Μέσα από τα βάθη της δεκαετίας του 1990, αναβαπτισμένοι και ανανεωμένοι, οι Senser έκαναν το προηγούμενο Σάββατο το πέρασμά τους από το γνωστό υπόγειο των Εξαρχείων. Έχοντας μάλιστα και νέο δίσκο στις αποσκευές τους (ToTheCapsules), αλλά και με νέα τραγουδίστρια (την Erika Footman) να αποτελεί πλέον –έπειτα από πολλές αποχωρήσεις και επανεμφανίσεις– τη μοναδική διαφορά σε σχέση με την αρχική σύνθεση.
Το «αναβάπτισμα» των Senser, βεβαίως, είναι σχήμα λόγου. Γιατί πρακτικά ελάχιστα έχουν αλλάξει στη μουσική τους από εκείνο το ορμητικό ντεμπούτο τους, το StackedUp του 1994. Και στη σημερινή εκδοχή τους, οι Λονδρέζοι προσεγγίζουν τη μουσική σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Ξέρετε, πολιτικοποιημένες ρίμες από τον MC Heitham Al-Sayed, σκληρές κιθάρες από τον Nick Michaelson (κάπου μεταξύ ροκ, μέταλ ή χάρντκορ) και σφιχτοδεμένα ρυθμικά από τα ντραμς του John Morgan και το μπάσο του James Barrett. Α, και με τον DJ Andrew Clinton στα decks και τα λοιπά ηλεκτρονικά, την παρουσία του οποίου συχνά πάντως ξεχνούσες: αφενός καθόταν στην άκρη της σκηνής (για την ακρίβεια στην άκρη κάτω από τη σκηνή), αφετέρου η συνεισφορά του δεν γινόταν πάντα ευδιάκριτη στο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα.
Η συναυλία στο An Club ήταν σαν να μπαίνεις σε μια χρονοκάψουλα, σαν η μουσική εξέλιξη να είχε σταματήσει εκεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Παλαιάς κοπής rap metal, με ολίγη από την ηλεκτρονική ψυχεδέλεια εκείνης της εποχής, ελαχίστως (έως καθόλου) εκσυγχρονισμένη ή ευθυγραμμισμένη με τις ηχητικές εξελίξεις του σήμερα. Περιέργως(;) οι Senser το 'χουν ακόμα και ξέρουν να υποστηρίζουν τη μουσική τους πρόταση. Τα παιξίματα τους παραμένουν δυνατά και σίγουρα, περιορισμένα μεν σε έναν σταθερό προσανατολισμό, αλλά επαρκή για να σε κινητοποιήσουν –τουλάχιστον στις συνθήκες μιας συναυλίας.
Παίξανε βεβαίως και αρκετές από τις παλιές τους επιτυχίες, παρόλο που το λάιβ ήταν υποτίθεται «παρουσίαση» του νέου τους άλμπουμ. Το “State Of Mind” λ.χ. ή το “Age Of Panic” έγιναν δεκτά με ενθουσιασμό από τους λίγους (70-80) παρευρισκομένους, ορισμένες χαρντκοριές τους ήταν πραγματικά αξιομνημόνευτες και γενικά εδώ που τα λέμε κρατούσαν ένα τέμπο, έναν ρυθμό σε όλη τη διάρκεια του λάιβ. Ασχέτως αν η φάση θύμιζε κάπως συνάντηση παλαιών συμμαθητών –δεν έχεις πολλά να πεις για το τώρα, απλώς θυμάσαι το πώς περνούσες καλά τότε.
Πριν από αυτήν την αναδίφηση στο παρελθόν, είχε προηγηθεί το ωριαίο σετ των Bazooka. Με δύο ντράμερ επί σκηνής (οι οποίοι δεν απέφυγαν ορισμένες περιττές ταυτολογίες), δύο φαζαριστές κιθάρες, ένα σταθερό μπάσο και –κυρίως– με μπόλικο γνήσιο τσαμπουκά, υπήρξαν αν μη τι άλλο ορμητικοί.
Η μουσική τους είναι ένα φαινομενικώς άτεχνο πανκ ροκ, το οποίο όμως διέπεται από σωστές ισορροπίες και διαθέτει έξυπνα τρικάκια ανάπτυξης ή εναλλαγής των θεμάτων. Θύμιζε μερικές φορές μια λιγότερο «αρτιστίκ» εκδοχή των Liars, ορισμένες άλλες καταληψιακό πανκ των 1990s κι άλλες κάτι περισσότερο garage. Πέρα από τους απλοϊκούς στίχους (μέρος παρ' όλα αυτά κι εκείνοι του όλου ύφους) ή τις κάποιες υπερβολές, η εντύπωση που αποκομίζει κανείς βλέποντας τους Bazooka είναι ότι ξέρουν να δένουν καλά το βρώμικο ροκ εν ρολ τους, όντας επιπλέον και επαρκώς πειστικοί επάνω στη σκηνή.
{youtube}N8sy-ArP3JI{/youtube}
