Τυπικά παίζουν electronica, αυτήν έστω που γουστάρουν και τα indie kids της πόλης. Ουσιαστικά, όμως, τα ηλεκτρονικά δεν λειτουργούν παρά ως φίλτρο για το συγκεκριμένο ντουέτο, μέσω του οποίου επανεπεξεργάζονται το ογκώδες οπτικό (στις συναυλίες) και ακουστικό (στους δίσκους) αρχείο του BBC και του βρετανικού Ταχυδρομείου. Ο J. Willgoose Esq. αναλαμβάνει να μας εξηγήσει περισσότερα για την ιδιαίτερη περίπτωση των Public Service Broadcasting, ενόψει του πρώτου τους ερχομού από Ελλάδα –το επόμενο Σάββατο, 15 του Νοέμβρη, στο Six d.o.g.s...
Ο Αλέξης Πετρίδης της Guardian έχει γράψει πως περισσότερο είστε μια σύλληψη, παρά μια μπάντα. Συμφωνείς;
Μου αρέσει ο Αλέξης, νομίζω πως είναι καλός γραφιάς και τον βρήκα και πολύ συμπαθητικό όταν γνωριστήκαμε, οπότε δεν υπάρχει κάτι προσωπικό –αλλά όχι, δεν συμφωνώ! Πιστεύω μάλιστα ότι υπέρ αυτού συνηγορεί και η κάποια φήμη που έχουμε πια αποκτήσει ως λάιβ μπάντα. Θέλω να πω, ο κόσμος δεν έρχεται για να δει ένα concept: έρχεται να δει ένα καλό συναυλιακό γκρουπ, με μια τακτοποιημένη γραμμή ως προς τη θεατρικότητα και την οπτικοακουστική σαχλαμάρα. Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου γραμμή, αν και του Αλέξη είναι πιο θεαματική!
Έχω την αίσθηση ότι στις συναυλίες σας το οπτικό υλικό γίνεται ο «frontman». Το θέλετε να είναι έτσι ή πρέπει να το αποδώσουμε στον εξοπλισμό σας, π.χ. σ' αυτές τις θαυμάσιες 1960s τηλεοράσεις με το χρώμα καρυδιάς;
Σίγουρα οι τηλεοράσεις μας –οι οποίες έχουν διάφορα σχήματα και μεγέθη, μα δυστυχώς δεν έχουν όλες χρώμα καρυδιάς!– αποτελούν σημαντική ατραξιόν. Αρκεί βέβαια να υπάρχει ο χρόνος, ο χώρος και τα απαραίτητα χρήματα ώστε να μπορούμε να τις παίρνουμε μαζί στις εμφανίσεις. Πέρα πάντως από αυτό, ως έναν βαθμό μας διασκεδάζει το γεγονός ότι το footage γίνεται όντως ο frontman· μας επιτρέπει να ασχολούμαστε πιο προσηλωμένα με το να παίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Για εμένα ειδικά, αποτελεί μεγάλη πρόκληση! Άλλωστε κανείς μας δεν είναι χαρισματικός περφόρμερ, οπότε έτσι μετατρέπουμε τις αδυναμίες μας σε δυνάμεις. Ταυτόχρονα, όμως, μας ενδιαφέρει πολύ να υπάρχει μια ισορροπία: το σόου πρέπει να είναι οπτικά διασκεδαστικό, αλλά κέντρο βάρους είναι πρωτίστως η μουσική.
