1. The Last Poets (1970)
Οι «Τελευταίοι Ποιητές» είναι οι Public Enemy των ‘70s: «αδέλφια» από την πιο grime και σκοτεινή νεοϋορκέζικη γειτονιά –το Χάρλεμ– με αγριεμένη φυλετική ρητορική, στίχους-γροθιά σαν κι αυτούς των Stooges, τραγούδια με τίτλους όπως “Run Nigger” και μουσικές που πηδάνε με την ίδια ευκολία από το βαρύ περκασιονιστικό funk στη soul και από μια πρωτόλεια μορφή rap στο ζόρικο psych-funk.
2. Lee Hazlewood - Cowboy in Sweden (1970)
Αμερικανική country στα βάθη της Σκανδιναβίας; Γίνεται, αν ο συνθέτης της είναι η μορφάρα εκείνη που ακούει στο όνομα Hazlewood. Ο Lee έγραψε το άλμπουμ αυτό ενόσω διέμενε μόνιμα στη Σουηδία, προκειμένου να πρωταγωνιστήσει στην ομώνυμη, εξαιρετικά δημοφιλή σειρά της σουηδικής τηλεόρασης. Ένα άλμπουμ που στην πρώτη του πλευρά έχει τα "Pray Them Bars Away", "Leather & Lace", "Forget Marie”, "Cold Hard Times" και "The Night Before", δεν μπορεί και δεν πρέπει να παραμένει στην αφάνεια.
3. Black Widow - Sacrifice (1970)
Υπερβολικοί όσοι λένε πως οι Black Widow ηχούν πιο απειλητικοί από τους Black Sabbath: τους Sabbath δεν τους φτάνει κανείς γιατί επιπλέον έχουν και κοτζάμ Ozzy. Ωστόσο, το εν λόγω άλμπουμ γειτνιάζει αρκετά τόσο στο Σαμπαθικό ήχο (κι όχι απλώς στη «μαυρίλα» του ονόματος), όσο και στη χεβιμεταλική βαρύτητα των συνθέσεων, με τη διάφορα πως ετούτοι εδώ είχαν κι έναν κρυφό άσο στο μανίκι τους: το πιάνο τύπου hammond που οδηγεί τα τραγούδια τους σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.
4. Guru Guru - UFO (1970)
Αυτό μάλλον είναι το πρώτο drone άλμπουμ της ροκ ιστορίας κι αυτό που επηρέασε όσο λίγα όλους τους μετέπειτα shoegazers των τελών των ‘80s. Ψυχεδελικό όσο δεν πάει και εξολοκλήρου τριπαριστό, το UFO είναι το ιδανικό ορεκτικό για όσους περνάνε τα βράδια τους ακούγοντας Black Angels, Sun O))) και Spacemen 3.
5. Shawn Phillips - Second Contribution (1970)
Ο Τεξανός που ξεκίνησε την καριέρα του ως «σεσιονάς» κιθαρίστας σε άλμπουμ του Donovan, εξελίχθηκε στα τέλη των ‘60s σε έναν αυτόφωτο τραγουδοποιό, με μια εξαιρετική φωνή αλλά κι εξίσου αξιοθαύμαστες συνθέσεις. Πάρτε για παράδειγμα το τραγούδι που ανοίγει το εν λόγω άλμπουμ, το –ευρύτερα γνωστό ως– “Woman” (κι αυτό γιατί έχει άλλο τίτλο αλλά είναι τόσο μεγάλος που δεν χωράει εδώ), που από μόνο του θα μπορούσε να αποτελεί case study μέχρι και σήμερα για το πώς θα πρέπει να ενορχηστρώνεται και να τραγουδιέται ένα ακουστικό, τετράλεπτο κομμάτι.
6. Fabrizio De Andre - La Buona Novella (1970)
Ένα βαθιά πολιτικό άλμπουμ, αναρχικό και ταυτόχρονα πνευματικό, τίγκα στην αντικληρικότητα και το αντιεκκλησιαστικό συναίσθημα. Όμως ο De Andre είναι κάτι περισσότερο από ένας απλός «Σαββόπουλος της Ιταλίας»: είναι κι ένας μουσικός που δεν δίστασε να θέσει την κιθάρα του «επί τον τύπον των ήλων», μιμούμενος τον Τίτο, τον ληστή που σταυρώθηκε δίπλα στον Ιησού και που αποτελεί την κεντρική φιγούρα στο καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, το “Testamento Di Tito”.
7. Bruce Haack - The Electric Lucifer (1970)
Επειδή σε κάποιο σημείο η Ανθρωπότητα φοβήθηκε μήπως χάσει τον Walter/Wendy Carlos, φρόντισε να εφεύρει τον Bruce Haack ως επικρατέστερο συνεχιστή του έργου του. Ο «Ηλεκτρικός Εωσφόρος» του ακούγεται σαν οι Kraftwerk να κατάπιαν magic mushrooms και αντί για το Ντίσελντορφ, να πήγαν διακοπές στο Σαν Φρανσίσκο κατά το Καλοκαίρι της Αγάπης. Από τους πιο ηχητικά ενδιαφέροντες δίσκους που κυκλοφορήσαν τη δεκαετία του 1970, γεμάτος λούπες και κόλπα στα σίνθια που θα ζήλευε ο Αphex Twin.
9. Spirit - The Twelve Dreams of Dr. Sardonicus (1970)
Ένα άλμπουμ για να «προσηλυτίσεις» κάποιον στους Spirit και τη συμβολή τους στην αμερικανική μετά-Γούντστοκ μουσική σκηνή. Υπέροχη μουσική, ποιητικές ελεγείες για το θάνατο (στο “Nature’s Way” που είναι το επίκεντρο όλου του άλμπουμ) και μια μπάντα που στο πρόσωπο του Randy California βρήκε, μαζί, τον Jimmy Page και τον Phil Spector που της άξιζε.
10. George Baker - Selection Little Green Bag (1970)
Αν δεν το έβαζα εγώ στη συγκεκριμένη λίστα, θα το έκανε σίγουρα ο Quentin Tarantino. Εκτός (φυσικά) του ετερόφωτου “Little Green Bag”, έχουμε κάποιες εξαιρετικά αξιόλογες «σπουδές» της μπάντας πάνω στους Kinks (“Funny Girl”), τους Moody Blues (“Winter Time”, τους Traffic (“The Prisoner”), μέχρι και τους… Creedence Clearwater Revival (“Road Of Peace”).
