Το black metal δεν ανήκει εξ ολοκλήρου στο ιδίωμα του metal. Γνωρίζω πως τα σαγόνια των πιο παραδοσιακών στραβώνουν με ελαφρά –έστω– κλίση, αλλά η αλήθεια είναι πως ο όλος black σκελετός διαφέρει από έτερες κατευθύνσεις του είδους. Ενδεχομένως, σ' αυτό το χαρακτηριστικό οφείλεται και η υποδόρια ανεκτικότητά του, τόσο σε πρόσμιξη με ξένα σώματα, όσο και η δεκτικότητα προτιμήσεων ασθενικών προς το metal. Η όλη απαρχή, άλλωστε, στάθηκε πρωταρχική για χαρακτηριστικά της πορείας δομικά, αφού οι ρίζες εντοπίζονται σε ακατέργαστες πτυχές του punk.
Η διαφορετικότητα αυτή ενδέχεται να επηρέασε και όσα το καθόρισαν ιδεολογικά –σήμερα είναι μάλλον το τελευταίο μουσικό ιδίωμα με ξεκάθαρα ιδεολογικό στίγμα. Η φυσιολατρική του πλευρά λ.χ. ανασύρει τις δικές της αριστερές πεποιθήσεις, σε συνδυασμό με ευαισθησίες φιλικές προς το περιβάλλον. Το παραδοσιακό τμήμα, αντίστοιχα, δύναται να θρέψει ακροδεξιές τάσεις στο πολιτικοποιημένο μέρος του, μιας και ως έδαφος παραμένει εύφορο προς ανάπτυξη των δύο άκρων.
Στο παρόν τεύχος της στήλης μας, θα αναφέρουμε μερικές κλασικές (ή μη) περιπτώσεις της αριστερίζουσας τάσης του black metal. Tο εθνικοσοσιαλιστικό κλαδί (N.S.B.M.), άλλωστε, αποτελεί φάσμα που προσωπικά δεν ασπάζομαι, χώρια την όποια εννοούμενη πολιτική ευαισθησία. Βέβαια, πολλές από τις μπάντες που θα αναφερθούν δεν αναγράφουν πάντα κάποιο σαφές στίγμα στη στιχουργική τους προσέγγιση, μικρά ωστόσο ψήγματα συχνά βρίσκουν τον δρόμο τους, επικαλούμενα την όποια κοινωνική εγρήγορση.
Οι Panopticon από τις Η.Π.Α. ενδέχεται να ανήκουν στις κατεξοχήν μπάντες που στέκουν ως σημεία αναφοράς για το Red & Anarchist Black Metal. Ένας όρος σχετικά ασαφής, ο οποίος όμως επιτυγχάνει διακριτά στο να φέρνει κοντά απόψεις καθόλα συγγενείς μεταξύ τους. Οι Panopticon, συγκεκριμένα, είναι πνευματικό παιδί του πολυπράγμωνος Austin Lynn, ενός συνθέτη ακούραστου παραγωγικά, τόσο αναφορικά με το βασικό του πόνημα, όσο και με τις έτερες ασχολίες του (Seidr, Agnosis, Dämmerfarben, Kólga κ.ά.). Ο ίδιος δεν έκρυψε ποτέ τις πολιτικές του θέσεις: τις έχει μάλιστα προμοτάτει ενεργά, όπως πρωταρχικά σημειώθηκε με το διαχρονικό του άσμα "Flag Burner, Torch Bearer" (2008).
Διατηρώντας παράλληλα μια νοοτροπία μετάλλαξης, χάριν της οποίας διακριτά του βήματα διαφέρουν ιδιωματικά, έχει ανά καιρούς επισκεφθεί έτερες υποκατευθύνσεις από τα πεδία του crust, metalcore, αλλά και της folk κουλτούρας. Ξεκινώντας από επιρροές που φτάνουν ως τους Suicide Nation, μέχρι περάσματα παιγμένα από ...μπάντζο, ο Lynn έχει δείξει διάθεση πειραματισμού, δίχως όμως να ξεστρατίζει από το κύριο μονοπάτι. Απόδειξη; Το πρώτο single από το επικείμενο The Scars Οf Man Οn Τhe Once Nameless Wilderness I Αnd II, το οποίο παρουσιάζει μια black metal εμβάθυνση με αξιοσημείωτη διαύγεια στην παραγωγή, προϊδεάζοντας μας έτσι για έναν ακόμη εξαίρετο σταθμό στη δισκογραφία του.
