Υπάρχει μια λέξη στα αγγλικά, το "eerie". Σημαίνει παράξενος, μυστηριώδης, αλλόκοτος, δυσοίωνος και όλα αυτά μαζί. Ήταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν τελείωσε η προβολή του Bones and All του Luca Guadagnino, και όχι λόγω των αποτροπιαστικών σκηνών κανιβαλισμού που περιλαμβάνει το φιλμ, αλλά λόγω της συνολικής, ιδιαίτερης, ολοδικής της ατμόσφαιρας μέσα στην οποία κατάφερε να με βυθίσει για δύο ώρες και κάτι. Την ταινία την πήρα μαζί μου όταν πήγα για ύπνο (μαζί και το θεϊκά πλασμένο πρόσωπο του Thimothée Chalamet) και το επόμενο πρωί, ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να αναζητήσω το κομμάτι των τίτλων τέλους, το "(You Made It Feel Like) Home" των Trent Reznor και Atticus Ross (Nine Inch Nails), οι οποίοι υπογράφουν και το πρωτότυπο soundtrack.
Το Bones and All είναι μια ιστορία κανιβαλισμού. Αλλά και μια ιστορία αγάπης. Είναι θρίλερ και ρομάντσο. Είναι road movie και horror. Από μία συγκεκριμένη οπτική, είναι μια αλληγορία για το τι σημαίνει να νιώθεις διαφορετικός, παρείσακτος, outsider. Για το πόσο ζόρικο είναι το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Για το πόσο σπουδαίο είναι να γνωρίζεις άτομα «της φυλής σου», να μάθεις να τους «μυρίζεις από απόσταση», να αφήνεσαι στη γοητεία τους, να δένεσαι μαζί τους, να μην νιώθεις μόνος πια. Ναι, η μοναδικότητα της ταινίας οφείλεται στην ιδιαίτερη ματιά του Luca Guadagnino, το εξαιρετικό δίδυμο πρωταγωνιστών (Timothée Chalamet και Taylor Russell), την φανταστική φωτογραφία, την επιμελώς άρτια σκηνογραφία, τις εκτάσεις της Μεσοδυτικής Αμερικής των 80s. Σε πολύ μεγάλο βαθμό όμως οφείλεται στη μουσική της ταινίας, η οποία είναι παρούσα σε όλες τις στιγμές της, δίνει τον τόνο, ανεβοκατεβάζει την ένταση, οδηγεί την πλοκή και, σαν σαρκοφάγο πλάσμα κι εκείνη, καταφέρνει να φτάσει μέχρι τα σωθικά σου.
Μία από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας (πέραν όλων των σκηνών με τον Mark Rylance, ο οποίος είναι αδιανόητoς στο ρόλο του) ανήκει στον Michael Stuhlbarg, τον «μπαμπά» του Call Me By Your Name, ο οποίος και εδώ -σε ένα ρόλο πολύ διαφορετικό απο εκείνον του CMBYN- βγάζει έναν μονόλογο, όταν εξηγεί στους ερωτευμένους νεαρούς τυχοδιώκτες τι σημαίνει για τους Ανθρωποφάγους η έκφραση "bones and all", ο οποίος θα διδάσκεται στις σχολές υποκριτικής. Το στιγμιότυπο εκτυλίσσεται νύχτα, στη μέση του πουθενά, γύρω από μια φωτιά και η μουσική που ντύνει τις εικόνες και τα κοντινά του Stuhlbarg είναι τόσο ευφυής, που μετατρέπει τη στιγμή σε σκηνή ανθολογίας.
Σαν να μην έφτανε η άρτια μουσική του διδύμου Reznor-Ross -που εξάλλου στο παρελθόν έχει, μεταξύ άλλων, γράψει εξαιρετικά (και βραβευμένα) soundtracks για τις ταινίες The Social Network, Gone Girl, Girl with the Dragon Tattoo, αλλά και το Soul της Pixar- ιδιαίτερα ευφυείς είναι και οι επιλογές τραγουδιών που εμφανίζονται αναπάντεχα στην ταινία, σε τοποθετούν στο σωστό χωροχρόνο και σε πετάνε έξω, έστω προσωρινά, από το gore της υπόθεσης: το θρυλικό "Lick it Up" των Kiss (ο Chalamet το τραγουδά παράφωνα και το χορεύει σαν ξεβιδωμένη μαριονέτα), το αξεπέραστο "Atmosphere" των Joy Division (στη φοβερή σκηνή του λούνα παρκ), το (υπέροχο, τρυφερό, εμβατηριακό) "Your Silent Face" των New Order (στο αυτοκίνητο, καθοδόν προς Nebraska).
Στην εποχή της γρήγορης κατανάλωσης και του εφήμερου, το Bones and All είναι μια ταινία που αργείς να χωνέψεις. Αν αφήσεις όμως στην άκρη την αιματηρή της φύση και της επιτρέψεις να ζήσει μέσα σου για λίγο, θα καταφέρεις να μεταβολίσεις όλα της τα συστατικά και θα φτάσεις... στο μεδούλι. Κι εκεί θα βρίσκεται σίγουρα μουσική.
Συστήνουμε, σε πρώτη ευκαιρία, να δείτε την ταινία με όλες σας τις αισθήσεις και ελπίζουμε να ταχθείτε μαζί μας κατά της Ακαδημίας που δεν συμπεριέλαβε το score στη shortlist των φετινών υποψηφιοτήτων.
