Ένας χρόνος συμπληρώθηκε χθες Παρασκευή 21/4 από τον αναπάντεχο θάνατο του Prince, ενός καλλιτέχνη που ήταν πολύ εύκολο να θαυμάζεις αλλά όχι και τόσο εύκολο να συμπαθείς: η λέξη «εκκεντρικός» είναι μια μάλλον κομψή και στρογγυλεμένη περιγραφή του πόσο ψώνιο, ανάποδος και ανυπόφορος μπορούσε να γίνει, για όσους είχαν την ευχή και την κατάρα να βρίσκονται κοντά του. Μιλάμε άλλωστε για τον άνθρωπο που έγραψε τον στίχο «In the beginning God made the sea / but on the 7th day he made me».
Παρά ταύτα, ο Prince υπήρξε καλλιτεχνική προσωπικότητα μεγατόνων και οποιοσδήποτε έχει σοβαρή σχέση με τη μουσική μπορεί να γυρνάει ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια στην πλούσια δισκογραφία την οποία άφησε –από το For You του 1978, ως το χθεσινό EP Deliverance με τα ακυκλοφόρητα κομμάτια, που τόσο θύμωσαν τους κληρονόμους του. Είναι εγγυημένο ότι θα βρίσκεις συνέχεια λόγους να σταθείς και πράγματα να παρατηρήσεις, που ίσως και να σου είχαν διαφύγει πριν.
Αναπόφευκτα, ο θάνατός του έφερε ξανά στο προσκήνιο πολλά από τα σπουδαία του τραγούδια και υπήρξαν έτσι κάμποσα αφιερώματα τα οποία κέντραραν σε αυτά. Εδώ λοιπόν θα πάμε λίγο πιο πέρα από την «επιφάνεια», όπως την όρισαν επιτυχίες σαν το "Little Red Corvette" (1982), το "Purple Rain" (1984), το "Sign O' The Times" (1987), το Thieves In The Temple" (1990), το "Cream" (1991) ή το "Sexy MF" (1992). Στεκόμενοι –με χρονολογική σειρά– σε όσα λέμε συνήθως «υπόλοιπα», σε 10 δηλαδή στιγμές λιγότερο φωτισμένες, μα σε καμία περίπτωση δεύτερες. Έστω και με την επίγνωση ότι η παρούσα επιλογή θα μπορούσε να έχει κι άλλες 10, εντελώς διαφορετικές προτάσεις ή ότι, εκ των πραγμάτων, φιγούρες σαν τον Prince δεν χωράνε ποτέ σε συλλογές και σε λίστες: η μόνη σίγουρη οδός για να βγάλει κανείς άκρη μαζί του είναι η πληρότητα της δισκογραφίας του, με όλα τα πάνω και τα κάτω που είχε στην καριέρα του.
Για YouTube links, μην ψάχνετε άδικα· ο Prince τα κυνηγούσε όσο ζούσε, το ίδιο κάνουν και οι κληρονόμοι του. Αρκετά ωστόσο από τα παρακάτω, υπάρχουν στο Spotify.
Just As Long As We're Together
από το For You (1978)
Από έναν αμήχανο πρώτο δίσκο, όπου ο Prince έδειχνε δείγματα σημαντικού ταλέντου μα δεν μπορούσε ακόμα να απεγκλωβιστεί από τις disco και funk νόρμες του δεύτερου μισού των 1970s ή από την υπέρμετρη αγάπη του για τα φωνητικά του Stevie Wonder. Κυκλοφόρησε σαν single (συντομευμένο κατά το ήμισυ περίπου), μα έκανε μια τρύπα στο νερό στα charts της εποχής. Εντούτοις, αρκετοί το έχουν αναγνωρίσει ως ένα πρώτο σημείο επαφής, ως μια πρώτη στιγμή με την οποία κόλλησαν. Στις δε μέρες μας, όπου καλά κρατεί η disco/funk αναβίωση, η εξάλεπτη άλμπουμ εκδοχή ακούγεται ξανά εντός κλίματος, ενώ εκείνο το «I'll get the music, baby, you bring the wine» προσδίδει και μια ασυναγώνιστη feel-good ποιότητα.
