The Krays: The last of the famous international playboys
Υπόκοσμος και ποπ κουλτούρα. Εκρηκτικός συνδυασμός. Ένα σύμπλεγμα ανθρώπων που κινούνται στο σκοτάδι και φαντάζουν γοητευτικοί αλλά και συνάμα επικίνδυνοι. Όπως ακριβώς ήταν οι αδελφοί Reggie και Ronnie Kray και η παρέα τους. Σκληροί και καλοστεκούμενοι, με μπόλικα λεφτά για ξόδεμα και πάνω από όλα με στιλ, έστω και υιοθετημένο για τη μόστρα. Ντυμένοι πάντα στην τρίχα, με «ιταλικές» γραμμές, όμοια με τους hipsters του Soho των 50s και των early 60s. Σαν να ενσάρκωναν πραγματικά το πρότυπο του “Jack the Ladd”, όπως ονομάζεται ο «μάγκας που ξεχωρίζει» στη γλώσσα των Cockneys, από όπου και προέρχονταν κι οι ίδιοι. Η «υποχθόνια» νυχτερινή ζωή του Ανατολικού Λονδίνου στα χρόνια του 50 και του 60 ήταν ολότελα δική τους. Στα μαγαζιά τους σύχναζε η αφρόκρεμα της εποχής του Swinging London. Jazzmen όπως ο Ronnie Scott, επώνυμοι και ανώνυμοι mods, κατοπινοί ροκ σταρς, φωτομοντέλα, μόδιστροι σαν την Mary Quant, ζωγράφοι σαν τον Francis Bacon (που φιλοτέχνησε αργότερα και το πορτρέτο τους) και λοιποί αρτίστες, αλλά και ηθοποιοί που τότε ακόμη ήταν απλώς ελπιδοφόροι, σαν τον Terence Stamp και τον Michael Cane. Νοσταλγία για τα ανέμελα 60s; Cut! Τα φώτα στη σκοτεινή πλευρά. Γιατί, πρώτα απ’ όλα, οι Krays ήταν «η πιο επικίνδυνη εγκληματική συμμορία του Λονδίνου», σύμφωνα με μια έκθεση της βρετανικής αστυνομίας που δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 50...
To λεγόμενο East End του Λονδίνου, και ειδικά ή ζώνη που ορίζεται από τις συνοικίες του Mile End και του Bethnal Green (παραδοσιακή «έδρα» των σκληρών της Γουέστ Χαμ), ήταν και έως έναν βαθμό παραμένει μια περιοχή υπανάπτυκτη και κακόφημη, βγαλμένη λες από τις σελίδες του Ντίκενς. Μια περιοχή της εργατικής τάξης, με μισοκατεστραμμένα βικτοριανά κτίρια και νυχτερινά κέντρα αμφιβόλου ποιότητας, που στο παρελθόν συγκέντρωνε πλήθος από φτωχοδιάβολους και μικροαπατεώνες, καθώς και μετανάστες που άρχισαν να συρρέουν εκεί, ιδιαίτερα στα χρόνια ανάμεσα στους δύο παγκοσμίους πολέμους. Αλλά και σε προηγούμενες εποχές, στα τέλη του 19ου αιώνα, στο East End ήταν που εγκαταστάθηκαν οι μετανάστες από την Κίνα, που εισήγαγαν στο Λονδίνο την κουλτούρα των δικών τους μυστικών οργανώσεων και άνοιξαν τα πρώτα opium dens (κοινώς, τεκέδες οπίου). Στο East End τοποθετούνται και οι μυθιστορηματικές συγκρούσεις του Σέρλοκ Χολμς, που στη λογοτεχνία και σε αντίθεση με τον τρόπο που παρουσιάστηκε στη μεγάλη οθόνη είναι εξίσου άνθρωπος της δράσης και διανοούμενος, με τα tongs