Εκτός από τη λάιβ φήμη σας, έχετε αποκτήσει και τη φήμη ενός συγκροτήματος που ενισχύει την τραγουδοποιία του με πολλά samples αρχειακού υλικού. Είναι νοσταλγία; Ή μια γενικότερη έλξη για το παρελθόν;
Για εμένα δεν είναι νοσταλγία, όχι. Καταλαβαίνω όμως ότι μερικοί άνθρωποι εισπράττουν ακριβώς αυτό. Εμένα με ενδιαφέρει η διαδικασία μεταποίησης κάτι παλιού σε κάτι καινούργιο, θέλω να βάλω μια νέα κορνίζα στο παρελθόν χρησιμοποιώντας μουσική με σύγχρονο ήχο. Θα θεωρούσα δηλαδή πως κάνουμε κάτι το νοσταλγικό αν η μουσική που συνόδευε τα samples ήταν εξίσου ρετρό. Όπως και να έχει, το ενδιαφέρον για τα samples ξεκίνησε από μια καθαρά ηχητική οπτική: λατρεύω το πώς ακούγονται αυτές οι παλιές φωνές, το πόσο ενθυμητικές είναι και πόσο διαφορετικά τις χρησιμοποιούμε καθώς μεγαλώνουμε.
Σας έχει επηρεάσει ο DJ Shadow ή οι Beastie Boys στον τρόπο με τον οποίον σαμπλάρετε; Ή πρέπει να ψάξουμε αλλού για αναφορές;
Οπωσδήποτε, είναι και οι δύο τεράστιες επιρροές για μας –δεν νομίζω μάλιστα ότι υπάρχουν πιο τέλεια άλμπουμ εκεί έξω από το Endtroducing..., αν και είμαι βέβαιος ότι ο κύριος Davis θα έχει βαρεθεί πια να ακούει κόσμο να μιλάει για το ντεμπούτο του! Και οι Beastie Boys, όμως, ήταν τόσο ευέλικτοι μουσικά και τόσο αστείοι, έφεραν τόσες διαφορετικές ηχητικές κατευθύνσεις ταυτόχρονα και τις προσάρμοσαν σε ό,τι ήθελαν εκείνοι να φτιάξουν· είναι λοιπόν μοντέλο για μας, σε πολλά επίπεδα. Και μου αρέσει επίσης ο τρόπος με τον οποίον μεγάλωσαν και εξελίχθηκαν. Όχι μόνο ως μουσικοί, μα και ως άνθρωποι. Απόκτησαν για παράδειγμα μεγαλύτερο σεβασμό για τις γυναίκες όσο περνούσαν τα χρόνια και γίνονταν σοφότεροι και μπόρεσαν έτσι να προκαλέσουν την εικόνα που είχε ήδη φτιάξει το κοινό για αυτούς. Αν δεν έχετε διαβάσει ποτέ την επιστολή που έστειλε ο «Nathanial Hornblower» (δηλαδή ο Adam Yauch) στους New York Times, σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα! (κάνε κλικ εδώ)
Και πώς ακριβώς διαλέγετε τι θα σαμπλάρετε; Για παράδειγμα, τι σας τράβηξε στα ηχητικά δείγματα της Marie Slocombe και του Thomas Woodrooffe;
Συχνά απλά ακούω κάτι και με τραβάει –δεν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα, αλλά είναι όπως όταν βλέπεις έναν πίνακα ή μια φωτογραφία και αμέσως τον λατρεύεις, σε πιάνει με έναν δικό του τρόπο και τα πάντα σου λένε ότι έτσι είναι το σωστό. Το μεγαλύτερο κομμάτι της έρευνάς μου το κάνω στο ίντερνετ (δεν είναι τόσο ρομαντικό όσο το να ξετυλίγεις ένα φιλμ, είναι όμως πιο γρήγορο) και μέσω κάποιων καλών ανθρώπων στο FBI. Έτσι, ένα μέρος των επιλογών μου καθορίζεται από το θέμα των όσων κοιτώ ή από τους τίτλους που μου αρέσουν. Τώρα με τη Slocombe ειδικότερα, το θεώρησα σωστό να σαμπλάρω την ίδια την ιδρύτρια του Αρχείου του BBC στον πρώτο μας δίσκο, από τη στιγμή ειδικά που τα λόγια της με άγγιξαν τόσο βαθιά. Είχα επίσης από καιρό ενημερωθεί για τον κύριο Woodrooffe (σ.σ.: αξιωματικός του βρετανικού ναυτικού, που έγινε ραδιοφωνικός ανταποκριτής του BBC), οι γκάφες του οποίου είναι από τα πιο αστεία μα και από τα πιο απροκάλυπτα ανοργάνωτα πράγματα που έχω ακούσει. Οπότε βρισκόταν ψηλά στη λίστα μου με τα «πρέπει να σαμπλάρω»!
