Μία ζεστή κούπα καφέ συνοδεία μηλόπιτας. Επανανάγνωση ενός αγαπημένου βιβλίου μετά από χρόνια. Αυτά και πολλά ακόμα μπορεί να σκεφτεί κανείς στην αναζήτηση comforting πραγμάτων που μπορούν να συμβούν τον πρώτο μήνα κάθε νέου έτους, που σαν άλλο comedown μετά τις γιορτές μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Αναζητώντας λοιπόν αυτό το αίσθημα ζεστασιάς και ανακούφισης, η κινηματογραφική πρόταση της εβδομάδας – αλλά και μια από τις καλύτερες ταινίες που μας χάρισε το 2023 – δεν μπορεί να είναι άλλη από τα Παιδιά του Χειμώνα του Alexander Payne, που μόλις ξεκίνησε το ταξίδι της στις εγχώριες αίθουσες. Και μαζί με comforting διάθεση, φέρνει και μια απαραίτητη αποκατάσταση της χαμένης μας πίστης στην έβδομη τέχνη, ως φιλμ που μας θυμίζει άλλες, καλύτερες εποχές.
Στα Παιδιά του Χειμώνα, ο Paul Hunnam που ερμηνεύει ένας απολαυστικός – και υποψήφιος για Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου – Paul Giamatti, είναι καθηγητής Ιστορίας σε ένα παραδοσιακό αμερικανικό οικοτροφείο, μαθητές του οποίου είναι κατά βάση γόνοι επιφανών και προνομιούχων οικογενειών. Nepo babies θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε. Μοναχικός, ιδιότροπος και κεκαλυμμένα αλκοολικός, ο καθηγητής θα βρεθεί υποχρεωμένος να περάσει τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς στις εγκαταστάσεις του οικοτροφείου, προσέχοντας τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού σπουδαστές που έχουν ξεμείνει στα «αζήτητα» – τους λεγόμενους holdovers. Όχι βέβαια ότι είχε και σπουδαία εναλλακτικά πλάνα, μιας που έτσι κι αλλιώς σκόπευε να μείνει μόνος του εκεί. Μια εξέλιξη της τελευταίας στιγμής θα τον αφήσει ωστόσο μόλις με έναν μαθητή, τον καταθλιπτικό, αλλά ευέξαπτο μπελά που ακούει στο όνομα Angus, και τη Mary, τη μαγείρισσα του σχολείου που πενθεί τον χαμό του μοναχογιού της στον πόλεμο του Βιετνάμ. Και έτσι θα γεννηθεί μια απρόσμενη παρέα, που όσο περνούν οι μέρες και εν μέσω μεγάλων εντάσεων, θα έρθει πολύ πιο κοντά από όσο περίμενε.
Στα Παιδιά του Χειμώνα, ο Alexander Payne δεν μας παρουσιάζει απολύτως τίποτα καινούριο. Ούτε η σκηνοθεσία ενέχει εκπλήξεις, ούτε και το σενάριο του David Hemingson βρίθει πρωτοτυπίας και έξυπνων ανατροπών. Αυτό στο οποίο ξεχωρίζουν όμως τα Παιδιά του Χειμώνα είναι η επιστροφή σε δύο βασικά στοιχεία που σαν να έχουμε ξεχάσει την αξία τους τα τελευταία χρόνια: στο καλογραμμένο κείμενο και στην ηθοποιία υψηλού επιπέδου. Έτσι, η ταινία ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στη feelgood κωμωδία με έξυπνους διαλόγους με ουσιαστική ροή, αλλά και στο δράμα – που δεν γίνεται ωστόσο ποτέ μελό – με τον Giamatti να μοιάζει να γεννήθηκε για να ενσαρκώσει τον ρόλο του φαινομενικά αντιπαθούς, μα βαθύτατα παρεξηγημένου και τελικά ανθρώπινου χαρακτήρα του Hunnam.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος από την άλλη Dominic Sessa στον ρόλο του Angus, φέρνει στην ταινία το αβίαστο coolness του μαθητή που δεν μπορείς να τον κάνεις με τίποτα καλά, με το υποκριτικό του ταλέντο όμως να υποστηρίζει εξαιρετικά το βάθος που αποκτά ο χαρακτήρας του όσο το φιλμ εξελίσσεται. Και είναι και μια Da'Vine Joy Randolph στον ρόλο της Mary, ο τρόπος με τον οποίο η θλίψη τρυπώνει στο βλέμμα της όσο η ίδια δεν παύει να δρα για να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο, που το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου για το οποίο είναι υποψήφια της αξίζει και με το παραπάνω.
Σε όλα τα παραπάνω έρχεται να προστεθεί το φόντο της ταινίας: χριστουγεννιάτικο και στις αρχές της δεκαετίας του ’70, με τον Payne να το εκμεταλλεύεται όχι για μια άσκοπη (και πολυφορεμένη) αίσθηση νοσταλγίας για το παρελθόν, αλλά για να κλείσει το μάτι στον κινηματογράφο εκείνης της περιόδου με τις αναφορές που επιδιώκει και επιτυγχάνει σε παραγωγές του τότε.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία συντελούν αρμονικά στη δημιουργία ενός φιλμ-βάλσαμου στην ψυχή, με στόφα χριστουγεννιάτικου κλασικού που θα βλέπεται ξανά και ξανά στα χρόνια που θα έρθουν χάρη στο εξής απλό: τη μοναδική ανθρωπιά που εκπέμπουν οι αφοπλιστικά απλοί χαρακτήρες του, που δεν προσποιούνται κάτι διαφορετικό ή πιο βαθύ από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Κινηματογράφος που μιλά στην ψυχή όπως παλιά, σε μια γλυκιά ιστορία που θα σας εκπλήξει ευχάριστα.
Δείτε το trailer της ταινίας:
;
