Melina Paxinos - Amoroso (Melina Paxinos)
Ευοίωνη η διάθεση του να εμπλέκεσαι σε διαφορετικά πεδία, να πειραματίζεσαι και να εξερευνάς τις δυνατότητες σου. Η Μελίνα Παξινού, την οποία κάποιοι θα θυμάστε από τις δουλειές της ως jazz σαξοφωνίστρια με τα Time (το οποίο επανακυκλοφορεί σύντομα από την Hellenic Jazz Society και σε βινύλιο) και Athens, επιχειρεί στη neoclassical φόρμα με το επικείμενο Amoroso (η κυκλοφορία αναμένεται σύντομα). Εμπνευσμένη από το σουρεαλισμό και τα έργα του René Magritte (The Lovers II, The Heartstrings & The False Mirror), στήνει θέματα σε κουιντέτο εγχόρδων και πνευστά μέχρι άρπα, συνθεσάιζερ και βιμπράφωνο. Λιτό κι ευγενές, καταδεινκύει πως η Παξινού θα μπορούσε να μπλεχτεί στα της κινηματογραφικής σύνθεσης με επάρκεια, έχοντας μελετήσει κι εμπεδώσει τα sos. Από την άλλη, μιας κι επίκειται κι η εμφάνιση της με το Ross Daly στo Half Note (στις αρχές του 2025), κι εφόσον έχει ήδη παραδώσει μερικές ενδιαφέρουσες διαπλοκές της jazz με τα παραδοσιακά μοτίβα, νομίζω πως θα πρέπει να στρωθεί με προτεραιοποίηση σε αυτή τη διαδρομή, μετουσιώνοντας εκεί τα εφόδια των έξωθεν επιρροών κι ακουσμάτων.
mastroKristo - Passage (Lost Tribe Sound)
Μιας και βρεθήκαμε στο neoclassical, στο Passage, o Χρήστος Παραπαγκίδης με αυτό το πράγματι ιδιαίτερο τρίο (πιάνο/τούμπα/φαγκότο) προσκάλεσε 4 καλλιτέχνες να μεταχειριστούν συνθέσεις από το ντεμπούτο του. Οι Claire Deak, Aaron Martin, Federico Mosconi και The Phonometrician, πήραν λοιπόν θέματα του Departures, κι έτσι αυτό το modern classical/ambient/meditation υλικό, αναπροσαρμόστηκε σε 4 συνθέσεις (το Phonometrician Rework στο “Gionis” ξεχωρίζει ως ακουστικά folky). Σε αυτές προστέθηκαν και 5 νέες, νυχτερινές, εσωστρεφείς και παιγμένες στα μετόπισθεν, προφανώς στη drone νόρμα, αυτό το ειδικό κλίμα και μοτίβο, που όμως και πλοκή έχει, και δε διακατέχεται από αμηχανία στις αποφάσεις.
Climate Change - Vanishing Point (PKmusik)
Το λες και supergroup σύμπραξη. Οι C.Rafalides (vibraphone/composition), Christos Hatzis (composition/arrangements), Petros Klampanis (upright bass/voice) και Antonis Sousamoglou (first violin/composition/ production) είναι το σχήμα που αποτελεί τους Climate Change, όπου ενώ στα χαρτιά θα ποντάραμε πως η αφοσίωση θα ήταν αμιγώς jazz, να που κι εδώ το classical μέλημα εκδηλώνεται σε πρώτο ρόλο, όπως και το world σε συλλαβισμούς (“New Hortensia”). Υπόλογισαν και τη μελαγχολία και το εθνολογικό παιχνίδι ισομερώς (“Afterthoughts”), με συνέπεια στις εναλλαγές, με συνθέσεις σε φράσεις και μινόρε από τη σύγχρονη τεχνοτροπία (Bartok/Sibelius), αλλά και ανοίγοντάς τες με jazz τρόπο. Οι David Bogorad (δεύτερο βιολί), Θανάσης Σουργκούνης (βιόλα) και Βασίλης Σαΐτης (τσέλο), συμπληρώνουν την ομάδα.
Iota - See Your Universe (Keymon Music)
O MC Yinka συμπράττει με τους Iota (Κίμωνας Τσομίδης – Sound design, Νίκος Παραουλάκης – Νέυ, Τάσος Πέππας – Τύμπανα, Μιχάλης Ευδαίμων – Μπάσο και Γιώργος Χριστόπουλος – Κιθάρα), οι Παναγιώτης Ανδρέου (μπάσο), Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτες) και Ιωάννης Χατζηιωάννου (ηλεκτρικό πιάνο) είναι οι guests, και κάπως έτσι το ηλεκτρονικό, nu jazz, world, hip hop αποτύπωμα του See Your Universe, παίρνει lo-fi όψη. Μουντά beats, τίμια soundscapes, πήραν το παραπάνω με την ένταξη του Yinka, ωραίες και πλήρεις οι soulful/ jazzy γκρούβες (“Spaces Of Serenity”), όπως και στα trip hop/nu jazz κατατόπια (“The Snowbird”) που τους ξανοίγουν και στο πιο commercial σκέλος.
George Kontrafouris Trio - A Walk With Duke (Irida Music)
Στις 13 Νοεμβρίου του 2024, αποτέλεσε γεγονός για τα συναυλιακά δεδομένα της χρονιάς, αλλά και για τους όρους που συζητούμε αναφορικά με τη δυναμική των Ελλήνων jazz μουσικών, η συναυλία του πιανίστα Γιώργου Κοντραφούρη με το Τρίο του και της Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Γεγονός για το ότι η εγχώρια jazz σκηνή βρέθηκε σε αυτό το χώρο (με τους Κίμωνα Καρούτζο στο μπάσο και τον Jason Wastor στα ντραμς να υπερβαίνουν τα τετριμμένα για την αξιοσύνη της νέας γενιάς, εξαιρετικοί και ξεχωριστοί) γεγονός για το ότι με τον τρισυπόστατο τρόπο που δόθηκε το εν λόγω project (με τις εκτελέσεις σε συνθέσεις του Duke Ellington, την παρουσίαση του New World A–Comin’ και της εκτέλεσης του Rhapsody In Blue του Gershwin), και κατάπως το προλόγισε ο leader της ιστορίας, θέτοντας το επεξηγηματικό πλαίσιο αλλά και τους όρους «πρόσληψης», αποτέλεσε υπόδειγμα σύλληψης κι εκτέλεσης. Το συνδυάζω με το A Walk with Duke, αφενός γιατί κάποιες από τις προσεγγίσεις του τρίο τις ακούσαμε ζωντανά, αφετέρου γιατί πολλές φορές πέφτουμε σε hype παγίδες, παραμερίζοντας τα μεγάλα αφηγήματα. Εκ περισσού, η όποια τοθέτηση στην αξιολόγηση του Ellington, οπότε στο ψητό. Το τρίο του Κοντραφούρη φωτίζει εκ νέου, γνωστές (“In A Sentimental Mood”) και λιγότερο γνωστές (“Pyramid”) συνθέσεις, βυθίζεται στους συλλογισμούς του, κάνει δικούς του, υποδεικνύει και τα δευτερεύοντα, δίνει σημασία και σεβασμό, διεισδύει βαθιά και εκρήγνυται εύληπτα. Ουδεμία κατάχρηση, συστηματικοί εργάτες βρίσκονται εδώ, κι όχι εφετζήδες αοριστολόγοι. Με προσμονή για το επόμενο μεγάλο project…
