Οι στίχοι σου είναι στα αγγλικά. Είχες ποτέ ενδοιασμούς ως προς αυτή σου την επιλογή; Ήταν δηλαδή η ελληνική γλώσσα ποτέ ενδεχόμενο για σένα; Και τι θεωρείς ότι σου προσφέρει παραπάνω η αγγλική;
Τα αγγλικά είναι εν μέρει μητρική μου γλώσσα γιατί μεγαλώνοντας άκουγα και αγγλικά και ελληνικά, αφού μαζί μας ζούσε για κάποια χρόνια μια Καναδή, η Τζάκι. Στα ελληνικά είχα γράψει κάποια τραγούδια στην εφηβεία, με πολύ μελό στίχο. Τα αγγλικά είναι για μένα μια πιο ουδέτερη γλώσσα κι αυτό βοηθάει.
Έχεις σκεφτεί απόπειρες προώθησης της δουλειάς σου στο εξωτερικό;
Ναι, το έχω σκεφτεί. Απλά ο δρόμος μέχρι και να γίνει είναι μάλλον μακρύς.
Από πού εμπνέεται η στιχουργία σου; Προτιμάς θέματα της καθημερινότητας, προσωπικές ανησυχίες ή βιωματικές καταστάσεις;
Είναι όλα αυτά που είπες μαζί. Γράφω για πράγματα που προσπαθώ να λύσω με έναν τρόπο, από το παρελθόν, το παρόν, και –με λίγη φαντασία– το μέλλον.
Με την άλλη καλλιτεχνική σου διέξοδο, τη ζωγραφική, τι γίνεται αλήθεια; Την εξασκείς ακόμα ή πλέον έχεις επικεντρωθεί αποκλειστικά στα μουσικά;
Πλέον ζωγραφίζω μαζί με άλλους 13 φίλους μου Kαλοτεχνίτες στη «λέσχη σχεδίου» που διατηρούμε, με το όνομα Ούτε Ίσια Γραμμή. Είναι σχεδόν η μόνη καλλιτεχνική μου δραστηριότητα αυτόν τον καιρό, όσον αφορά τη ζωγραφική.
Το κοινό σε έμαθε αρχικά από τους Fever Kids και τους Chest. Υπάρχουν ακόμη τα δύο συγκροτήματα; Γιατί δεν μπόρεσες τελικά να εκφραστείς δημιουργικά αποκλειστικά μέσα από αυτά και προτίμησες μια προσωπική διαδρομή;
Οι Fever Kids υπάρχουν, απλά δεν έχουμε κυκλοφορήσει κάτι πρόσφατα –πράγμα που θέλουμε να κάνουμε σύντομα. Οι Chest έχουν μόνο ένα κομμάτι μαζί, το "Work Alone". Το γράψαμε μαζί με τον Μπάμπη Θεοχάρη και μπήκε στη συλλογή της Inner Ear Inn Pop, οπότε έπρεπε να βρούμε ένα όνομα. Μπόρεσα πάντως να εκφραστώ μέσα και από τα δύο αυτά σχήματα. Απλά είχα και την ανάγκη να γράψω δικά μου κομμάτια, από την αρχή ως το τέλος.
Αυτό που κάνεις –το να δημιουργείς δηλαδή συμπαγή, ευχάριστα και καθ' όλα εθιστικά κομμάτια– είναι κάτι που στην Ελλάδα δεν έχουμε δει τόσο πολύ, τουλάχιστον στην αγγλόφωνη πλευρά των πραγμάτων. Μήπως τελικά οι λεγόμενοι «εναλλακτικοί μουσικόφιλοι» θεωρούν την ποπ κάτι λιγότερο ποιοτικό ή διαχρονικό, σε σχέση με άλλα είδη;
Η ποπ μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Δεν ξέρω ακριβώς πώς μπορεί να το έχουν στο μυαλό τους οι μουσικόφιλοι, γιατί είναι πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι. Είναι δύσκολο να τα βάζεις όλα σε ένα τσουβάλι: έτσι χάνεται όλη η ιδιαιτερότητα που μπορεί να κουβαλάει κάτι. Δυστυχώς πρέπει να βάζουμε στα πράγματα ταμπέλες γιατί έτσι νομίζουμε πως τα τακτοποιούμε κάπως και ότι τα καταλάβαμε.
Έχεις δηλώσει ότι οι επιρροές σου προέρχονται κυρίως από τις δεκαετίες του 1980 και 1990, όμως στη μουσική σου υπάρχουν και ψήγματα από σύγχρονα ηλεκτρονικά υποείδη –όπως για παράδειγμα το chillwave ή η σύγχρονη bass σκηνή της Βρετανίας. Τελικά εσύ πώς έχεις κατηγοριοποιήσει τον εαυτό σου;
Έχω πει ότι έχω επηρεαστεί περισσότερο από αυτές τις δύο δεκαετίες γιατί τότε μεγάλωνα και άκουγα μουσική. Άκουγα όμως πράγματα και από τα 1950s, τα 1960s και τα 1970s. Δεν κατηγοριοποιώ τον εαυτό μου σε κάτι, τελικά. Πολλές φορές λέω «ποπ» γιατί είναι κάτι γενικό και είναι κοντά ίσως –με έναν τρόπο– σε αυτό που κάνω. Αλλά, όπως σου είπα και παραπάνω, δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες.
Πριν λίγο καιρό παρουσίασες το ντεμπούτο σου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πώς πήγαν εκείνες οι βραδιές; Τι εισέπραξες εσύ από τον κόσμο; Σκέφτεσαι κάποια πιο εκτενή περιοδεία ανά την Ελλάδα, ενόψει καλοκαιριού;
Στην Αθήνα έγινε το ανέλπιστο, καθώς δεν χωρούσε άλλος κόσμος να μπει στο Ρομάντσο! Κάτι που δεν είχα ξαναζήσει. Στη Θεσσαλονίκη ήταν 80 άτομα, αλλά και πάλι διασκεδάσαμε πολύ στο λάιβ και ο κόσμος ήταν πολύ θερμός. Θα κάνουμε κάποια λάιβ εκτός Αθήνας το καλοκαίρι, τα οποία κλείνονται τώρα.
{youtube}yDHYThnedw0{/youtube}