του διαβολικού Φου Μαντσού. Εκεί εξάλλου έδρασε ο διαβόητος Jack the Ripper το 1888 και δραστηριοποιηθήκαν αργότερα οι πρώτες οργανωμένες συμμορίες του Λονδίνου, από τη δεκαετία του 1920: οι Titanics, γνωστοί και ως The Hoxton Mob, οι Τζαμαϊκανής καταγωγής Eddie Mannings, οι Ιάπωνες Sess Miyakawa και, κυρίως, οι Sabinis, η πιο διαβόητη λονδρέζικη συμμορία έως και τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Σε αυτή την περιοχή λοιπόν ανδρώθηκαν και οι δίδυμοι αδελφοί Kray…
O Ronald (Ronnie) και ο Reginald (Reggie) Kray γεννήθηκαν με μόλις 10 λεπτά διαφορά μεταξύ τους, στις 24 Οκτωβρίου του 1933. Γονείς τους ήταν ο Charlie και η Violet Kray, ένα τυπικό ανδρόγυνο της λονδρέζικης εργατικής τάξης. Charlie λεγόταν και ο κατά έξι χρόνια μεγαλύτερος αδελφός τους, που αργότερα αναμείχτηκε κι αυτός, μόνο «περιφερειακά» όμως, με τα παράνομα νταραβέρια των διδύμων. Οι Krays από μικροί έδειχναν ότι προορίζονταν για σαματά. Στο σχολείο, όποτε πάταγαν, έμπλεκαν συνέχεια σε καυγάδες. Τελικά το παράτησαν κι οι δυο στα 15 τους, για να εξασκήσουν εν συνεχεία διάφορα πρόσκαιρα επαγγέλματα. Τους κάλεσαν μάλιστα και στον στρατό, όταν η θητεία ήταν ακόμη υποχρεωτική στη Μεγάλη Βρετανία. Οι δίδυμοι ωστόσο λιποτάκτησαν ξανά και ξανά και μολονότι διώχτηκαν, κατάφεραν τελικά με κάποιο τρόπο να απαλλαχθούν. Οι επαγγελματικές τους επιλογές λοιπόν φαίνονταν εκ των προτέρων περιορισμένες. Εντούτοις, αμφότεροι είχαν «έμφυτο» ταλέντο στην πυγμαχία, σε μια εποχή που το άθλημα είχε μεγάλη πέραση στους νέους της εργατικής τάξης του East End ως μέσο οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης. Οι Krays όντως κατάφεραν για ένα φεγγάρι να κάνουν καριέρα ως επαγγελματίες πυγμάχοι, κερδίζοντας ορισμένους τίτλους σε τοπικό, βεβαίως, επίπεδο -μάλιστα λέγεται χαρακτηριστικά ότι μέχρι τα 28 τους, και οι δύο δεν είχαν χάσει ούτε ένα γύρο. Η βία έμοιαζε εξαρχής να τους τραβάει σαν μαγνήτης….
Ως χαρακτήρες, οι δίδυμοι ήταν μάλλον διαφορετικοί. Ο Reggie, μολονότι δεν υστερούσε σε βίαιες αντιδράσεις, ήταν πάντα πιο ψύχραιμος και κυρίως πιο οργανωτικός από τον συνήθως άστατο αδελφό του. Ήταν επίσης πιο cool και πιο φινετσάτος. Αγαπούσε τον τζόγο, τα εκλεκτά ποτά, την καλή ζωή, τις όμορφες γυναίκες και τα ακριβά ρούχα. Αυτός εξάλλου ξεπατίκωσε πρώτος το στιλ των hipsters του Soho στο ντύσιμο (σκούρα κοστούμια με σκίσιμο στο πλάι, τρίκουμπα σακάκια, ίσια παντελόνια που καταλήγουν στον αστράγαλο, μονόχρωμα πουκάμισα, στενές γραβάτες), κάτι που αντέγραψε με κάποια καθυστέρηση κι ο αδελφός του.
