Σε αντιδιαστολή με άλλες νορβηγοπρεπείς περιπτώσεις, η οπτική των Ulver δεν έμελλε να εμβαθύνει μοιραία σε κλασικότροπες νεκρικές εκλάμψεις, έστω κι αν η δισκογραφία τους φέρει πριονισμένα δείγματα λίαν ανησυχητικής μομφής. Η ανησυχία τους ανακτάται όντας κατά κύριο λόγο Δασική, μακριά από ροπές που φέρουν σαγόνια να στραβώνουν με κλίση 45 μοιρών ή ελεγείες προς σκοτεινές δυνάμεις του χάους (sic). Η όλη εσάνς, άλλωστε, δεν έφερε παρά κυρίαρχα Νορδικά χαρακτηριστικά, με όμορφες μελωδίες συχνά-πυκνά να διαποτίζουν ένα ξεχωριστό κράμα black metal...
Bergtatt - Et Eeventyr I 5 Capitler (1995)
Παράδοξο παραμένει πως το Bergtatt εκτιμάται κατά βάση από σεσημασμένους μουσικούς, παρά από την ευρεία μάζα των οπαδών του black metal ιδιώματος. Μη ξεχνάμε πως η Century Media το κυκλοφόρησε για πρώτη φορά σε βινύλιο μόλις πέρυσι (αν και δεν αποκλείεται να υφίσταντο εμπόδια για τα δικαιώματα), τη στιγμή που οι αναφορές στα Kveldssanger και Nattens Madrigal μετρώνται πυκνότερες σε τελικό απολογισμό. Κι αυτό διότι, όσο και αν ηχεί παράξενο, δίσκοι σαν τους προαναφερθέντες καταλήγουν πιο προσβάσιμοι για τις διαύλους του πλατύτερου κοινού. Ίσως λόγω της folk απλότητας ή μιας lo-fi τετρακάναλης βίας.
Το Bergtatt, παρά ταύτα, χαρακτηρίζεται από ομίχλη. Πυκνή ομίχλη, μάλιστα, η οποία επικαλύπτει χαράδρες, φαράγγια και τις πιο απόκρυμνες πλαγιές πάλλευκων βουνών. Αυτή η ιδιαιτερότητα της μίξης του, η ανεξιχνίαστη αύρα ενός απροσδιορίστου νεφελώματος, ήταν που ενέπνευσε ποικίλες μπάντες του black metal βασιλείου, δίχως οι ίδιες να αρέσκονται αντίστοιχα σε νεκρικές μουσικές. Το USBM, ειδικότερα, εξαπλώθηκε χάρη στους Weakling και τους Wolves In The Throne Room –μα οι πρώιμοι Agalloch το είχαν εικόνισμα από τις απαρχές της ατμοσφαιρικής τους αναζήτησης. Αντίστοιχα, το Diadem Of 12 Stars των Wolves In The Throne Room (1996) αντίστοιχα μοιάζει –έστω και συνειρμικά– να κατανοεί ουσιωδώς την οπτική του.
{youtube}jvho-_yrAEs{/youtube}
Kveldssanger (1996)
Το Kveldssanger, πάλι, αποτελεί έναν ύμνο στη σιωπή της νύχτας, στις παγανιστικές ρίζες της Νορβηγίας, αλλά και σε μια κληρονομιά την οποία οι Λύκοι ενθυμούνται ακόμη και στους πιο πρόσφατους σταθμούς της καριέρας τους –«The blood runs deep, this is our heritage», υπαγόρευσαν άλλωστε ρητά στην κατακλείδα του "Norwegian Gothic". Το θέμα όμως εδώ είναι πως το Kveldssanger δεν ανασύρεται αντίστοιχα ως άλλο ριξικέλευθο έπος, μα ως τρανταχτή απόδειξη της πάμπλουτης μουσικής ιστορίας της γενέτειράς τους. Μια πτυχή που, μεταξύ άλλων, ξετύλιξε και η Kari Rueslåtten των The 3rd And The Mortal, τόσο στους σταθμούς της προσωπικής της καριέρας, όσο και σε εκείνους με τους Storm. Περιττό από εκεί και πέρα να αναπτύξουμε γιατί τέτοιοι δίσκοι άνοιξαν ορίζοντες τόσο για μουσικούς, όσο και για ακροατές, εισάγοντας νέα στοιχεία σε μεταλλικές τέχνες μα και εκπαιδεύοντας απαίδευτα αυτιά σε ήχους άγνωστους μέχρι πρότινος.
{youtube}NZUsau3bwWc{/youtube}
Nattens Madrigal - Aatte Hymne Til Ulven I Manden (1997)
Το Nattens Madrigal είναι ζόρικος δίσκος. Πολύ ζόρικος, αν αναλογιστεί κανείς πως τα riffs του αποτελούν σκουριασμένα ξυράφια, μέσα σε έναν ορυμαγδό βίας μα και φολκλόρ εξευμένισης(;). Η οπτική, δηλαδή, ήταν αυτή ακριβώς: ο συνδυασμός δύο διαμετρικά αντίθετων νοοτροπιών, όπου το αγνό μίσος προς την πραγματικότητα συνηπήρχε με μια σκιερά υπόγεια απομόνωση. Aatte Hymne til Ulven i Manden· Οκτώ Ύμνοι στον Λύκο μέσα στον Άνθρωπο. Και όπως Ulver σημαίνει «Λύκοι» στα νορβηγικά, τα μέλη-κλειδιά του τότε line-up (Kristoffer Rygg & Håvard Jørgensen στην προκειμένη) φάνταζαν δομικά στη δημιουργία του.
