Δεν ήξερα τι να περιμένω από το χθεσινό live, όχι μόνο όσον αφορά την εμφάνιση αυτή καθεαυτή ενός σύγχρονου δάνδη του πενταγράμμου, όπως ο Bryan Ferry, αλλά κυρίως όσον αφορά την προσέλευση του ελληνικού κοινού. Δεν ήμουνα σίγουρος, είναι αλήθεια, πόσο δημοφιλής θα μπορούσε να είναι στη χώρα μας και σε ποιο ακριβώς κοινό, ένας από τους πρωτομάστορες του glam–rock, πίσω στα 70’s και ένας από τους πιο συνεπείς ερμηνευτές και δημιουργούς των τελευταίων χρόνων.
Και όπως φάνηκε τελικά, έπειτα από τόσα χρόνια καριέρας σε ένα από τα πιο ιστορικά και επιδραστικά συγκροτήματα ever (Roxy Music), μερικά σπουδαία singles και ορισμένα αξιοπρεπή εώς και πολύ ενδιαφέροντα προσωπικά άλμπουμς, ο Ferry έχει εδραιώσει την φήμη του στο μουσικόφιλο κοινό της χώρας μας, σαν ένας από τους πιο ιδιαίτερους σύγχρονους καλλιτέχνες. Άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών, που τον πρωτογνώρισαν στα πρώτα του βήματα, αλλά και νέα παιδιά που τον έμαθαν πολύ αργότερα, έδωσαν το παρόν και έδειξαν όλοι να συντονίζονται στο ρυθμό που όριζε ο star της βραδιάς.
Αν υπήρχε κάτι που δεν με κάλυψε όσον αφορά το ρεπερτόριο και το greatest hits (από την εποχή των Roxy ή την solo καρέρα του) ήταν το ότι δεν συμπεριλήφθηκαν τραγούδια από τους πιο jazz-oriented δίσκους του, δίνοντας βάση στον πιο στυλιζαρισμένο ήχο του, που βέβαια είχε και την περισσότερη εμπορική απήχηση. Λογικό, θα μου πείτε. Αλλά, οι προσωπικές αδυναμίες βλέπετε, δεν κοιτούν συνήθως τέτοιες λεπτομέριες... Άλλωστε, έχοντας 2 χρόνια περίπου να βγάλει καινούριο άλμπουμ (από το Frantic του 2002, δηλαδή), ήταν λογικό να μας παρουσιάσει ένα τέτοιο setlist. Και ο κόσμος φυσικά έδειξε να το διασκεδάζει, με το παραπάνω...
Με το μαύρο του (αρχικά –στη συνέχεια το άλλαξε με ένα γκρι, πιο glamorous) κοστούμι και το αρχοντικό του στήσιμο στη σκηνή ήταν γοητευτικός, ένας καλοδιατηρημένος μεσήλικας playboy, που ακόμα δεν είχε χάσει την γοητεία του. Και αν εξαιρέσουμε την παρουσία του σαξοφώνου, που ο υπογράφων έχει πάψει να εκτιμά προ πολλού (κόλλημα, I know!), οι εκτελέσεις που επεφύλαξε στα τραγούδια του ήταν αυτές που έπρεπε, για να ενθουσιαστεί ο κόσμος. Επαγγελματισμός στο έπακρό από μία ομάδα μουσικών, που ήξεραν τί και πότε να κάνουν πάνω στη σκηνή. Και τα 10 άτομα που βρίσκονταν πολλές φορές επί σκηνής (μαζί με τις 2 χορεύτριες, που ενθουσίασαν... πολύ κόσμο), με τον Bryan στην κορυφή να δίνει το ρυθμό για –ελαφρών ρυθμών, λόγω και της κάποιας πλέον ηλικίας του- χορό, έδωσαν μία performance την οποία έδειχναν και οι ίδιοι να καταδιασκεδάζουν, πρώτα από όλα. Άλλωστε, είχε μερικούς σπουδαίους και έμπειρους μουσικούς στο πλευρό του, όπως ο Chris Spedding, με το βάρος των δεκάδων συνεργασιών του, που συνέβαλλαν στο να ακούσουμε αψεγάδιαστες-στουντιακές εκτελέσεις, σε πολλά από τα τραγούδια του.
Έτσι, ήταν επόμενο και οι πάνω από 3500 -τουλάχιστον- φίλοι του που βρίσκονταν χθες το βράδυ στο Λυκαβηττό, να φύγουν ικανοποιημένοι αφού άκουσαν τις περισσότερες –αν όχι όλες- μεγάλες επιτυχίες για τις οποίες αγάπησαν τον Ferry: Smoke Gets In Your Eyes, Avalon, Don’t Stop The Dance, Casanova, κοκ. Προς το τέλος δε ήταν που μας επεφύλαξε έναν ακόμα καταιγισμό greatest hits, όπως τα Jealous Guy, Slave To Love, Virginia Plain, Love Is The Drug, Do The Strand, ενώ για το encore μας κράτησε δύο ακόμα διασκευές στα: Let’s Stick Together και Wooly Bully. Ε, δεν χρειαζόταν και τίποτε άλλο, για να ανέβει η ευφορία του κοινού στα ύψη!
Ήταν η πρώτη φορά που ανηφόρησα στο Λυκαβηττό φέτος και ομολογώ πως ήταν μία καλή αφορμή για να νοιώσω τον ερχομό του καλοκαιριού, για τα καλά στο πετσί μου. Και ο πολύ αγαπητός μου Bryan Ferry ήταν ένας πολύ φιλόξενος οικοδεσπότης, ολίγον τυπικός μεν, αλλά αρκετά γοητευτικός, που τελικά προσέφερε στους προσκεκλημένους του αυτά που έπρεπε... Άντε καλή συνέχεια!