Ο Ronnie από την πλευρά του ήταν αυτό που λέμε «μεγάλος μπελάς». Κυκλοθυμικός, υπέρμετρα βίαιος, με απρόβλεπτα ξεσπάσματα και χωρίς να πολυλογαριάζει το μέλλον. Ήταν επίσης ψυχολογικά διαταραγμένος, γεγονός που λέγεται ότι οφείλεται στο ότι απέκρυπτε επί πολλά χρόνια την αμφισεξουαλικότητά του - κάτι που θεωρείτο «ανεπίτρεπτο» στους κύκλους του οργανωμένου εγκλήματος. Μόνο πολύ αργότερα, όταν ανέβηκε πια στην κορυφή του λονδρέζικου υπόκοσμου και πλέον δεν μπορούσε να του παραβγεί κανένας, συμβιβάστηκε με τον εαυτό του και παραδέχθηκε ανοιχτά τις ερωτικές του προτιμήσεις. Η ήδη διαταραγμένη ψυχοσύνθεσή του επιβαρύνθηκε κι άλλο όταν καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση, προς το τέλος του 50. Μολονότι δεν εξέτισε το σύνολο της ποινής του, κλείστηκε για κάμποσο καιρό στη στενή αλλά και στο ψυχιατρείο, όπου από ότι λέγεται τον τάραξαν στο ηλεκτροσόκ – προσφιλής μέθοδος που ακολουθεί το κράτος για να «θεραπεύσει» τους «κοινωνικά απροσάρμοστους», ποινικούς και μη.
Το 1958, οι δίδυμοι δανείστηκαν ένα ποσό από τον μεγαλύτερο αδελφό τους και αγόρασαν μια παμπ της κακιάς ώρας ονόματι Blind Beggar στην οδό Whitechapel του Bethnal Green. Λειτουργώντας παράλληλα ως μπιλιαρδάδικο, στοιχηματζίδικο και παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη, ο «Τυφλός Ζητιάνος» αποτέλεσε το άντρο των Krays στα πρώτα τους βήματα στο οργανωμένο έγκλημα. Η συμμορία τους, που εγκαταστάθηκε εκεί και έγινε γνωστή απλώς ως «Η Φίρμα» (“The Firm”) είχε στις τάξεις της τα πιο εκλεκτά «μπουμπούκια» του East End της εποχής εκείνης: Ronnie Hart, Albert Donoghue, Ian Barrie, Pat Connolly, Big Tommy Brown, Connie Whithead, Dave Simmonds, Nobby Clarke, Sammy Lederman, Scotch Jack Dickson, John Barry, Ronnie Bender και, βεβαίως, τους ελληνικής καταγωγής αδελφούς Tony και Chris Lambrianou – όλοι τους αληταράδες από κούνια και θρασίμια ολκής…
Ο «κύκλος εργασιών» της οργάνωσης περιλάμβανε όλες σχεδόν τις παράνομες δραστηριότητες που θα μπορούσαν να τελεστούν στα όρια του East End: λαθρεμπόριο, τζόγος, πορνεία, παράνομα στοιχήματα, στημένοι αγώνες πυγμαχίας, προστασία, εκβιασμοί…Θα πρέπει ωστόσο να ξεκαθαριστεί ότι η συμμορία των Krays λειτουργούσε περισσότερο σε τοπικό επίπεδο και είχε περιορισμένη ακτίνα δράσης, αλλά και περιορισμένες βλέψεις σε σχέση με άλλες γνωστές εγκληματικές οργανώσεις. Σε αντίθεση ας πούμε με τη Μαφία, την Κόζα Νόστρα, τη Γιακούζα ή τις «Τριάδες» του Χονγκ Κονγκ, η «Φίρμα» δεν ήταν καμιά άτρωτη «αυτοκρατορία του εγκλήματος» με απεριόριστες δυνατότητες, πολιτικές διασυνδέσεις και αναρίθμητα παρακλάδια. Οι Krays ήταν περισσότερο «μπράβοι» (με στιλ) παρά «νονοί», οι οποίοι έκαναν απλώς κουμάντο στη γειτονιά τους, όσο «τεράστιο» κι αν είναι σε έκταση το East End. Αυτό ισχύει γενικότερα για τη δομή των λονδρέζικων συμμοριών, τουλάχιστον έως τα τέλη των 60s, οι οποίες ομοιάζουν λιγάκι με την Καμόρα της Νάπολης, που παραδοσιακά είναι οργανωμένη όχι «κάθετα» αλλά «οριζόντια»: δεν υπάρχει δηλαδή μία μεγάλη «φαμίλια», με αρχηγό, «χρισμένους» και ιεραρχία από τα πάνω προς τα κάτω, αλλά πολλές ανεξάρτητες συμμορίες, που η καθεμία ελέγχει τη δική της γειτονιά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η μία συμμορία δεν εισέβαλλε στο έδαφος της άλλης. Έτσι, και οι Krays, προκειμένου να διατηρήσουν το κουμάντο τους στο East End, χρειάστηκε πρώτα να επικρατήσουν στις συγκρούσεις με άλλες γειτονικές συμμορίες του Λονδίνου, όπως τους Watney Streeters και τους Richardsons. Στα “rumbles” του Ανατολικού Λονδίνου «έλαμψε» το εκρηκτικό ταμπεραμέντο και το πυγμαχικό ταλέντο του –απρόβλεπτου και απερίσκεπτου, επομένως εξαιρετικά επικίνδυνου– Ronnie, ενώ όπως αναφέρουν και οι… χρονικογράφοι της εποχής, και ο Reggie αποδείχτηκε «καλλιτέχνης με το Mauser», για να δανειστώ και μια χαρακτηριστική ατάκα από το εκπληκτικό Το Πέρασμα του Μίλλερ των αδελφών Coen.
