Σωτήρης Δεμπόνος

Το ραντεβού για τη συνέντευξη κανονίστηκε στου Ψυρρή , την πρώτη Απριλίου. Είπαμε «ναι» στη ρακή και στους μεζέδες και ξεκινήσαμε την κουβέντα μας αρχίζοντας από την…παθολογοανατομία και καταλήγοντας στο Far West-Tribal Dances, τη δεύτερη προσωπική δουλειά του Σωτήρη Δεμπόνου …

«Αυτή είναι μια πολύ συγκινητική ερώτηση που θα μπορούσε να προέρχεται από μια καλή φίλη! Αν η παθολογοανατομία στην ιατρική είναι μια λεπτομερειακή εξέταση του ιστού, του μικρόκοσμου δηλαδή, η μουσική είναι η λεπτομερειακή διερεύνηση του ηχοχρώματος».

«Νομίζω πως είναι ίδιον του κοινού, ιδίως στην Ελλάδα, να συγχέει τη μουσική με την τραγουδοποιία ή τουλάχιστον με την κυρίαρχη παρουσία του λόγου. Είμαστε λαός που έχει πολύ καλή σχέση με τον λόγο, δεν έχουμε την παράδοση της μουσικής αμιγώς. Έτσι τέτοια υλικά μας φαίνονται δύσκολα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ορισμένα πράγματα τα ονομάζουμε «οργανική μουσική». Δηλαδή τα υπόλοιπα τί είναι, ανοργάνωτα; Προσωπικά, δεν θεωρώ πως είναι τόσο δύσκολο ένα «διαφορετικό» μουσικό είδος σε σχέση με άλλα».

«Πάντα ήθελα να κάνω κάτι σε σχέση με την επτανησιακή μουσική παράδοση. Άλλωστε, με αυτά τα ακούσματα μεγάλωσα. Την αρχική ιδέα μου την έδωσε η ακρόαση του δίσκου Cadona ΙΙ των Cherry-Vasconcellos-Blackwel, όπου οι μουσικοί κατασκευάζουν χορούς για μία ακαθόριστη σε τόπο και χρόνο φυλή. Γι’ αυτό και ο υπότιτλος του δίσκου Τribal Dances. Ίσως, μόνο στο live μπορεί να καταλάβει καλύτερα κάποιος, μέσω των κειμένων που διαβάζω, ως περιηγητής, εκεί μπορεί να μπει ευκολότερα στο κλίμα».

«Στους τίτλους αναφέρομαι σε κάτι που μπορεί να είναι τοπωνύμιο ή σε κάτι που έχει να κάνει με το συναίσθημα. Μπορεί να αναφέρομαι σ’ ένα γεωγραφικό χώρο, ως τοπωνύμιο, αλλά η επιθυμία μου είναι αυτός ο στενός γεωγραφικός χώρος να είναι οικειοποιήσιμος από οποιονδήποτε στον πλανήτη. Τελικά, όμως, δεν χρειάζεται κανείς απ’ τους πολλούς να ξέρει τι εννοώ όταν λέω στον τίτλο “Κούταβος”, αρκεί να νιώθει. Αυτό είναι και το ευκταίο».

Είναι η ιδέα μου ή το τραγούδι που ερμηνεύεις “Μ’ Απαρνήθηκες-A Desolation Dance” το έχεις αποδώσει με μια ιδιαίτερη διάθεση χιούμορ; Και είναι τραγούδι που μιλά για την απώλεια ενός έρωτα….

(χαμογελά…..) «Με πολύ χιούμορ και πολύ αγάπη!».

Τι ακούει ο Σωτήρης Δεμπόνος όταν δεν φτιάχνει τη δική του μουσική;

«Τον δίσκο Comicopera του Robert Wyatt. Είναι ο καλύτερος δίσκος του και ίσως ο καλύτερος δίσκος των τελευταίων δέκα χρόνων! Άγγλος μουσικός, drummer και group rider των Soft Machine. Φοβερός! Συμμετείχε και στον δίσκο των Sigmatropic Sixteen Haiku And Other Stories και ζήτησε για πληρωμή έναν τενεκέ συγκεκριμένης μάρκας ελιών Καλαμών, που άρεσαν πολύ στη μητέρα του για να τον πάει στην Αγγλία! Επίσης ξανά-ανακάλυψα όλες τις σουίτες για λαούτο, διασκευασμένες για κιθάρα του John Williams».

«Στο Far West συγκεκριμένα με ενέπνευσε η κεντρική ιδέα του, η ιδέα αυτού που εξελίσσεται. Άλλες φορές πάλι, σε μια θεατρική παραγγελία, με εμπνέει η σύμπραξη και η σχέση των ανθρώπων για να δημιουργήσω. Κάποιες φορές νιώθω την ανάγκη ενός μουσικού αυνανισμού. Τι με μπλοκάρει…κρατάω ό,τι με αφορά και νομίζω πως αφορά και άλλους ως προς το συναίσθημα. Η μουσική είναι επικοινωνία και επιφέρει ένα αποτέλεσμα. Είναι μια δική μου μέθοδος ανοίγματος προς τα έξω ..δεν έχω άλλο τρόπο, είναι ο καλύτερος τρόπος για μένα».

«Ελεύθερο, ευτυχή, δημιουργικό, όπως δηλαδή φαντάζομαι κάθε άνθρωπο στο μέλλον και όχι μόνο τον μουσικό».

«Ο οργανωμένος θόρυβος!».

«Μουσική ίσον οργάνωση του ήχου από τον άνθρωπο. Η μουσική προτρέχει και έχει πολιτική χροιά. Προβλέπει πολλές φορές τα γεγονότα».