευταίων 20 χρόνων. Τον θαυμάζω τόσο πολύ, που του δίνω άφεση αμαρτιών γιατί δεν άκουσα το "Παζλ Στον Αέρα" με συνοδεία ακουστικής κιθάρας, όπως έκανε στον Μουσικό Μαραθώνιο, πριν 2 μήνες...
{youtube}eNBWoaXdyLI{/youtube}
