Picture this: Η ατμόσφαιρα έξω είναι πιο αφυδατωμένη και από γυναίκα που ήρθε σε επαφή με τον Ben Shapiro. Είσαι μέσα σε ένα σαλούν. Το ποτήρι σου γεμάτο αμφιβόλου ποιότητας βαρελίσια μπύρα, η οποία έχει χάσει τη σπιρτάδα της και έχει πάνω έναν απροσδιόριστο λεκέ τον οποίο μετά από 5 λεπτά τρίψιμο αποδέχεσαι πλέον ως μέρος του ποτηριού. Ήχοι από σπιρούνια που χτυπούν στο κούφιο ξύλινο δάπεδο. Φυσίγγια σφυρίζουν ολούθε γύρω σου και τζάμια σπάνε. Άνθρωποι τζογάρουν στα τραπέζια και χάνουν τις περιουσίες τους. Μία παρέα μεθυσμένοι 30άρηδες, που από τις κακουχίες μοιάζουν 65, μαλώνουν για την μια και μοναδική, και πιθανότατα 14χρονη, σερβιτόρα. Στο background αντί για Ennio Morricone παίζει ατμοσφαιρικό black metal. Αυτή είναι η μουσική των Wayfarer.
Δημιουργημένοι το 2011 στο Denver του Colorado των Ηνωμένων Πολιτειών, οι Wayfarer ξεκίνησαν ως ένα instrumental projectτων Shane McCarthy και Tanner Razabek, με το πρώτο demo να ακολουθεί αυτά τα πρότυπα. Ένα demo πιο δυσεύρετο και από τα κλειδιά του αμαξιού σου όταν βιάζεσαι πολύ να πας κάπου. Μέσα περιέχονται τα Skysong και Towards Mountains, που θα δούμε και στην πρώτη επίσημη κυκλοφορία, όπως επίσης και δύο ακόμα καταπληκτικά κομμάτια. Ηχητικά ακροβατούν στο Black Metal και στις υποκατηγορίες του, με ξεκάθαρες επιρροές από Folk, Atmospheric, Country, Americana. Το να το προφέρεις ολόκληρο είναι πιο δύσκολο απ’ότι το να πουν οι Daltons «Cuando se come aqui». Ένα κράμα ικανό να ενώσει τους οπαδούς του ακραίου metal με αυτούς του Southern Rock. Και το καλύτερο; Χωρίς να εμπεριέχει στάλα αιμομιξίας.
Η κύρια αισθητική τους είναι στο μεγαλύτερο μέρος γύρω από το Αμερικανικό Frontier, ή αλλιώς την "Παλιά Δυτική Αμερική", αυτό που έχει μείνει πλέον γνωστό σε όλους μας ως Far West. Δεν είναι όμως όλα όπως τα θυμόμαστε από τον Lucky Luke του Morris και του Rene Goscinny. Η πραγματικότητα της εποχής είναι πολύ πιο σκοτεινή. Οι θεματικές με τις οποίες καταπιάνονται γυρίζουν σε μεγάλο βαθμό γύρω από το πως ο ερχομός της βιομηχανικής επανάστασης άλλαξε τις ζωές των απλών ανθρώπων, και στην διάβρωση των ανθρωπίνων αξιών στο βωμό της "αποδοτικότητας" και του υπερκέρδους.To πως για κάποιους, το American Dream, έμοιαζε περισσότερο με εφιάλτη. Δεν ακολουθούν τα αισθητικά κλισέ του είδους, που επιτάσσουν corpse paint, καρφιά, πεντάλφες και μοσχαροκεφαλές. Εμφανίζονται πάντα απλοί, λιτοί και απέριττοι. Έτσι αποφεύγουν τον κίνδυνο για δυσθεώρητα επίπεδα κιτς, που πολλοί contemporaries τους πέφτουν θύματα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως καταλήγουν να μοιάζουν και χιπστέρια. Άλλωστε και η ίδια η μουσική τους ασχολείται με τα εγκόσμια και real world struggles. Μια απόκοσμη/φαντασιακή αισθητική θα αποτελούσε παραφωνία και θα αφαιρούσε από τη σοβαρότητα του περιεχομένου των μηνυμάτων τους. Ας κάνουμε ένα πέρασμα από τη βασική δισκογραφία τους.
