Αυτή την εβδομάδα η στήλη δεν μοιάζει με το καθιερωμένο Incoming, αλλά περισσότερο με δομή τυχαίου ημερολογίου και on the road σημειώσεων από τρεις εβδομάδες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στην πρώτη μας παρουσία μετά από αυτό το μίνι διάλειμμα, οι στιγμές μα και οι μουσικές του ταξιδιού στο Λος Άντζελες έχουν την τιμητική τους.
Το βράδυ της Τρίτης 16 Απριλίου, στον απόηχο της τραγωδίας στη Βοστώνη, η American Airlines μας ταλαιπωρούσε, εξαφανίζοντας τη βαλίτσα μας για δύο μέρες. Το πρωί της Τετάρτης –αφού ξεπέρασα το σοκ της σημαντικότητας που φέρει για το λαό το God Bless America στις δηλώσεις του Ομπάμα για τους τρομοκράτες– ήρθα αντιμέτωπος με την XLarge πραγματικότητα του Λος Άντζελες. Οι πιτσιρικάδες που κάποτε θα αποκαλούνταν b-boys, τώρα έχουνε μπερδέψει για τα καλά το στυλ τους και τσουλάνε τεμπέλικα στη Fairfax πάνω στα σκέιτ τους, προκειμένου να καταναλώσουν κουλ t-shirts και blings.
Κάνει ιδανικό καιρό για βόλτα στον λόφο με το άγιο ξύλο και για τη freaks come out πασαρέλα στην μαρίνα της Venice. Ο Lee Fields με τους Expressions μαζί με τις Lady σηκώνουν ψηλά τη σημαία του σύγχρονου soul/funk ήχου της νεοϋορκέζικης Truth & Soul και δίνουν αυθεντικά μαύρο ρυθμό στην πόλη το βράδυ της Τετάρτης. Στο ιδανικά διαμορφωμένο Trobadour, πρώτες παίρνουν τη σκηνή οι Lady (οι καλύτερες μέχρι πρότινος sessions φωνές στη neo-soul σκηνή) μαζί με τους Expressions που συνοδεύουν και ενορχηστρώνουν σχεδόν οτιδήποτε κυκλοφορεί η κατά το ήμισυ δικιά τους Truth & Soul, δυο τετράγωνα μακριά από τη Dunham Records στο Μπρούκλιν. Επίσης, οι Expressions αποτελούν (μαζί με τις Lady) τα 3/4 της μπάντας που υποστηρίζει live τις εμφανίσεις της Adele. Εξαιρετικό σόου, με το tracklist ολόκληρου του ντεμπούτου των Lady να ακούγεται ως ιδανικό ζέσταμα για τον σημαντικότερο συνεχιστή του funk ευαγγελίου από την εποχή του James Brown.
O Lee Fields μπορεί να σε γονατίσει όταν τραγουδάει για την αγάπη του στις γυναίκες, ενώ σε στέλνει στο ταβάνι όταν μιλάει για τον κόσμο του και τη ζωή του. Κρυμμένος στη δύσκολη καθημερινότητα του μέσου Αμερικάνου για το μεγαλύτερο μέρος των 50 χρόνων του, είδε κι αυτός –όπως κι ο Charles Bradley– την τύχη του να αλλάζει όταν μια δημιουργική ομάδα ταλαντούχων μουσικών με Μotown μουσικές εμμονές και 8κάναλα αναλογικά στούντιο (βλ. Leon Michels, Homer Steinweiss, Quincy Bright, Nick Movshon, Thomas Brenneck, Toby Pazner, Aaron Johnson, Dave Guy, Michael Leonhart) αποφάσισαν να γράψουν μουσική πάνω στα βιώματα και στο σπάνιο γρέζι της φωνής του. Αποχωρεί σε αποθέωση από τη σκηνή του Trobadour και επιστρέφει με το χιτ “Faithful Μan” για να σφραγίσει μία ακόμη μεγάλη εμφάνιση, που δεν θα μπορούσε βέβαια να πάρει ποτέ τέτοιες διαστάσεις αν δεν είχε από πίσω της μια μπάντα με σταθερές δυναμικές: ο Nick Movshon στο μπάσο κάνει ξεκάθαρα κουμάντο τόσο στη live ενορχήστρωση όσο και στους χρόνους και στα παιξίματα της μπάντας, με τον Leon Michels να κουμαντάρει τα πνευστά. Κιθάρα, μπάσο, τύμπανα αρκούν για τα βασικά, ενώ τον δρόμο δείχνουν τα πνευστά, τα οποία πότε πλαισιώνουν και πότε σολάρουν πάνω στη φωνή του Fields. Τα δε δεύτερα φωνητικά των Lady, αλλά και τα σέξι λικνίσματα των έγχρωμων καμπύλων τους βάζουν το κερασάκι στην τούρτα και είναι ο λόγος που τα χαμόγελα βρίσκονται στα στόματα ακόμη και των πιο δύσπιστων.