11. Affinity - Affinity (1970)
Η δισκογραφική Vertigo ανέκαθεν φημιζόταν για τις εκλεκτικές της κυκλοφορίες και το συγκρότημα αυτό από το Μπράιτον τη δικαιώνει ακόμη μια φορά. Εκτός από τους δικούς τους prog-jazz πειραματισμούς, που σε κάποια σημεία θυμίζουν πρώιμους Jehtro Tull και Blodwyn Pig, οι Affinity τεστάρουν τις «αντοχές» τους σε δυο διασκευές, το “I Wonder If I Care As Much” των Everly Brothers και το “All Along the Watchtower” του Dylan, που αμφότερα τα «γονατίζουν» -με την καλή έννοια, πάντα.
12. Gracious - Gracious! (1970)
Αν οι Vanilla Fudge ήταν Βρετανοί, κάπως έτσι θα έπαιζαν: με βαρύ κιθαριστικό reverb, παραμόρφωση, όλα γύρω από συνθέσεις που μαρτυρούν την αγάπη τους για την ψυχεδελική παραφροσύνη των 13th Floor Elevators. Το “Introduction” που ανοίγει το άλμπουμ είναι τόσο κοντά όσο τίποτα στο “In A Gadda Da Vida” των Iron Butterfly, ενώ το μεστό από mellotron “The Dream” πιάνει το νήμα εκεί που το άφησε η τελευταία νότα της “Σονάτας υπό το Σεληνόφως” του Beethoven.
13. Still Life - Still Life (1971)
Λατρεύω τις μπάντες που χρησιμοποιούν κατά κόρον Hammond όργανο, όπως κάνει ο Κen Hensley στους Uriah Heep, ας πούμε. Κι αυτοί εδώ οι Βρετανοί ανεβαίνουν στο άρμα των Uriah Heep και δεν λένε να κατεβούν: ακόμη και τα φωνητικά είναι ευθεία αναφορά στα αντίστοιχα του David Byron. Όλο το άλμπουμ είναι από εκείνα που αν τα ακούσεις μια φορά λες «ρε πούστη μου, κοίτα τι έχανα τόσα χρόνια που δεν τους είχα πάρει χαμπάρι».
14. Spring - Spring (1971)
Πολύ πριν τα συγκροτήματα αποφασίσουν να έχουν δυο ή τρεις κιθαρίστες, οι Spring διέθεταν στις τάξεις τους τέσσερις (!) κιμπορντίστες, σαν μια μικρή ορχήστρα δωματίου βασισμένη αποκλειστικά στον ήχο των mellotron. Ο ήχος είναι ξεκάθαρα βρετανικός, πολύ κοντά στη σκηνή του Canterbury, με έμφαση στο πιο rock κι όχι τόσο στο folk στοιχείο της. Σε αυτό το άλμπουμ έδωσε τα πρώτα του διαπιστευτήρια ως παραγωγός ο μακαρίτης ο Gus Dudgeon, πριν αναλάβει εργολαβία όλα τα άλμπουμ του Elton John.
15. Flower Travellin’ Band - Satori (1971)
Γιαπωνέζικο ροκ στα καλύτερα του, από μια εκπληκτική μπάντα που στην πατρίδα της θεωρούταν περίπου ισάξια των… Beatles. Και πώς να μην θεωρούνται, όταν τα τέσσερα μέλη της πρέπει στην εποχή τους να ήταν μακράν ό,τι πιο ταλαντούχο κυκλοφορούσε στην ασιατική αγορά με γνώσεις, φαντασία, διάθεση για πειραματισμό και, κυρίως, όλες τις σωστές επιρροές (Cream, Stones, Ζeppelin, Jethro Tull και δεν συμμαζεύεται). Δίσκος-σταθμός για την ιαπωνική σκηνή, κάτι σαν το δικό τους “Taste of Conium”.
16. David Crosby - If I Could Only Remember My Name (1971)
Ένα freak-folk πανηγύρι που ηχογραφήθηκε με τη βοήθεια των συμπαικτών του στους CSN&Y, το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι ίσως το τελευταίο σπουδαίο «χίπικο» άλμπουμ που κυκλοφόρησε… ετεροχρονισμένα λίγο μετά τη flower-power εποχή. Ωστόσο, διαθέτει εξαιρετικές συνθέσεις, υπέροχες ενορχηστρώσεις, αλλά και τους Neil Young, Joni Mitchell, Jerry Garcia και Grace Slick να βάζουν την υπογραφή τους.
17. Cοmus - First Utterance (1971)
Με την πρώτη ακρόαση αυτού του βρετανικού folk αριστουργήματος, κάποιοι ίσως να σοκαρίστηκαν, καθώς το άλμπουμ είναι το μουσικό αντίστοιχο της creepy ταινίας The Wicker Man. Όσοι τέλος πάντων ξεπέρασαν το σοκ, όπως οι The Αstronauts, θαμπώθηκαν τόσο πολύ από τις απαράμιλλες συνθέσεις του, ώστε στη συνέχεια βάσισαν τα δικά τους άλμπουμ (όπως λόγου χάρη το Peter Pan Hits The Suburbs) πάνω στις μουσικές διδαχές των Comus.
18. Cymande - Cymande (1972)
Μια μπάντα αποτελούμενη από Τζαμαϊκάνια του Λονδίνου, που είχαν φτάσει εκεί μαζί με το μεγάλο κύμα μετανάστευσης από την Καραϊβική που έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1960. Ο δίσκος μυρίζει «Μπρίξτον» από μακριά, είναι τίγκα στο afrο-beat και το carribean-soul ενώ το τραγούδι “One More” είναι βαθύτατα επηρεασμένο από το “Albatross” των πρωίμων Fleetwood Mac. Κάπως έτσι θα ακούγονταν οι Specials αν τα φωνητικά τους είχε αναλάβει ο… Harry Belafonte.
19. Stephen Stills - Manassas (1972)
Το άλμπουμ που προέκυψε από τις αναταράξεις της διάλυσης των CSN&Υ, το 1971, αυτό το bluegrass/folk αριστούργημα είναι αποκύημα της δημιουργικής φαντασίας του «πιο ταλαντούχου μουσικού με τον οποίο συνεργάστηκα ποτέ», όπως παραδέχεται και ο Neil Young στην πρόσφατη αυτοβιογραφία του. Το συγκρότημα του Stills, που μοιάζει να μην έχει ξεπεράσει ακόμη το Woodstock, πήρε το όνομα του από το μέρος όπου έλαβαν χώρα μερικές από τις σημαντικότερες μάχες του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου.