Head
από το Dirty Mind (1980)
Αν και η παραγωγή προδίδει την ηλικία του, οι κοφτοί, χορευτικοί ρυθμοί και ο ανοιχτός ύμνος προς τις χαρές του στοματικού έρωτα κάνουν ακόμα τη δουλειά τους, 37 χρόνια μετά. Μάλλον εμπνευσμένο από τις ερωτοδουλειές του Prince με ένα κορίτσι από το Σαν Φρανσίσκο (που ήταν αρραβωνιασμένη όταν τη γνώρισε –εννοείται τον παράτησε τον αρραβωνιαστικό), σόκαρε αρκετά τη Gayle Chapman ώστε να προτιμήσει να παραιτηθεί από το συγκρότημα του Πρίγκιπα παρά να τραγουδήσει τέτοιους στίχους (το έκανε η αντικαταστάτριά της, Lisa Coleman). Κυκλοφόρησε και σαν single, αλλά μόνο στις ...Φιλιππίνες!
Controversy
από το Controversy (1981)
Μόλις #70 στις Η.Π.Α. (και #5 στη Βρετανία, μα πολλά χρόνια αργότερα), αυτός ο καθαρόαιμος funk δυναμίτης έκανε λένε τον Prince αστέρα στην Αυστραλία. Περισσότερο όμως τον έδειξε ως έναν καλλιτέχνη που δεν φοβόταν να παίξει με την όλη φημολογία που αναπτυσσόταν γύρω από την ακριβή φυλετική του προέλευση και τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ο αθεόφοβος, μάλιστα, συμπεριέλαβε το Πάτερ Ημών στη μέση του κομματιού, εξοργίζοντας (προβλεπόμενα) τους θρησκευόμενους της μαύρης κοινότητας, που το είδαν ως προβοκάτσια. Ταυτόχρονα, απάντησε και στα νεοπουριτανικά ήθη της Αμερικής του Ρόναλντ Ρέιγκαν με εκείνο το αμίμητο «People call me rude / I wish we all were nude».
Paisley Park
από το Around The World In A Day (1985)
Το τραγούδι που λίγο μετά έδωσε το όνομά του στα στούντιο του Prince, αλλά και στη δισκογραφική εταιρεία την οποία λειτούργησε ως θυγατρική της Warner Bros. (ως το 1993), του χάρισε μια top-20 επιτυχία στη Βρετανία (#18). «Paisley Park» ωστόσο ήταν τελικά μια ιδεατή συναισθηματική κατάσταση, παρά κάποιο συγκεκριμένο μέρος, όπως φανερώνει ο στίχος «Paisley Park is in your heart». Καταπληκτικά φωνητικά, αλλά κι ένα φλερτ μελωδικά με πιο ψυχεδελικούς ήχους, που αναβίωναν ξανά τότε, από την ποπ/ροκ γενιά της εποχής.
The Ballad Of Dorothy Parker
από το Sign Ο' Τhe Times (1987)
Σχεδιαζόταν να κυκλοφορήσει σαν single, μα το πλάνο ακυρώθηκε κι έτσι έμεινε ως ένα «αθέατο» τραγούδι σε έναν από τους πιο πετυχημένους δίσκους του Prince από τη συγκομιδή της δεκαετίας του 1980. Σουρεάλ ύμνος προς μια σέξι σερβιτόρα με ατίθασους τρόπους, η οποία δούλευε την κουραστική νυχτερινή βάρδια και αγαπούσε το "Help Me" της Joni Mitchell. O «θολός» ήχος προέκυψε κατά λάθος, από ένα πρόβλημα στην κονσόλα του στούντιο. Στον Prince όμως άρεσε και τον κράτησε. Είχε δίκιο.
Thunder
από το Diamonds And Pearls (1991)
Το τραγούδι με το οποίο άνοιγε ο δίσκος που έκανε φίρμα τον Prince σε όσους μεγάλωσαν στα 1990s, του χάρισε μια μικροεπιτυχία στη Βρετανία (#28), μα έμεινε στη σκιά του "Cream", του "Gett Off" και του "Diamonds And Pearls". Σε μια παράξενη, αγωνιώδη έκσταση ικανή να κουνήσει και τον πιο αχόρευτο με τη γκρούβα της, ο Prince ακούει τους κεραυνούς να πέφτουν ολονυχτίς και να υπόσχονται ότι –ίσως!– και να αντικρίσει τον Ιησού στο φως της επόμενης μέρας. Οι fans θεωρούν ότι οι στίχοι αυτοί απηχούν τη νύχτα που απέσυρε το Black Album και χάθηκε σε ένα «ταξίδι» σε χαπάκια ecstasy, το οποίο παραλίγο να του έβγαινε πολύ ξινό.