Children of the Iron Age (2014)
Το Children of the Iron Age είναι ο πρώτος επίσημος δίσκος των Wayfarer ως «συμβατική» μπάντα. Στο lineupέχει πλέον προστεθεί ο Isaac Faulk (Blood Incantation, Stormkeep) και ο James Hansen (Stormkeep) και η μπάντα έχει αποκτήσει ξεκάθαρη δομή και στόχο. Ο δίσκος κυκλοφορεί από την Prosthetic Records και γρήγορα χαίρει πολύ καλής αποδοχής από την Black Metal κοινότητα. Οι μεγάλοι πειραματισμοί που τους έχουμε πλέον συνηθίσει να κάνουν με folkόργανα δεν υπάρχουν ακόμα τόσο πρόδηλοι. Εδώ μιλάμε για έναν καθαρόαιμο Atmoblack δίσκο, με μία παραπάνω κλίση προς την βαρύτερη μεριά. Βασική κινητήριος δύναμη είναι οι κιθάρες, είτε αυτό εκφράζεται στη μορφή σφοδρών riffs, είτε σε μορφή μελωδίας. Τα drumsείναι επίσης ένα πολύ σημαντικό ατού του δίσκου. Εξαιρετικές εναλλαγές από τυπικά heavy metal beats, σε blasts και tom-tom beats, που συντελούν μία τεχνική πανδαισία. Είναι εύκολο να μπερδευτεί κανείς και να νομίζει πως και αυτός ο δίσκος θα είναι καθαρόαιμο black metal από το πως μπαίνει το πρώτο τραγούδι. Don't be fooled όμως, αν κάτι δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να πεις τους Wayfarer, είναι μονοδιάστατους και προβλέψιμους. Κάθε φλεγόμενο τρέμολο riff συνοδεύεται και από ένα ακουστικό πέρασμα. Κάθε μανιασμένο ουρλιαχτό, δίνει τη θέση του σε ψαλμωδικές χορωδίες. Μπορεί σε αυτό το άλμπουμ να μην πυροβολούν πιο γρήγορα από τη σκιά τους και να μην έχουν βάλει ακόμα το cowboy hat, σίγουρα όμως καταφέρνουν να μπουν με κανονιές στα σπίτια των οπαδών του ακραίου ήχου.
Old Souls (2016)
Το Old Souls είναι ίσως ο δίσκος με τις μεγαλύτερες διαφοροποιήσεις μεταξύ των black metal και ήρεμων ακουστικών στιγμών. Είναι αρκετά ξεκάθαρος ο διαχωρισμός και δεν μπλέκονται μεταξύ τους σε μεγάλο βαθμό. Λειτουργούν σαν αυτόνομες οντότητες και ίσως αυτό καθιστά το Old Souls ως έναν σχετικά πιο accessible δίσκο προς οπαδούς του ακραίου ήχου. Το Ever Climbing, με το οποίο επιλέγουν να ανοίξουν τον δίσκο, έχει πιο μεγαλειώδες χτίσιμο και από του Φειδία και του Καλλικράτη. Χτίσιμο το οποίο σε επιβραβεύει τα μέγιστα όταν ανεβαίνουν οι ρυθμοί στο 3ο λεπτό. Αγαπημένη στιγμή μέσα από τη δεύτερη δουλειά των Wayfarer το βαρύ κιθαριστικό δεύτερο μισό του Old Souls' New Dawn το οποίο δίνει τη θέση του στην εξίσου καταιγιστική metal πανδαισία του ανοίγματος του Catcher κάπου στη μέση, σκοτώνοντας κάθε υποψία κοιλιάς πριν καν δημιουργηθεί. Όλα τα βασικά κομμάτια φαίνεται να στέκονται πλήρως αυτόνομα, έχοντας τα peaks & valleys τους, και όλα μαζί να δένουν σε ένα πλήρως εναρμονισμένο σύνολο. Ο δίσκος είναι γεμάτος με αξιομνημόνευτα riffs, και στα τύμπανα υπάρχει μια ημι-tribal αισθητική χωρίς αυτό να σημαίνει πως καταλήγουν να ακούγονται σαν χίπηδες μετά από μία βδομάδα στη Φολέγανδρο. Άλλωστε ο Faulk είναι ένας από τους μεγαλύτερους μάστορες της μοντέρνας σκηνής. Οι τελευταίες στιγμές του δίσκου είναι ένα αργό και αποπνικτικό breakdownστο δεύτερο μισό του All Lost in Aimless Chaos, κλείνοντας την πιο βαριά δουλειά των Wayfarer.