Oι Καναδοί Holy Fuck είναι ό,τι πιο φρέσκο κυκλοφορεί στη μουσική πιάτσα. Έρχονται από τον Καναδά και το μπαστάρδεμα των ηχητικών layers που χρησιμοποιούν κάνει τον ήχο τους να συγκαταλέγεται στις πιο cutting edge μουσικές φόρμες που ακούσαμε τελευταία.
Η επιρροή τους προέρχεται από το dance vibe των LCD Soundsystem, έχοντας πιο indie ρυθμό από τον χαζό ήχο και τη βλάχικη προφορά των Shitdisco, δίνουν πιο δυνατά live shows από τους Klaxons (αυτό το είδα στο Youtube), έχουν περισσότερη ζωντάνια και σπιρτάδα από τους New Young Pony Club και κάπου εκεί αρχίζει να δημιουργείται ένας μύθος.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, πιο πολύ μου θυμίζουν τους MSTRKRFT με την τόση ενέργεια που διοχετεύουν στο “LP”, και τον Θεό Girl Talk, χωρίς όμως να κάνουν τις διασκευές που κάνει αυτός.
Σε όλο το album αυτό που κυριαρχεί είναι ο έντονα δυνατός ρυθμός των drums και ο απίστευτα ηγετικός ρόλος που παίζουν τα synths. Εκεί δίνεται το έναυσμα για αυτό το φευγάτο πράγμα που κάνουν. Είναι από τις «περίεργες» μπάντες που ανοίγουν το δίσκο τους με ένα live κομμάτι, το –γεμάτο με ψήγματα από kraut rock και δαιμονισμένο ρυθμό-“Super Innuit”, αποφεύγοντας τη σιγουριά των intro και τη χρησιμοποίηση διαφόρων pro-tools.
Το “LP” έχει άπειρα στοιχεία μέσα του, ηλεκτρονικά κατά βάση, όπως τα breaks που χρησιμοποιούνται στο “Milkshake” ή η κολασμένη ατμόσφαιρα που δημιουργείται χάρη στα electro beats του “Safari”. To “Lovely Allen” είναι το πιο indie κομμάτι του δίσκου, ενώ το “Royal Gregory” θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μια lo-fi προσέγγιση στον ήχο των Justice. Είναι ένα κομμάτι με funky ηλεκτρονικό πιάνο, σε συνδυασμό με τα απίστευτα δυνατά drums που ακολουθούν αυτό το φρενήρη ρυθμό.
Οι Holy Fuck δεν τραγουδάνε. Φωνάζουν, ουρλιάζουν και μουρμουρίζουν δυνατά θυμίζοντας τους Les Georges Leningrad. Άμα δεν τους ξέρετε αυτούς, ψάξτε τους. Θα σας αρέσουν. Προσωπικά με αυτούς θα ήθελα να τους δω live. Μεγάλος δίσκος το “LP”. Τι να λέμε;
