Δεν έπαιξαν μόνο με τη μπιτλική τραγουδοποιία αυτοί οι Καναδοί, αλλά (ηθελημένα ή μη) και με τον ίδιο τον μύθο των Σκαθαριών, με αποτέλεσμα πολλοί να νομίζουν ότι ήταν οι Beatles που είχαν βγάλει τον δίσκο...
Έχει αποδειχθεί ως τώρα αδύνατο να μιλήσει κάποιος για το ντεμπούτο των Καναδών Klaatu στη Daffodil (1976), χωρίς να κάνει βαριά χρήση του ονόματος των Beatles.
Οι ηχητικές ομοιότητες έπλεξαν μάλιστα ένα γαϊτανάκι από φήμες, οι οποίες διογκώθηκαν στη συνέχεια σε (ούτε λίγο, ούτε πολύ) θεωρίες συνωμοσίας. Δεν έμειναν δηλαδή απλά στον χαρακτηρισμό «Καναδοί Beatles», αλλά έφτασαν να προσπαθούν να αποδείξουν –με μια σειρά διασκεδαστικών επιχειρημάτων, αν μη τι άλλο– ότι οι Klaatu ήταν τα κανονικά Σκαθάρια, σε under cover αποστολή. Το συγκεκριμένο κείμενο, λοιπόν, αδυνατεί να μη διανύσει κι αυτό τη διαδρομή από το Λίβερπουλ ως το Τορόντο.
Γιατί, ναι, ακούγοντας το “Sub-Rosa Subway” φερ’ ειπείν, σχεδόν τρίβεις τα αυτιά σου: η φωνή, η μπασογραμμή, ακόμη και η αφηγηματικότητα των στίχων, σε κάνουν να πιστέψεις χωρίς πολλές αντιρρήσεις ότι θα μπορούσε πράγματι να είναι ακυκλοφόρητο κομμάτι του Paul McCartney, ιδανικά με τους Wings. Ή πως το “California Jam” είναι μια μπιτλική σύνθεση με μια λίγο πιο αμερικάνικη φόρμα.
Βέβαια, τα γυναικεία φωνητικά κάπου στα μέσα του “California Jam” κάπως απομακρύνουν από αυτή την αίσθηση, αλλά αμέσως μετά οι Klaatu προσθέτουν στο κομμάτι παλαμάκια· λες και θέλουν να βάλουν επίτηδες και το Sgt. Pepper’s στο παιχνίδι (όπως ακριβώς ακούμε παλαμάκια και στο ομώνυμο κομμάτι του magnum opus των Beatles από το 1967). Κι αν κάτι τέτοιο μοιάζει ίσως και λίγο τυχαίο, ο ...“Sir Bodsworth Rugglesby III” σίγουρα είναι το μουσικό παιδί του McCartney, καθώς φαντάζεται τη ζωή στα 64. Αλλά αν ο Macca λέει μια ιστορία ανθρώπινη και γήινη με μια ζαβολιάρικη μελωδικότητα στο “When I’m 64”, οι Klaatu αμβλύνουν εδώ τις αιχμές: το τραχύ τραγούδι του John Woloschuk (τι, δεν είναι οι Beatles;) μοιάζει με τη θεατρική εξιστόρηση ενός παραμυθιού, χωρισμένη σε τρεις πράξεις.
Πάντως, κάποιες από τις «κακές γλώσσες» ήθελαν με διαφορετικό τρόπο πρωταγωνιστή τον McCartney στο 3:47 EST –με τον στίχο «He's the only man could ever get to Hell and come back alive», ο οποίος καθρεφτίζει όλες εκείνες τις φήμες περί θανάτου του Σκαθαριού. Θα αφήσουμε όμως μία και καλή πίσω το κεφάλαιο «Συνωμοσίες», αναφέροντας την ίσως πιο διασκεδαστική. Αυτή δηλαδή που θέλει το όνομα των Klaatu, το οποίο χρωστούν στην ταινία επιστημονικής φαντασίας The Day The Earth Stood Still (1951), να συνδέεται με το γεγονός ότι ο Ringo Starr βγαίνει από ένα διαστημόπλοιο που προέρχεται από την ταινία, στον προσωπικό του δίσκο Goodnight Vienna (1974).
