Τον Χρήστο τον Θηβαίο τον γνώρισα, όπως και όλος ο κόσμος, με τους Συνήθεις Υπόπτους, μπάντα η οποία μου είχε φανεί αρκετά σκαλιά παραπάνω από πολλά πράγματα των 1990s, καθώς διέθεταν μια ευρυμάθεια ήχου πέρα από τα γνωστά βαρετά πρότυπα. Στη μετέπειτα προσωπική του πορεία, αν και δεν έγινα σε κανένα σημείο θιασώτης (με εξαίρεση ίσως το περσινό του άλμπουμ Πέτρινοι Κήποι) εντούτοις μου ήταν παραπάνω από φανερή η προσπάθειά του να διαφοροποιηθεί – όχι από στείρα ματαιοδοξία αλλά (ας μου επιτρέπει ο όρος) από δημιουργική φαγούρα. Οπότε και ήταν παραπάνω από ενδιαφέρουσα η ευκαιρία να συνομιλήσουμε για κάμποσα ζητήματα, ενόψει των επερχόμενων εμφανίσεών του στον Σταυρό Του Νότου – από αύριο (16/10)… [Σημ.: Ο ενικός εφαρμόστηκε μετά από κοινή συμφωνία των δύο πλευρών στα πρώτα στάδια της συνάντησης και πριν πατηθεί το κουμπί του rec] Χρήστο θα ξεκινήσω λίγο ανορθόδοξα, με μία ερώτηση που μου ήρθε καθώς ερχόμουν στο στούντιο για να σε συναντήσω. Παλαιότερα, υπήρχαν προτάσεις από μαγαζιά που ονομάζουμε «μεγάλες πίστες»; Ναι, σίγουρα, αλλά από την αρχή είχα καταλάβει ότι δεν είχε να κάνει με μένα αυτή η διαδικασία. Πάντα υπάρχουν προτάσεις από μαγαζιά και επιχειρήσεις που μπορεί να είναι έξω από τα συνηθισμένα σου, αλλά το βασικό είναι οι συνεργάτες. Θα ήθελα να διευκρινήσω ότι ποτέ δεν είχα πρόβλημα με κάποιο μαγαζί. Ακόμα και σε περιπτώσεις όταν πηγαίναμε να παίξουμε σε κάποια μουσική σκηνή και μετά από λίγο ανακαλύπταμε ότι το τάδε μαγαζί ανήκει στον δείνα παράγοντα της νύχτας, ακόμη και τότε πραγματικά δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα. Ποια είναι τα στοιχεία της νυχτερινής βάρδιας (γέλια και από τις δύο μεριές) που ακόμη και σήμερα… 13 χρόνια μετά! 13 χρόνια μετά λοιπόν, τι δεν μπορείς να συνηθίσεις; Ένα και μοναδικό: δυστυχώς δεν έχω ένα μόνιμο ωράριο ύπνου! Έχοντας πίσω αρκετά χρόνια ακαδημαϊκής καριέρας στην Ιταλία, όπου σπούδασα και διδάχτηκα φιλοσοφία… Σε ποια πόλη; Στη Μπολόνια!
Όμορφη πόλη, γεμάτη αρώματα, σωστά; Η ζωή τρέχει και δεν έχει καθόλου τουριστικούς φραγμούς…
Ακριβώς όπως τα λες…. Η ζωή στη Μπολόνια βρισκόταν έξω από την πόρτα μου. Εκεί λοιπόν έμαθα – και ακόμα μου αρέσει να βυθίζομαι σε αυτόν τον τρόπο μελέτης και αυτοσυγκέντρωσης, μέσα δηλαδή από το διάβασμα βιβλίων (λογοτεχνικών ή δοκιμιακών) που όπως καταλαβαίνεις δεν μπορεί να υπάρχει στην καθημερινότητα μου, όταν δουλεύω βράδυ. Τελειώνω από το μαγαζί στις 3, μέχρι να κοιμηθείς πάει 5… Ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση θα κοιμηθώ φυσιολογικά στις 12.30 περίπου και θα ξυπνήσω στις 9.
Να υποθέσω λοιπόν ότι η επιλογή σου να παρουσιάζεσαι για λίγες ημέρες μέσα στη βδομάδα σχετίζεται με αυτό;
Απόλυτα. Τώρα μάλιστα που περιμένω και δεύτερο παιδί…
Καλή λευτεριά!
