Η Sunny Μπαλτζή επέστρεψε στα πράγματα και μίλησε με το Avopolis εφ’ όλης της ύλης: για το Jet Lag, για το ελληνικό τραγούδι και για περίεργα μπαράκια όπου σερβίρεται μονάχα…Μίλκο!!!
 |
Πώς εντάσσεται το Jet Lag στη μέχρι τώρα δισκογραφία σου;
“Σαν ένα jet lag! Όλα όσα μπορούν να συμβούν στα διάφορα ταξίδια, είτε εσωτερικά, είτε αυτά που περνά το σώμα σου.”
Πώς αισθάνεσαι όντας μια δυναμική γυναικεία παρουσία σε έναν χώρο, που, παρά κάποιες πρόσφατες αλλαγές, παραμένει ανδροκρατούμενος;
“Αρχίζω και αντιλαμβάνομαι ότι θα πρέπει να αισθάνομαι λίγο άσχημα. Παλιά αισθανόμουν πολύ καλύτερα, ίσως γιατί δεν ήξερα. Νόμιζα ότι θα είμαι και λίγο χαϊδεμένη. Δεν είναι όμως τόσο απλό τελικά. Ο κόσμος μπορεί να δεχτεί πιο εύκολα μια ωραία φωνή, αλλά μια γυναίκα δημιουργός δεν είναι τόσο αποδεκτό. Κι αυτό ισχύει γενικά στο rock ‘n’ roll. Δες πόσοι άντρες δημιουργοί υπάρχουν και πόσες γυναίκες.”
Νιώθεις όμως πιο ασφαλής από όλα αυτά στη νέα σου εταιρεία;
“Αισθάνομαι ασφαλής, αισθάνομαι χαρούμενη, αισθάνομαι ότι έχω φίλους που μπορούμε να εκφραστούμε μαζί, που σκεφτόμαστε το ίδιο. Αυτό είναι κάτι πολύ ευχάριστο, νιώθω πάρα πολύ καλά. Μακάρι να πάει super η All Together Now, απ' ό,τι ξέρω ο Γιάννης Αγγελάκας έχει σκοπό να κάνει απίστευτα πράγματα.”
 |
Η γραφή σου είναι προσωπική και με ιδιαιτερότητα. Υπήρχαν καλλιτέχνες που ήθελες να τους μοιάσεις, που να λειτούργησαν ως πρότυπα;
“Όχι, ποτέ. Είναι χαρακτηριστικό μου και νομίζω ότι αποτελεί και συστατικό της δικής μου επιτυχίας. Όσο πιο πολύ αναγνωρίζει κανείς τον εαυτό του σε ό,τι κάνει, τόσο πιο καλό είναι το αποτέλεσμα. Εννοείται φυσικά ότι υπάρχουν πράγματα που μου έχουν αρέσει πάρα πολύ - οι Sex Pistols, η εποχή του punk, κάποιοι σκηνοθέτες, κάποιοι συγγραφείς - αλλά πρότυπα και τέτοια δεν είχα ποτέ στη ζωή μου.”
Γενικά μιλώντας για το ελληνικό τραγούδι, πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
“Το ελληνικό τραγούδι πάει κατά διαόλου και αυτοί που το καταντήσανε έτσι θα λουστούν τις συνέπειες, θα αγοράζεται εκεί που του αξίζει να αγοράζεται. Φαίνεται άλλωστε και αν κάνεις μια σύγκριση από τα τραγούδια της δημοτικής ποίησης - από όπου ξεκινήσαμε - με τα σκουπίδια που ακούμε σήμερα. Όπως και το ρεμπέτικο, εκείνα ήταν τραγούδια αληθινά, τα άκουγες και ριγούσες. Είναι δυνατόν από εκεί να έχουμε καταλήξει στην τωρινή ευτέλεια του στίχου; Όταν τα πράγματα δεν γίνονται από αληθινές ανάγκες υπάρχει πρόβλημα. Για μένα αυτή είναι η πιο βασική αιτία πίσω από το γιατί έχουμε καταντήσει εδώ που έχουμε καταντήσει. Για τους ανθρώπους που θέλουν να λέγονται δημιουργοί και καλλιτέχνες δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν να γράφουν τραγούδια με τη λογική να τα κάνουν cd.”
Πιστεύεις όμως ότι ο κόσμος αντιδρά σε όλο αυτό; Ή έχει σε μεγάλο βαθμό ομογενοποιηθεί;
“Πιστεύω ότι ο κόσμος δεν αντιδρά, διότι όλοι κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, όλοι ισχυρίζονται ότι το κάνουν για χαβαλέ. Αν το κάνανε όμως για χαβαλέ θα πήγαιναν στα μπουζούκια μία στο τόσο, ενώ τώρα έχουν κάνει τους ανθρώπους με τους οποίους δήθεν γελάνε να έχουν τον έλεγχο. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάτσουν και να το σκεφτούν πολύ καλά, όσοι λένε ότι το κάνουν μόνο για χαβαλέ. Γιατί αυτό το πράγμα έχει καταντήσει να είναι η μουσική μας. Δεν έχω πρόβλημα με τους λαϊκούς ανθρώπους, έχω με τους άλλους. Οι λαϊκοί άνθρωποι είναι πιο τίμιοι, σου λένε αυτό είμαι, μέχρι εκεί φτάνει το επίπεδό μου και η κουλτούρα μου. Οι υπόλοιποι έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό, οι Χατζηγιάννηδες και τα λοιπά.”
 |
Σε αυτό το πλαίσιο «λαϊκής τιμιότητας» τοποθετείς το τραγούδι “Στο Άδειο Μου Πακέτο”, που έχεις τραγουδήσει και εσύ;
“Σαφώς! Δεν είναι δυνατόν αυτό το κομμάτι να μην κρύβει έναν σπαραγμό καρδιάς και ο άνθρωπος που το έγραψε να το έκανε μόνο με τη λογική του να μπει σε έναν δίσκο. Είναι ένα τραγούδι που με γοήτευσε, έχει μια μαγκιά, έχει αυτό το κάτι, σαν να μπήκε το rock ‘n’ roll μες στο μπουζούκι. Είναι πολύ πιο rock ‘n’ roll από τραγούδια που υποτίθεται ότι είναι και καλά πολύ rock. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλα τα μουσικά είδη.”
Εκτός από μουσική, τι άλλο σε ευχαριστεί πολύ να κάνεις;
“Το έχω πει και παλιότερα και θα το ξαναπώ. Το μεγαλύτερό μου ταλέντο είναι να ανακαλύπτω…κωλόμπαρα! Είναι ασύλληπτο, έχω ανακαλύψει ακόμα και ένα μπαρ που μέσα είχε μόνο Μίλκο! Σε ένα νησάκι, το έχει ένας psycho τύπος που το έχει φτιάξει λες και είναι σπίτι των νάνων, με χρώματα πράσινα, κόκκινα και τέτοια. Ασχολούμαι επίσης πολύ με το studio που έχω κάτω από το σπίτι και παίζω πολύ με την κόρη μου τη Laura, την πιο θερμή υποστηρίκτριά μας. Ξέρει όλα τα τραγούδια απ’ έξω, τους έλεγε στον παιδικό σταθμό το “Ποιος Σκότωσε τη Barbie;” και είχαν τρελαθεί οι άνθρωποι.”
