Για άλλη μια φορά το The Red Hand Files, η πλατφόρμα δηλαδή μέσω της οποίας ο Nick Cave επικοινωνεί με τους φανς του, έχει κάτι ενδιαφέρον να δώσει, ειδικά για τους έλληνες φανς του.
Ένας τέτοιος, που υπογράφει απλά ως Στάθης έστειλε στον Nick Cave ένα μακροσκελές και αρκετά προσωπικό μήνυμα και ο Nick Cave είχε γι' αυτόν την κατάλληλη απάντηση.
Το γράμμα του έλληνα φαν:
«Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μπορώ να σου γράψω αυτή την ιστορία στα ελληνικά, τη μητρική μου γλώσσα.
Τον Ιούνιο ένας από τους καλύτερούς μου φίλους πέθανε ξαφνικά στα 46. Ήταν φίλος μου στα ταξίδια στη θάλασσα για περίπου 20 χρόνια, από όταν ήμουν 18. Έχουμε αρμενίσει πάνω-κάτω το Αιγαίο για πολλά μίλια. Είχαμε νοικιάσει ένα γιοτ για όλο τον Αύγουστο, μόνοι μας, για να ταξιδέψουμε στο έρημο, ελέω Covid, Αιγαίο. Θα παντρευόταν τον Σεπτέμβρη και αυτό υποτίθεται πως θα ήταν το δικό μας, παράξενο, πνευματικό μπάτσελορ πάρτυ. Θα παίρναμε μαζί τη μουσική μας, τα βιβλία μας και τα ναρκωτικά μας. Και θα πηγαίναμε όπου φυσούσε ο άνεμος. Όταν ήρθε ο Αύγουστος, αποφάσισα να κάνω το ταξίδι μόνος μου. Καρφίτσωσα μια φωτογραφία του Φώτη στο πιλοτήριο και ξεκίνησα μόνος μου, αν και πολλοί φίλοι ήθελαν να έρθουν μαζί. Αλλά δεν ήθελα παρέα. Ένιωθα σαν τον Αχάμπ που ξεκινούσε ένα καταραμένο ταξίδι. Νόμιζα πως μπορούσα χωρίς κανέναν.
Μου πήρε τέσσερις ολόκληρες δισκογραφίες. Τη δική σου, των Pink Floyd, των Radiohead και του σπουδαιότερου Έλληνα του 20ου αιώνα, του Σαββόπουλου. Και δύο βιβλία: το Μόμπι Ντικ του Μελβίλ και την Οδύσσεια του Ομήρου.
Μια βδομάδα μετά συνέβη το εξής. Έκανα νυχτερινή βαρκάδα, πάντα μου άρεσε. Είχε ελαφρύ, ούριο άνεμο και δεν υπήρχε στεριά ή άνθρωποι στον ορίζοντα. Κανένας ήχος μηχανής, παρά μόνο τα πανιά που χτυπούσαν απαλά στον άνεμο και το σκοινί που έπλεε ήρεμα στο νερό. Διέσχιζα ένα μεγάλο θαλάσσιο άνοιγμα ανατολικά, από τη Μύκονο στην Πάτμο. Ο γαλαξίας έλαμπε από πάνω μου σαν στέμμα της ανθρωπότητας. Το Ghosteen έπαιζε στα ηχεία. Έπινα τον καφέ μου και το πρωινό μου τσιγαριλίκι (ελπίζω να μην το μοιραστείς αυτό με την ελληνική ακτοφυλακή!), μόνος μου, στο πρώτο φως της ημέρας.
Όπως ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει από τον ορίζοντα (όσο κατευθυνόμουν ανατολικά), μπήκε το "Galleon Ship". Στάθηκα ολομόναχος να παρατηρώ τα πλοία να αρμενίζουν "σαν φαντάσματα στον πρωινό ήλιο".
Λύγισα. Ήμουν φορτισμένος. Έπεσα στα γόνατα. Ήμουν γονατιστός στο πιλοτήριο, στο σούρουπο, κινούμενος αργά προς τον ήλιο, έχοντας βάλει τα κλάματα. Το πιο κοντινό σε προσευχή που μπορεί να βιώσει κάποιος που δεν πιστεύει.
Και μετά, φυσικά, είναι ο τρόπος που έχεις δουλέψει τον δίσκο, το Ghosteen άρχισε να μου μιλάει.
Είμαι πίσω σου
Είμαι πίσω σου
Ψάξε με
Ξαφνικά, όλα έβγαζαν νόημα. Μπορούσα να νιώσω και να δω το Ghosteen. Όλοι τραγουδούν για να είναι ελεύθεροι. Μπορούσα σχεδόν να νιώσω όσα υπήρξαν και όσα θα έρθουν. Όλα ξαφνικά έκαναν κλικ στο κεφάλι μου. Η απώλεια ήταν εντάξει. Ήταν απλά μέρος του παιχνιδιού. Η ομορφιά είχε έρθει στο προσκήνιο. Ένιωσα ανάταση και χαμογέλασα στον ήλιο που ανέτελλε.
Άρα, υποθέτω πως αυτό που προσπαθώ να πω είναι:
1) Θέλω να ξέρεις ότι μπορώ να δω και να νιώσω το Ghosteen. Θα είναι μαζί μου για πάντα. Μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.
2) Σε ευχαριστώ.
Στάθης, Αθήνα, Ελλάδα»
Ο Nick Cave με τη σειρά του, απάντησε:
«Αγαπητέ Στάθη,
Οι Έλληνες είστε οι καλύτεροι.
Με αγάπη, Νικ.»
