Το καλαμπούρι της βραδιάς ήταν οπωσδήποτε το "I like iLiKETRAiNS", και σίγουρα όσοι βρεθήκαμε εκεί για να τους παρακολουθήσουμε είμαστε οι ίδιοι που είχαμε εντυπωσιαστεί από το πρόσφατο άλμπουμ τους Elegies To Lessons Learnt, κάποιοι και από το προηγούμενό τους Progress Reform. Δεν ξέρω πόσοι έφυγαν από το χώρο με την καλύτερη γνώμη για το συγκρότημα, θα στοιχημάτιζα πάντως ότι ελάχιστοι θα έκλαψαν τα λεφτά τους από την απόδοσή τους. Αν τώρα θέλετε τη δική μου άποψη, είναι η εξής: δεν τους βρήκα καθόλου άσχημους, περίμενα όμως περισσότερα. Κι εξηγούμαι:
Όταν έπιαναν απόδοση, δεν παίζονταν με τίποτα. Αναμενόμενο γνωρίζοντας εκ των προτέρων το στυλ τους, που μόλις τώρα μου ήρθε φλασιά και αναγνώρισα σαν τους φυσικούς διάδοχους των And Also The Trees, και σημαίνει ότι η εναλλαγή των σκοτεινών μελωδιών και της θεατρικής ερμηνείας με ξεσπάσματα επικού κιθαριστικού όγκου είναι δύσκολο να χάσει. Δεν ήταν όμως λίγες οι στιγμές που ένοιωθα ότι κάτι τους λείπει, ότι δεν βρίσκουν το χώρο να απογειωθούν, ότι κάτι τους κρατάει να κινούνται επί εδάφους κι όχι να φεύγουν στη στρατόσφαιρα όπως μπορούν και τους αξίζει τελικά, ότι ηχούν επαναληπτικοί και με ελάχιστη φαντασία.
Το στυλ τους είναι ίσως εκείνο που κερδίζει τις εντυπώσεις τελικά, και πιθανώς να χρειάζεται να αποδεσμευτούν λίγο απ' αυτό για να μπορέσουν να λάμψουν όπως θα θέλαμε. Δεν θα λέγαμε σε καμία περίπτωση, επαναλαμβάνω, ότι ήταν κακή η συναυλία, αλλά δεν μας ρούφηξε μέσα στη ζεστή της κοιλιά η μπάντα όπως ήταν το προσδοκόμενο. Σκεφτόμουν ότι οι παράλληλες γραμμές με τους Tindersticks ίσως να μην είναι και τόσο παράλογες, έτσι και στη δική τους περίπτωση νοιώθεις κάποτε παρείσακτος και θέλεις να πάρεις τις αποστάσεις σου. Οι iLiKETRAiNS δεν είναι ότι δεν έχουν τα φόντα να γίνουν οι νέοι αγαπημένοι του Ελληνικού κοινού, θα πρέπει όμως να βρούμε κοινούς επικοινωνιακούς κώδικες μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο. 