20. Banco Del Mutuo Soccorso - Darwin! (1972)
Ένα από τα πρώτα concept album της πάντα ανήσυχης και υπερδραστήριας prog-rock σκηνής της Ιταλίας, ο δίσκος κινείται θεματικά γύρω από την ιστορία του Κάρολου Δαρβίνου και της Θεωρίας περί της Εξέλιξης των Ειδών. Εξαιρετικές συνθέσεις, ωραίοι τίτλοι τραγουδιών (“H Κατάκτηση της Όρθιας Θέσης”, ”Ο Χορός των Μεγάλων Ερπετών”) και μια φωνή, σαν αυτή του Francesco Di Giacomο, που ήταν φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα.
21. Night Sun - Mournin' (1972)
Αν μετά το Σάββατο ακολουθεί η Κυριακή, τότε μετά το «Μαύρο Σάββατο» ακολουθεί ο «Βραδινός Ήλιος»: η επιθετικότητα, η τραχύτητα και η σβελτάδα με την οποία εκτελούνται τα τραγούδια του γερμανικού αυτού γκρουπ είναι πρωτόγνωρη, ακόμη και για σήμερα. Ίσως οι Night Sun να ήταν οι Metallica των ‘70s, αφού σίγουρα αυτό που παίζουν μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως “speed heavy metal”.
22. Captain Beyond - Captain Beyond (1972)
Υπήρξαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα –κι άγνωστα– σούπεργκρουπ των αρχών των ‘70s, αποτελούμενο από τον Rod Evans (τέως Deep Purple), τους Larry Reinhart και Lee Dorman (τέως Iron Butterfly) καθώς και τον Bobby Caldwell, πρώην ντράμερ του Johnny Winter. Κι όμως, παρά την hardrockίλα των τραγουδιών, το τελικό αποτέλεσμα είναι, παραδόξως, πολύ πιο κοντά στους Μountain και τους Atomic Rooster απ’ ότι στους Deep Purple και τους Iron Butterfly.
23. Don Cherry - Organic Music Society (1972)
Αν χαράζαμε μια αυστηρή γραμμή ανάμεσα στην jazz και την ethnic, αυτό το άλμπουμ θα βρισκόταν ακριβώς στη μέση, αναποφάσιστο ως το προς ποια πλευρά κλίνει περισσότερο. Ο μπαμπάς της Neneh και του Eagle-Eye Cherry παίζει την τρομπέτα του με απαράμιλλη πειθαρχία, αλλά την ίδια στιγμή ακούγεται τόσο υπέροχα άναρχος μέσα σε ένα συνονθύλευμα world ηχοτοπίων, που του συγχωρείς την κάθε του μουσική παρασπονδία. Οι Medeski Martin and Wood είναι σίγουρα οπαδοί αυτού του άλμπουμ.
24. Curved Air - Phantasmagoria (1972)
Είναι εκπληκτικός ο τρόπος που η τραγουδίστρια της μπάντας, Sonja Kristina, κλιμακώνει την ένταση στο εναρκτήριο τραγούδι “Marie Antoinette”, οι λάτρεις του βιολιού δεν γίνεται να μην προσέξουν το σόλο βιολί του Darryl Way στο μαγευτικό “Cheetah”, ενώ είναι τουλάχιστον συγκινητική η ρουστίκ ατμόσφαιρα που δημιουργεί το τραγούδι “Melinda (More Or Less)”.
25. Strawbs - Bursting at the Seams (1972)
Σαράντα χρόνια μετά, δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο οι Strawbs εξακολουθούν να θεωρούνται prog-rock: αφενός οι συνθέσεις τους είναι ξεκάθαρα εντός της αυστηρής pop-rock τρίλεπτης, άντε τετράλεπτης διάρκειας, κι αφετέρου δεν έδειξαν ποτέ τους διατεθειμένοι να παίξουν με όλη αυτή τη βιρτουοσιτέ και την προσποιητή υπεροψία των συγχρόνων τους. Ένα εκπληκτικό, όσο και δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί, άλμπουμ με αποκορύφωμα το υπέροχο “Lay Down”.
26. Brinsley Schwarz - Silver Pistol (1972)
Το άλμπουμ αυτό άλλαξε όλη την εικόνα του λεγόμενου pub rock. Από εκεί που οι –συνήθως μικρομεσαίες– μπάντες έπαιζαν ένα αυστηρό μείγμα από rock και blues φόρμες, οι Brinsley Schwarz το προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα, μπολιάζοντας το με ισόποσες δόσεις από ψυχεδέλεια, βρετανική folk, μέχρι και αμερικανική country, μένοντας πιστοί σε ένα και μόνο σημείο: το ρόλο του πρώτου κιθαρίστα ως το σκηνικό επίκεντρο της μπάντας. Τόσο οι Dire Straits, όσο και οι Six By Seven τους χρωστάνε πολλά.
27. Sun Ra - Space Is the Place (1973)
Ο Sun Ra είναι για το χώρο της afrο-jazz ό,τι κι ο Stevie Wonder για το χώρο της soul: ένας μουσικός που ειδικά στο άλμπουμ αυτό τόλμησε να πάει κόντρα στο μουσικό κατεστημένο της εποχής και δεν δίστασε να πειραματιστεί με μια πανδαισία «απαγορευμένων» -για το είδος της μουσικής του- οργάνων, όπως τα ηλεκτρονικά κίμπορντ. Επίσης «έπαιξε» με διαφορετικούς ρυθμούς, βγάζοντας τη μουσική του έξω από πάσης φύσεως στεγανά, ανοίγοντας το δρόμο εξίσου για τον George Clinton αλλά και τον Herbie Hancock.
28. Faust - IV [1973]
Μόνο το άκουσμα του “Jennifer” είναι αρκετό για να σας πείσει πως μιλάμε για το απόλυτο αριστούργημα της γερμανικής μπάντας, ενώ με το εναρκτήριο “Krautrock” οι Faust έγραψαν τον ανεπίσημο «ύμνο» όλου του μουσικού αυτού είδους. Ο στακάτος ήχος των ντραμς και του μπάσου στη τελική μείξη (απ)έδειξε επιτέλους το πόσο παραγνωρισμένη είναι η συνεισφορά της ρυθμικής section. Κι αυτό μας το έμαθαν πρώτοι και καλύτεροι οι κραουτάδες.
