Missbrauch
Με καθυστέρηση 25 λεπτών ξεκίνησε η 1η μέρα του Vive Le Punk Rock 2019 στο Tres, με τους Γερμανούς Missbrauch να αναλαμβάνουν τα ηνία. Ένα μαυροκόκκινο πανό και ένα αλφάδι να αντικαθιστά το Α στο όνομά τους, προδιέθετε και τον τελευταίο θεατή για την ταυτότητά τους και τον καταγγελτικό τόνο των τραγουδιών τους. Η πρώτη πάντως χειραψία με το κοινό ήταν αμήχανη, καθώς το συγκρότημα παρέδιδε τα κομμάτια με μια χαλαρότητα που δεν αντιστοιχούσε σε αυτό που θα περίμενε κανείς.
Στη συνέχεια, ωστόσο, αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση, οι Missbrauch έδειξαν να ξυπνούν και άρχισαν να αντιστρέφουν το παιχνίδι. Τα περίπου 40 άτομα που είχαν φτάσει από νωρίς στον χώρο δεν ήταν βέβαια αρκετά ώστε να μην δείχνει άδειος, κάτι πάντως που δεν πτόησε καθόλου το γκρουπ. Αντίθετα ο Barny φάνηκε να ευχαριστιέται το γεγονός ότι μπορούσε να τους κοιτάξει όλους –έναν προς έναν, κατάματα– απευθύνοντάς τους τούς στίχους. Τραγούδια όπως το "Die Ruhe Vor Dem Sturm" ή το "Holiday" (με το χαρακτηριστικό σαξόφωνο του Djtschke) ώθησαν λοιπόν τους περισσότερους να ξεκολλήσουν τα πόδια τους από το έδαφος και να μπουν στο κλίμα, κάνοντας έτσι ένα καλό ζέσταμα για ό,τι έμελλε να έρθει.
Injustice X Squad
Χωρίς φιοριτούρες και λοιπές χαιρετούρες, οι Injustice X Squad ξεκίνησαν μπαίνοντας δυναμικά από το πρώτο κιόλας λεπτό, υποσχόμενοι έτσι ότι, όσο θα βρίσκονταν στη σκηνή, δεν επρόκειτο να σε αφήσουν να στρέψεις την προσοχή σου αλλού. Η εσωστρέφεια που διακρίνει το hardcore στην κινησιολογία επέτρεπε στον frontman να έχει συχνά γυρισμένη την πλάτη, καλούσε όμως ταυτόχρονα όσους άκουγαν για δυνατό headbanging, μέχρι ζάλης. Έτσι, με τον κόσμο να πληθαίνει ελαφρώς και τους πρώτους πιστούς να έχουν ήδη γραπωθεί από τα κάγκελα, έκανε την εμφάνισή του και το πρώτο crowd surfing.
Ξεκινώντας το set με δικά τους κομμάτια όπως το "Ιntjustice X Squad" και το "One Shot Code" (από το EP του 2014 Silence Is Crime), το αθηναϊκό γκρουπ επιχείρησε και μια πιο επισφαλή επιλογή, με επιτυχή αποτελέσματα: αυτή των διασκευών σε γνωστές hardcore μπάντες της Αμερικής σαν τους Warzone και τους Cro-Mags. Αποδείχθηκαν λοιπόν καλό παράδειγμα για όσους αναρωτιούνται αν υπάρχει εγχώρια punk σκηνή ή για εκείνους που αναφέρονται με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς σε συγκροτήματα και τον τρόπο παιξίματός τους.
The Vagabonds 77
Έπειτα από μια μικρή εισαγωγή και την είσοδο του τραγουδιστή των Vagabonds 77, η σκυτάλη του φεστιβάλ πέρασε στο δεύτερο και τελευταίο ελληνικό συγκρότημα της 1ης ημέρας. Μια ευκρινής νευρικότητα στις κινήσεις του frontman, με μια τάση του σώματος να γέρνει προς τα μπρος, έδινε την εντύπωση ενός ανεξήγητου κουτσαβακισμού σε επιτάχυνση, κάτι που ευτυχώς ξεπεράστηκε άμεσα. "That's Οur Life", "Wild At Heart" και punk ήχοι με χροιά Οi! έδωσαν έτσι το έναυσμα για το πάρτυ που θα πραγματοποιούνταν.
Η άνεση που έδειξαν οι Vagabonds 77, σε συνδυασμό με την οικειότητα προς το κοινό –μοιράζονταν μπύρες με τους μπροστινούς και τους επέτρεπαν να ανέβουν στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί– έδιναν την παρεΐστικη αίσθηση που χρειαζόταν και που φαντάζεται κανείς ότι αντιπροσωπεύει τη βρετανική σκοπιά του 1970s punk, την οποία άλλωστε υποστηρίζει και το γκρουπ. Μπορεί πολλοί να έχουν κατηγορήσει τον ελληνικό στίχο για αφέλεια και ευκολία (και η ίδια η μπάντα φάνηκε να προτιμά τον αγγλικό), παρόλα αυτά οι πιο δυνατές στιγμές παρατηρήθηκαν σε τραγούδια όπως τα "Κάθε Βράδυ", "123 Πάμε" και "Μες Την Πόλη". Τα οποία και τον κόσμο ξεσήκωσαν, αλλά και τους Vagabonds 77 έκαναν πειστικούς, χαρίζοντάς τους τη βιωματικότητα που κάνει αυτήν την απλότητα σημαντική.
