Παγιδεύεται στην επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ και επαναλαμβάνεται, δεν αποτυγχάνει όμως να κρατήσει ψηλά τη symphonic metal φήμη των Ολλανδών...
Το προηγούμενο άλμπουμ των Epica, το The Quantum Enigma, είχε λάβει αποθεωτικές κριτικές από το σύνολο του τύπου (η δικιά μας γνώμη, εδώ). Μετά από μια εκτεταμένη περιοδεία που τους έφερε για μία ακόμη φορά και στην Ελλάδα (βλέπε εδώ), δίχως να χάσουν χρόνο καθώς βρίσκονταν σε δημιουργικό οίστρο, μπήκαν στο στούντιο για να ετοιμάσουν την 7η κυκλοφορία τους.
Έγραψαν λοιπόν πάνω από 20 τραγούδια (είπαμε, είχαν έμπνευση), με την αρχική σκέψη να κυκλοφορήσουν διπλό άλμπουμ, ευτυχώς όμως τους συγκράτησε ο μάνατζέρ τους και το έκαναν μονό, με 12 τραγούδια και συνολική διάρκεια 70 λεπτών. Οι πρώτες δηλώσεις ανέφεραν ένα σχεδόν concept άλμπουμ, που ηχητικά θα συνέχιζε στο ύφος του The Quantum Enigma και μπορούσε να χαρακτηριστεί ως sequel. Το concept περιστρέφεται γύρω από την ιδέα ότι το σύμπαν, όπως το γνωρίζουμε, αποτελεί μια εικονική πραγματικότητα από μόνο του.
Όπως συνηθίζει το ολλανδικό σχήμα, το The Holographic Principle ξεκινάει με ένα ορχηστρικό (“Eidola”), συνεχίζοντας με το το “Edge Of The Blade” –το τραγούδι δηλαδή με το οποίο αρχίζουν τις τρέχουσες συναυλίες τους. Εδώ θα μπορούσα να κάνω ένα copy/paste από αυτό που είχα γράψει για το αντίστοιχο τραγούδι του The Quantum Enigma, ότι δηλαδή είναι ένα up-tempo κομμάτι, στο γνωστό επικό ύφος, με τον Mark Jansen να πετάει μετά τη μέση δυο-τρία γρυλίσματα, έτσι για το καλημέρα. Όταν δε ακούς και το επόμενο στη σειρά “Universal Death Squad”, αποκτάς πια τη βεβαιότητα ότι οι Epica παγιδεύτηκαν στην επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ: αυτό που ακούς, το έχεις ακούσει ξανά και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι επίσης η πρώτη δουλειά στην οποία ο Jansen ασχολήθηκε αποκλειστικά με τις συνθέσεις. Τις κιθάρες στο στούντιο τις παίζει όλες ο έτερος κιθαρίστας Isaac Delahaye, ενώ την παραγωγή ανέλαβε ξανά η ομάδα του Joost Van Den Broek, που είχε δουλέψει μαζί τους και στο The Quantum Enigma.
Ο ίδιος ο Jansen, σε συνεντεύξεις του, ανέφερε ότι ο νέος δίσκος είναι λίγο πιο progressive. Λίγο επίσης οι κιθάρες βρίσκονται πιο μπροστά στη μίξη σε σχέση με τη φωνή της Simone Simons, ενώ για τα ορχηστρικά μέρη έχει χρησιμοποιηθεί ζωντανή ορχήστρα και όχι υπολογιστές. Παρά ταύτα, οι ομοιότητες με τον προκάτοχο παραμένουν αρκετές. Μόνο το “Dancing In The Hurricane” διαφοροποιείται κάπως, καθώς εδώ οι Epica παίζουν λίγο με ανατολίτικες μελωδίες στην αρχή, ίσως και το 12λεπτο “The Holographic Principle - A Profound Understanding Of Reality” στο κλείσιμο: ένα αισθητά πιο heavy τραγούδι, με φωνητικά (και γρυλίσματα) από τον Jansen.
Η συνολική εικόνα, επομένως, δικαιώνει τον μάνατζέρ τους που επέμεινε για μονό άλμπουμ· με βάση τα δεδομένα, ένας διπλός δίσκος θα καταντούσε κουραστικός. Από την άλλη, είναι δεκάδες τα συγκροτήματα που έχουν κάνει τεράστιες καριέρες κυκλοφορώντας δουλειές στις οποίες το μόνο διαφορετικό σε σύγκριση με τις υπόλοιπες του καταλόγου τους ήταν το ...εξώφυλλο! Σημασία λοιπόν εν τέλει έχει περισσότερο ότι το Holographic Principle κρατάει τους Epica ψηλά στον χώρο του symphonic metal. Την επόμενη φορά, όμως, επιθυμούμε περισσότερο πειραματισμό.
{youtube}P_Ys_W7ySkM{/youtube}