29. Terry Callier - What Colour Is Love? (1973)
Κάπου ανάμεσα στην πολιτική, αντιπολεμική καταγγελία και την τζαζ, υπάρχει αυτή η Φωνή, κτήμα μιας εκ των σημαντικότερων μαύρων μορφών των ‘70s. Άλμπουμ που πρέπει να ακουστεί, μόνο και μόνο για την απόλαυση της ακρόασης του “Dancing Girl”.
30. Omega - ΙΙΙ (1974)
Hard rock made in Hungary. Οι Μαγυάροι Omega ήταν στο κουρμπέτι από το 1962 (!), όμως έπρεπε να μπουν τα ‘70s για να γίνουν γνωστοί κι εκτός Ουγγαρίας. Αντλώντας τις βασικές τους επιρροές από τη Prog-rock βρετανική σχολή, κυκλοφορήσαν μια σειρά από, κατά βάση, hard rock άλμπουμ. Το συγκεκριμένο είναι βρετανική έκδοση κι αποτελεί μια συλλογή τραγουδιών από τρία προηγούμενα άλμπουμ τους που κυκλοφορήσαν στην ουγγρική αγορά. Εξαιρετικά τα “Stormy Fire” και “Just A Bloom”, όμως το “Spanish Guitar” είναι αυτό που απογειώνει όλο το δίσκο.
31. Shuggie Otis - Inspiration Information (1974)
Ο ελληνικής καταγωγής John Alexander Veliotes ή «Ζαχαρένιος» (το shuggie είναι παρήχηση του υποκοριστικού sugar, όπως τον φώναζε η μητέρα του και το Otis μια πιο εύηχη σύντμηση του επωνύμου του) εκτός από γιος του έλληνα -και διάσημου μάνατζερ- μπάρμπα του, υπήρξε ένας πολυοργανίστας μουσικός που ήξερε να παίζει σχεδόν 12 μουσικά όργανα. Αυτή ακριβώς η μουσική ευρυμάθεια τον κατέστησε ικανό να συνθέσει ένα άλμπουμ με εξαιρετικά τραγούδια, εκ των οποίων ξεχωρίζουν τα “XL-30”, “Pling!” και “Aht Uh Mi Head”.
32. Gravy Train - Staircase To The Day (1974)
Κάποιος να κάνει επειγόντως μια μήνυση στον James Hetfield των Metallica που κατάκλεψε όλο το κιθαριστικό άρπισμα του τραγουδιού “Staircase To The Day” για το δικό τους “Τhe Call of Κtulu”. Οι Gravy Train έχουν ομολογούμενες εντυπωσιακές και πολυεπίπεδες συνθέσεις αλά-Rainbow εποχής Dio που, ενώ hard-rockίζουν, δεν τις βαριέσαι ποτέ, αυτό όμως που ξεχωρίζει στο άλμπουμ αυτό είναι η παραγωγή που έχει γίνει στον ήχο του, που θα ζήλευαν σήμερα οι Wolfmother.
33. Sparks - Propaganda (1974)
Ξεχάστε το χιλιοτραγουδισμένο “Kimono My House”: όλη η (πεμπτ)ουσία των Sparks είναι το επόμενο τους άλμπουμ, ένα πραγματικά υποτιμημένο αριστούργημα των ‘70s που κατ’ εμέ είναι το αμερικανικό αντίστοιχο του Night At The Opera των Queen, καθώς διαθέτει ανάλογα συστατικά: χιούμορ, παιχνιδιάρικες συνθέσεις, οπερετικά φωνητικά, τίτλους τραγουδιών για τους οποίους θα… σκότωνε ο Morrissey (“Don't Leave Me Alone with Her”, “Something for the Girl with Everything”), αλλά κυρίως το ένα βασικό στοιχείο που καθιστά σπουδαίο ένα δίσκο: μελωδίες-hooks που σου καρφώνονται αυτοστιγμεί στο μυαλό.
34. Robin Trower - Bridge Of Sighs (1974)
Ένα διαχρονικό αριστούργημα από τον κιθαρίστα των Procol Harum που ακούγεται σήμερα περισσότερο άνετα (και σχεδόν… βουλιμικά) σε σχέση με πριν 40 χρόνια. Άψογο επίπεδο παιξίματος και μια παραγωγή ήχου ΑΑΑ (δια χειρός Geoff Emerick των Beatles), σε ένα πραγματικό must για μια ενημερωμένη rock δισκοθήκη. Ένα άλμπουμ δίχως ούτε ένα filler!
35. Jefferson Starship - Dragonfly (1974)
Ιδιαίτερη περίπτωση άλμπουμ που, ενώ πούλησε πολύ καλά εντός της αμερικανικής ηπείρου, ζήτημα είναι αν το έχουν αγοράσει άλλοι… 263 άνθρωποι εκτός ΗΠΑ. Αν υποθέσουμε, όμως, πως κάποιος θέλει να ξεκινήσει τη γνωριμία του με τη νοητή συνέχεια των Jefferson Airplane, πρέπει να αρχίσει από εδώ: το επίπεδο παραγωγής είναι υψηλότατο, ενώ κάποιες απ’ τις συνθέσεις του άλμπουμ [όπως τα εκπληκτικά “Hyperdrive”, “Ride The Tiger” και “All Fly Away”] είναι κρίμα να περνούν ακόμη απαρατήρητες.
36. Cluster - Zuckerzeit [1974]
Ο τίτλος τα λέει όλα: «Ώρα για ζάχαρη». Μουσική ζάχαρη, πασπαλισμένη από το καλύτερο kraut ζαχαροπλαστείο της εποχής εκείνης στη Γερμανία. Αν θέλετε να μάθετε από πού άντλησε όλες του τις επιρροές ο Autechre, οι M83, οι Boards Of Canada, οι 808 State και οι μισοί μουσικοί της δισκογραφικής Kompakt, βάλτε αυτό το ατμοσφαιρικό space-ambient αριστούργημα στο πικάπ κι απλώς θαυμάστε την εμμονή στην παραμικρή μουσική λεπτομέρεια που ξεπηδάει από τα αυλάκια του.