Όλος ο αέρας μοιάζει να χάνεται από το δωμάτιο, σαν το άψυχο κουφάρι του Henry Fonda με μία φυσαρμόνικα στο στόμα. Ολόκληρος ο δίσκος, και ηχητικά και στιχουργικά δίνει την αίσθηση του κενού που έχει μείνει στη φύση από το ανθρώπινο χέρι. Με κάθε γραμμή είναι σαν να διανύεις και μερικά ακόμα χιλιόμετρα στην έρημο, στο άγνωστο, στο πουθενά. Και αν ποτέ χαθείς στα βάθη κάποιας ερήμου στην Άγρια Δύση, δώσε λίγο νερό στα διψασμένα σκυλιά. Που ξέρεις; Κάποιο μπορεί να είναι ο Ρανταπλάν. Αφουγκράσου τα κόκαλα που θα δεις στο δρόμο. Που ξέρεις; Μπορεί κάποτε να είσαι εσύ στη θέση τους, όταν ο "πολιτισμός" σε κρίνει μη αποδοτικό.
World’s Blood (2018)
Ήδη από το intro riff του Αnimal Crown ο τρίτος δίσκος σε πιάνει σαν facehugger της ερήμου. Το τραγούδι που κλείνει τις συναυλίες τους τα τελευταία χρόνια και ήδη θα έπρεπε να αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO.Τα κομμάτια που ακολουθούν (On Horsebacks They Carried Thunder, The Crows Ahead Cry War, The Dreaming Plain) είναι τρία μακροσκελή έπη 10+ λεπτών γεμάτα headbang-able riffs, μαύρης μεταλλικής μυσταγωγίας και ήρεμων ακουστικών περασμάτων. Εδώ η προσέγγιση τους μοιάζει κάπως αλλαγμένη, ενώ όμως ακολουθεί την ίδια γενική φιλοσοφία. Τα folk και country στοιχεία φαίνεται να μπλέκονται πλέον μαζί με τα μεταλλικά πολύ αρμονικότερα, χωρίς να χρειάζεται να έχουν το δικό τους ξέχωρο μέρος στις συνθέσεις. Στο εξώφυλλο δεσπόζει η φιγούρα ενός καβαλάρη η οποία μοιάζει πολύ γνώριμη στο ελληνικό κοινό. Ίσως ο Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων να ενέπνευσε τους Wayfarer, ίσως όχι. Έχει ελάχιστη σημασία άλλωστε. Μπορεί να μας χωρίζουν κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα, τα πάθη των λαών όμως είναι κοινά, και κάθε κατακτητής, καταπιεστής ή δυνάστης έχει το ίδιο πρόσωπο. Η ιστορία δεν είναι ποτέ δίκαιη. Οι νικητές τα παίρνουν όλα και η ιστορία τους συγχωρεί. Άλλωστε οι μόνοι που δεν θα συγχωρεθούν ποτέ είναι αυτοί που από έρωτα εκπέσανε. Σαν να μην έφτανε ένας παραλληλισμός με την ελληνική ιστορία και κινηματογράφο, ο εκπληκτικός αυτός δίσκος κλείνει με το A Nation of Immigrants. Γιατί αυτή η γη δεν ανήκει σε κανέναν μας, όλοι είμαστε περαστικοί. Σκέψου να είσαι ιθαγενής, να ζεις σε αυτά τα χώματα για αιώνες και να έρχεται ο "πολιτισμένος άνθρωπος", με τον καπιταλισμό του, τους νόμους της αγοράς,την θεωρία αποδοτικότητας, τις νέες γυαλιστερές του ράγες,για να σου απαλλοτριώσει τη γη, την αξιοπρέπεια, τη ζωή. Και μετά από όλα τι; Χρόνια μετά τα παιδιά του να μαθαίνουν πως ήσουν εσύ ο κακός της ιστορίας. Kafka on wheels rails.