Για την καίρια προσφορά του Nattens Madrigal θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά. Θα εστιάσουμε όμως στο πώς η full tremble / full drama προσκόλλησή του αποτέλεσε πηγή έμπνευσης μέχρι και για πολλά μεταγενέστερα σχήματα, μιας και η demoesce φύση του underground USBM θα ήταν σίγουρα πολύ διαφορετική δίχως την ύπαρξή του. Αποτελεί δε επιρροή που δεν αναφέρεται όσο θα έπρεπε, μιας και μεθοδικά κατάφερε να προστατεύσει την παιδεία μιας ολόκληρης σκηνής. Οι κύκλοι των αμερικάνικων αυτών σχημάτων είχαν κυκλοφορήσει στο παρελθόν μέχρι και το ...Crimson Madrigal υπό την αιγίδα των Hail (2009), το οποίο και αποτελεί ευλαβικό φόρο τιμής στο Nattens. Γι' αυτό οφείλουμε να ευχαριστούμε τους Λύκους για τη συνεισφορά τους, διότι με το post-infused κύμα που ακολούθησε, αν δεν υφίσταντο οι ίδιοι ως αντίβαρο, πολύ δύσκολα η φυσιολατρεία θα λάμβανε την απαραίτητη κόψη.
Perdition City (2000)
Το Perdition City το ευχαριστούμε γιατί μετάλλαξε τους Manes. Τόσο απλά. Ουδείς αρνείται πως το Perdition City, όπως αντίστοιχα και το προγενέστερό του Themes From William Blake's The Marriage Of Heaven And Hell (1998), μετάλλαξαν ριζικά τη συνείδηση μιας αμιγώς μεταλλικής σκηνής, συστήνοντας σε κοινό και μουσικούς νέους τρόπους, νέους δρόμους και νέες διεξόδους διαφυγής. Το Under Ein Blodraud Maane (1999) των Manes παραμένει βέβαια ένας από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους της black metal σκηνής, χάριν ενός δριμύτατου ψύχους που δεν συναντάται ούτε στα πιο απόμερα όρη της Ανταρκτικής.
Μένει όμως επίσης ως γεγονός πως, αν δεν υφίσταντο οι Ulver και το αριστούργημά τους Perdition City, ίσως οι Manes να έχαναν σύντομα το ενδιαφέρον τους. Αποτελεί αρετή, άλλωστε, στην οποία μοιράζονταν σπανίζουσα κλίση, μιας και καμία από τις δύο μπάντες δεν αρεσκόταν στο να μένει στάσιμη –ιδιαίτερα από τη στιγμή που το full length των Manes σημείωνε ριζοσπαστικές αλλαγές, εν συγκρίσει με τα demos. Φυσικά, οι ίδιοι κατασκεύσαν τις δομές τους πιο οργανικά σε σύγκριση με τους Ulver, μιας και στηρίζονται περισσότερο σε πραγματικά όργανα, αντί για μιας «πιο ανθρώπινη Coil προσκόλληση» που σημάδευσε τους Λύκους. Ίσως γι' αυτό οι Manes κακώς δεν στέκονται στο ίδιο επίπεδο στη συνείδηση της πλειονότητας των οπαδών, καθότι οι δομές τους μοιάζουν πιο συμβατικές στην κρίση του μέσου avant-garde ακροατή.
{youtube}q9dhSHMYYg4{/youtube}
Shadows Οf Τhe Sun (2007)
Με το Shadows Οf Τhe Sun δεν θεωρώ πως επήλθε επιρροή στη μουσική σκηνή καθαυτή. Αντιθέτως, η λιτή τραγικότητά του, σε συνάφεια με το (αναμφίβολο) breakthrough των Ulver, τράβηξαν τα βλέμματα της προσοχής σε ποικίλους low-key καλλιτέχνες με ήχους ή διαθέσεις όχι εντελώς ξένες σε οπαδικές προτιμήσεις. Οι Fovea Hex του Allure (2010) αποτελούν άριστο παράδειγμα, όπως και τα σχήματα της Sargent House ή και πιο underground μουσικοί, όσοι επένδυσαν στην electronica βασισμένοι σε καθαρτικά φωνητικά. Κάτι ανάλογο που θεωρώ πως είχε συμβεί και με τη Björk λίγα χρόνια νωρίτερα, μόνο που (κατά την εντελώς προσωπική μου γνώμη) οι Ulver δεν επηρρέασαν τη σύνθεση καθαυτή (γιατί η Björk το πέτυχε σε ορισμένες περιπτώσεις), μα περισσότερο ακροατές πιο λαϊκούς σε βιώματα και συνήθειες. Ίσως να ακούγεται παράξενο, αλήθεια, αλλά αυτοί οι ήχοι δεν ήταν τόσο δημοφιλείς σε πολλούς κύκλους στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Οι Λύκοι άλλωστε παραδέχονται πως με το Shadows Οf Τhe Sun το όνομά τους ανοίχτηκε σε νέους ορίζοντες και ακροατήρια –και, μάλλον, με τρόπους διαδραστικούς, που έστρωσαν εδάφη πιο ευνοϊκά για το μέλλον.
{youtube}ormwe3Gnwno{/youtube}