37. Allen Toussaint - Southern Nights (1975)
Αυτή είναι η σημαντικότερη ‘70s συνεισφορά του «Δάσκαλου» της R&B σκηνής της Νέας Ορλεάνης: ένα άλμπουμ που πιάνεται από τις άκρες της συνεργασίας του με τον Dr. John και συστήνει στο δυνητικό του κοινό τις νέο-ψυχεδελικές ρίζες της μουσικής του, μπολιάζοντας τις με κομψές ενορχηστρώσεις, σύμφυτες με το περιρρέον «ορχηστρικό-progrock» κλίμα της εποχής.
38. Journey - Journey (1975)
Σύμφωνοι, οι Journey είναι ένα από τα πλέον αρχετυπικά συγκροτήματα των τελών των ‘70s και φαινομενικά δεν έχουν θέση στη λίστα αυτή. Όμως αυτό το άλμπουμ έχει, γιατί το συγκρότημα μπορεί να λέγεται Journey, αλλά δεν είναι οι Journey που «αγαπήσαμε» στις αρχές των ‘80s. Είναι κάτι άλλο, καλύτερο: ένα jazz-rock fusion που κινείται στις παρυφές του progressive χωρίς να είναι όμως αυστηρά «δεινοσαυρικό», αλλά πολύ προοδευτικό και «φευγάτο» ως άκουσμα.
39. Anikulapo Kuti & Africa '70 - Expensive Shit [1975]
Τα μέλη των Tinariwen μάλλον μεγάλωσαν με το άλμπουμ αυτό να αντηχεί μέσα στα αυτιά τους. Γιατί αυτό που βγαίνει από τα αυλάκια του δίσκου δεν είναι ethnic στην πιο αυστηρή και ξενέρωτη μορφή της, αλλά ένα εκπληκτικό συνονθύλευμα από funk, afrobeat και «δυτικών» ρυθμών ικανό να… στείλει στο ταμείο ανεργίας τον Damon Albarn, τον Paul Simon και τον David Byrne.
40. Death - For the Whole World to See (1975)
Οι μαύροι αυτοί brothers από το Ντιτρόιτ υπήρξαν για τα ‘70s ό,τι οι Bad Brains για τα ‘80s: αντί για την στερεοτυπική κατεύθυνση της Philly soul και του r’n’b, επέλεξαν να πάρουν τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο και να παίξουν Stooge-ιάρικο πανκ και Sabbath-ικό μέταλ με την ίδια οργή και ένταση που το έκαναν μια δεκαετία μετά οι «πρωτευουσιάνοι» Bad Brains. Και τραγούδια όπως το “Where Do We Go from Here?” αποτυπώνουν ακριβώς αυτή την νεανική ορμή των Death, δεδηλωμένος οπαδός των οποίων είναι και ο ίδιος ο Jack White.
41. Triana - El Patio (1975)
Το άλμπουμ αυτό είναι μάλλον το πρώτο παράδειγμα επιμειξίας hard rock με παραδοσιακούς φλαμένκο ρυθμούς. Το παρθενικό άλμπουμ των Ισπανών –Σεβιγιάνων, για την ακρίβεια- Triana είναι περίεργο, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον: όλα τα κομμάτια ξεκινούν με την κλασική ισπανική ακουστική κιθάρα σαν να είναι το “Concierto de Aranjuez” του Joaquin Rodrigo και στην πορεία πάνε… όπου τους βγάλει η ηλεκτρική κιθάρα και το πανταχού παρόν Moog. Εκτός των “Se De Un Lugar” κι “En El Lago”, ξεχωρίζει επίσης το “Recuerdos De Una Noche” με τον τραγουδιστή Jesús de la Rosa Luque να χρωματίζει όλη την ατμόσφαιρα με την εκπληκτική του φωνή.
42. Steve Hackett - Voyage of the Acolyte (1975)
Γνωστό στους κύκλους των οπαδών των Genesis ως «το καλύτερο άλμπουμ που δεν κυκλοφόρησε ποτέ η μπάντα», ο συγκεκριμένος δίσκος ηχογραφήθηκε από τον κιθαρίστα των Genesis στα διαλείμματα ανάμεσα στα άλμπουμ Foxtrot και The Lamb Lies Down on Broadway. Και, παρόλο που ο χαρακτηρισμός είναι λίγο υπερβολικός (…δεν φτάνει τα επίπεδα του Foxtrot), αποδεικνύεται ότι ο Hackett στην παρθενική του προσωπική κυκλοφορία λειτουργεί απείρως καλύτερα ως σόλο μουσικός, παρά περιορισμένος στα στεγανά της μπάντας του.
43. Babe Ruth - Babe Ruth (1975)
Την ίδια ώρα που τα ελληνικά ροκ ραδιόφωνα έχουν φάει κόλλημα εδώ και δυο δεκαετίες με το πρώτο τους άλμπουμ, το First Base (κι ειδικά με το τραγούδι “The Mexican”), οι Βρετανοί Babe Ruth βγάζουν επιδεικτικά τη γλώσσα σε όσους δεν γνωρίζουν το συγκεκριμένο άλμπουμ που αξίζει μια θέση στην ροκ ιστορία μόνο και μόνο για ένα συγκεκριμένο κομμάτι: το “The Duchess Of Orleans” που είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό συνέθεσε ποτέ η μπάντα του Alan Shacklock.
44. Kate and Anna McGarrigle - Kate and Anna McGarrigle (1975)
Όταν ένα ντεμπούτο άλμπουμ ξεκινάει με το “Kiss and Say Goodbye”, τότε μάλλον γνωρίζεις πως είναι αρκετά αξιόλογο ώστε να φτάσεις μέχρι και το τελευταίο από τα 36 λεπτά της ακρόασης του. Υπέροχα τραγούδια συνοδεία πιάνου και κιθάρας, στίχοι που μιλάνε απευθείας στην καρδιά του blue-collar man (αλλά και της blue-collar woman) της εποχής κι ένα ζευγάρι φωνών που εκλιπαρεί να ακουστεί. Αν σας αρέσουν τα πρώτα άλμπουμ της Joni Mitchell, σπεύσατε.
