Από έξω προς τα μέσα: εξώφυλλο που αιχμαλωτίζει το βλέμμα επειδή είναι εντελώς αντιφατικό. Ένα πολύχρωμο ανθρωποειδές ποζάρει με κλειστά τα μάτια σε ένα άχρωμο περιβάλλον, με μια σταγόνα υδραργύρου να ρέει για πάντα από την κλείδα. Ο τίτλος αποτελεί ψευδή παραφορά του «Ένας Τρελός Τύπος» ("A Lad Insane") και μοιάζει αυτοκριτικός –ή τουλάχιστον ενδοσκοπικός– για έναν καλλιτέχνη που μέχρι τότε είχε βασίσει την εκτόξευση στην απόλυτη προσωπική αναφορά. Αλλά ο Bowie δεν κάνει δηλώσεις μόνο μέσω της εικόνας του.
Το "Watch That Man" διαθέτει φρενήρη και ογκώδη παραγωγή στον ήχο του. Στο "Aladdin Sane (1913-1938-197?)" υποκλίνεσαι στον τεράστιο Mike Garson. Στο "Drive-In Saturday" ακούς έναν Ziggy με διάθεση αναπόλησης μια γήινης ζωής. Στο "Panic In Detroit" βλέπεις τι προκαλεί ο αμερικάνικος ήχος σε έναν πανέξυπνο Βρετανό. Στο "Cracked Actor" κοιτάς καλά-καλά το ηχοσύστημά σου για λίγα δευτερόλεπτα, απορώντας για τα βαριά riffs, αλλά μετά απολαμβάνεις την υπέροχη μελωδική ακολουθία.
Γυρνάμε πλευρά και βλέπουμε την τρέλα κατάματα. Στο "Time" παρακολουθούμε τη θεατρική εισαγωγή ενός έργου που δεν διαφαίνεται να τελειώνει ποτέ. Στο "The Prettiest Star" καταπιάνεσαι με τις κιθάρες, ενώ αναρωτιέσαι για τις εντάσεις. Στο "Let’s Spend The Night Together" καταλαβαίνεις ότι όλες οι μεγάλες μπάντες, όπως οι Rolling Stones, είναι μεγάλες ακριβώς επειδή γράφουν μεγάλα τραγούδια. Στο "The Jean Genie" αρχίζεις να αγαπάς τα μπλουζ. Και στο "Lady Grinning Soul" απλά πέφτεις στα γόνατα και αδυνατείς να πιστέψεις πως έχεις την τύχη να συγκινηθείς τόσο βαθιά.
{youtube}tP7kHp7yQqs{/youtube}
Το Aladdin Sane έχει τεράστια σημασία στον κόσμο που δημιούργησε ο David Bowie, όχι μόνο λόγω της επικοινωνιακής επιδραστικότητάς του: όλοι οι μανιακοί μπορούν άλλωστε, κουτσά-στραβά, να βάψουν στο πρόσωπό τους έναν κεραυνό και να σουλατσάρουν με ανεπιτήδευτη ευγένεια. Το κυριότερο στοιχείο, είναι το γεγονός ότι ηχογραφήθηκε υπό τρομερή δημιουργική πίεση. Ανάμεσα δηλαδή στις συναυλίες και τη φανερή αίσθηση ότι κάποια στιγμή όλα τα υπέροχα τελειώνουν, ο Bowie οικοδόμησε την οπτική του γύρω από την παραγωγή. Άφησε ελεύθερους τους μουσικούς (ψευδώς, στην πραγματικότητα είχε απολύτως τον έλεγχο της κατάστασης) και με πρωτοποριακό μπροστάρη τον θεό Mike Garson μπήκε σε διαφορετικούς κόσμους. Προσγειώθηκε στη Γη ο Bowie, αλλά σε κάποια χώρα την οποία ακόμα ψάχνουμε
{youtube}gGzBLkdA31A{/youtube}
Από εκεί έπιασε το νήμα αργότερα ο Billy Corgan, ζητώντας από τον Garson να βοηθήσει σε συναυλίες των Smashing Pumpkins. Όπως και οι Dillinger Escape Plan στο "Widower" του Option Paralysis, για να δείξουν ότι έχουν υπέροχη στόφα τραγουδοποιών. Το τελευταίο μοιάζει μάλιστα να είναι ένας φόρος τιμής σε ολόκληρο το Aladdin Sane, καθώς κυριαρχούν οι αντίστοιχες (όχι όμοιες φυσικά) εξάρσεις, η διαρκής ένταση ήχων και συναισθημάτων, η αμετάβλητη προσπάθεια να ειπωθεί μια αλήθεια με όσο πιο εμφατικό τρόπο είναι δυνατόν.
{youtube}fNkf4TS_MMw{/youtube}
Ο εν λόγω δίσκος του David Bowie διακατέχεται, καταληκτικά, από το δημιουργικό άγχος του. Και το σημαντικότερο; Δεν φείδεται όγκου και δυναμικής. Είναι μακράν από τις πιο εντυπωσιακές δουλειές του, είναι ευθύς και τα μηνύματα αδιαμεσολάβητα. Κάνει δε την τζαζ να ακούγεται όσο λευκή χρειάζεται και τις «πτήσεις» του να βασίζονται στο υπέροχο πιάνο, με τον ομορφότερο φυσικό ήχο που ακούστηκε ποτέ.
[Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στο συλλεκτικό τεύχος του SONIK για τον David Bowie]