Inform
Educate
Entertain
Τι κάνει σημαντικές αυτές τις λέξεις εν έτει 2014, ώστε να τις τοποθετήσετε στον τίτλο του πρώτου σας άλμπουμ; Είναι πιο σημαντικές σήμερα, από ότι λ.χ. στη δεκαετία του 1960;
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν τις χρησιμοποιήσαμε με σοβαρή διάθεση, καθώς η έμφαση με εμάς βρίσκεται πάντοτε στο διασκεδαστικό! Όμως, ειδικά με το πιο ιστορικό μας υλικό, είναι ωραίο που πολλοί άνθρωποι (ιδίως παιδιά) το αντιμετωπίζουν με εκπαιδευτική διάθεση. Πάντως, εμείς χρησιμοποιήσαμε αυτές τις λέξεις ως ένα νεύμα προς το κεντρικό μότο του BBC –ένα αρκετά σαρκαστικό νεύμα– παρά προσπαθήσαμε να τις υιοθετήσαμε ως κάποιου είδους μανιφέστο. Ποιος ξέρει, όμως! Όσο θα γερνάμε και θα γινόμαστε πιο γκρινιάρηδες, μπορεί να τις αντιμετωπίζουμε πιο σοβαρά!
Ένα από τα πιο γνωστά σας τραγούδια ασχολείται με το Έβερεστ. Έχετε κάποια γενικότερη μανία με την ιστορία του σερ Έντμουντ Χίλλαρυ ή έχει να κάνει με το πόσο σας άρεσε το φιλμ The Conquest of Everest;
Θαυμάζω πάρα πολύ τον σερ Έντμουντ και το The Conquest of Everest είναι ένα φανταστικό φιλμ, αλλά ο δικός μου ενθουσιασμός είναι κυρίως με το ίδιο το βουνό: με το μέγεθός του, με τον κίνδυνο, με το γεγονός ότι θα παραμείνει πάντα άγνωστο σε δειλούς σαν κι εμένα (γελάει) Νιώθω τεράστιο δέος μπροστά στα βουνά, τόσο σε αισθητικό επίπεδο, όσο και σαν άνθρωπος. Με κάνουν να αισθάνομαι μικρός και ασήμαντος και πιστεύω ότι είναι καλό όλοι μας να θυμόμαστε πως έτσι είμαστε και στην πραγματικότητα. Επίσης, με κάνουν να εκτιμώ περισσότερο τον θαυμάσιο αυτόν πλανήτη στον οποίον είμαστε τυχεροί να ζούμε.
Και τι άλλο υπάρχει για σας μπροστά, στο άμεσο μέλλον; Να περιμένουμε κάποιο νέο ΕΡ ή ίσως και ολοκληρωμένο άλμπουμ;
Ω, ναι, ασφαλώς και να περιμένετε καινούργια μουσική! Στην παρούσα βέβαια περιοδεία δεν πρόκειται να παίξουμε κανένα νέο κομμάτι, ακόμα δεν τα έχουμε προβάρει για κάτι τέτοιο, ούτε και έχουμε εξασκηθεί αρκετά σε αυτά. Πάντως το νέο μας άλμπουμ έχει ήδη ηχογραφηθεί και πρόκειται να εκδοθεί τον Φεβρουάριο του 2015. Θα λέγεται The Race For Space και θα διηγείται την ιστορία της Αμερικανοσοβιετικής μάχης για επικράτηση στην τροχιά της Γης και πέρα από αυτήν. Ελπίζουμε πως έχουμε πιάσει ένα μικρό έστω κομμάτι του όλου ενθουσιασμού, μα και του τρόμου και της ευφορίας εκείνων των καιρών.
* φωτογραφίες: Dan Kendall (1), Andy Hollingworth (2) & Alex Toumazis (3)
{youtube}_u4Md_aXVJE{/youtube}