Να ’σαι καλά! Όπως καταλαβαίνεις λείπω όσο μπορώ λιγότερο από την εστία (γέλια και από τις δύο μεριές)…
Αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που λες, έχοντας βρεθεί στη θέση σου. Αλλά μιας και ανέφερες το ζήτημα της οικίας με οδηγείς πολύ άνετα σε μία ερώτηση που ήθελα να σου κάνω έτσι κι αλλιώς. Απ’ όσο γνωρίζω ζεις στο κέντρο, σωστά;
Ναι όντως, Εξάρχεια – Νεάπολη για την ακρίβεια. Πάντα στο κέντρο ζούσα, Κυψέλη, Μεταξουργείο…
Πέρα από τις όποιες πρακτικές ευκολίες που παρέχει μία τέτοια επιλογή (κοντά σε στούντιο, μαγαζιά, επαφές επαγγελματικές) και βάζοντας στο λογαριασμό μου ότι είσαι φανερά ένας άνθρωπος που αφουγκράζεται τι γίνεται εκεί έξω και δεν καταγίνεσαι μόνο με τα εσωτερικά (σου) της ψυχής τεκταινόμενα, το να μείνεις στο μητροπολιτικό κέντρο, έχει να κάνει με τη λεγόμενη εντοπιότητα της σύνθεσης; Προσωπικά πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης διαβάζει και ανιχνεύει (οπότε και ανασυνθέτει) την πραγματικότητα με τελείως διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τα σημεία της πόλης και ό,τι αυτά σημαίνουν, ως σημαίες κατοικίας και πανδέκτες του κοινωνικού γίγνεσθαι…
Το θέτεις όπως το σκέφτομαι και εγώ πολλές φορές. Θέλω να βγαίνω από την πόρτα μου και να μπορώ να μυρίσω άμεσα τι συμβαίνει εκεί έξω. Βαδίζω (εξάλλου δεν οδηγώ) καθημερινά στο κέντρο της πόλης, μιας και δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Έτσι έμαθα – και από εκεί και πέρα ήταν μία επιλογή καθόλα συνειδητή. Καταλαβαίνω την ανάγκη κάποιων να απομακρυνθούν από τη βουή του κέντρου αλλά προσωπικά δεν μπορώ να μην έχω επαφή με τον κόσμο, όπως γίνεται στα πολλά προάστια της Αθήνας. Θα ένιωθα απομονωμένος σε τέτοια περίπτωση. Πρέπει να έχει πάει σε άλλο σημείο η γραφή σου και να ψάχνεις άλλα πράγματα για να κάνεις κάτι τέτοιο. Φυσικά και μου αρέσει και μένα να απομονώνομαι αλλά αυτό είναι για κάποιες ώρες. Όχι όμως σε μια απόσταση συνεχή από όσα συμβαίνουν.
Νομίζω ότι η πορεία σου το κάνει σαφές αυτό, μιας και δεν είσαι συνεχώς σε μία θέση όπου αντλείς αποκλειστικά και μόνο από το ερμάρι, τη δεξαμενή του ερωτικού στοιχείου, λόγο και σύνθεση.
Προσπαθώ και εγώ από την πλευρά μου να καταφέρω να καταγράψω ένα είδος κοινωνικού τραγουδιού, δεν θα έλεγα πολιτικού, που σίγουρα εμπεριέχει εκατομμύρια άλλα πράγματα εκτός από τον έρωτα. Ακόμα και όταν φτάνω στο πολιτικό τραγούδι, θέλω να το κάνω με ένα τρόπο ο οποίος να μην έχει ημερομηνία λήξης.
Αυτό είναι ένα κλασικό πρόβλημα του πολιτικού τραγουδιού. Μετά τη χρονική παρένθεση στην οποία αναφέρεται, στο μέλλον ο ακροατής το ακούει πάντα σε σύνδεση με το γεγονός ή την εποχή που το γέννησε…
Ακριβώς, και χώρια που υπάρχει το άλλο ζήτημα στο πολιτικό τραγούδι: κάνεις μία επιλογή με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Ενώ το κοινωνικό τραγούδι αναφέρεται στα διαχρονικά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία.
Μιας και έχεις σπουδάσει φιλοσοφία και έχουμε φτάσει στην αποτύπωση της κοινωνίας μέσω της σύνθεσης, ποια είναι τα φιλοσοφικά ρεύματα που προσωπικά σε έχουν απασχολήσει και επηρεάσει;
Θα σου πω το εξής. Αν έγραφα αυτή τη στιγμή μια πραγματεία θα είχε θέμα την εικόνα του Χριστού προ της τηλεόρασης. Πώς δηλαδή η μορφή αυτή με τον μανδύα, ως icon μέσω των αιώνων, λειτούργησε ακόμα και ως υποκατάστατο του εραστή στις μοναχές των μοναστηριών…
Το έλεγαν εξάλλου πως είναι παντρεμένες με τον Ιησού…
Ακριβώς. Η δημιουργία της υπερ-εικόνας πάνω από την πραγματική υπόσταση της υπό εξέταση μορφής, η μετατροπή σε σύμβολο και η χρησιμοποίησή του είναι πραγματικά κάτι το συναρπαστικό.
Υπάρχει εξάλλου ζήτημα ήδη στην Ορθόδοξη Εκκλησία για το πώς θα συνεχίσει αυτή η μορφή μελλοντικά. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να ιδρυθεί κάτι διαφορετικό. Η Εκκλησία του Ιησού του Διαστήματος φερ’ ειπείν… (σημ. αρχισυντάκτη: τι;! του ποιου;!)
Ποιος ξέρει; Το σίγουρο είναι ότι το πόσο δημοφιλές είναι το κάθε σύμβολο επηρεάζει τον ίδιο τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το αντικείμενο. Αν θυμάσαι ο Lennon είπε κάποια στιγμή ότι «είμαστε πιο δημοφιλείς και από τον Χριστό», αναφερόμενος στη δημοτικότητα των Beatles.