Disturbance
Γεμάτοι ενθουσιασμό και περίσσεια ενέργεια παρουσιάστηκαν οι Ολλανδοί στο σανίδι του Tres, κάτι που δεν συμμερίστηκαν όμως (τουλάχιστον άμεσα) όσοι στέκονταν αντίκρυ τους. Ο τραγουδιστής τους Rob –βγαλμένος σαν από casting, και χαρά για κάθε φωτογράφο– είχε όλη την αυθάδεια και το νεύρο που πρόσμενες από μια street punk μπάντα με την ιστορία των Disturbance· και με το σεργιάνι του στη σκηνή, τράβηξε την ανάλογη προσοχή.
Χρειάστηκαν ωστόσο περίπου 15 λεπτά για να κοπάσει το κουβεντολόι των παρευρισκόμενων, το οποίο γινόταν αισθητό κάθε που ο μπασίστας των Disturbance έκρινε πως έπρεπε να ευχαριστήσει για το γεγονός ότι βρίσκονταν στο φεστιβάλ (κάτι που συνέβη αρκετές φορές). Όταν τελικά άρχισε η επικοινωνία με τους από κάτω, τότε αντιλαμβανόσουν τον ζόφο της φωνής του Rob, ο οποίος κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια σε κάθε τελείωμα των φράσεων.
Το ταρακούνημα συνέβη τελικά με τραγούδια από τον πρόσφατο δίσκο τους Tox Populi (2018) σαν τα "The Dark" και "Disorter", αλλά και με ορισμένα παλαιότερα ("No Enemy", "God"). Αφότου τελείωσαν, ένιωσαν την ανάγκη για ένα ακόμα τραγούδι ως encore, ωστόσο ο κιθαρίστας τους Dim (ο οποίος χρειάστηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του set να σταματήσει τη φλυαρία του μπασίστα) αγνόησε επιδεικτικά τα υπόλοιπα μέλη, αρνούμενος να παίξει πέρα από το προγραμματισμένο set.
Conflict
Η υποδοχή που επιφύλαξε ο κόσμος στους Conflict ήθελε χέρια, πόδια, ακόμα και αλλοπαρμένες πατερίτσες στον αέρα. Υπό έναν μονίμως κόκκινο, αντιεμπορικό φωτισμό, αλλά και με τη στιβαρότητα και τη σταθερότητα του τραγουδιστή τους Jerwood, τα πράγματα είχαν αρχίσει να δικαιολογούν την ονοματοδοσία του φεστιβάλ.
Με μια πανοραμική ματιά θα επιβεβαίωνε κανείς τη συμμετοχή του κόσμου, βλέποντας crowd surfing ακόμα και κοντά στο μπαρ. Ο Jerwood κατεβαίνει απ' τη σκηνή, αγκυλώνεται στα κάγκελα, χαιρετά όσους μπορούσε να φτάσει και ταυτόχρονα συνεχίζει να τραγουδά καταγγέλλοντας, κριτικάροντας, καλώντας τον Άλλο, τον καθένα, να μην τα παρατά. Στα 38 χρόνια που κουβαλά η μπάντα και με τις επιλογές που έχει κάνει, το σύνθημα «Ξύλο και Αλητεία» έγινε πραγματικό, πάντα όμως με σκοπό και με πολιτικό/ταξικό περιεχόμενο αναρχικής οπτικής· φτύνοντας όσα κατακάθια του punk σιναφιού θέλησαν την επικράτηση της καφρίλας και του ρατσισμού στο είδος.
"Someday Soon", "Custom Rock", "Let Τhe Battle Commence" ήταν μερικά από τα κομμάτια ενός set που δεν ήθελες να τελειώσει. Δικαίως οι Conflict συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν και να είναι ενεργοί, ανταποκρινόμενοι στο διαχρονικό μήνυμα της punk μουσικής για αλλαγή, αυθεντικότητα και αντισυμβατικότητα.
Peter And The Test Tube Babies
Με headliners τους προβοκάτορες Peter And The Test Tube Babies έκλεισε η 1η μέρα του Vive Le Punk Rock 2019, με τις καλύτερες μάλιστα των εντυπώσεων που θα μπορούσε να είχε λάβει. Πριν ακόμα στηθούν πίσω από τα μουσικά τους όργανα, ο ντράμερ Sam Fuller είχε αρχίσει το σόου με γκριμάτσες και μικρά σκετς, τα οποία έβγαζε εις πέρας με φοβερή όρεξη και χιούμορ.
Στην ίδια φάση βρισκόταν και ο Peter Bywaters, εκκινώντας ένα γεμάτο 40άλεπτο με ρυθμούς από Οi!, punk και rock 'n' roll, συνεχίζοντας διαρκώς να παίζει air guitar με μια κίνηση του χεριού να θυμίζει (επίτηδες) αυνανισμό. Eν μέσω τραγουδιών όπως "Unlucky Day", "Keith Μoon" και "Maniac" σταματούσε για να εκδηλώσει τον ενθουσιασμό του με το ποτό γνωστής μάρκας τύπου μηλίτη, να αναφερθεί σε ούζα, αλλά και στον κακό καιρό που βρήκε στην Ελλάδα. Γυρίζοντας για το encore προσπάθησε να χαριτολογήσει βάζοντας στο "Elvis Is Dead" τον Ντέμη Ρούσσο –άγνωστο γιατί, πάντως δεν φάνηκε να πιάνει τόπο.
Οι Άγγλοι βρέθηκαν γενικά σε εξαιρετική φόρμα. Με το γνωστό, χοντροκομμένο χιούμορ και τη μεταδοτική τους ελαφράδα, κατάφεραν να διασκεδάσουν και όσους ακόμα κοίταζαν με κάποια καχυποψία το punk pathetique στυλ που τους έχει χαρακτηρίσει.
{youtube}wV6Ff6N-ScI{/youtube}
