Μάλλον ο τίτλος του πιο πολυσυζητημένου δίσκου που γράφτηκε για την περίοδο της προεδρίας George W. Bush στις Η.Π.Α. ανήκει δικαιωματικά στο American Idiot (2004), που είναι και το άλμπουμ που έδωσε –για τελευταία φορά– το φιλί της ζωής στους Green Day. Αλλά την ίδια χρονιά, μακριά από παχυλές πωλήσεις, γεμάτα στάδια και απανωτά airplay, ένας πολυσχιδής μουσικός από το Σικάγο μίλησε (και έπαιξε) με τον δικό του ιδιοσυγκρασιακό τρόπο για την προεδρία που έμοιαζε εφιάλτης, πριν από τον εφιάλτη του Donald Trump.
Το όνομα αυτού, Bobby Conn. Και ο δίσκος για τον οποίον μιλάμε το The Homeland (στην Thrill Jockey), με τους Glass Gypsies να στέκονται στο πλάι του. Πώς μιλάει, λοιπόν, για τον πόλεμο του Ιράκ κάποιος που μέχρι πρότινος παρουσίαζε έναν χιουμοριστικό πανηδονισμό στη θεματολογία του; Πολύ απλά, ακολουθώντας τη λογική «ό,τι δεν μπορείς να αποφύγεις, διασκέδασέ το». Ή, τέλος πάντων, «κάντο να ακούγεται διασκεδαστικό».
Αφηγηματικό όπλο του Conn εδώ, η ειρωνεία. Αν η όλη τάση του κινήματος Rock Against Bush είχε ως χαρακτηριστικά την οργή και την αγανάκτηση για το ιστορικό γίγνεσθαι, o Bobby Conn έγινε φλεγματικός και έβγαλε τη γλώσσα του επιδεικτικά. Έκανε αστειάκια περί ειρηνικής εισβολής (“We Come In Peace”, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε, «we brought our guns to set you free»), κατέκτησε τον κόσμο (“We’re Taking Over The World”), είδε μια βία «κανονική» (“Ordinary Violence”).
Καλά όλα αυτά, καλό και το χιούμορ σε αυτήν τη ζωή, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι η θεματολογία, ούτε ο τρόπος που την αντιμετωπίζει ο Conn, ο άσσος στο μανίκι του The Homeland. Η στιχουργική του πένα είναι μεν τίμια, αλλά όχι και τόσο εντυπωσιακή, ώστε να κοντοσταθούμε περαιτέρω. Κάτι βέβαια που θα ήταν μεγάλο ψέμα να υποστηρίξουμε και για τη μουσική του.
{youtube}c_QNYz_KJXU{/youtube}
Ο Bobby Conn είναι ένας συλλέκτης ήχων και στο The Homeland μοστράρει τα πιο πολύτιμα αντικείμενα της 1970s συλλογής του. Κινείται δε ανάμεσα στα είδη με μια άνεση που περισσότερο δείχνει άγνοια κινδύνου για το τελικό αποτέλεσμα, παρά μεγαλομανία. Τελικά, πάντως, το σύνολο καταφέρνει να λειτουργήσει. (Σχεδόν) όπου κι αν πέφτει το μπαλάκι στη ρουλέτα, κάθε φορά.
Φωνή φαλσέτο, πολλές αρμονίες, ακόμη περισσότερο γκλίτερ, οι τρεις σταθερές που είναι πάντα εκεί, όσα τα άλλα αλλάζουν. Ο Conn μπορεί τη μία κάνει χαρντροκάδικα ξεσπάσματα με prog γυρίσματα (“The Homeland”) και την άλλη να χορεύει πάνω σε funk grooves (“Cashing Objections”) ή κάτω από νωχελικές ντισκομπάλες (“Ordinary Violence”). Μπορεί όμως και να κλείνει –απροκάλυπτα, μα και δημιουργικά– το μάτι στο «βαρύ πυροβολικό»: στον David Bowie στις πιο ήρεμες στιγμές (“Home Sweet Home”), στον Prince στις πιο ανήσυχες (“Relax”). Σε ένα μάλιστα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία αυτού του δίσκου, ηχεί σαν τον Billy Corgan που κάνει το δικό του glam tribute στις πρώιμες ημέρες των Queen (“My Special Friend”). Δεν λείπουν βέβαια και οι αστοχίες: το “We’re Taking Over The World” ακούγεται σαν ένα ανέμπνευστο gay anthem, που θέλεις να ξεχάσεις πριν καν τελειώσει.
Πίσω από όλες τις ηχητικές πινελιές, αυτό που κάνει ο Bobby Conn είναι να γράφει μουσική με υψηλό ποπ αισθητήριο. Όχι κομμάτια απαραίτητα «μεγάλα» ή κομμάτια που έχουν πάντα τη στόφα του single. Αλλά τραγούδια που, αν τα βάλεις δίπλα-δίπλα, λειτουργούν σαν το κονσεπτικό έργο ενός ανθρώπου στο αίμα του οποίου τρέχει η μουσική σε γενναιόδωρες δόσεις.
Μάλλον αυτή είναι και η μεγαλύτερη αρετή του The Homeland: ότι σου μεταδίδει ένα ανεπιτήδευτο μεράκι, που ακόμη κι αν δεν σε κερδίζει σε κάθε στιγμή, έχει την εκτίμησή σου σε βάθος. Με μια ενέργεια που ακόμη και 15 χρόνια μετά δεν ξεθωριάζει, μάλλον γιατί ο Bobby Conn ήθελε να αστράφτει κυρίως για τον εαυτό του και μετά για τους άλλους.
Παράξενο που, τελικά, ένας δίσκος-προϊόν πολέμου ακούγεται περισσότερο σαν γιορτή, ε;
{youtube}lmSWNWRZg4Q{/youtube}