7
από το Love Symbol (1992)
Αν και αισθητά μεγαλύτερη επιτυχία σε σύγκριση με τις υπόλοιπες επιλογές της λίστας (Η.Π.Α. #7, Βρετανία #27), είναι ένα τραγούδι που σε βάθος χρόνου μάλλον πέρασε στα ψιλά. Κάτι άδικο, καθώς πρόκειται για μία από τις πιο ιντριγκαδόρικες και πολύπλοκες συνθέσεις του Prince, η οποία ξεκινάει με τη Mayte να του ψιθυρίζει στο αυτί «imagine», πριν αναλάβουν βαριά τύμπανα κι ένα μεσανατολίτικο γκρουβ (η Mayte χορεύει μάλιστα και τον χορό της κοιλιάς στο συνοδευτικό βιντεοκλίπ), μα κι ένα ρεφρέν που σε αρκετούς θύμισε όπερα. Βάλτε τώρα στον λογαριασμό κι ένα έξυπνο sample από τη διασκευή του Otis Redding και της Carla Thomas στο "Tramp" του Lowell Fulson, αλλά και τους κρυπτικούς στίχους για τους 7 που θα τους δούμε να πέφτουν (πρόκειται άραγε για τις 7 Σφραγίδες της Αποκάλυψης του Ιωάννη; Ή για τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα;), κι έχετε μια κοσμογονία διάρκειας 5 λεπτών και 12 δευτερολέπτων.
Dinner With Delores
από το Chaos And Disorder (1996)
Ο Πρίγκιπας έχει αλλάξει το όνομά του σε ένα ερωτικό σύμβολο και έχει αρχίσει να ολισθαίνει δισκογραφικά, ακόμα όμως φτιάχνει γερά τραγούδια, σαν κι αυτή τη βρετανική μικροεπιτυχία (#36) γύρω από μια νυμφομανή που έκανε ακόμα κι εκείνον να αναφωνήσει «φτάνει!». O Questlove (των The Roots) έχει πει ότι το κομμάτι διαθέτει το καλύτερο σβήσιμο φινάλε στην ιστορία της (μοντέρνας) μαύρης ποπ.
The North
από το Ν.Ε.W.S. (2003)
Μία από τις πιο τρελές εμπορικές αποτυχίες του Prince, το N.E.W.S. ήταν ένα αμιγώς ορχηστρικό άλμπουμ, διαρθρωμένο σε 4 συνθέσεις των 14 λεπτών η καθεμία. Μιλάμε ωστόσο για παιξίματα υψηλότατου επιπέδου και για μία τρανή απόδειξη της άνεσής του να μεταβαίνει από το funk στην τζαζ –το "The North" επιλέχθηκε απλώς ενδεικτικά για την παρούσα λίστα. Άλμπουμ εκτός εποχής για τα δεδομένα των zeros, «πλήρωσε» επιπλέον το ότι κυκλοφόρησε αρχικά μόνο για τα μέλη του fan club, αλλά και το ότι ο δημιουργός του δεν έκανε ούτε μία συναυλία για να το στηρίξει.
Cinnamon Girl
από το Musicology (2004)
Από τις τελευταίες πραγματικά σπουδαίες στιγμές του Prince, πάτωσε στις Η.Π.Α., ενώ «κόλλησε» στο #43 στη Βρετανία. Παρά το ευδιάθετο πνεύμα του και τις έξω καρδιά κιθαριές σήκωσε μάλιστα θύελλα διαμαρτυριών στην Αμερική λόγω του βιντεοκλίπ, όπου η Νεοζηλανδή ηθοποιός Keisha Castle-Hughes έπαιζε μια Μουσουλμάνα η οποία βίωνε ρατσιστική συμπεριφορά στον απόηχο της επίθεσης της Αλ Κάιντα στη Νέα Υόρκη. Δεν βοηθούσαν βέβαια καθόλου την κατάσταση τα όνειρά της, στα οποία ανατίναζε ένα αεροδρόμιο.
{youtube}o6fJJKV0HVs{/youtube}
