Ομολογώ ότι όταν έμαθα πέρυσι για την αποχώρηση του Γιώργου Μπόκου από τις τάξεις των Christ στεναχωρήθηκα, διότι πίστευα ότι θα έδινε μέγιστες λύσεις στη νέα τους κατεύθυνση μετά το Aealo (2010) με τη θαυμάσια τεχνική του στην κιθάρα, η οποία ενυπάρχει σε χώρους που δεν ακουμπάνε μόνο το metal, μα και πλείστους άλλους δημιουργικούς χώρους. Την ίδια στιγμή όμως –όπως είναι κοινώς γνωστό– οι Christ αποτελούν όχημα ιδεών του Σάκη Τόλη. Κι αυτό ακριβώς πιστοποιείται σε τούτη εδώ την κυκλοφορία.
Ο Τόλης κάνει λοιπόν την εξής έξυπνη (αλλά όχι συντηρητική) κίνηση: διευρύνοντας τον ορίζοντα που άνοιξε με το σαφάρι γνώσεων στην εγχώρια μουσική παράδοση, προχωρεί στις σάγκες κι άλλων πολιτισμών –κυρίως γύρω από την ελληνική επικράτεια. Και το πείραμα αποδεικνύεται πετυχημένο. Κατά πρώτο λόγο, φρονώ ότι ο ήχος του Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού είναι ο καλύτερος που έχει ακουστεί σε δίσκο των Rotting Christ: από την εμμονή στις μεσαίες συχνότητες, που εκνευριστικά τους ακολουθούσε μέχρι και σε κυκλοφορίες των '00s, επενδύουν στις χαμηλότερες από το Theogonia (2007) κι έπειτα, ως τώρα όμως δεν είχαν φτάσει σε τόσο πλήρη ήχο. Πράγμα που επιτρέπει ν' απλωθεί το πλούσιο χρώμα από τις χορωδίες και το χρώμα από τις φωνές των αδελφών Βουγιουκλή (διακεκριμένες στις επανεπισκέψεις τραγουδιών της Κάτω Ιταλίας και Μικράς Ασίας).
Η μίξη βοηθά επίσης να αναδειχθούν τα επιπλέον όργανα, συμβαίνει ωστόσο και το εξής ωραίο: σε κανένα σημείο του Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού δεν παρασύρονται οι Rotting Christ σε κάποια υπερταχεία black folk metal, παγίδα στην οποία είδαμε αρκετούς να πέφτουν τα τελευταία χρόνια. Αντιθέτως, προτιμούνται λογικές τύπου Nile όπου η μίξη εμπεριέχει το σύνολο των οργάνων και το διαφορετικό δεν προβάλλεται μπροστά ή/και πάνω της.
Η πώρωση ξεκινάει από την αρχή: το "In Yumen-Xibalba" είναι χωρίς υπερβολή ένα από τα καλύτερα εναρκτήρια λακτίσματα που άκουσα τον τελευταίο (πολύ) καιρό σε δίσκο. Σκότος και μεγαλείο, φωνές και μία σύνθεση που φαντάζει ορχηστρική (σε ξεγελάει) ενώ είναι πιούρο μέταλλο. Μέχρι και το πέμπτο κομμάτι οι Christ σε αφήνουν αποσβολωμένο κι αυτό διότι επιδεικνύουν μια σπάνια ωριμότητα στη διαχείριση του υλικού τους. Δεν τους ενδιαφέρει να φανούν σκοτεινοί, μα το πώς θα βάλουν σωστά τα νέα στοιχεία μέσα στις ενορχηστρώσεις τους. Στο έπος π.χ. του Γκιλγκαμές που πραγματεύονται παρακάτω, δεν μπορείς να μην χαμογελάσεις με την Iron Maiden αναφορά στη βασική γέφυρα του τραγουδιού. Η φωνή επίσης του Σάκη Τόλη δεν υπερίπταται της μίξης: ακούγεται σωστά τοποθετημένος σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα. Σαφώς υπάρχουν στο άλμπουμ και μερικές άνυδρες συνθέσεις, όπου ουσιαστικά ακούμε μανιερισμό (π.χ. "Iwa Voodoo"), αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι τόσες ώστε να μιλάμε για κοντέινερ από φιλεράκια.
Δεν ξεμπερδεύεις λοιπόν εύκολα με τον καινούργιο δίσκο των Rotting Christ. Κι όχι επειδή χρειάζεται πολλά ακούσματα για να σε πιάσει, όπως λέμε –κλασικό επιχείρημα όταν κλαίμε τα λεφτά μας για άλμπουμ τα οποία περιμέναμε με αδημονία... Δεν ξεμπερδεύεις εύκολα διότι διαθέτει κι άλλα επίπεδα εκτός από τα πρωτογενή. Το black το αλέθει, βάζει κι έναν βόστρυχο από epic, κλίνει ιδιότυπα (και χωρίς να προδίδει τις ωμές αρχές του) προς το prog, κρατεί τα καλά στοιχεία της folk όπως αναζωπυρώθηκε σε πρόσφατα χρόνια μέσα από το metal και εν τέλει φτιάχνει το καλύτερο δυνατό προφίλ για μια μπάντα με τόσους δίσκους πίσω της. Δημιουργικοί, πατώντας στις κατακτήσεις του Aealo (αλλά και της Θεογονίας) οι Rotting Christ προχωρούν, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Εύγε!
{youtube}wdasUo-RDJA{/youtube}
