Ο δίσκος της εβδομάδας
Amen Dunes – Freedom
Είναι αξιοθαύμαστος ο ήχος που δημιούργησε ο Damon McMahon μαζί με τον παραγωγό Chris Coady στον νέο αυτό δίσκο των Amen Dunes, παρότι ουδέποτε λοξοδρομεί προς αχαρτογράφητες περιοχές –ή έστω προς κάτι το φρέσκο.
Βασικά, εκεί ακριβώς έγκειται η σπουδαιότητά του: στο ότι υιοθετεί έναν ήχο απόλυτα κλασικό (θα μπορούσε να έχει ηχογραφηθεί οποτεδήποτε τα τελευταία 50 χρόνια, με τις ανάλογες μικρο-διαφοροποιήσεις που αφορούν στα τεχνικά μέσα και στις αισθητικές επιλογές που χαρακτηρίζουν την εκάστοτε μουσική δεκαετία), αλλά συγχρόνως επ' ουδενί παρωχημένο, παρελθοντολάγνο ή αναβιωτικό. Είναι απορίας άξιον το πώς κατάφεραν να παράξουν κάτι τόσο «ασφαλές», καταφέρνοντας να το εναρμονίσουν με τον κατάλογο ενός label κατ' εξοχήν προοδευτικού, όπως η Sacred Bones.
O McMahon παίζει rock «για όλη την οικογένεια», χωρίς όμως να καταφεύγει σε βαρετά daddy’s rock κλισέ, αλλά και χωρίς να οικειοποιείται νεωτερισμούς που θα έδιωχναν τους παλιοροκάδες μακριά. Χτίζει πάνω σε γερές συνθέσεις (τσεκάρετε το “Blue Rose” ή το “Miki Dora” για παράδειγμα), τις οποίες ντύνει με έναν ήχο που σουλατσάρει με περίσσεια άνεση ανάμεσα στις δεκαετίες και τα στυλ (από ψυχεδέλεια και folk rock, μέχρι heartland rock και 1990s alternative), με κοινό παρονομαστή τη σύγχρονη ματιά και με αναγκαία συνθήκη αυτό που ονομάζουμε «κλάση».
Παράλληλα, αποδεικνύεται ερμηνευτής πολύ πιο ενδιαφέρων από τη συντριπτική πλειονότητα των συναδέλφων της γενιάς του, γεγονός που σε συνδυασμό με τη στιχουργική ωριμότητα του νέου αυτού δίσκου, του προσδίδουν υπόγεια ένα υψηλό singer/songwriter προφίλ, για το οποίο βέβαια υπάρχουν αμφιβολίες ότι το αξιώθηκε ποτέ.
Δεν είναι σε καμία περίπτωση «απαραίτητο» το Freedom, ούτε πρόκειται να προκαλέσει κανέναν σεισμό στο μουσικό στερέωμα. Αποτελεί όμως έναν δίσκο καθολικά προσιτό και απόλυτα απολαυστικό, ο οποίος κυκλοφορεί σε μια εποχή που το νεόκοπο rock έχει περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να βρει διαύλους επικοινωνίας με το ευρύτερο κοινό, μπας και σπάσει το μονοπώλιο των κάθε λογής δεινοσαύρων.
{youtube}A64wcAgpbrM{/youtube}
Ακούστε επίσης
Kacey Musgraves – Golden Hour
Η Kacey Musgraves περνάει σχεδόν απαρατήρητη στη χώρα μας (όπως σχεδόν οτιδήποτε το country), αλλά τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει αίσθηση, χάρη στον τρόπο με τον οποίον δίνει μια pop διάσταση σε ένα τέτοιο παραδοσιακό είδος χωρίς να αλλοιώνει την ταυτότητά του, αλλά και χάρη στους τολμηρούς της (για τα country δεδομένα) στίχους. Το Golden Hour, ίσως ό,τι καλύτερο έχει παραδώσει μέχρι σήμερα, περιέχει κάποιες cheesy στιγμές, αλλά στο σύνολό του καταφέρνει και λειτουργεί περίφημα και αναμένεται να εκτοξεύσει τη φήμη της μέσα στους ερχόμενους μήνες. Είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα «περάσει» στο ελληνικό κοινό, αλλά για τους φίλους του είδους θα αποτελέσει κυκλοφορία-ορόσημο στη φετινή δισκογραφική σοδειά.
{youtube}NC7cmWkBoz4{/youtube}
Jack White – Boarding House Reach
Έως και αποκρουστικός ηχεί στο πρώτο άκουσμα ο τρίτος σόλο δίσκος του Jack White. Ο βετεράνος κιθαρίστας ξεφεύγει από την αυστηρά vintage λογική και την αναλογική προσέγγιση των προηγούμενων άλμπουμ και πειραματίζεται σε εντυπωσιακό βαθμό για τα δεδομένα του, με αποτέλεσμα όμως μια δουλειά χαοτική. Οι επανειλημμένες ακροάσεις αναδεικνύουν τελικά αρκετές καλές ιδέες, οι οποίες δυστυχώς δεν έχουν μπει σε τάξη στον βαθμό που θα έπρεπε, ενώ η ισορροπία διαταράσσεται από άλλες, λιγότερο καλές ιδέες, που μάλλον ζημιά προκαλούν στο σύνολο. Ούτε λοιπόν είναι ο rock δίσκος της χρονιάς, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, ούτε βέβαια αξίζει το 4.7/10 που του έδωσε το Pitchfork. Σε κάθε περίπτωση, η φιλοδοξία του είναι τίμια –αυτό ας του το δώσουμε.
{youtube}ShCRN3tFy80{/youtube}
Yo La Tengo – There’s A Riot Going On
Για τα χιλιόμετρα που έχουν γράψει οι Yo La Tengo από το 1986 μέχρι σήμερα, είναι ευτύχημα που μπορούν και παραδίδουν άλμπουμ σαν το There’s A Riot Going On. Δίσκος συνεπής στην ποιότητα, αλλά και στην υψηλή αισθητική αξία του ήχου της μπάντας, ο οποίος στέκεται τουλάχιστον αξιοπρεπώς απέναντι σε αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα γκρουπ με 15 δίσκους στο ενεργητικό του. Πηγαίνοντάς το ένα βήμα παραπέρα, μάλιστα, θα μπορούσε ακόμα και τους χαρίσει νέους ακροατές, μιας και ο ήχος τους παραμένει επίκαιρος.
{youtube}LtAvd5qUcNY{/youtube}