45. Harmonia - Deluxe (1975)
«Σας λέω πως οι Harmonia είναι σήμερα η σημαντικότερη μπάντα που υπάρχει σε όλο το κόσμο»: αυτό δήλωνε το 1974 ο Brian Eno. Όταν έχεις μουσικούς του διαμετρήματος του Dieter Moebius και του Hans-Joachim Roedelius των Cluster αλλά και τον Michael Rother των Neu!, μάλλον έχεις πρόβλημα να επιλέξεις ποιο από τα δυο πρώτα τους άλμπουμ να συμπεριλάβεις στον κατάλογο αυτό: με το μαχαίρι στο λαιμό αφήνω έξω το Musik Von Harmonia (του 1974) και επιλέγω τον πιο δεμένο electro-kraut ήχο του Deluxe.
46. Klaus Schulze - Moondawn (1976)
Θα ήταν λίγο περιττό να μπει στη λίστα αυτή ένα οποιοδήποτε άλμπουμ των Tangerine Dream ή των Ash Ra Temple, ειδικά όταν ο Γερμανός μάστορας των κίμπορντ έχει στο οπλοστάσιο του τόσα και τόσα ενδιαφέροντα προσωπικά άλμπουμ: το Moondawn είναι μάλλον το καλύτερο εξ’ αυτών, που άνοιξε και το δρόμο τόσο για μουσικούς σαν τον Gary Numan, όσο και για τον πρώιμο ήχο της proto-techno σκηνής του Ντιτρόιτ.
47. Ragnarok - Nooks (1976)
Υποτίθεται πως το συγκρότημα αυτό (θα) ήταν η «απάντηση» της Νέας Ζηλανδίας στους YES, όμως σε ηχητικό επίπεδο είχε περισσότερες ομοιότητες με τους Pink Floyd, παρά με τη μπάντα του Steve Howe. Το ομώνυμο άλμπουμ τους (1975) είναι εξίσου καλό, όμως διαλέγουμε το Nooks επειδή, σε αντίθεση με το πιο κιθαριστικό παρθενικό δίσκο τους, διαθέτει ένα πιο γεμάτο ήχο από κίμπορντ.
48. La Düsseldorf - La Düsseldorf (1976)
Τραγικά αδικημένοι απ’ όλη τη σπουδαία φουρνιά των γερμανών kraut-άδων, οι La Düsseldorf των αδελφών Klaus και Thomas Dinger δεν περιορίστηκαν μόνο στην ετικέτα «η νοητή συνέχεια των Neu!», αλλά φρόντισαν να δημιουργήσουν τις μουσικές εκείνες που είκοσι χρόνια μετά θα αποτελούσαν τη βάση για ό,τι κυκλοφορούν σήμερα γνωστές δισκογραφικές εταιρίες όπως η Warp ή η DFA. Το δε τραγούδι “Düsseldorf”, που ανοίγει το άλμπουμ, είναι ένα απίστευτο αριστούργημα.
49. Vangelis - Albedo39 (1976)
Πριν τον Jean Michel Jarre υπήρχε ο Βαγγέλης Παπαθαναίου. Κι αυτό δεν είναι μια διαπίστωση «εθνικιστικής» φύσεως για να παινέψουμε το σπίτι μας, αλλά αμιγώς μουσικολογική. Ο Vangelis έθεσε τα όρια του ατμοσφαιρικού ηλεκτρονικού χωροχρόνου, όπως αυτά επικράτησαν στις επόμενες δεκαετίες κι όπως καθρεπτίστηκαν στο έργο μουσικών όπως ο Ryuichi Sakamoto. Ο ήχος των “Alpha” και “Pulstar” θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να κλωνοποιηθεί.
50. The Langley Schools Music Project - Innocence & Despair (2001)
Η συλλογή αυτή κυκλοφόρησε μεν το 2001, όμως περιλαμβάνει τις εκτελέσεις των τραγουδιών που ηχογραφήθηκαν στο διάστημα 1976-77 σε διάφορα σχολεία της περιοχής του Λάνγκλεϊ, στα περίχωρα του Βανκούβερ του Καναδά. Η συγκινητική προσπάθεια των –παντελώς άσχετων από μουσική- μαθητών να τραγουδήσουν γνωστά χιτάκια της εποχής εκείνης υπό την μαεστρική καθοδήγηση του δασκάλου τους, Hans Fenger, επηρέασε τόσο τον σκηνοθέτη Richard Linklater για το σενάριο της ταινίας του School of Rock (2003), όσο και τον Ryan Gosling και το συγκρότημα του, τους Dead Man’s Bones (2009).
51. Klaatu - 3:47 EST (1976)
Ένας πραγματικός αδάμαντας χαμένος μέσα στη λασπουριά των ‘70s, το ντεμπούτο άλμπουμ των Καναδών Klaatu ήταν τόσο μελωδικό και sui generis ώστε πολλοί μουσικοκριτικοί της εποχής θεώρησαν πως πίσω από την μπάντα βρίσκονταν οι… Beatles που είχαν επανενωθεί! Φυσικά αυτό απείχε παρασάγγες από την αλήθεια και το μόνο που ίσχυε ήταν η Μπιτλική επιρροή σε τραγουδάρες όπως το “Calling Occupants”, το “Sub-Rosa Subway”, αλλά και το straightforward-rock του “Anus Of Uranus”.
52. Go - Go (1976)
Ο σπουδαίος Ιάπωνας περκασιονίστας Stomu Yamashta (ή Tsutomu Yamashita, όπως είναι το κανονικό του όνομα) συνεργάζεται με τον -πάντα πρόθυμο σε τέτοιες περιστάσεις- Steve Winwood (φωνητικά και κίμπορντ), τον Al Di Meola στη κιθάρα, τον Klaus Schulze στα συνθεσάιζερ και τον ντράμερ των Santana, Michael Shrieve, για την ηχογράφηση ενός άλμπουμ που κακώς πέρασε στο ντούκου καθώς κομμάτια όπως τα "Winner/Loser" και "Crossing the Line" δεν γράφονται δα και κάθε μέρα.
53. Automat - Automat (1977)
Άκουσα το ομώνυμο κομμάτι τo 1990 σε εκείνη την αλήστου μνήμης συλλογή Synthesizer Album του ANT1. Αξέχαστο και πρωτοποριακό, όπως κι όλο το άλμπουμ, που είναι χωρισμένο σε δυο πλευρές: η πρώτη (και καλύτερη) είναι σύνθεσης του Claudio Gizzi, ενώ η δεύτερη του Romano Musumarra. Οι δυο Ιταλοί πλακώθηκαν τόσο πολύ κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων που έκτοτε δεν ξαναμίλησαν!