Αφού ξεκαθάρισαν τα πράγματα στη γειτονιά τους και εδραίωσαν έτσι τη φήμη τους στον λονδρέζικο υπόκοσμο, οι Krays άρχισαν να στοχεύουν πιο ψηλά. Πρώτα όμως βρέθηκαν μπλεγμένοι σε ένα άλλο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, που ουσιαστικά τους έστρωσε τον δρόμο προς την κορυφή του εγκλήματος. Κατά τις τελευταίες ημέρες της δεκαετίας του 1950 είχε ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στους δύο μεγαλύτερους τότε Λονδρέζους αρχικακοποιούς, τον Billy Hill και τον Jack "Spot" Comer. Οι δίδυμοι δέχτηκαν την πρόταση του Comer να συμμαχήσουν μαζί του κατά του Hill, αν και η σύγκρουση δεν ανέδειξε τελικό νικητή. Παρ’ όλα αυτά, αφότου έληξε το μακελειό, οι δύο ηλικιωμένοι ganglords αποφάσισαν ότι είχε φτάσει η ώρα να… συνταξιοδοτηθούν αμφότεροι και να αποχωρήσουν από τα «κοινά», απολαμβάνοντας τα έως τότε κεκτημένα τους. Ένα μεγάλο κομμάτι της πιάτσας έμεινε έτσι ακέφαλο. Οι Krays έσπευσαν να αναπληρώσουν το κενό. Ήταν η ευκαιρία που ζητούσαν για να επεκτείνουν τις δραστηριότητες της «Φίρμας» τους, όπερ και εγένετο από τις αρχές του 60.
Στα επόμενα χρόνια, η ακμή της συμμορίας των Kray συνέπεσε αλλά και ως έναν βαθμό ταυτίστηκε με την εποχή του Swinging London, δηλαδή από το 1960 έως περίπου το 1967, πριν αρχίσει η «χίπικη» φάση. Καθώς οι μπίζνες τους ολοένα και μεγάλωναν, οι ίδιοι φρόντισαν πρώτα από όλα να εξωραΐσουν την εικόνα τους. Ήταν θέμα στιλ αλλά και λογική επιβίωσης. Ήταν η εποχή της Beatlemania και του θρυλικού Marquee, των mods, του «λευκού» rhythm n’ blues και της trad jazz σκηνής του Soho. Το Λονδίνο ήταν η αδιαφιλονίκητη πρωτεύουσα της ποπ κουλτούρας, η πιο κοσμοπολίτικη, υπερ-μοντέρνα και καλόγουστη πόλη στον πλανήτη. Οι Krays έπρεπε να προσαρμοστούν στο σκηνικό. Δεν μπορούσαν πια να είναι οι τραχείς μπράβοι από τις τρώγλες και τους βρώμικους δρόμους του East End. O Reggie, οργανωτικός νους γαρ αλλά και… wannabe bon viveur, ήταν αυτός που συνέλαβε το σχέδιο της μεταμόρφωσης. Οι Krays έπρεπε να γίνουν ή τουλάχιστον να δείχνουν “legit”, κατά πως θα’ λεγε και ο Tony Soprano.