{youtube}BPZyRv29h6M{/youtube}
Οι Αμερικανοί Huldrekall έχουν διακηρύξει στο παρελθόν πως αποτελούν περίπτωση που επιδίδεται σε ένα ψυχεδελικό/crusty κράμα της cascadian black metal υποκατηγορίας. Ουσιαστικά, πρόκειται για punks που παίζουν metal, οι στίχοι των οποίων πολλάκις ασχολούνται με κρατική παρακολούθηση, DIY θεωρίες, ταξικές διαβαθμίσεις, οικολογικές καταστροφές και ό,τι σχετικό ανήκει σε συγγενείς σφαίρες. Διαγράφοντας λοιπόν πορεία σταθερά ανοδική από τα split με τους Mania (2011) και L' Acephale (2012), ως το DIY πόνημα Into Τhe Æther (2015), η υποδόρια αρετή του ατμοσφαιρικού τους black metal δείχνει να λάμπει συνθετικά, έστω κι αν πάσχει μεμονωμένα στους τομείς της παραγωγής. Το εξαίρετο πάντως What Else Will Fade? (2017) αποτελεί το πρώτο δείγμα στο οποίο η πρωτόλεια αποστέωση έρχεται σε τέλεια συνάφεια με τις ατμοσφαιρικές τους αρετές.
{youtube}ew3SjBPOb6A{/youtube}
Για την ίδρυση και συνύπαρξη των Suicide Nation τα στοιχεία είναι διάσπαρτα και αποσπασματικά. Όντας μία από τις πρώτες μπάντες που σμίλευσαν ένα ιδιαίτερο κράμα μεταξύ black metal και metalcore, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πρωτοπόροι, έστω κι αν το metalcore στέκεται σήμερα ως ταμπέλα εκφυλισμένη από τα πρωτότοκά της. Έτσι, στη μουσική τους θα συναντήσετε σκληρά, σφυρηλατημένα core riffs αναμειγμένα κατάλληλα με black metal υπόβαθρο και μίξη ατημελώς ακατέργαστη. Όσο ακριβώς υπαγορεύουν οι underground αρετές ή η οπτική μιας αγυάλιστης κουλτούρας, από την οποία σπάνια απομακρύνονται οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές.
{youtube}BGVdXGnjg2A{/youtube}
Τους Skagos πολλοί τους γνώρισαν από το split με τους ομοϊδεάτες Panopticon (2010), αλλά εδώ στο Avopolis γνωρίζουμε πως το Ást (2009) ήταν εκείνο που τους εδραίωσε για τα καλά στον χάρτη του υπερατλαντικού black metal. Όντας ωμό και κοφτερό, μα συνάμα απροσδιόριστα ομιχλώδες, το πρώτο ολοκληρωμένο πόνημά τους επιβεβαίωσε την αρετή που φέρει ως επί το πλείστον καλές μπάντες να προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή του Καναδά. Από εκεί και πέρα ακολούθησε μια σειρά από EP και split συνεργασίες, μέχρι το δεύτερο full-length Anarchic (2013), το οποίο διατήρησε μεν σε υψηλά επίπεδα το ενδιαφέρον, αλλά απέτυχε να παρουσιάσει highlight εφάμιλλο του "A Night That Ends, Αs All Nights End, When Τhe Sun Rises".
{youtube}fWshg65X2iU{/youtube}
Οι Fell Voices αποτελούν το καλύτερο κρυμμένο μυστικό του US black metal. Έστω κι αν οι δουλειές τους μνημονεύονται χάρη στην απεριόριστη εξάπλωση πληροφορίας που παρέχει το ίντερνετ, λίγοι επαινούν την αξιοσημείωτη δισκογραφία του Mike Rekevics, η οποία έχει ήδη αφήσει πίσω της σωρεία ποιοτικών δουλειών (Sleepwalker, Vanum, Vilkacis, Vorde, Yellow Eyes, Ruin Lust, Mohoram Atta κ.ά.). Οι δε Fell Voices μοιάζουν να αποσχίζονται διακριτά της ανώφελης κλωνοποίησης σχηματικού μέρους του κασκαδιανού black metal, χάρη στην ευφάνταστη χρήση drone επιρροών, που φέρουν έναν τυφώνα βούρκου γύρω από τις μελωδικές τους γραμμές. Ύστερα όμως από μια σταθερή δισκογραφική παρουσία, ως τελευταίο πόνημα του γκρουπ παραδόθηκε το φιλόδοξο Regnum Saturni επί του έτους 2013, το οποίο και αφήνει ερωτηματικά για το μέλλον του γκρουπ, δεδομένης της απόστασης μεταξύ των μελών, αλλά και της παράπλευρης δισκογραφικής τους δράσης.