A Romance with Violence (2020)
Το 2020, όσο ακόμα όλος ο πλανήτης βρίσκεται σε μια γενική σύγχυση και αβεβαιότητα οι Wayfarer επιστρέφουν με τον δίσκο που έμελλε να τους εκτοξεύσει στα μάτια των οπαδών του ακραίου ήχου. Στα πλαίσια αυτού του δίσκου ήταν και η εμφάνιση τους στο KEXP, πράγμα που έμοιαζε αδιανόητο για δεδομένα black metal μπάντας. Το A Romance With Violence μοιάζει η πιο ολοκληρωμένη συνθετικά δουλειά τους, έχοντας τερματίσει τη φόρμουλα του δικού τους κράματος και genre-bending. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί της ηχητικής μοναδικότητας τους. Ο δίσκος ανοίγει με το ανατριχιαστικά απόκοσμο The Curtain Pulls Back, όπου το πιάνο μοιάζει να βγαίνει από κάποια παλιακή λατέρνα. Αναβλύζει το συναίσθημα μιας άρρωστης θεατρικής παράστασης που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Το πρώτο μέρος της παράστασης αυτής είναι το The Crimson Rider. Αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο ολοκληρωμένα black metal τραγούδια που έχω ακούσει, το οποίο δίνει τη σκυτάλη στο Act II, το εξίσου εκπληκτικό The Iron Horse. To τραγούδι κλείνει υπό τους ήχους των drums σαν καλπάζοντα άλογα στη μάχη. Το Fire & Gold είναι το μελαγχολικό και αργό country διάλειμμα που χρειαζόταν μετά από αυτή τη black metal επίθεση. Ένας πολύ αμεσότερος τρόπος για να μεταδοθεί και η θεματική του δίσκου. Το κυνήγι για πλούτο, χρυσό, δόξα, δύναμη, πάντα οδηγεί σε μία αγκαλιά από φλόγες και θάνατο. Το Masquerade of the Gunslingers από τα πρώτα λεπτά ξεχειλίζει μελωδικότητα. Στη μέση του κομματιού υπάρχει η ηρεμία πριν την καταιγίδα του κλεισίματος που δημιουργεί μια εικόνα σαν σκηνή βγαλμένη από το showdown μεταξύ των Blondie, Tuco και Angel Eyes. Αντί όμως για ένα σεντούκι χρυσό θαμμένο στην άκρη του δρόμου, η ανατολή φέρνει μόνο θάνατο και ταξικό χάος. Το Vaudeville που κλείνει θριαμβευτικά αυτόν τον υπέροχο δίσκο μοιάζει σαν το άτυπο Act III. Το opening riff σε συνδιασμό με τα τύμπανα που ανοίγουν το κομμάτι, όπως και το μαξιμαλιστικό κλείσιμο μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο με τη λέξη μεγαλείο. Κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι να ταξιδεύσεις σε μια άλλη εποχή. Μια εποχή που όλοι οι ήρωες είναι φονιάδες, ερωτευμένοι μόνο με το χρυσό. Ίσως να μην είναι και τόσο διαφορετική τελικά.