Καταρχάς, ύστερα από τη επικράτησή τους, στον υπόκοσμο του Λονδίνου επικρατούσε σχετική ησυχία. Δεν υπήρχε λοιπόν πλέον λόγος για αχρείαστους τσαμπουκάδες που τραβούν την προσοχή με άλλες συμμορίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Krays σταμάτησαν να κάνουν επίδειξη δύναμης όποτε χρειαζόταν, απλώς το έκαναν πιο διακριτικά. Ακόμη κι ο αιωνίως οξύθυμος Ronnie έδειχνε να ηρεμεί, υπό την επίδραση βεβαίως του αδελφού του… Στη συνέχεια, και χωρίς βεβαίως να περιορίσουν στο ελάχιστο τις… παράπλευρες ασχολίες τους, έβαλαν χέρι σε ορισμένα από τα πλέον μοδάτα club του Κενροανατολικού Λονδίνου, συμπεριλαμβανομένου και του Soho, και πόζαραν ως επιχειρηματίες που ήταν στενά συνδεδεμένοι με τον «εσώτερο» κύκλο της λονδρέζικης ποπ σκηνής, “the in crowd” όπως την αποκαλούσαν χαρακτηριστικά οι Άγγλοι mods. Χρησιμοποιώντας και πάλι τους κώδικες της γλώσσας των mods, οι Krays από «μπράβοι» μεταμορφώθηκαν σε “faces”, που χαριετίζονταν στις σκιές της νύχτας με τις κυριότερες διασημότητες της βρετανικής ποπ κουλτούρας αλλά και του διεθνούς τζετ σετ, από τον George Raft και την Barbara Windsor (διάσημοι ηθοποιοί της εποχής) έως τον Frankie (ένας είναι ο Frankie).
Κάπως έτσι οι δίδυμοι άρχισαν να φιγουράρουν στις κοσμικές πλέον σελίδες των περιοδικών και των tabloids, δείχνοντας να απολαμβάνουν τις νέες συναναστροφές τους. Στον εξωραϊσμό και στο στεγνό καθάρισμα της δημόσιας εικόνας τους συνέβαλε τα μέγιστα και ο φακός του David Bailey, του στιλίστα που αιχμαλώτισε στο φωτογραφικό χαρτί πιο ζωντανά από κάθε άλλον την ατμόσφαιρα του Swinging London: αναπόσπαστο μέλος του λονδρέζικου “in crowd” και, για να μην ξεχνιόμαστε, σύντροφος λίγο αργότερα της Catherine Deneuve, ο Bailey ήταν τακτικός πελάτης στα μαγαζιά των Krays και γοητεύτηκε από την επικίνδυνη αύρα που τους περιέβαλε, απαθανατίζοντας επανειλημμένα τους διδύμους στα πρωτοσέλιδα της εποχής. Άσχετο με την ιστορία μας, αλλά ειρήσθω εν παρόδω στην περσόνα του Bailey βασίζεται εν μέρει κι ο ήρωας του αριστουργηματικού Blow Up του Μικελάντζελο Αντονιόνι...
Η δημοσιότητα και η υπερβολική έκθεση τελικά αποτέλεσαν και μία από τις αιτίες της πτώσης των Krays. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ανάλογη περίπτωση στα χρονικά του οργανωμένου εγκλήματος. Πάντα όσοι εκτίθονταν υπέρ το δέον γίνονταν εύκολος στόχος και ήταν αυτοί που την πλήρωναν εν τέλει. Παραδείγματα; Την εποχή της παντοκρατορίας του «Συνδικάτου» (αυτό που συλλήβδην ονομάζουμε «Μαφία») στις ΗΠΑ, οι πραγματικοί «κύριοι» ήταν αυτοί που παρέμειναν στο παρασκήνιο, ενώ οι πιο «φωνακλάδες» σαν τον Μπάγκσυ ή τον Καπόνε, αν και δεν ήταν ακριβώς πιόνια, ήταν οι «αναλώσιμοι» που τράβηξαν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας και την πλήρωσαν επί τούτω. Αυτό περίπου συνέβη και στους Krays. Όσο ήταν κρυμμένοι στις σκοτεινές φτωχογειτονιές του East End, οι αρχές ναι μεν ασχολούνταν μαζί τους, όχι όμως και με ιδιαίτερο πάθος –η αστυνομία, παντού και πάντα, γενικά δεν πολυσκοτίζεται για το τί συμβαίνει στα γκέτο και στις υποβαθμισμένες