54. Goblin - Suspiria OST (1977)
Κλειστοφοβικό όπως και το giallo θρίλερ που συνοδεύει, το ηλεκτρονικών δομών soundtrack των Ιταλών progrock-άδων καταφέρνει λίγο πολύ να επιτύχει ό,τι και το “Tubular Bells” του Mike Oldfield στον «Εξορκιστή»: όχι απλώς την ψευδαίσθηση μιας ατμόσφαιρας τρόμου δίπλα στον ίδιο τον θεατή, αλλά και μια συλλογή ηχητικών συνθέσεων που στέκονται άνετα από μόνες τους δίχως το –αρχικά προαπαιτούμενο- οπτικό συνοδευτικό τους.
55. Dennis Wilson - Pacific Ocean Blue (1977)
Θα ακουστώ βέβηλος, αλλά θεωρώ πως το συγκεκριμένο «χαμένο» άλμπουμ είναι σαφώς καλύτερο από τον έτερο “lost and found” δίσκο του Γουιλσονέικου, το Smile. Το Pacific Ocean Blue αδικήθηκε ξεκάθαρα λόγω timing, καθώς κυκλοφόρησε στα μέσα Αυγούστου του 1977, όταν όλη η Αμερική μιλούσε για μόνο ένα πράγμα: τον θάνατο του Elvis. Το άλμπουμ πέρασε απευθείας στο συλλογικό μουσικό υποσυνείδητο, δίχως να λάβει πολλές κριτικές και σήμερα θεωρείται ως το ψυχεδελικό αριστούργημα που δεν κατάφερε να κυκλοφορήσει ποτέ ο… Brian Wilson!
56. Space - Magic Fly (1977)
Ακούς το ομώνυμο synthpop διαμάντι και αναγνωρίζεις σε αυτό τον πραγματικό πιονιέρο της ηλεκτρονικής μουσικής και των κυριοτέρων εκπροσωπών της στα ‘80s, από τον Frankie Knuckles μέχρι τους New Order. Μετά, βάζεις στο ριπίτ όλο το άλμπουμ κι ανακαλύπτεις μια συλλογή τραγουδιών υψηλής αισθητικής που θα εύχονταν πολύ να είχαν γράψει οι Cold Cave, οι Chromatics ή οι AIR, οι οποίοι σίγουρα βάσισαν πολλές από τις συνθέσεις του άλμπουμ Moon Safari πάνω στην ατμόσφαιρα του “Ballad For Space Lovers”.
57. Rockets - On the Road Again(1978)
Σπουδαίοι οι Γάλλοι Rockets. Τεράστιοι. Χωρίς αυτούς δεν θα είχαμε σήμερα τους Daft Punk. Ακούς τα “Cosmic Race” και “Venus Rapsody” (χωρίς h στη λέξη Rapsody) και αφουγκράζεσαι το μέλλον της μουσικής, είκοσι χρόνια πριν τη γέννηση του. Αλλά ας μην γελιόμαστε: πίσω από τις κατά βάση ηλεκτρονικές δομές του συγκροτήματος βρίσκεται η αγάπη τους για την μαύρη funk των αρχών των ‘70s, όπως φαίνεται κι από το γεγονός πως το (συχνά slapping) μπάσο είναι το προεξάρχον όργανο κι αυτό που «οδηγάει» τις συνθέσεις προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
58. Steve Reich - Music for 18 Musicians [1978]
Αλμπουμάρα από τις λίγες που επηρέασε όχι μόνο όλους τους μινιμαλιστές της μετέπειτα εποχής από τον Wim Mertens μέχρι τον Philip Glass (ας πούμε, ακούστε αυτό το άλμπουμ και «καπάκι» το OST του Koyaanisqatsi), αλλά και μουσικούς ξεκάθαρων pop καταβολών όπως ο Prince ή ο Fatboy Slim. Συνθέσεις που με το ένα πόδι πατάνε στην avant-garde και με το άλλο στην (ναι!) pop, παραμένοντας για ώρα πάνω στην «λεπτή κόκκινη γραμμή».
59. Harold Budd - The Pavilion Of Dreams (1978)
Σε παραγωγή του ίδιου του Brian Eno, το The Pavilion of Dreams αποτελεί το σκαλοπάτι ακριβώς πριν την cosmic-jazz του John Coltrane, αλλά κι ένα βήμα μετά την jazz-ambient συνεργασία του Miles Davis με τον Teo Macero. Οι κινηματογραφικές συνθέσεις διηγούνται ιστορίες από άλλες εποχές και πλανήτες, κερδίζοντας πλήθος θαυμαστών, όπως τους Cocteau Twins, αλλά και ρίχνοντας τον σπόρο για τον ηλεκτρονικό στοχασμό των Future Sound Of London.
60. 9999 - 99 (1978)
Αν τα ντεμπούτα είναι αυτά που πάντα αιχμαλωτίζουν την ωμή ενέργεια ενός καυλωμένου συγκροτήματος, τότε το άλμπουμ αυτό αποτελεί μια από τις πιο τρανές αποδείξεις του ανωτέρου αφορισμού. Ιδρωμένο και πάντα σύμφωνο με τις αξίες της λονδρέζικης πανκ σκηνής της εποχής εκείνης, το 999 δεν κατάφερε να επαναληφθεί. Ούτε καν από τους ίδιους τους 999.
61. Crass - The Feeding of the 5000 (1978)
Όταν όλοι οι πάνκηδες της εποχής τα έβαζαν με τη Βασίλισσα, το κράτος και τις (ανοργάνωτες) δομές του, η μπάντα από το Εσεξ έριχνε τα βέλη της στον Τζίσους Κράιστ Σούπερσταρ. Αν λοιπόν όλοι εσείς οι μπλακμεταλάδες πιστεύετε πως έχετε ακούσει «βέβηλους» κι αντιχριστιανικούς στίχους, ακούστε ένα κάτι-σαν-τραγούδι όπως το “Reality Asylum” (ή σκέτο “Asylum”), οι στίχοι του οποίοι κάνουν τους Burzum και τους Venom να μοιάζουν «γατάκια» μπροστά στους Crass.