{youtube}9URM_5R-vWk{/youtube}
Οι Klaatu βέβαια είναι αρκετά πιο πέρα και από αυτό. Συστήνονται άλλωστε με space διαθέσεις στο “Calling Occupants Of Interplanetary Craft”, καλώντας τους εξωγήινους φίλους τους με μια ψυχεδελική ποπ μελωδία, η οποία εναποθέτει τις επικές prog διαθέσεις της στην εναλλαγή χάλκινων πνευστών και πιάνου. Το κομμάτι, που έμελλε να γνωρίσει δόξα την επόμενη χρονιά διασκευασμένο από τους Carpenters (1977) –χάνοντας όμως κατά μεγάλο μέρος τον αυθεντικό, πολυεπίπεδο χαρακτήρα του– κρύβει και κάτι ακόμη.
Μπορεί να είχε δηλαδή βουήξει ο τόπος όταν το 1986 ο Andrew Lloyd Webber «δανείστηκε» ευθαρσώς το “Echoes” των Pink Floyd (Meddle, 1971) στο Φάντασμα της Όπερας, όμως οι Klaatu αποδείχτηκαν «ξύπνιοι» ακριβώς μια δεκαετία νωρίτερα, χωρίς μάλιστα να τους μυριστεί (πιθανότατα) κανείς: αρκεί να ψάξετε στο θέμα της κιθάρας του “Calling Occupants Of Interplanetary Craft”, λίγο μετά το 6ο λεπτό.
Τη space εκτόξευσή τους, πάντως, την κρατούν για το τέλος, με το 8λεπτο “Little Neutrino” να προτείνει μια αέναη κοσμική prog επανάληψη, προτάσσοντας την πιο «τεχνητή» τους στιγμή, ιδιαίτερα με τα επεξεργασμένα φωνητικά –αποτέλεσμα της χρήσης τεχνητού λάρυγγα. Κατά μία έννοια, βέβαια, το συγκεκριμένο κομμάτι θα μπορούσε να θεωρηθεί instrumental, μιας και δεν μιλάμε για ανθρώπινη φωνή (φταίμε επίσης να αναφέρουμε πάλι τα 4 αγόρια από το Λίβερπουλ και το “I Am The Walrus” στη δημιουργική ασάφεια των στίχων «It's only you / It can't be me / For I myself refuse to be / I am someone you'll never know / I am the little neutrino»;).
{youtube}avrqo0rC7cw{/youtube}
Χωράνε όμως ανάμεσα στις διαστημικές βόλτες των Klaatu και πιο καθαρές κιθαριστικές φόρμες, όπως λ.χ. στο “True Life Hero”, ενώ προσθέτουν και ένα πιο heavy πρόσημο στο “Anus Οf Uranus”, μην βοηθώντας μας πάντως με τον τίτλο να μην γελάσουμε πριν την ακρόαση. Είχαν σίγουρα διάθεση για πειραματισμό στο 3:47 EST οι Καναδοί κι απέδειξαν πως τα καταφέρνουν παραπάνω από καλά με τις μελωδίες. Ίσως εκείνο που τους έλειπε να ήταν μια πιο επικεντρωμένη ματιά, η οποία θα διαμόρφωνε το σαφές ηχητικό brand τους.
Αν λοιπόν οι Electric Light Orchestra υπήρξαν οι «εγκυρότεροι» συνεχιστές της μπιτλικής τραγουδοποιίας, οι Klaatu (ηθελημένα ή μη) έπαιξαν μαζί και με τον ίδιο τον μύθο των Σκαθαριών, τον οποίο ψέκασαν με περισσότερο ψυχεδελικό άρωμα. Θα ήταν άλλωστε προτιμότερο να κοντοσταθούμε στις δυνατές συνθέσεις αυτού εδώ του δίσκου, είτε διανύουν με τα πόδια το Abbey Road, είτε επιβιβάζονται στον πύραυλο της διαστημικής τους περιπέτειας. Στο τέλος της ημέρας μένουν τα τραγούδια, ανεξάρτητα από τα γαλόνια των δημιουργών τους. Και αξίζει πάντα να βγάζουμε τέτοιους δίσκους από το χρονοντούλαπο.
{youtube}yk0Is8-gGSQ{/youtube}