{youtube}yip11t8mL8E{/youtube}
Οι US black metal ταξιδευτές Sadhaka φέρουν πλούσια προϋπηρεσία στον χώρο του φυσιολατρικού cascadian black metal (Fauna, Eigenlicht, Møllehøj, αλλά και στους αμιγώς folk οδοιπόρους Vradiazei), ενώ έχουν εμφανιστεί και στη χώρα μας, στην κατάληψη της Καλλιδρομίου 94, γεγονός άξιο να τους προσθέσει στην παρούσα λίστα. Στο μοναδικό τους full-length με τίτλο Terma (2013), ξετυλίγουν με εξαίσια μαεστρία ζωογόνες μελωδίες σε μακροσκελείς φόρμες, συγκροτώντας έναν δίσκο με ροή κελαρυστή σε διάρκεια, δίχως περιττές στιγμές ή ελλειπή περάσματα σε απολογισμό. Αξιοσημείωτο δε, πως η κυκλοφορία του CD έλαβε χώρα μέσω της Pest Productions, κινέζικης διασκογραφικής που έχει φιλοξενήσει έναν δυνατό κατάλογο ονομάτων, μεταξύ των οποίων και οι «δικοί μας» A Diadem Οf Dead Stars.
{youtube}EQKSfTM4KhY{/youtube}
Οι Ash Borer έχουν αυτοπροσδιοριστεί στο παρελθόν ως «Godless, Masterless, Hopeless», το οποίο φαντάζει ως άμεση αναφορά στο «No Gods, No Masters» των προπατόρων crust punks Amebix. Ξεκινώντας υπό πρωτόλειες κατευθύνσεις ως κλασική περίπτωση demoesce μπαντας του αμερικανικού ήχου, σημείωσαν σταθερά βήματα στην εξερεύνηση των δυνατοτήτων τους, από το παγωμένο Cold Οf Ages (2012) στο σταθεροποιημένο EP Bloodlands (2013) και στο ενδελεχώς εξαγνισμένο The Irrepassable Gate (2016). Η αλήθεια βέβαια είναι πως για μένα δύσκολα θα ξεπεράσουν ποτέ το απαράμιλλο 2009 Demo, όπως και δύσκολα επίσης θα αποσπάσουν εφάμιλλες δόσεις προσοχής από τις λοιπές ασχολίες τους (Predatory Light, Vanum, Cerebrate, Triumvir Foul, Urzeit, Uškumgallu κ.ά.).
{youtube}HvUzmaVXflQ{/youtube}
Και φτάνουμε στο σημείο όπου οφείλουμε να ευλογήσουμε τα γένια μας. Ο λόγος για τους Θεσσαλονικείς Black Trinity και το ανόθευτο νορβηγοπρεπές black metal τους, το οποίο έχει να προσφέρει πληθώρα εμπνευσμένων riffs μαζί με τον αδέκαστο παγετό του. Η μπάντα έχει ως τώρα κυκλοφορήσει δύο demos, ένα split και δύο full-length, με το τελευταίο της (αψεγάδιαστο) πόνημα Upcoming (2016) να αναμένεται να κυκλοφορήσει και σε βινύλιο εντός του 2018, ως συνεργασία μεταξύ της μπάντας και της Hell's Fire Records. Εταιρίας που δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια στον χώρο του black και thrash metal, με τις κυκλοφορίες της να είναι προσεκτικά επιλεγμένες και τα βήματά της καθόλα μεθοδικά.
{youtube}Qcda3Pouiiw{/youtube}
Για το τέλος, έχουμε τους Αθηναίους Slaughtered Priest, πόνημα του γνωστού και μη εξαιρεταίου Ungod, ο οποίος τρέχει παράλληλα πληθώρα από άλλα projects (Necrohell, Sad, Kvele κ.ά.). Οι δουλειές του παραμένουν σταθερά ποιοτικές –σε σημείο να απορείς πως είναι δυνατόν να παράγει τέτοια ποσότητα εμπνευσμένων riffs– όπως παραμένει και το blackened thrash metal των Slaughtered Priest ανοξείδωτα επικίνδυνο, ως αρμόζει παραδοσιακά στο ιστορικό των κυκλοφοριών του. Οι δε Slaughtered Priest έχουν δώσει headline συναυλία στο πλευρό των Skargo και των εξαιρετικών Abyssgale στην προαναφερόμενη κατάληψη της Καλλιδρομίου 94 ως αφιέρωμα νύχτας "Black Metal Against N.S.B.M.". Θεματικής ικανής για να τους κατατάξει στο παρόν τεύχος της στήλης, δίχως να ξεχνάμε παράλληλα τη διασκευή των Necrohell στο "38 Χιλιοστά" των Αδιέξοδο.
{youtube}0GuTuTap8vU{/youtube}