American Gothic (2023)
Το American Gothic ηχητικά είναι η λογική συνέχεια του Romance With Violence. Όπως όμως προϊδεάζει και ο τίτλος, βασική διαφορά είναι ότι εδώ είμαστε κατά πολύ περισσότερο πνιγμένοι στο σκοτάδι. Οι Folk/Americana επιρροές είναι στο all time high τους εδώ. Οι στίχοι είναι πιο γειωμένοι και ευθείς από ποτέ, δίνοντας τη μέγιστη δυνατή επίδραση στον ακροατή. Με διαφορά ο πιο στοιχειωμένος δίσκος στη δισκογραφία τους, και συνάμα τόσο μεταδοτικός σε βαθμό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κινηματογραφικός. Από το εναρκτήριο λάκτισμα του The Thousand Tombs of Western Promise φαίνεται πως ο πήχης παραμένει στα ουράνια. Από τα πιο catchy τραγούδια τους χωρίς καμία έκπτωση σε συνθετικό επίπεδο. To The Cattle Thief είναι εμπνευσμένο από το ομότιτλο ποίημα του 1895, το οποίο εξιστορεί τη ζωή και τον εξευτελιστικό θάνατο ενός Αρχηγού Cree από τα χέρια Βρετανών αποικιστών. Μια επισήμανση της υποκρισίας και της απαλλοτρίωσης που φέρνουν μαζί τους οι κατακτητές. Το Reaper οn the Oilfields είναι ένα αργό ακουστικό ιντερλούδιο, με θαμμένα eerie φωνητικά να δημιουργούν ένα απόκοσμο αποτέλεσμα. Ακολουθεί το To Enter My House Justified. Ένα ριφφολογιακό πανδαιμόνιο του οποίου ο τίτλος είναι παρμένος από την ανατριχιαστική ατάκα του Joel McCrea στο western "Ride The High Country" του 1962. Το Black Plumes Over God's Country είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι του δίσκου. Έχει μέσα του όλα τα στοιχεία που έχουν κάνει τους Wayfarer να ξεχωρίζουν από τη μάζα, και τα σερβίρει σε ένα περιεκτικό πακέτο σχεδόν 6 λεπτών. Ειδικά το δεύτερο μισό μέχρι και το κλείσιμο, ενδέχεται να είναι η πιο εμβληματική στιγμή της καριέρας τους. Το False Constellations δίνει ένα αργό και μελαγχολικό κλείσιμο σε έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2023. Άλλο ένα τραγούδι που σε ταξιδεύει από τις πρώτες κιόλας νότες. Συνολικά, μαζί με τον προηγούμενο, είναι κατ εμέ οι πιο μνημειώδεις δίσκοι στην καριέρα τους. Επίσης είναι σχεδόν αστείο το πόσο καλά αποδίδονται τα κομμάτια στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Είτε αυτό είναι σε ένα στούντιο, είτε σε ένα club, είτε σε μεγάλη σκηνή, είτε σε μια πλαγιά υπό τους ήχους της φύσης.
-Ας κάνουμε λοιπόν τον απολογισμό.
Για ποιους είναι οι Wayfarer :
- Blackμεταλλάδες
- Ανοιχτόμυαλους deathμεταλλάδες
- Folkμεταλλάδες
- Falseμεταλλάδες
- Trueμεταλλάδες χωρίς παρωπίδες και Bonne Maman στα αυτιά.
- Αφισιονάδους του Bang! The Card Game
Για ποιους ΔΕΝ είναι οι Wayfarer :
- Κλειστόμυαλους μίζερους που θεωρούν πως θα χρειαστούν ορμονοθεραπεία αν ακούσουν ακουστική κιθάρα για πάνω από 10 δευτερόλεπτα.
- Πετρελαιοπαραγωγούς
- Άνευ διαγωνισμού τοποθετημένους στον ΟΣΕ κρατικοδίαιτους
Οι Wayfarer θα εμφανιστούν την Τρίτη 4 Ιουνίου στο An από την Ten out of Ten Productions, η οποία έχει γοργά μπει με πολιορκητικό κρύο στο underground συναυλιακό γίγνεσθαι και φέρνει μπάντες που δεν περιμέναμε με τίποτα να δούμε. Τη συναυλία ανοίγουν οι Αθηναίοι melodic death metallers Aetherian και το dark country/gothic project Manos Six + The Muddy Devil. Δεν θα μπορούσαν να πλαισιωθούν από πιο ταιριαστά ονόματα. Σε μια χρονιά που παράγουμε περισσότερες συναυλίες από αυτές που μπορούμε να καταναλώσουμε (επιτέλους), είναι εύλογο το φιλτράρισμα και το να τεθούν προτεραιότητες. Η εμφάνιση των Wayfarer θα πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή αυτής της λίστας. Εξελίσσονται γοργά σε ορόσημο του παγκόσμιου underground, και επισκέπτονται τη χώρα μας όντας στο απόλυτο peak τους. It's High Noon! Saddle up και ετοιμαστείτε για μάχη!
Έως τότε :
“What we got now is a world full of oil drillers and railroad barons. Cattle thieves and company men. 50 stores and a tattered flag. This is the new American Gothic.”
