Στον πρώτο πραγματικά σπουδαίο δίσκο που γέννησαν τα Covid χρονικά, οι Mogwai πατούν νέες κορυφές και ευαγγελίζουν εμφατικά την επόμενη μέρα, εκεί που η αγάπη συνεχίζεται.
Μπορεί επί 2021 το πλασάρισμα νέων δισκογραφικών κυκλοφοριών στα charts να μην έχει την ιδιαίτερη σημασία που είχε κάποτε, αλλά η παρθενική πρωτιά στη Βρετανία για μία μπάντα που μετράει 25 χρόνια ύπαρξης πρέπει να σημαίνει κάτι. Η 10η κυκλοφορία των -μην τους αποκαλείτε πια post-rockers- Mogwai τους βρίσκει σε αδιανόητη φόρμα και καταφέρνουν να συγκεντρώσουν όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία του ήχου τους μέσα σε 1 σχεδόν αψεγάδιαστη ώρα-αληθινή ακουστική εμπειρία: επικές, μελαγχολικές συνθέσεις που ανυψώνουν πνεύματα, συγκινούν ψυχές, σπάνε κόκαλα και -ποιος ξέρει- αλλάζουν ζωές. Οι ψαρωτικοί, φαινομενικά βαρυσήμαντοι τίτλοι των συνθέσεων προδιαθέτουν τον ακροατή για τεράστια συναισθήματα, πριν τα επικυρώσουν οι πλημμυριστικές ενορχηστρώσεις, όπως ο εισαγωγικός συγκλονισμός του “To The Bin My Friend, Tonight We Vacate Earth” και το αριστουργηματικό κλείσιμο με το “It’s What I Want To Do, Mum”. Αλλού, οι Σκωτσέζοι ακούγονται σαν η πιο βρώμικη εκδοχή των My Bloody Valnetine να τζαμάρει με λιγότερο σκοτεινούς Slint (“Drive The Nail”), εντελώς συμπτωματικά (;) σκορπούν Daft Punk-y αναμνήσεις στο “Fuck Off Money”, εξερευνούν τους εσωτερικούς τους Smashing Pumpkins (“Ceiling Granny”) και προσφέρουν ανατριχίλες τσέπης για λιγότερο υπομονετικούς ακροατές (“Supposedly, We Were Nightmares”). Εν τω μεταξύ, σε δύο από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, που είναι προϊόντα ουσιαστικής συμβολής των Atticus Ross και Colin Stenson (“Midnight Flit” και “Pat Stains” αντίστοιχα), οι Mogwai αποδεικνύουν πως, πλέον, δε φτιάχνουν μουσική για φανταστικά soundtracks (sic) αλλά μεταβολίζουν την εμπειρία τους από τέτοια projects σε ολόδικό τους κτήμα. Παράλληλα, μοιάζει και κάπως ειρωνικό το γεγονός πως τα δύο πιο αδύναμα κομμάτια του δίσκου είναι τα singles του (“Ritchie Sacramento”, “Dry Stain”) -σαν να ήξεραν από πριν πως τη διαφορά θα την έκανε η μεγάλη εικόνα. Με το As The Love Continues να αναδεικνύεται στον πρώτο πραγματικά αξιομνημόνευτο rock -ή μη- δίσκο που γέννησαν τα Covid χρονικά, οι Mogwai πατούν νέες κορυφές και ευαγγελίζουν εμφατικά την επόμενη μέρα, εκεί που η αγάπη συνεχίζεται.
Άκου κι αυτό: My Bloddy Valentine - m b v (2013), Slowdive - Slowdive (2017), Do Make Say Think - Stubborn Persistent Illusions (2017)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Όσο η αγάπη συνεχίζεται δεν έχει να φοβάται κανείς τίποτα. Ειδικά οι Mogwai.
