Η πρακτική των μέσων ενημέρωσης, ιδιαίτερα των διαδικτυακών, επιβάλλει πλέον να μην αναφέρεσαι επ' ουδενί σε αρθρογραφία ή δημοσίευμα άλλου ιστοτόπου. Εξαιρούνται μόνο οι πολύ αρνητικές αναφορές, κυρίως με σκοπό να ξεσπάσει κάποια έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο μέσα. Κατά τα λοιπά, επικρατεί μια λίγο-πολύ αναγκαστική αδιαφορία. «Μην δίνεις κλικ σε κάποιον άλλο, γιατί ο κάθε χρήστης μπορεί να μην επιστρέψει πάλι σε εμάς», λέει ο συγκεκριμένος «κανόνας».
Το Avopolis έχει όμως την ιδιοτροπία να μην ενστερνίζεται τέτοιες πρακτικές. Εξ ου και παρουσιάζεται η απόλυτη ευχέρεια να αποδώσω τα εύσημα στον Θοδωρή Χονδρόγιαννο, τον δημοσιογράφο της ελληνικής έκδοσης του Vice, που έγραψε το ρεπορτάζ «Πέρασα Δύο Μήνες στα Γραφεία μιας Οργάνωσης του Αρτέμη Σώρρα», ένα δημοσίευμα με πέντε-έξι ακόμα «ουρές», άλλα ρεπορτάζ δηλαδή που σχετίζονταν με επιμέρους θέματα του κυρίως δημοσιεύματος. Είχα μήνες, ίσως και χρόνια, να διαβάσω ένα τόσο καλό ρεπορτάζ, ένα τόσο καλό κείμενο· μία έρευνα απόλυτα αποκαλυπτική, η οποία ξεφεύγει από τα όρια της πολιτικής σκοπιμότητας και αναδεικνύει μια υπόθεση που βρίσκεται στον λεγόμενο «Πλανήτη των Ψεκασμένων».
{youtube}-qIPc7v6hV0{/youtube}
Σταθείτε, όμως, μια στιγμή. Το εν λόγω ρεπορτάζ κάθε άλλο παρά δίνει το «συγχωροχάρτι» της αφέλειας ή της ημιπαραφροσύνης στους πρωταγωνιστές ή τους κομπάρσους της όλης ιστορίας. Ακριβώς γι' αυτό είναι καταπληκτικό ρεπορτάζ.
Εξηγώ, για να γίνω πιο άμεσα αντιληπτός. Το κείμενο του Θοδωρή Χονδρόγιαννου φωτίζει ορισμένες σημαντικές, σημαντικότατες πτυχές της υπόθεσης Αρτέμη Σώρρα. Πρώτα-πρώτα, παρέχει ενδείξεις ότι ο «ηγέτης» (δεν ξέρω τι διάολο είναι) της Ελλήνων Συνέλευσης μοιάζει να έχει βρει την απόλυτη μέθοδο απάτης για να ενθυλακώνει δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ ανά «ακόλουθο», με όπλο μια υπόσχεση: ότι δεν πρόκειται να ενοχληθεί ξανά από την εφορία, την τράπεζα και όλους όσους χρωστά.
Δεύτερον, το ρεπορτάζ δείχνει μέσα από την έρευνα ότι τα εργαλεία που διαφημίζει ο Σώρρας είναι ουσιαστικά όχι μόνο «παλιόχαρτα», αλλά και μη επιμελώς χαλκευμένα. Νομική ή κρατική οντότητα με το όνομα «Κυρίαρχη Ελληνική Δημοκρατία» δεν υπάρχει, ενώ τα ορθογραφικά λάθη βγάζουν μάτια. Τρίτον, ο ίδιος ο «ηγέτης» έχει φτιάξει έναν μύθο περί τρισεκατομμύρια ευρώ, του οποίου η εγκυρότητα δεν μπορεί να ελεγχθεί από πουθενά: έχει τόσες ανακρίβειες, ώστε οι εξηγήσεις μπορούν να αποκτήσουν εκθετικό ρυθμό ανάπτυξης.
Και τότε πώς γίνεται ο Σώρρας να έχει φτιάξει δίκτυο με δεκάδες γραφεία ανά την Ελλάδα, στο οποίο έχουν προσφύγει χιλιάδες πολίτες; Εδώ λειτουργεί το σύνδρομο της αυτοσυντήρησης, το ζωώδες ένστικτο που κάθε άνθρωπο τον μετατρέπει εύκολα σε κτήνος, μη ορθά σκεπτόμενο.
Τρεις βασικές κατηγορίες προσεγγίζουν τον Σώρρα, όπως διαφαίνεται από το ρεπορτάζ:
-Οι λεγόμενοι «Ψεκασμένοι». Όσοι δηλαδή έχουν μια προδιάθεση στη συνωμοσιολογία, στην παραθρησκειολογία και σε όλα τα συμπαραμαρτούντα. Αυτοί είναι και οι λιγότεροι στον αριθμό. Οι επόμενες δύο κατηγορίες είναι οι πιο σημαντικές.
-Μετανάστες. Ο Χονδρόγιαννος καλά κάνει και επισημαίνει αυτό το σημείο, γιατί φαίνεται ότι οι άνθρωποι που έφτασαν στην Ελλάδα έλαβαν δάνεια και τώρα δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν. Στρέφονται λοιπόν σε όποιον μπορεί να προσφέρει μια χείρα βοηθείας. Μόνο που στην προκειμένη, η χείρα αυτή είναι απατηλή.
-Κλασικοί δανειολήπτες, που δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρώσουν τα δάνειά τους και τώρα στρέφονται σε κάθε είδους «λαμογιά», με το σκεπτικό «κι αν σου κάτσει;».
Βασικό κέρδος, λοιπόν, που αποκομίζει κανείς από το εξαίσιο ρεπορτάζ στο Vice, είναι ακριβώς η «ακτινογραφία» των ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να δοκιμάσουν κάθε μέθοδο, προκειμένου να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους.
Όσο μεγάλη κι αν είναι η συζήτηση για τον υπέρογκο δανεισμό από τις τράπεζες, οφείλουμε να αναγνώσουμε την κοινωνική πραγματικότητα πάνω στην οποία εφαρμόστηκε μια οικονομική πρακτική, που κατέστρεψε νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Και σπρώχνει σήμερα ανθρώπους στην Ακροδεξιά, με εσάνς Μεσσιανισμού και αποκρυφισμού.