62. Ace Frehley - Ace Frehley (1978)
Το 1977 οι τέσσερις Kiss αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν όλοι τους το σόλο άλμπουμ της αρεσκείας τους για να δουν ποιος την έχει μεγαλύτερη (την έμπνευση). Κι εκεί που όλοι περίμεναν πως καλύτερο άλμπουμ θα ήταν ένα εκ των ομώνυμων του Paul Stanley ή του Gene Simmons, από το διπλανό κουλουάρ έκανε την έκπληξη ο προσωπικός δίσκος του μουλωχτού Ace Frehley. Και δεν κερδίζει απλώς στα σημεία, που λέμε, αλλά κατά κράτος: είναι τέτοια η τέτοια η ωριμότητα των συνθέσεων του Frehley που οι υπόλοιποι τρεις θορυβήθηκαν τόσο πολύ μην τους φάει τα credits και δεν τον άφησαν να ξαναγράψει τραγούδι!
63. Gaz - Gaz (1978)
Θα μπορούσαν να είναι οι καλύτεροι μαθητές του Giorgio Moroder αν δεν ήταν τόσο καλαμπόρτζηδες και χαβαλέδες, σε σημείο που να διασκευάσουν το τραγούδι “Cantina Band” από το OST του Πολέμου των Άστρων. Οι funk μπασογραμμές διαδέχονται η μια την άλλη, η ορχήστρα από πίσω είναι σαν να ακούς το μουσικό θέμα της τηλεοπτικής σειράς Love Boat (ειδικά σε τραγούδια όπως το “Interstellar Love Affair”), τα φωνητικά είναι επιτηδευμένα over-the-top, όμως… διάολε, αυτό δεν είναι η disco;
64. Zed - Visions Of Dune (1979)
Ένα από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της γαλλικής ηλεκτρονικής σκηνής, το εν λόγω άλμπουμ είναι εμπνεύσεως και δημιουργίας του πολυπράγμονος Bernard Szajner, ενός λιγότερο εμπορικού και πιο πειραματικού Jean Michel Jarre. Οι διαστρωματικές ατμόσφαιρες από συνεχόμενα συνθεσάιζερ που δημιουργεί ο Γάλλος κοπιαρίστηκαν από αναρίθμητους, συμπεριλαμβανομένου και του Brian Eno, που δήλωνε θαυμαστής του.
65. Yellow Magic Orchestra - Solid State Survivor (1979)
Την δόξα των Ιαπώνων ΥΜΟ ζήλεψε μέχρι και ο, τότε ανερχόμενος, Michael Jackson που ζήτησε από τον Quincy Jones να τον βοηθήσει να διασκευάσει ένα από τα τραγούδια του άλμπουμ, το “Behind The Mask”. Σύσσωμη η Detroit Techno σκηνή των μέσων των ‘80s χρωστάει πολλά τόσο στο προαναφερθέν κομμάτι, όσο και στα "Technopolis" αλλά και το ομώνυμο του δίσκου.
66. Mekons - The Quality of Mercy Is Not Strnen (1979)
Κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας, όταν το πανκ ξεψυχούσε, βρέθηκαν τούτοι εδώ οι αναρχοαυτόνομοι για να μεταφέρουν τα τρία ακόρντα στο απέναντι στρατόπεδο, αυτό της avant-garde. Σαν ο Johnny Rotten να αποφάσιζε ξαφνικά να αφήσει την ηρωίνη για χάρη της Yoko Ono.
67. Mi-Sex - Graffiti Crimes (1979)
Η Νέα Ζηλανδία ανέκαθεν ήταν «μουσικομάνα» (κατά το «μπασκετομάνα») - θυμηθείτε τα κατορθώματα των Bats μια δεκαετία μετά. Αυτό το υπέροχο ντεμπούτο άλμπουμ τους έστειλε το new wave της Ωκεανίας στα πέρατα του κόσμου, δείχνοντας στους όποιους Cars και Boomtown Rats πόσα απίδια πιάνει ο kiwi σάκος.
68. I Signori Della Galassia - Iceman (1979)
Τι στην ευχή παίζουν οι «Κύριοι του Γαλαξία»; Σάματι ξέρουν κι οι ίδιοι; Το μισό άλμπουμ είναι αμιγώς Space Rock, ενώ το άλλο μισό γειτνιάζει (αναμενόμενα) με το Prog Rock και (εξίσου επικίνδυνα) με την πρώιμη Italo-Disco. Πάντως, με όλα τα στραβά τους (μπείτε στο Youtube να δείτε πως ντύνονταν τα μέλη της μπάντας…), τα ποδηγετούμενα από άναρχα Moog “Proxima Centauri” και “Archeopterix” είναι υποδείγματα του Ιταλικού neo-prog ηχου.
69. The Human League - Reproduction (1979)
Δυο χρόνια πριν το εμπορικό Dare, οι Human League πέφτουν πρώτοι στο καζάνι της synth-pop με ένα υποτιμημένο αριστούργημα που σπανίως αναφέρεται όταν μιλάμε για τη μπάντα από το Σέφιλντ. Η πρώτη πλευρά του άλμπουμ διαθέτει τραγούδια-ορόσημα του ηλεκτρονικού ήχου κι ακούγεται απνευστί, ενώ η δεύτερη διαθέτει κοτζάμ “Empire State Human”. Κι όπως ορθώς γράφει το allmusic.com, «this album is the most detached synth pop record ever released».
70. Spherical Objects - Elliptical Optimism (1979)
Ο μύθος λέει πως ο βρετανός μουσικοκριτικός Paul Morley το 1977 ήθελε να γράψει ένα άρθρο για τρία ανερχόμενα συγκρότημα του Μάντσεστερ, τους The Passage, τους Spherical Objects και τους Joy Division, έχοντας ως τελικό του στόχο να «κεντράρει» το κομμάτι του γύρω από τους πιο ταλαντούχους από τους τρεις: τους Spherical Objects! Ένα από τα πιο πειραματικά σχήματα του post-punk, οι Spherical Objects άφησαν πίσω τους το παρθενικό τους άλμπουμ, Past And Parcel, αλλά κυρίως το Elliptical Optimism, ένα δίσκο πολύ πιο «μπροστά» από τον προηγούμενό τους, τίγκα στα πνευστά και στα σίνθια, που αδικείται να μην μνημονεύεται δίπλα σε άλμπουμ όπως το Chairs Missing των Wire.
