Την Κυριακή (28/11) το βράδυ στον ύπνο του έφυγε, απόλυτα ταιριαστά με το κινηματογραφικό του όραμα, ο μεγάλος σκηνοθέτης. Και λέμε απόλυτα ταιριαστά διότι μόνο ως παραισθητικότητα ονείρου μπορείς να περιγράψεις αυτό που ενίοτε βίωνες με τις ταινίες του εγγλέζου σκηνοθέτη. Και δεν είναι τυχαία η αναφορά του από τις σελίδες του avopolis μιας και η φιλμογραφία του έχει να επιδείξει τουλάχιστον 2 ταινίες όπου ο ήχος και το σενάριο είναι επικεντρωμένα στο φαινόμενο της επίδρασης της μουσικής στην προσωπική και μαζική κουλτούρα. Και φυσικά μιλάμε για το Tommy και Lisztomania.
Και πραγματικά δεν μας ενδιαφέρει αν ανέλαβε (και φυσικά παράτησε) την εγγλέζικη εκδοχή του Big Brother στην τηλεόραση. Ακόμα και αυτό εντάσσεται μέσα στο μύθο του. Ποτέ δεν ήταν όλα τα βήματα του αποδεκτά από το σύνολο της κοινωνίας. Ακόμα και ολόκληρης της κοινωνίας. Αλλά μερικές φορές αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που χαρακτηρίζει τους δημιουργούς. Και αναντίρρητα ο Russell ήταν ένας από αυτούς…