συνοικίες. Όταν όμως το έγκλημα, έστω και αν είναι καμουφλαρισμένο πίσω από την απαστράπτουσα λάμψη του μικρόκοσμου των Krays, αρχίσει να αναδύεται στον «έξω κόσμο» και να ενοχλεί τους καθώς πρέπει, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Παρ’ όλα αυτά, λέγεται ότι στην περίπτωση των Krays ασκήθηκαν και πολιτικές πιέσεις στην αστυνομία ώστε να μην πολυπιέσει τους διδύμους. Ο λόγος ήταν ο εξής: η δημόσια αποκάλυψη της ερωτικής σχέσης του Ronnie με έναν νεαρό πολιτευτή των Τόρις, την οποία τα ταμπλόιντς τίμησαν και με το παραπάνω, ενώ λίγο αργότερα διέρρευσε στις σκανδαλοθηρικές φυλλάδες ότι ο Ronnie διατηρούσε ερωτική σχέση και με έναν υπουργό της τότε κυβέρνησης των Εργατικών. Το κράτος έσπευσε να συγκαλύψει τα απειλούμενα σκάνδαλα και έτσι οι Krays απολάμβαναν για ένα φεγγάρι ένα είδος ασυλίας…
Το 1967 σηματοδότησε την αρχή του τέλους της εποχής του Swinging London. To rhythm n’ blues και το british beat μετεξελιχθήκαν στο ψυχεδελικό ροκ. Οι mods έδωσαν τη θέση τους στους hippies, οι αμφεταμίνες αντικαταστάθηκαν από τα acid trips και τα μαύρα κοστούμια από τα γούνινα παλτά και τα εδουαρδιανά τζάκετ σαν κι αυτά που φορούσε ο Hendrix. Ήταν επίσης η χρονιά που σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τους Krays. Ίσως απλώς οι δίδυμοι να μην ταίριαζαν με τα νέα ήθη και το πνεύμα των καιρών –αγάπες, λουλούδια και λοιπές μαλακίες.
Όταν ένας νέος κύκλος βίας συντάραξε τον Λονδίνο, μεταξύ του 1966 και του 1967, η Σκότλαντ Γιαρντ κατέστησε πλέον τους Krays σε απόλυτη προτεραιότητά της. Ο επιθεωρητής Leonard Read, που είχε ασχοληθεί και στο παρελθόν με τους διδύμους, αποδείχτηκε ένας ικανότατος διώκτης του εγκλήματος και άρχισε μεθοδικά να συγκεντρώνει στοιχεία εναντίον τους. Δεν ήταν εύκολη δουλειά. Κυρίως δεν ήταν εύκολο να βρεθούν μάρτυρες πρόθυμοι να καρφώσουν. Μολονότι οι Krays ήταν αναμεμειγμένοι σε δεκάδες μικρές και μεγάλες εγκληματικές πράξεις, ποιος θα το ρίσκαρε να καταθέσει εναντίον τους;
Τον Μάρτιο του 1966, οι δίδυμοι φέρονται να συμμετείχαν στον φόνο των κακοποιών Frank Mitchell και George Cornell. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ήταν ο Ronnie αυτός που πυροβόλησε τον δεύτερο έξω από το “Blind Beggar”. Μερικούς μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 1967 οι Krays δολοφόνησαν με μαχαίρι ένα μέλος της συμμορίας τους ονόματι Jack "the Hat" McVitie, ο οποίος είχε αρχίσει να ξεπερνά τα όρια και να μιλά πολύ. Ο αδελφός τους, Charlie, τους βοήθησε να ξεφορτωθούν το πτώμα. Εικάζεται ότι οι δίδυμοι ήταν αναμεμειγμένοι και σε άλλους φόνους… Η αστυνομία κατόρθωσε τελικά να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα στοιχεία και να τους συνδέσει με τους φόνους του Cornell και του McVitie. Βρέθηκαν επίσης και μάρτυρες πρόθυμοι να καταθέσουν. Ακούγεται μάλιστα ότι οι ρουφιάνοι πήραν το ΟΚ για να καταθέσουν, εξασφαλίζοντας και την απαιτούμενη προστασία, από τα «αφεντικά του Βορρά» …