Δεν ξέρω πόσο μέλλον μπορεί να έχει η αναβίωση του vintage soul ήχου που ξεκίνησε να γίνεται μαζική μετά την ηχογράφηση του Back Το Black της Winehouse στα Daptones Studios, σίγουρα πάντως το παρόν του είναι τόσο ισχυρό, ώστε σε κάθε συναυλία αυτής της παρέας (βλ. επίσης Sharon Jones & The Dap-Kings) νιώθεις να παίρνεις το βάπτισμα, να μυείσαι σε ένα κίνημα όπου η ζεστασιά και η αρτιότητα του soul/funk παιξίματος πηγαίνει χέρι-χέρι με έντονα συναισθήματα.
Το soundtrack των πρώτων ημερών στο Λος Άντζελες συνεχίζει να είναι έγχρωμο, λιγότερο όμως funky και περισσότερο soulful και hip hop. Τα mixtapes των Theophilus London και Chance The Rapper έχουν την τιμητική τους. Ο πρώτος έρχεται από το Λονδίνο και στο καινούριο mixtape του Rose Island Vol.1 ανακαλύπτει τον Prince που κρύβει μέσα του με συνεργάτες τους Mark Ronson, Lunice, A$AP Rocky, Big Boi και Sade. Ο δεύτερος έρχεται με φόρα από το Σικάγο, έχει τις ευλογίες του φρέσκου μεγάλου ονόματος Action Bronson και διαθέτει φόντα να αναδειχθεί σε πρωτοκλασάτο rookie για την εναλλακτικά σκεπτόμενη και εκλεπτυσμένη hip hop σκηνή με το δεύτερο Acid Rap mixtape του.
Τρία άτομα-κλειδιά για την σκηνή της πόλης (courtesy of Manos Nomikos da white niga), τα οποία θα έπρεπε ίσως να βρω χρόνο για να συναντήσω, είναι οι παρακάτω:
Andrian Younge Συνεργάτης του Ghostface Killah στο ολοκαίνουριο Τwelve Reasons To Die από τη Soul Temple (http://soultemplemusic.bandcamp.com/album/twelve-reasons-to-die) και εκ των πιο επιδραστικών hip hop προσωπικοτήτων της πόλης.
Jamie Strong Πρώην στέλεχος της Stones Throw και πλέον ιδιοκτήτης του agency Innovative Leisure (http://www.innovativeleisure.net/)
Alexis Rivera DJ, promoter και ιδιοκτήτης της EchoPark (http://echoparkrecords.com/), εκπρόσωπος συγκροτημάτων όπως οι Desire, Chromatics και Bondo De Role, μεταξύ άλλων.
Όλα αυτά πάνω σε xl ποσότητες μεξικάνικου φαγητού (λίγα εικοσιτετράωρα στο L.A. καθιστούν προφανές ότι οι ισπανόφωνοι κάνουν κουμάντο εκεί), ιδανικό ζέσταμα για το Coachella τριήμερο που θα άρχιζε για τα Αμερικανάκια στα ξενοδοχεία και τα μπαρ του Palm Springs ένα βράδυ αργότερα.
Τις εντυπώσεις μου από το δεύτερο τριήμερο του σημαντικότερου μουσικού φεστιβάλ της Αμερικής τις αποτυπώνω αναλυτικά στο Sonik που κυκλοφορεί. Αυτό που ίσως μου έχει διαφύγει είναι να γράψω ξεκάθαρα ότι τη μουσική που η παρούσα στήλη παρουσιάζει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, οι διοργανωτές την έχουν μεν σε εκτίμηση, αλλά σε μηδενική μαζική υπόληψη. Δικαίως άλλωστε, εφόσον σκοπός τους είναι να διασκεδάσουν 80.000 Αμερικάνους που στα δύο πρώτα ανοιξιάτικα/καλοκαιρινά διήμερα της σεζόν θέλουν να ξεσαλώσουν όπως τα σχολιαρόπαιδα στην πενταήμερη.
Έξτρα σημειώσεις από το Coachella και μία ακόμη βόλτα στη μονίμως δραστήρια Νέα Υόρκη, στο επόμενο Incoming...
