Μπορεί, κατά τ’ άλλα, το 2020 να μην είναι και η ευνοϊκότερη χρονιά που έχουμε ζήσει, όμως δισκογραφικά αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από δυνατή, με τις πολύ καλές κυκλοφορίες να μην σταματούν. Κάπως έτσι, τον Ιούνιο ακούσαμε απροσδόκητα επίκαιρους δίσκους (Run The Jewels), μια ποιητική κατάθεση που έρχεται να προστεθεί σε μια ήδη σπουδαία καριέρα (Bob Dylan) αλλά και τους υπόλοιπους 8 δίσκους που συγκεντρώσαμε εδώ και που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έπαιξαν στα ακουστικά της ομάδας του Avopolis σε heavy rotation.
Έτσι, λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο…
...είπαμε “Ooh La La” στο ωμό, τραχύ και καταγγελτικό τέταρτο δίσκο των El-P και Killer Mike
Run The Jewels - RTJ4
(Jewel Runners/BMG)
«[..]ο τέταρτος δίσκος του El-P και του Killer Mike συνεχίζει το σερί των καταπληκτικών τους κυκλοφοριών, δικαιώνοντας για μια ακόμα φορά την απόφασή τους να εγκαταλείψουν τις solo δισκογραφίες τους μέχρι νεοτέρας. Η χημεία του ντουέτου, η συνεπής προσέγγισή του στις θεματικές με τις οποίες καταπιάνεται, αλλά και η προσήλωσή του στην αυτόφωτη δημιουργία στο πλαίσιο του δικού του ηχητικού χωροχρόνου, ανεξάρτητου από σκηνές, τάσεις και νόρμες, τους βγάζουν και πάλι ασπροπρόσωπους. Με ή χωρίς την εύνοια της επικαιρότητας».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άρη Καζακόπουλου εδώ.
Κάναμε βαθιά υπόκλιση στον κύριο Zimmerman…
Bob Dylan - Rough And Rowdy Ways
(Columbia)
«Ο Bob Dylan θυμάται αλλά δεν νοσταλγεί. [..] Έτσι, λοιπόν, στο νέο του άλμπουμ, ο Dylan επεξεργάζεται το παρελθόν υπό το πρίσμα της σημερινής του εμπειρίας. [...] Το Rough and Rowdy Ways, ωστόσο, περιέχει πρώτα από όλα υπέροχα τραγούδια».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Θανάση Μήνα εδώ.
...αλλά δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον Neil Young και το «χαμένο» δίσκο του...
Neil Young - Homegrown
(Reprise)
«Τελικά, το Homegrown μοιάζει περισσότερο σαν να διαβάζεις το κεφάλαιο ενός βιβλίου, στο οποίο απλά υπογραμμίζονται συντηρητικά τα χαρακτηριστικά του δημιουργού του. Αλλά, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, υπάρχουν οι επιμελητές».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
...πάντως, βρήκαμε αλλού την americana που μας έλειπε
Rose City Band - Summerlong
(Thrill Jockey)
Το δεύτερο άλμπουμ τους βιώνεται ως ένα απελευθερωμένο, ονειρώδες τζαμάρισμα ψυχεδελικής americana/country rock για ανοιχτούς ορίζοντες, που κρατάει ταυτόχρονα ένα δευτερόλεπτο και μία αιωνιότητα μαζί [...]».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.
Προσγειωθήκαμε στον πλανήτη Chromatica, αλλά δεν χρίσαμε την Lady Gaga cyberpunk βασίλισσα...
Lady Gaga - Chromatica
(Streamline/Interscope)
«[..] «στον φετινό της ρόλο, τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν πάει καλύτερα από απλά μια επίσκεψη στον πλανήτη Chromatica που λίγο ή πολύ φωνάζει “Just Dance”. Κάτι που μας γυρνάει στο σημείο από όπου ξεκίνησαν όλα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.
...ούτε «μπήκαμε» στην καραντίνα των clubbers
Charli XCX - How I’m Feeling Now
(Atlantic/Asylum)
«Το κακό είναι πως η παραγωγή του δίσκου περπατάει πάνω στη λεπτή εκείνη γραμμή που χωρίζει την αυτόνομη pop σύνθεση από το εξαρτώμενο από την εικόνα διαφημιστικό προϊόν. Λείπει η ευρηματικότητα και η χάρη[...]».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Ανδρέα Κύρκου εδώ.
Αναρωτηθήκαμε, "Shall We Go On Sinning So That Grace May Increase?"
The Soft Pink Truth - Shall We Go On Sinning So That Grace May Increase?
(Thrill Jockey)
«Αυτά που μοιάζουν ατάκτως ερριμμένα με μια πρόχειρη ματιά, δεν είναι παρά ένα συνολικό έργο με συγκεκριμένα κουτάκια και θέσεις (και εξαιρετική παραγωγή), το οποίο έχει μεν κομμάτια, αλλά κατά βάση αυτά λειτουργούν ως χωρίσματα μίας ενιαίας σύνθεσης, που ξεκινάει ανέμελα σαν Σειρήνα, σε παρασέρνει, ξεντύνεται και ξεσπά στο σημείο καμπής της αμαρτίας, μα και εξαγνίζεται - φωτίζεται στο τέλος μαζί σου».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Τάσου Βογιατζή εδώ.
Ακούσαμε το δίσκο της ζωής του Π.Ε. Δημητριάδη...
Τα Παιδιά της Παλαιότητας - Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών
(Inner Ear)
«Το Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών [...] κατορθώνει να αφήσει το προσωπικό του στίγμα σε ένα είδος και μία φόρμα τραγουδιών που φαινόταν να έχει εξαντλήσει την προοπτική της και να της ξαναδώσει ζωή, όχι αναθεωρώντας τη αλλά, με το να την επαναδιαπραγματευτεί με προσωπικό τρόπο και να ξαναπεί την ίδια παλιά ιστορία με δικά του λόγια».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Μάκη Μηλάτου εδώ.
...αλλά και φρέσκια, αθηναϊκή jazz προσιτή σε όλους...
Kepler Is Free - Teegarden
(Veego Records)
«Οι Kepler is Free σπάνε τη φούσκα της αξιολογότατης πλην “αυτιστικής” ελληνικής jazz κοινότητας που έχει συνηθίσει ανησυχητικά στο “μεταξύ της” και φέρνουν στην Αθήνα τον ήχο που τόσο εντυπωσιακά έχει ανθίσει στη βρετανική σκηνή: μια φρέσκια, συναισθηματική, σύγχρονη και προσιτή nu jazz για όλους, για τους πεπαιδευμένους και μη, τους ποιητές και τους απλούς και ταπεινούς καταναλωτές ψυχαγωγίας».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
...ενώ απολαύσαμε τον παγανιστικό χορό των Regressverbot
Regressverbot - Dubna’s Dance
(WonTon Records)
«[...] το Dubna’s Dance δικαιώνει, ωστόσο, στο ακέραιο τις προσδοκίες που είχαν τραφεί. Έτσι, αναδεικνύει τη λεπτή και ιδιοφυή πλευρά αυτού του τόσο ιδιαίτερου ήχου -που θα πρέπει να του παραδοθείς για να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα».
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.