Στις 9 Μαΐου του 1968 οι δίδυμοι συνελήφθησαν και λίγο αργότερα προσήχθησαν σε δίκη. Στο δικαστήριο η υπεράσπισή τους ήταν υποτυπώδης και τελικά καταδικάστηκαν. Η ποινή τους ήταν εξοντωτική, η πιο βαριά που είχε επιβληθεί στην έως τότε σύγχρονη ιστορία από βρετανικό δικαστήριο: ισόβια κάθειρξη, χωρίς δικαίωμα έφεσης για μείωση της ποινής για τα πρώτα 30 χρόνια…
Στη φυλακή, η ψυχασθένεια του Ronnie εξελίχθηκε σε κανονική σχιζοφρένεια. Τελικά μεταφέρθηκε το 1983 σε ψυχιατρείο, όπου και παρέμεινε έγκλειστος έως το τέλος της ζωής του, στις 17 Μαρτίου του 1995. Ο Reggie παρέμεινε στη φυλακή Wayland του Νόρφολκ από το 1969 έως τον Αύγουστο του 2000, οπότε αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους επειδή έπασχε από καρκίνο. Λίγες ημέρες μετά, στις 22 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου, απεβίωσε κι αυτός στη σουίτα που διατηρούσε στο ξενοδοχείο Townhouse του Νόριτς. Όπως αναφέρεται και στην εξαιρετική μελέτη “The Kray Twins: Brothers in Arms” του εγκληματολόγου Thomas L. Jones, μέχρι το τέλος ασκούσε σημαντική επιρροή στον υπόκοσμο του Λονδίνου…
Οι Krays ποτέ δεν ξεχάστηκαν στην Αγγλία, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν ξεχάστηκε ποτέ η ποπ κουλτούρα του 60. Στα βιβλία που διαρκώς γράφονται για την εποχή εκείνη, το όνομά τους αναφέρεται κάθε τρεις και λίγο πλάι στον Brian Jones και τον Brian Epstain, τον Nicholas Roeg και τους σχεδιαστές της Carnabby Street. Διαβάστε αν θέλετε ενδεικτικά το “Ready, Steady, Go: Swinging London and the Invention of Cool” του Shawn Levy, ή το “The Profession of Violence” του John Pearson.
H βρετανική μουσική σκηνή επίσης τους έχει τιμήσει δεόντως: μεταξύ άλλων οι Krays μνημονεύονται σε τραγούδια του Ray Davis, των Libertines, των Blur και του Morrissey (“The Last of the Famous International Playboys”). Προσωπική μου προτίμηση πάντως είναι το εύγλωττο και νευρώδες "Kray Twins” που ηχογραφήθηκε το 1980 από το σχήμα των Mo-Dettes.
Ακόμη πιο συχνές όμως είναι οι «εμφανίσεις» τους στον κινηματογράφο: είναι απλώς τα πρότυπα για τους ήρωες στα περισσότερα βρετανικά gang films, είτε πρόκειται για «πραγματικές» ταινίες σαν το “Get Carter” (λέγε με Μάικλ Κέιν) ή το “Gangster Nr. 1” (λέγε με Μάλκομ Μακντάουελ) είτε για συμπαθείς χαριτωμενιές τύπου “Lock, Stock and Two Smoking Barrels”. Το 1990 γυρίστηκε κι η επίσημη βιογραφία τους με τον τίτλο “The Krays”, σε σκηνοθεσία του γεννημένου στο Bethnal Green σκηνοθέτη Philip Ridley και με τους δίδυμους αδελφούς Gary και Martin Kemp των Spandau Ballet (τους θυμάστε;) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Μολονότι η ταινία είναι αρκετά καλή και οι Kemps όντως τους μοιάζουν φυσιογνωμικά, δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι οι 80s «φλώροι» των Spandau Ballet παριστάνουν τους Krays…
Ακόμη και ο πιο «αιματοβαμμένος» σκηνοθέτης στην ιστορία του κινηματογράφου, ο Σαμ Πέκινπα, απότινε τον «σεβασμό» του στους διδύμους. Σε μια χαρακτηριστική σεκάνς του “The Getaway”, o Charlie Jolson που υποδύεται έναν από τους κακούς της υπόθεσης καταθέτει τα δικά του «διαπιστευτήρια», με την εξής ατάκα:
“I used to run London with real men like Ronnie and Reggie"...