Μιλώντας για την εικόνα απέναντι στον κόσμο, μιας και μου είπες πιο πριν ότι δεν οδηγείς, πώς αντιμετωπίζεις το σιωπηλό βλέμμα αναγνώρισης στα μέσα μαζικής μεταφοράς;
Είναι ένα πολύ ζεστό συναίσθημα αυτό… Συνήθως κάνω εγώ την κίνηση και λέω ένα καλημέρα διότι είναι προφανές ότι μερικοί άνθρωποι, αν και ευγενικοί και ενώ θέλουν να σου μιλήσουν, φοβούνται μήπως δεν θες εσύ την επαφή ή ότι μπορεί να ενοχλήσουν.
Στον απόηχο των Πέτρινων Κήπων, τι καινούργιο ετοιμάζεις; Οι Πέτρινοι Κήποι θεωρώ ότι ήταν ένα έργο, αν όχι κομβικό, στα σίγουρα πάντως με φλάμπουρο διαφορετικότητας. Μιας και επανεισήγαγες στοιχεία παλιότερων μουσικών εργασιών σου αλλά με ζύμωση που ήρθε από πρόσημα και αποτελέσματα του συνόλου της μέχρι τώρα δισκογραφίας σου.
Ευχαριστώ κατ’ αρχήν για τα καλά σου λόγια για τον δίσκο, διότι εγώ για καλά τα πήρα… (γέλια και από τους δυο)
Ναι όντως είναι!
Θεωρώ ότι όσο οφείλω να πειραματίζομαι ως μουσικός, άλλο τόσο έχω το δικαίωμα να θέλω να γράφω τραγούδια που θα τραγουδηθούν. Με συγκινεί το γεγονός ότι ένας άνθρωπος έχει συντροφιά κάποιες στιγμές της ημέρας του, από επιλογή, ένα τραγούδι μου. Ο Χατζιδάκις έλεγε ότι τραγούδι δεν είναι αυτό που έχει ο δημιουργός στο κεφάλι του, αλλά αυτό που έχει ο ακροατής. Θαυμάσια σύλληψη κατά τη γνώμη μου. Αυτό που θα έρθει σαν επόμενη έκδοση είναι μία ηχογράφηση με τη μπάντα με την οποία συνεργάζομαι τον τελευταίο καιρό. Με αυτούς θα εμφανίζομαι δε και στον Σταυρό Του Νότου, από τα μέσα Οκτώβρη και πέρα.
Δεν έχεις ξανακάνει ολοκληρωμένο ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο. Ποια η λογική του σε αυτό το σημείο; Στο να κρατηθεί επαφή με το κοινό; Ή ως ένα άτυπο
best of; Μια καταγραφή της ζωντανής ενέργειας της μπάντας αλλά και της δικής σου; Γιατί πολλά από τα λεγόμενα live άλμπουμ (Ελλήνων και ξένων) λειτουργούν ως ρετροσπεκτίβες…
Πράγματι έτσι θα μπορούσε να ιδωθεί ως μια τέτοια προσπάθεια, αλλά αυτό που θέλω να κάνω στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι να αποτυπώσω την πολύ δημιουργική μουσικά κατάσταση στην οποία βρίσκομαι παίζοντας με αυτά τα παιδιά. Πραγματικά θέλω να τιμήσω τους συνεργάτες μου. Γιατί είναι άνθρωποι οι οποίοι παίζουν με κέφι, αλλά και με ιδέες πάνω σε δικά μου αλλά και ξένα τραγούδια. Πραγματικά αυτός είναι ο στόχος…
Με αυτή τη μπάντα θα προχωρήσεις και σε στούντιο ηχογράφηση μέσα στο 2010;
Ναι, βέβαια! Δουλεύονται ήδη ιδέες πάνω σε στίχους του αγαπημένου μου ποιητή Άλκη Αλκαίου και είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος από τη συνεργασία με αυτούς τους ανθρώπους, ώστε θα ήθελα να αναφέρω τα ονόματα τους.* Ξαναλέω ότι δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου τόσο δημιουργικώς μουσικά όπως αυτό τον καιρό. Και είναι κάτι το οποίο, σε συνδυασμό με την προσωπική μου οικογενειακή ευτυχία, με κάνει να νιώθω πολύ δυνατός…
*Για λόγους ρυθμού της κουβέντας παραθέτουμε εδώ τα ονόματα της μπάντας του Χρήστου Θηβαίου (και με ολοφάνερη τη λογική ισομερούς αποτίμησης προς τον ηχολήπτη αλλά και τον φωτιστή):
Ενορχήστρωση – πνευστά: Δημήτρης Γιαννόπουλος,
Μπάσο: Πέτρος Βαρθακούρης
Τύμπανα: Γιάννης Αγγελόπουλος
Πλήκτρα: Βαγγέλης Στεφανόπουλος
Ηχοληψία: Χάρης Κρεμμύδας
Φωτισμοί: Γιάννης Δίπλας
